Elizabeth en Ividia schrikken aardig van de stem die opeens op duikt. Eliza's hoofd maakt overuren om de stem te herkennen, terwijl die zo herkenbaar is. Ze dekt eerst Ividia's oren af. "We komen er aan mam!" Roept Elizabeth dan naar de vrouw beneden.

Ze haalt haar handen weer van Ivy's gevoelige oren. "Ik lijk wel een weerwolf ofzo." Zegt Ividia plotseling. Elizabeth moet er wel om lachen, "hoezo dat nu weer?" Vraagt ze geamuseerd. "Nou ik hoor erg sterk, ik ruik sneller vuur dan anderen en de volle maan voelt fijn en is erg interessant."

Eliza grinnikt en port Ivy in haar zij, "Gekkie. Dat kan toch helemaal niet?" Zegt ze op vragende toon. Ivy giechelt, "dat weet je toch niet" antwoordt ze en kietelt haar dan terug. Eigen schuld denkt ze terecht, en weet dat Eliza niet goed tegen kietelen kan. Elizabeth schiet in de lach en valt achterover, op een berg knuffelsbeesten die haar ontvangen met open armen.

Ivy stopt uit schrik met kietelen en slaat haar handen voor haar mond, angstig voor de gevolgen. Misschien moet ze huilen en haat ze haar nu, of ze is super kwaad. De gedachten vliegen als spookjes door haar hoofd. Maar Elizabeth is niet aan het huilen en ze is ook niet boos. Allesbehalve ze rolt alle kanten op en schaterlacht van de pret.

Elizabeth vindt het gewoon te leuk, schaterlachend tussen de knuffels rollend, en kan het niet helpen. Het moet er vast belachelijk uit zien denkt ze, maar de gedachte weerhoudt haar niet van haar vreugde, integendeel. Ze moet er meer om lachen. Met een rood hoofd en een lichte schrik in haar ogen, kijkt Ivy naar het tafereel.

Als dan tot haar doordringt hartsvriendin oké is, begint ze ook weer te lachen, ondertussen legt ze hun outfits voor het festival klaar.

Als dat gebeurt is reikt ze met een bleke hand naar haar om het meisje met de zwarte lokken overeind te helpen. "Kom, ik heb honger," zeurt Ivy plagend, haar maag knort zachtjes. Ze heeft zo goed als altijd honger, maar nu nog meer dan normaal. De reis heeft haar een lunch en een avond gekost.

Elizabeth knikt en staat op, om vervolgens schaterend via de trap naar beneden te huppelen. Ivy stopt haar hand weg als het niet meer nodig is en loopt rustig en grinnikend achter haar aan. "Waarom zijn jullie zo vrolijk?" Vraagt ​​Mia, de moeder van Elizabeth. Een glimlach siert haar lippen als ze de twee zo ziet.

Elizabeth schatert het nog uit als ze aan de ontbijttafel gaat zitten, ze verbergt haar geschater dan in de mouw van haar onesie. Ze kan het niet helpen, ze heeft de slappe lach nog van het kietelen en de pret in het algemeen. "Niets hoor Madam, ze heeft gewoon een vrolijke bui." zegt Ivy beleefd.

De box gaat aan en speelt zachtjes. Het eerste liedje wat voor bij komt is "l'll be there for you" van "The Rembrandts" uit Eliza en Ivy's playlist van Spotify, deze is aan gezet door de lachende Elizabeth die meteen mee doet op haar luchtgitaar.

Maar veel aandacht krijgt het liedje niet van Ivy, want het vreemd uitziende English breakfast voor haar neus lijkt veel interessanter. Ze heeft toch honger dus begint aan het ei met mes en vork.

Elizabeth neemt ook een paar happen van het heerlijke eten en bounced vrolijk op haar stoel. Ividia neemt een stukje ei samen met black pudding en eet het op. Dit is eigenlijk heerlijk denkt ze en begint mee te dansen.

"Och dames, jullie maken zo veel troep zo met dat dansen." zucht Mia en doet de muziek uit. Ivy jammert met pruillipje, "Nou zeg..." mompelt ze teleurgesteld en eet met gebogen hoofd verder.

"Mam!" Roept Elizabeth uit en ze kijkt een beetje nors. "Waarom nou weer?" Vraagt ze, ze zet de muziek weer aan. Maar de Efteling afspeellijst in plaats van de andere.
Haar moeder rolt haar ogen en sist tussen haar tanden door: "Ik wil geen vlekken op de tafel!" Ze hoopt dat alleen Elizabeth het kon horen.

Jammer genoeg voor haar, hoort Ivy het ook, maar eet haar ontbijt zwijgend op. De stilte geldt niet voor haar gedachten die spoken door haar hoofd samen met herinneringen.

Eli had gelijk, ze is echt een slang.