𝐏 𝐑 𝐎 𝐌 𝐏 𝐓
Schrijf een kort verhaal waarin enkele leden van de schrijfclub Olympus voorkomen.

𝐈 𝐍 𝐅 𝐎
Het verhaal speelt zich af in het rijk Traion, waar koning Darius, hoeder van de oranje hartsteen met duistere hand regeert. Ik heb enkele leden verwerkt tot een fantasie personage met de door hun eigen gekozen naam. Aan de hand van die naam, hun profielfoto, persoonlijkheid etc. heb ik een personage voor hen gecreeërd, die in enkele opzichten dus kan afwijken van de échte jij. Ik kon helaas niet iedereen's personage in het verhaal verwerken, maar ik hoop dat ook de andere leden het leuk vinden om dit verhaal te lezen. Enjoy! en vooral veel FUN toegewenst!

𝐂 𝐀 𝐒 𝐓
@LindseyJoliePitt als Lyaerel Firood
DaveDutch als Davrir Kione
Dstories16 als Amara Kione
SongWritesStories als Tatiaya Healen
mijnverhaaltjes als Vyenna Toxic
LoveWriting18  als Lillie Krayen

_

𝕋𝕙𝕖 𝕔𝕠𝕝𝕕 𝕘𝕒𝕥𝕖𝕤 𝕥𝕠 𝕙𝕖𝕝𝕝

Met een dof geluid plaatst Davrir de houten pion op de tafel. Zijn zachtbruine ogen zijn strak gericht op de in de eikenhouten tafel uitgehouwde map van Traion. "We kunnen niet anders dan door het Ysgebergte reizen," hij slaat zijn vuisten gefrustreerd op tafel, waardoor enkele pionnentjes omvallen en van de tafel afrollen. De groene hartsteen om zijn hals licht zachtjes op. "Het Ysgebergte is onze enige hoop om Darius' land onopgemerkt te passeren." Hij slaat zijn ogen hoopvol naar Lyaerel op.

Als de situatie niet zo benauwend was, had ze haar hartsteen onder haar kleding verborgen om niet te laten merken dat er zich een tinteling had gevormd in haar onderbuik. Nu plaatste ze enkel haar hand op de steen om het rode licht te dimmen. "Het zou kunnen werken," een lok van haar goudrode haren valt voor haar ogen. Aarzelend strekt ze haar hand uit naar de kaart.

"Darius verwacht niet dat we dwars door de onheilspellende bergkammen van Ysen zullen gaan. Zeker niet in het jaar van de Magna, waar de winter het hele jaar door de bovenhand voert."

Ze slaat haar armen over elkaar heen en laat het rode licht van de steen door haar aderen stromen. Ze voelt hoe de steen stukje bij beetje deel van haar uitmaakt, net als haar hart, ogen en benen.  Het was een ledemaat geworden die een eeuwige pijn zou achterlaten als deze van haar werd afgenomen.

Zeven eeuwen zorgden de hartstenen voor balans in Traion. Ieder koninkrijk had haar eigen hartsteen met haar eigen speciale kracht. In Lyaerel's geval lichtte de steen op wanneer er gevaar dreigde. Een kracht die levensreddend kan zijn. Toch voelde Lyaerel zich niet op haar gemak in het bijzijn van de zes magische stenen. Ze waren overweldigend en ze voelde hoe de kracht van de stenen stukje bij beetje hun tol eisten en haar vulde met hebzucht naar meer.

De stenen waren dan wel een geschenk van de goden en zorgde voor vrede en welvaart in de rijken, maar hadden ook laten zien dat ze konden zorgen voor een oneindige verwoesting in de verkeerde handen. Darius, koning van de Trombonen, had zijn hartsteen niet onder controle kunnen houden en was verdronken in de duistere kant die de stenen met zich meedroegen. Samen met de magische kracht van zijn steen had hij volkeren uitgeroeid en heerste hij nu over een groot deel van het voorheen prestigieuze rijk. Zijn hartsteen was hiermee echter niet tevreden gesteld en Darius wilde heel Traion als zijn onderdanen kunnen beschouwen.

