'Leer jij nou eerst maar te denken.' sis ik kwaad terug. Ik stijg op en vlieg naar school.

POV Rachel

Ik zie Alex onder mij door de bossen rennen. Gelukkig kom ik eerder aan. De mensen kijken me raar aan. Logisch als een reuze zwarte uil het schoolplein op vliegt.
Ik zie Jackob bij een paar gasten staan. Ik verander vlak voor ik de grond raak en ren op hem af. Met al mijn, en Nox' kracht duw ik hem tegen de muur.
'Geef. Mijn. Alex. Terug.' sis ik kwaad.
Hij grijnst alleen maar. Dat maakt me nog kwader. Ik laat mijn handen tot klauwen veranderen en duw ze in zijn schouders. 'Zorg. Er voor.' sis ik.
Ik wordt van Jackob af getrokken en val op de grond. Alex.
'Je kent de afspraak.' zegt Jackob.
'IK ZAL NOOIT DE JOUWE ZIJN!' roep ik kwaad. Hij gromt. 'Dan moet ik eerst van Hem af.' zegt hij wijzend naar Alex. Alex kijkt Jackob vragent aan. Jackob rent op hem af en duwt hem hard tegen een boom. Zijn hoofd bloed heel erg. 'Alex!' roep ik geschrokken en ren op hem af. Ik val naast hem op mn knieën en leg zijn hoofd voorzichtig op mijn benen.
Hij ademt heel, heel zacht.
De tranen rollen over mijn wangen. Steken gaat door mijn hart.
'Alex.' fluister ik zacht. Jackob komt op me af gerend, maar wordt gelukkig tegen gehouden door Vera. Zij en een paar andere nimfen houden hem gevangen in een bal van verschillende elementen.
'Alex, alsjeblieft.' fluister/snik ik.
'Alsjeblieft verlaat me niet. Ik leef nog liever met het idee dat je mij niet herinnert, dan zonder je. Het spijt me dat ik net boos op je was.' snik ik. Ik zie bij hem ook langzaam een traan naar beneden rollen. Hij pakt langzaam mijn hand. Hij knijpt er zacht in.
'Wat er ook gebeuren gaat nu, ik blijf bij je. Ik zal daar alles aan doen.' fluister ik. Zijn grip om mijn hand verzacht iets. Ik knuffel hem en geef hem een kus. 'Onthou, Alex, ik hou van je.' fluister ik en laat mijn hoofd op de zijne rusten.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Seconden gaan voorbij. Ze lijken uren te duren...
Mijn aandacht wordt getrokken door iemand.
'Eindelijk. Eindelijk is het me gelukt!' lacht hij duivels. 'Ons gelukt.' verbeterd de ander hem. 'Nu ben jij van mij,' zegt hij. 'En heb ik de roedel.' gaat de ander verder.
'Ik ben niet van jou!' sis ik kwaad naar Jackob. De Nimfen liggen verslagen op de grond. 'En jij, je bloed eigen tweeling broer zo verraden! Je bent gestoord Alec.' zeg ik kwaad tegen hem. Ze beginnen beide krankzinnig te lachen. 'Volgens mij zijn Jullie eerder familie.' snauw ik naar ze. Ze moeten er alleen maar om lachen.
