In de buurt van anderen aardig doen, maar daar buiten is ze een kreng. Ivy weet dat nu maar al te goed.

Het idee dat ze de slang heeft gevild doet haar zachtjes grinniken.

"Mam, doe normaal!" Roept ze, "er ligt hier toch gewoon een tafelkleed? Die heb je bij de action gekocht ofzo."
"Ja, maar als nog, kind. Ik wil geen vlekken." Zegt Mia, proberend niet boos te klinken, maar is eigenlijk zienend van woede. De nadruk op 'maar' en 'geen' verraad te boze toon.
Hoe durft ze me niet te gehoorzamen!

"Je bent een feeks, mama." Zegt Eliza kalm, dan eet ze rustig haar ontbijt verder op "Als je vriendin er niet was had ik je ter plekke gewurgd." sist Mia weer tussen haar tanden. Ivy verslikt zich, dat meent ze toch niet..

Ze kucht zachtjes om niet te stikken. Ze kan niet doen alsof ze het niet hoorde. Uit reactie staat Ivy op en rent uit alle macht naar boven om de politie te bellen, anders gaat dit traks nog helemaal fout.

"Top mam, je hebt gaar weg gejaagd!" Roept Eliza boos naar haar moeder, "je zou nooit wegkomen met moord! Pap kan geen verdachte zijn, want die is ervandoor gegaan met een andere vrouw!" Ze staat op en slaat op de tafel om nadruk te leggen op haar woorden.

Ze is nog wat kleiner dan haar moeder, maar dat houdt haar niet tegen. Ze praat zichzelf moed in, want deze strijd moet ze winnen.

Ze is niet bang voor haar, ze is sterker geworden de laatste tijd en ze kan haar niets meer maken. Ze heeft nu back-up: als er iets erg zou gebeuren kan Ivy helpen.

"Jullie hebben het zelf gedaan, met dat gedoe." Zegt haar moeder en geeft haar bloedeigen dochter een klap in het gezicht. Elizabeth vangt de klap op en slaakt een schreeuw, tranen wellen op in haar ogen. Na een paar tellen is de handafdruk al op haar wang te zien. Ze kijkt naar de tafel die eigenlijk helemaal niet zo vies is.

Het meisje kijkt op naar haar moeder, "Je bent een monster!" Schreeuwt ze uit. "Dat ben je zelf, het is een schande dat je bestaat!" Schreeuwt Mia haar toe, spuwend van giftige woede, en slaat weer richting haar gezicht.

Ivy heeft inmiddels het nummer van de Britse politie gevonden, met trillende handen drukt ze op de groene hoorn, en houdt de telefoon tegen haar oor.

"999, what's your emergency?" Vraagt een vrouw aan de andere kant van de telefoon "Excuse me, I am bad in English. But I will try to explain what is happening. My best friend and her mother are yelling to each other. I think that her mother hit her I heard it. Could someone come without knocking? Because the mother is a good actor. The loction is Kensington Gardens 33." zegt Ivy met haar trillende Franse accent, ze is doodsbang voor wat er kan gebeuren.

"That's fine, just keep on the line with me and don't hang up. We'll try the best we can, but we can't get in without knocking. That's breaking and entering, a thing only the FBI can do." De agente blijft aan de lijn en stuurt mensen eropaf. "I am afraid, it sounds like violence," zegt Ivy op een fluistertoon.

"Wat heb ik ooit fout gedaan?! Dat jìj degene was die geen abortus wilde plegen, betekent niet dat je die fout op mij kan afschuiven!" Schreeuwt Elizabeth terug, deze keer houdt ze haar moeders hand tegen.

"Het is omdat het niet mocht, ja?! Omdat jij een leven verdiende volgens je vader. Maar ik hoef je niet!" Sist de vrouw wat harder.

"Waarom was jij degene die me hield toen jullie uit elkaar gingen?! Hij wilde me meenemen, maar jìj hield hem tegen. Je kletst onzin!" Schreeuwt Elizabeth terug, verontwaardigd en woedend.

"Je moest gestraft worden voor ke daden, en dat kon alleen ìk!" Spuwt Mia zo wat in Elizabeths gezicht. "We zijn verhuisd om een reden, en dat ben jij!"