Hierom besloten de overige zes rijken van Traion hun hartstenen in te zetten en Darius voorgoed van de troon te stoten. Iedere hartsteen koos haar hoeder en vormde zo het gezelschap der hartstenen, die uitverkoren waren om de rust in Traion te laten terugkeren. Lyaerel kon echter niet bevatten waarom zij één van hen was.

Een ijzige kou doet Lyaerel uit haar gedachten opschrikken. De flap van de ingang van de krijgerstent wordt haastig opengegooid. Een aantal sneeuwvlokjes dwarrelen naar binnen en smelten langzaam tegen de warme ondergrond van de bekleding. Het deed Lyaerel denken aan de koude winternachten bij haar grootmoeder, waar ze zich na het spelen in de sneeuw opwarmde bij de grote openhaard. Langzaam verdwaald ze in de vlammenzee van haar gedachten. Het gaf haar een warm gevoel, ondanks dat ze wist dat ze de warmte van de openhaard na deze zoektocht nooit meer op haar huid zou kunnen voelen. Het was de tol die de hartsteen eiste van haar hoeder. Een ieder die de hartsteen binnen liet in zijn ziel, zou vroeg of laat sterven.

Lillie, hoeder van de gele hartsteen die oplichtte wanneer iemand loog, komt gevolgt door haar gifzwarte raaf Arya de tent binnen gestormd. Lyaerel was altijd al jaloers geweest op degene met een krachtdier. Jij en je krachtdier vormen één enkele ziel. Wat jij voelt, voelt je krachtdier. Als je krachtdier sterft, sterf jij door de hevige steken in je hart die het gevolg zijn van een eeuwig verdriet. Maar de kracht van de verbindtenis tussen dier en mens moest zo hecht zijn dat hij aarde kon doen bewegen.

Lillie was een mooie jonge vrouw waar een dergelijk man spontaan verliefd op kon worden. Met haar aziatische achtergrond onderscheidde ze zich op een positieve manier van de andere aanwezigen. Lyaerel had haar donkere ogen altijd het mooiste gevonden. Nu waren deze echter gevuld met een emotie die ze niet direct kon plaatsen. Het moest Arya's schelle gekras zijn geweest die Lyaerel deed realiseren dat haar ogen een vorm van paniek uitstraalden.

"Lillie?" Davrir keek op van de in de tafel uitgehouwen kaart. Zijn zachtbruine ogen vangen haar blik en glijden over haar lichaam naar beneden. Het is pas op dat moment dat Lyaerel opmerkt dat er een grote bruinrode vlek door Lillie's broek heen komt. Met haar linkerhand houdt ze druk op de wond terwijl een stroompje helderrood bloed via haar kuit in haar laars naar beneden druipt. Geschrokken zet Lyaerel een stap naar achteren. "Omygod Lil,"

"Darius' mannen," Een benauwde piep ontsnapt uit haar longen terwijl ze de woorden met moeite over haar lippen perst. "Laat de sneeuw in het jaar van de Magna in jullie voordeel werken om jullie sporen uit te wissen." 

Vyenna, die deze opmerking hoogstwaarschijnlijk heeft opgevat als een order om te vluchten, schud beslist haar hoofd en plaatst haar hand op de dolken in haar schede. Vyenna was de prinses van Dyara, een welvarende staat in Traion en daarnaast het volk van de gifmengers. Haar golvende zwarte haren vallen tot net boven haar schouder. Op jonge leeftijd was Vyenna uitgehuwd aan een wrede koning, die de jonge prinses maar met weinig respect behandelde. Hij mishandelde haar op de meest gruwelijke manieren die je je maar kon bedenken, maar dat weerhield de dappere Vyenna er niet van om van zich af te bijten.