'Weetje Alec. Ga. Nu.' sis ik. 'Op naar Mijn roedel.' grinnikt hij en rend weg.
"Die idtioot weet nieteens dat hij helemaal geen Alpha is. Hij heeft geen roedel." lacht Nox.
'Kom mee Rapunzel. Nu ben je helemaal van mij.' grijnst Jackob.
'Ik. Zal. Nooit. Van. Jou. Zijn!' roep ik kwaad. Ik voel mijn botten verplaatsen. Ik sluit mijn ogen.
Ik open ze. Alles is groter. Jackob kijkt me me grote ogen aan.
"Wat is er gebeurt?" vraag ik aan Nox.
"Nox?" vraag ik. "Geen Nox hier. Ik wel. Demonica. Ik ben je ware vorm. Een demoon vos." zegt, blijkbaar, Demonica.
(media is Demonica)
"Ik was al de tijd een vos?" vraag ik verbaast. Ik voel haar knikken. "En nu gaan we sukkels pesten." zegt ze grijnzend. Ik grijns ook. "Hoe moet dit?" vraag ik haar. "Laat mij maar." grijnst ze. Ik laat haar de macht nemen. Zwart/witte vleugels schieten uit mijn rug. Ik sla er een paar keer mee. Ik stijg op en vlieg met enorme snelheid op Jackob af. Hij verandert in zijn Buizerd en vliegt snel op. Ik vlieg achter hem aan. De leerlingen kijken ons met grote ogen aan. Sommige rennen op Alex af om hem te helpen. Andere gooien stenen naar Jackob. Zwarte glinsters vallen van mijn vleugels af terwijl ik vlieg. Ik vlieg sneller en duw Jackob naar beneden. Helaas pakt hij mij vast en trekt me mee. Hij zorgt ervoor dat ik onder eindig. De klap van de grond komt hard aan. Ik voel de botten in mijn vleugels breken. Een jank van pijn verlaat mijn mond. Jackob verandert ik een grote zwarte wolf met bloedrode ogen. 'Als ik je niet kan hebben dan niemand.' gromt hij. Hij opent zijn bek. Zijn witte scherpe tanden glinsteren in het licht. Hij gaat langzaam zijn mijn keel. Ik sluit mijn ogen. 'Alex, ik kom eraan.' fluister ik zacht en wacht op mijn einde...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
Piep. Piep. Piep.
'Rot wekker.' mompel ik en probeer hem uit te slaan. 'Auw.' hoor ik naast me. Ik open voorzichtig mijn ogen. Eerst een beetje, om aan het licht te wennen en daarna helemaal. Ik zie witte muren en apparaten. Ik kijk opzij in een paar blauwe ogen.
Mijn ogen worden groot en tranen van blijdschap vullen mijn ogen.
'Alex!' roep ik blij. Ik knuffel hem stevig. 'Rustig lief. Je wonden moeten helen. Ik ben bij je. Ik weet alles weer. Alles,van vroeger.' zegt hij kalmerend. Ik zie nu pas dat er verband om mijn bovenlichaam zit. Ook om zijn hoofd. Ik ga weer rustig liggen.

