Soms vraag ik me af, of mensen altijd doen als dat ze doen. Zijn ze normaal ook zo? Zijn ze wel hun zelf? Is het niet veel fijner om gewoon door het leven te gaan, zoals jij dat prettig vind? En niet zoals anderen dat ook doen. Ik keek geërgerd naar een groepje rokende tienermeisjes. Zouden hun ouders dat weten? Ik wilde er op afstappen, iets van zeggen. Hun sigaret uit hun handen rukken en op de grond kapot trappen. Maar ja, ze moeten het zelf weten.

Haastig liep ik door over het perron. Terwijl ik me incheck wierp ik een blik op het grote uithangbord waarop stond dat mijn trein over 4 minuten vertrok. 4 minuten. Genoeg tijd om nog even wat chocola te halen bij de kiosk. Ik wilde liever niet vandaag sterven in de trein door gebrek aan voedsel - met name chocola.

Het grijzige vrouwtje achter de toonbank glimlachte wanneer ik de kiosk binnenliep. 'Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg ze op een zo vriendelijk mogelijke toon. 'Nee hoor, bedankt. Ik kijk zelf wel even.' Ik draaide me om en liet mijn ogen langs het snoepgoed glijden. 'Waar ga je heen?' hoorde ik achter me. 'Even chocola uitzoeken.' zei ik verward. Het vrouwtje lachte. 'Ik bedoel, waar gaat je trein heen?'

'Oh, Londen.' lachte ik. 'Helemaal alleen?'

'Ja, ik ga logeren bij m'n tante.'

'Wat stoer!' zei ze. Ik glimlach ongemakkelijk. 'Londen is wel ver hoor, als je pech hebt kan het wel langer dan 2 uur duren.'

'Dat weet ik, het is ook een stom idee.' Het vrouwtje keek me verward aan. 'Ik moet een weekend naar m'n tante, dat was goed voor mijn zelfstandigheid, zeiden m'n ouders.' Het vrouwtje keek bezorgd, net zoals m'n oma altijd keek als ik wat onverstandigs had gedaan. 'Nou, gelukkig ga je naar je tante en niet naar een wildvreemde.' zei ze.

'Ik heb haar nog maar 2 keer gezien en volgens mij is ze verschrikkelijk.' Ze gniffelde. 'Dat zou vast meevallen.'

'Ik hoop het.' zei ik. 'Is dit je eerste keer met de trein?' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, maar wel op zo'n grote afstand.'

'Als ik je ergens mee kan helpen, zeg je het maar hè? Je koopt een kaartje en die scan je langs dat apparaat daar.' ze wees door het raam naar een scanner. 'Op de grote schermen staan hoe laat je trein vertrekt en op welk spoor. Snap je?' Ik lachte. 'Ach, je bent ook al groot hè?'

'Ik ben vijftien mevrouw.' Ik gaf haar de reep die ik zojuist had uitgezocht en ze rekende hem af. 'Dat is dan 2 pond en 99 cent.' Met veel moeite haalde ik een paar muntjes uit de zak van mijn veel te strakke broek. 'Fijne dag verder, jongeman.' Ik gaf haar de grootste glimlach die ik in dagen heb gegeven en wenste haar hetzelfde.

Er zouden meer van dat soort mensen moeten zijn. Misschien een beetje opdringerig, maar hartstikke lief.

Ik wierp een tweede blik op het uithangbord en zie dat ik op spoor 7 moest zijn. Spoor 7, dat was helemaal aan de andere kant, bij de oneven getallen. Ik keek op mijn zilveren horloge en zag dat ik nog maar één minuut had. Ik besloot te rennen.

Daar stond hij. Het was een grijze trein, kleine trein. Hij zag er niet echt nieuw uit. Plots hoorde ik een fluitje en de conducteur stapte  in. Ik ging nog harder rennen. Het kon me niet schelen hoeveel adem ik nog over had, ik moest die trein halen.

De trein stond op het punt om te vertrekken. Ik zag de deuren voor mijn neus dichtgaan. Ik keek in de ogen van de conducteur en probeerde te vertellen dat ik ook nog mee moest. Gelukkig begreep hij mijn paniek en wist hij net op tijd de deuren nog open te doen. Ik kon er nog bij. Ik bedankte de conducteur met heel mijn hart en zocht een plekje. Wat een geluk.