Apenimon zaczyna się krzątać po małym namiocie.

Wstając z prowizorycznego łóżka, zahacza głową o wiszące łapacze snów i bambusowe dzwonki, które zaczynają o siebie stukać i wydają charakterystyczny dźwięk.

Namiot wybudowany i należący do Apenimona nie jest zbyt duży, gdyż wiele starszemu mężczyźnie nie jest potrzebne. Wystarcza mu tylko łóżko, krzesło i stolik i miejsce na palenisko. Palenisko to wyznaczone jest przez krąg kamieni, a w dachu namiotu zrobiona jest specjalnie dziura, by przez nią wylatywał dym.

Wszędzie wiszą łapacze snów, dzwonki bambusowe, różne zioła i owoce. Ususzone kwiaty wiszą przy wejściu i to dzięki nim tak pięknie pachnie w środku.

Mężczyzna zapala ognisko, by podgrzać sobie wodę na herbatę. Kiedy gorąca herbata stoi na stoliku mężczyzna gasi płomień i siada przy nim wpatrując się w dym. Dorzuca trochę pyłu i dym zmienia odrobinę barwę.

Szaman mruczy coś pod nosem z zamkniętymi oczami. Potem je otwiera i znów wpatruje się w dym. Pojawiają się w nim niewyraźnie obrazy, ale Apenimon czeka tylko na jeden.

Ten, który przyniesie mu nadzieję.

I nagle widzi. Najpierw ujawnia się sztylet Tonteela (Boga Walki), co już jest dobrym znakiem. Potem pojawia się młoda dziewczyna, trzyma sztylet w dłoni i ćwiczy ciosy. Apenimon dorzuca trochę pyłu i obraz staje się wyraźniejszy.

To musi być ona, myśli. Tylko prawowita dziedziczka może nim walczyć. Innym sztylet zawsze wypada z dłoni w walce, gdyż staje się zbyt ciężki. Ona walczy nim bez problemu. To musi być Koko Sisika (Nocny Ptak).

Z radością wypisaną na twarzy Apenimon wstaje z ziemi i zaczyna tańczyć dookoła. Śpiewając pradawne pieśni wojenne zaczyna się pakować. Potem siada na krześle i popija herbatę. Po krótkiej przerwie znów rozgląda się po namiocie. Nie może nic zostawić, bo kiedy opuści to miejsce już raczej nic z niego nie pozostanie. Oposy wszystko zniszczą.

Na koniec zarzuca na ramiona pled w indiańskie wzory i z tobołkiem rusza w drogę.

Trzeba powiadomić resztę. Bracia muszą wiedzieć.