Ik was op mijn computer beland in een mapje met allemaal school opdrachten en andere school dingen. Ook dit stukje verhaal stond er tussen, dit heb ik ooit geschreven voor geschiedenis. Omdat wij de tweede wereld oorlog als lesstof hadden op dat moment, zat er ook een opdracht achter. Samen met klasgenoten was het de bedoeling dat je een stuk ging uitbeelden over de tweede wereld oorlog, maakte niet uit hoe.

Ik heb toen dit verhaal geschreven en mijn klasgenoten(met wie ik toen samenwerkte) hebben dit voor de klas uitgebeeld, terwijl ik het voor las aan mijn klas. Ik weet niet precies meer hoe of wat, omdat het al een tijdje geleden is. Maar ik dacht, dit wil ik wel met jullie delen en ben benieuwd wat jullie er van vinden.

Liefs,

Esmee

(LoveWriting18)

--

Ik zat op de vensterbank en keek door het raam naar buiten.
Het was druk op straat, er klonk veel geschreeuw en er was veel politie aanwezig.

Mijn blik dwaalde af naar de winkel van de bakker, ik zag dat daar een lange rij met mensen stond. Hun handen zaten aan elkaar vastgebonden, ik hield mijn adem van schrik in. De mensen op straat liepen achter elkaar in een lange rij alsof ze beesten waren in plaats van mensen, even sloot ik mijn ogen en keek weg van het raam.

Ineens klonk er geschreeuw en daarna werd het gevolgd door gehuil, ik kroop dichter naar het raam toe om te zien wat er aan de hand was. Ik zag nog net dat een meisje was gevallen en ruw overeind werd getrokken door een man die werkte voor de politie. En toen volgde die harde klap recht in het gezicht van het meisje, ik draaide snel mijn gezicht van het raam en ik voelde de tranen over mijn eigen wangen lopen.

Het is gewoon allemaal niet eerlijk dacht ik, samen met mijn ouders woon ik in dit mooie huis en is dit een hele andere wereld. Maar voor die mensen buiten is het een vreselijke wereld omdat ze volgens de politie anders zijn dan wij zijn. Een stem haalde mij uit mijn gedachten, het was mijn moeder 'Madelief? Lieverd kom je eten?' Moeizaam stond ik op en sterkte even mijn benen, ze deden pijn van het lange zitten.

Toen ik de keuken in kwam, zag ik dat mijn vader zijn pak weer aan had. Verbaast vroeg ik aan mijn vader 'Papa? je hoeft vandaag toch niet te werken?'. Mijn vader liep naar mij toe, bukte zich tot mijn lengte en gaf mij een kus op mijn voorhoofd. Zijn stem deed mij op kijken 'Meisje mijn dienst is veranderd, ik ga vandaag werken en morgen ben ik weer thuis' Heb een gezellige avond samen met mama'. Met die woorden stond hij snel op en liep naar de voordeur. Even bleef ik stil staan maar toen riep ik 'Papa! Wacht', maar het was al te laat de deur viel in het slot. Teleurgesteld bleef ik alleen achter in de gang.

Met een zucht ging ik aan tafel zitten. Ik glimlachte even naar mijn moeder toen ze een aantal pannen op tafel neerzette. In mijn gedachten zag ik mijn vader voor mij, in dat vreselijke pak dat hij droeg. Ik snap dat dit zijn werk is, dat wij daardoor een goed leven hebben. Maar ik vind het vreselijk dat mijn vader bij de politie zit en mensen uit hun huis haalt, alleen maar omdat ze anders zijn volgens vele mensen. Maar wie bepaalt dat ze anders zijn, alleen maar omdat ze vertrouwen vinden in een ander geloof dan wij doen. Waarom zijn er zo veel mensen, die een man volgen. Een man die heel veel levens kapot maakt en mensen dwingt om vreselijke dingen te doen.

'Heb je geen honger lieverd?' doorbrak de stem van mijn moeder mijn gedachten. Ik keek op en glimlachte opnieuw naar haar 'Jawel moeder, ik dacht alleen even aan vader' zei ik zachtjes. Vervolgens pakte ik een lepel en schepte wat aardappelen op mijn bord.
Ergens diep in mij voelde ik dat er iets fout was, ik kon alleen niet bedenken wat het was.

Wij wisten toen nog niet dat mijn vader nooit meer thuis zou komen.