Flashback

Ik wacht op mijn einde. Zijn tanden boren langzaam in mijn keel. Zijn klauwen drukt hij diep mijn borst in. Maar ik blijf stil. Hij zal hier niet van genieten. Ik voel dat hij bijna bij mijn luchtpijp is. Opeens wordt de druk op mijn lichaam minder en hoor ik een hoop gegrom en gegrauw. Ik open voorzichtig mijn ogen. Alex ligt als wolf boven op Jackob. Ik wil helpen en probeer op te staan. Ik verzet me tegen de hevige pijn en loop wankel op de jongens af terwijl mijn gebroken vleugels slap langs me hangen. Ik bijt met mijn laatste kracht in de poot van Jackob. Hij schopt me hard weg en ik val op de grond. Ik probeer weer op te staan, maar het lukt niet. Het laatste wat ik zie is Alex die de nek van Jackob doorbijt en bezorgt op me af komt rennen. 'Rachel.........!'

Einde Flashback

'Jackob.' zeg ik zacht. 'Hij is dood. Van hem hebben we geen last meer.' zegt Alex met een scheve grijns. Een kleine glimlach vormt rond mijn lippen. 'Hoe gaat het met je hoofd?' vraag ik bezorgt. 'Het gaat goed. Het is al bijna geheeld. Maak je geen zorgen.' glimlach hij. Hij buigt naar voren en zoent me. Ondertussen komt hij naast me in het bed liggen.
Onze kus wordt onderbroken door geklopt op de deur. Alex gromt en ik zucht geïrriteerd. Hij klimt van mijn bed en gaat op de stoel zitten. 'Binnen.' zegt hij. Er komt een dokter binnen. 'Zo te zien gaat het beter met u.' zegt de dokter. Ik knik. Hij loopt op me af en checkt de buisjes. 'Ik haal die uit uw arm.' zegt de dokter. Alex gromt. Ik zie dat de man schrikt.
'I-ik. Uhm. Haal wel e-een zuster die dat doet.' stottert de dokter. Al snel komt er een zuster binnen. Ze knikt naar Alex. Ik kijk verbaast toe hoe alles gebeurt. Gelukkig zijn de buisjes al snel uit mijn arm.
'Dank u.' zeg ik dankbaar tegen de zuster. 'Geen dank Beta vrouw.' zegt de zuster en loopt de kamer uit. Ik kijk met een opgetrokken werkbrauw naar Alex. 'Iets zegt me dat jij iets uit heb te leggen.' zeg ik tegen hem. Hij kijkt een beetje beschaamd weg.
'Toen jij in coma was, is er een boel gebeurt. Alec is gevangen genomen toen hij een roedel aanviel. Ik had ze geholpen hem te pakken. Als dank boden ze me een plek in de roedel aan. De zoon van de Alpha en ik konden het erg goed vinden. En aangezien hij nog een Beta zocht, heb ik die plek gekregen. Toen ik vertelde over jou gingen ze meteen een kamer in het packziekenhuis klaarmaken. En nu ben ik dus de Beta en jij, als je wilt, de Beta vrouw.' legt hij uit. 'Hoelang ben ik wel niet ik coma geweest!' roep ik geschrokken. 'Ongeveer een jaar.' mompelt hij. 'De doktoren wilde bijna de stekker eruit trekken. Maar ik liet dat niet toe. En nu ben je eindelijk wakker.' zegt hij, duidelijk proberend zijn tranen in te houden. 'Een jaar. Een heel jaar. Ik heb mijn verjaardag gemist!' roep ik. Alex lacht van mijn onverwachte antwoord. 'Rustig maar. Als je uit het ziekenhuis ben kunnen we het gelijk vieren.' grinnikt hij. Ik geef hem een kus. 'Je bent een schat.' grinnik ik.

*4 uur later*

Ik loop het ziekenhuis uit. Ik laat de heerlijke frisse lucht mijn neus binnen dringen. Er komen 2 mensen aanlopen. Een man een vrouw. Ze stralen dominantie uit. Ik denk het Alpha paar. Als ze voor ons staan knik ik onderdanig en glimlach. 'Wat je vertelde klopt Alex. Ze past perfect bij je.' zegt de Alpha. 'Heeey! Ik ben Demi. En dit is mijn Mate Kevin.' zegt de Luna opgewonden. 'Mijn naam is Rachel, Luna.' zeg ik met respect. 'Noem me alsjeblieft geen Luna. Noem me maar gewoon Demi en hem gewoon Kevin.' lacht ze. En zo staan we nog even te kletsen.

*die avond*

Alex leid me naar onze kamer. Als we binnen zijn duwt hij me tegen de muur en begint me te zoenen. Ik doe even graag mee. 'Ik heb je zo gemist.' mompelt hij tussen door. Hij tilt me op en ik moet mijn benen om hem heen slaan. Hij loopt met me naar het bed. Hij laat ons erop vallen en komt boven me hangen. Hij dwaalt langzaam af naar mijn mark. Hij geeft er kusjes op. Een vlam van verlangen laait in me op. Mijn ogen kleuren goud. Die van hem ook. En dan gebeurt Het.

*volgende ochtend*

Ik word wakker met een vrolijk gevoel. Veel uitleg geef ik maar niet van de afgelopen nacht.
Laten we maar zeggen ik nu volledig van hem ben.
Ik draai me om en zie hem liggen.
Mijn Mate. Mijn Beta. Mijn lieve Alex.

Heeeeeeeey mensjes<3
Dit was het dan. Het einde!
Hopelijk hebben jullie hier van genoten!
Ik dacht in het begin
Dit wordt maar een hoofdstuk of 10
Nee hoor. 21!!!!!!
Ik wil jullie heel erg bedanken voor jullie likes en leuke reacties❤
Als jullie nog vragen hebben, stel ze zou ik zeggen.
Ik weet het, Demonica is nog niet heel erg in de schijnwerpers geweest. Maar dat komt nog wel.
Zij is trouwens ook die Secret iets!
Nogmaals heel erg bedank!
Voor de laatste keer on dit boek:
Like? Commend? Follow?
Love You ALLLLLLLLLL ❤❤❤!!!!
_XRobijntjeX_