Met een zachte plof keerde ik terug op het oude, vertrouwde, groene bankje dat waarschijnlijk niet meer dan 50 kilo kon houden. De oude vrouw tegenover mij leek er niet erg blij mee te zijn dat ik terug was. Nou ja, het enthousiasme was in ieder geval niet van haar gezicht af te lezen. Ze had een paar rimpels langs haar mondhoeken, en ook op haar hoofd een paar. Maar dat waren dan ook de enige. Ze had een vriendelijk gezicht, maar ik kon me ook voorstellen dat ze helemaal niet zo vriendelijk was, het uiterlijk zegt immers niks over het innerlijk.

Haar handtas paste goed bij de bankjes, het was precies de zelfde lelijke kleur groen. Ik kon mijn ogen maar niet van haar afhouden. Hoe zal ze heten? Irma, Ingrid, Indy? Of meer iets chiquers zoals, Chanel? Omdat ik het goed bij haar kledingstijl vond passen noemde ik haar zo.

Ik keek voor de zoveelste keer naar buiten en besloot wat te doen. Ik had mijn tas zó gepakt dat ik me niet kon vervelen, maar ik had de rits nog niet één keer open gedaan. Ik graaide in mijn rugtas en viste twee boeken eruit. Ik had de mooiste van mijn boekenplank meegenomen. 'Harry Potter and the Half-Blood Prince' en 'Extremely loud and incredibly close'. Lastig. Toch ging ik voor de laatste. Iets te ruig sloeg ik het boek open en begon voor de derde keer in één jaar aan de eerste zin.

'Wat dacht je van een waterketel? Bijvoorbeeld eentje met een tuit die open- en dichtgaat zodra het water begint te koken, als een soort mond, en die leuke wijsjes kan fluiten, of Shakespeare kan citeren, of waarmee ik de slappe lach kan krijgen? Ik zou ook een waterketel kunnen uitvinden die voorleest met papa's stem, zodat ik erbij in slaap kan vallen, of een aantal ketels die het refrein van 'Yellow Submarine' zingen, een nummer van The Beatles, die ik geweldig vind, want insectenkunde is een van mijn raisons d'être, dat is een Franse uitdrukking die ik ken. Wat ook leuk zou zijn is om mijn anus te leren woordjes te zeggen als ik winden laat. Als ik extreem grappig uit de hoek wil komen, zou ik hem moeten leren om elke keer dat ik een verschrikkelijk harde scheet laat 'Was ik niet!' te zeggen. En als ik in de Spiegelzaal, die zich in Versailles bevindt, en dat ligt weer buiten Parijs, en Parijs ligt weer in Frankrijk, een verschrikkelijk harde scheet zou laten, moet mijn anus natuurlijk zeggen: 'Ce n'était pas moi!''

Ik lachte af en toe terwijl ik de eerste bladzijde las, maar werd verstoort door luid geroezemoes achter mij. Ik keek om en zag twee donkere dames giechelend een gesprek voeren. Nu pas zag ik het bordje op de muur. Stilte! Er stond een poppetje bij met zijn vinger voor zijn mond. Meteen had ik spijt van het korte gesprekje met Chanel.

Ik merkte op dat ook andere passagiers zich begonnen te irriteren aan de twee dames. De grijze man naast hun keek steeds heen en weer. Zijn blik zei alles! Ik wachtte af tot iemand wat zou zeggen. Ik kon pas verder gaan met lezen als iedereen stil was. 'Dames.' siste de man. Hij gebaarde dat ze stil moeten zijn. De twee gingen nog even schaamteloos door, maar stopten toen met giechelen.