Precies 26 weken na het huwelijk overleed de koning op vreemde wijze. Er waren geen sporen van vergiftiging in zijn bloed te vinden, noch een andere doodsoorzaak op zijn lichaam te bespeuren, maar toch vermoedde men dat de gifmengster er iets mee te maken had gehad.

'Ze heeft hem gewurgd in zijn slaap, de arme man wist niet wat hem overkwam,' 

'Ze heeft hem verleid en vervolgens lijsterbloem in zijn avondmaal gedaan.'

Ondanks de verhalen die er zich over Vyenna in de rondte deden, bewonderde Lyaerel haar doorzettingsvermogen en wilskracht.

"We zouden moeten terugvechten," Vyenna laat haar blik over de groep glijden. Opnieuw deed Lyaerel bewondering op voor de jonge gifmengster. "Als we vluchten, vernietigen Darius' mannen het dorp dat ons bescherming heeft geboden!" Vyenna gebaard druk met haar handen om haar woorden kracht bij te zetten. "Tatiaya kan haar hartsteen gebruiken om je been te helen."

Een meisje met lang blond haar kijkt schuchter naar de groep op. Haar zilverkleurige harnas schitterd in het licht van de brandende fakkels. De helderblauwe hartsteen rond haar pols ziet er met haar zilveren versieringen uit als een onschuldig sieraad, maar beschikt over de kracht de rand tussen leven en dood te doen vervagen. Het gebruik van de kracht kwam echter met een hoge tol. Aarzelend schuift Tatiaya de mouw van haar jurk over haar ondarm om de diepe wonden van haar vorige helingen te verbergen.

"Nee," Lillie schud beslist haar hoofd terwijl ze steun zoekt aan de ballustrade. "Tatiaya is nog herstellende van haar vorige beroep op de hartsteen. We zouden haar kracht moeten sparen en geen risico moeten lopen." Arya cirkelt ongeduldig rond Lillie's hoofd en land daarna bezorgt op haar schouder.

"De goden staan aan onze zijde, we hebben de kracht van hartstenen." bromt Vyenna zacht. 

"Lillie heeft gelijk Vyenna. We zijn met zes. Tatiaya is te zwak om haar zwaard te hanteren en Lillie kan bijna niet lopen, dus dat maakt ons met vier.  Darius' mannen zijn hoogstwaarschijnlijk met tien, maar met een kracht van minstens het dubbele." Amara's heldere stem vult de ruimte. Ze strijkt een pluk kastanjebruin haar uit haar gezicht waarna ze haar armen over elkaar slaat.

Amara, de laatste van het gezelschap der hartstenen, was de oudere zus van Davrir. Waar Davrir echter bestond uit vechtlust, was Amara eerder de afwachtende van de twee. Ze sprak niet veel, maar Lyaerel had het gevoel dat haar ogen, één groen, de ander lichtbruin, dwars door haar ziel sneden en haar diepste geheimen bloodstelden.

"Het jaar van de Magna zou écht in ons voordeel kunnen werk—

Amara's stem wordt afgesneden door een ruwe ruk van Tatiaya, die haar tegen de grond aan drukt. De flap van de tent zwaait open en een helse kou maakt zich van hen meester. De rode hartsteen weerkaatst zijn rode licht fel in de binnen dwarellende sneeuwvlokken en zingt een waarschuwend lied.

Lyaerel duikt ineen door een schel geschreeuw. Pas wanneer er een brandende pijn door haar schouder trekt, beseft ze dat deze kreet door haar eigen longen werd geproduceerd. Een pijl met zwarte pluimen blijft ongelukkig in haar bovenarm steken. Haar ogen bewegen zich paniekerig in hun as terwijl ze met haar andere arm steun zoekt naar een onbeantwoord steunpunt.

Vroeger dacht ze dat de openhaard van haar grootmoeder een toegangspoort tot de hel vormde. Nu kon ze zich enkel afvragen of er ook een helse kou bestond, voor de mensen die in de winter stierven.