Een vier jarig meisje staat in het puin van een bombardement. Er liggen drie lichamen voor haar neus. Ze huilt en ik wil naar haar toe lopen maar een muur houd me tegen. Ze zakt op de grond en klemt de lichamen tussen haar kleine armpjes. Een zes jarige jongen loopt naar haar toe en geeft haar een knuffel. Ik herken hem ergens van maar ik weet niet waar van. Hij duwt de lichamen aan de kant en tilt het meisje op. Ze klemt zich vast aan zijn nek. Eén van de lichamen rolt weg en ik kijk recht in zijn dode ogen. Een rilling loopt over mijn rug als ik ze herken. Het zijn de ogen van Lucas, mijn broer die stierf in het bombardement. Meteen snap ik wie het kleine meisje is. Ik ben het. Ik, als vier jarig meisje in het bombardement. De lichamen zijn die van mijn ouders en mijn broer. Ook bij mij lopen er tranen naar beneden maar ik veeg ze boos weg. Pablo loopt met de kleine mij in zijn armen naar huis. Of wat er van over is. Het beeld word wazig en verdwijnt. Ik doe mijn ogen dicht en denk na over wat ik gezien heb. Als ik mijn ogen open doe sta ik in de kleine huis kamer van Pablo en zijn familie. 'Je mag wel hier blijven' klinkt de zachten stem van Sofia de moeder van Pablo. De kleine ik knikt en kijkt met een betraand gezicht naar Sofia. Ze glimlacht even en doet haar mond open om iets te zeggen maar doet hem weer dicht en loopt naar boven de kleine Pablo en mij achter latend. Alles word weer wazig en ik doe mij ogen weer dicht. Dit keer sta ik bij het weiland. Op een kleedje zitten Pablo en ik en een grote mand staat in het midden. Ik weet meteen welke dag dit was, twee weken voor de boete dus mijn verjaardag. Het beeld vervaagd weer, ik probeer mijn ogen open te houden om te zien wat er komt. Maar een misselijkmakend gevoel dwingt me mijn ogen te sluiten. Wanneer ik ze open sta ik op het plein voor de boete, op het moment dat Dilse mijn kaartje uit de bol haalt en mijn naam voor leest. Ik zie hoe ik bang naar voren loop en op het podium ga staan.

Ze loopt naar de bol van de jongens en pakt een kaartje. Ik wil naar haar toe rennen en zorgen dat ze een ander kaartje pakt maar de doorzichtige muur houd me weer tegen. Ze leest de naam van Pablo en hij loopt geschrokken naar voren. Ik sla op de muur en gil zijn naam maar hij hoort het niet. Alles word weer vaag en ik doe mijn ogen dicht om misselijkheid tegen te gaan. Het is de arena, van alle plekken op de wereld kiezen ze de arena. Maar ook niet zo maar een arena nee het is de arena van de 101e hongerspelen, mijn spelen. Ik hoor de gong gaan en zie hoe ik naar de hoorn sprint. Ik ga op zoek naar Pablo en zie dat hij zijn zwaard in de hand van Abel steekt waarna Maya hem vermoord. Ik zie hoe Melissa haar mes gooit en hoe Pablo inzakt, ik zie hoe ik naar Pablo ren en Timmy vermoord. Dan zie ik hoe Alexa en ik wegrennen bij de hoorn. 'Lizzy, Lizzy wakker worden' hoor ik Alexa fluisteren. Ik open mijn ogen en kijk recht in het gezicht van Alexa. Alexa, de spelen en Pablo. spoken door mijn hoofd en ik barst weer in tranen uit.
'Alexa, het was zo erg. Alles kwam terug. De oorlog en gewoon alles. Het leek allemaal zo ontzettend echt' stotter ik. ' Rustig maar Lizzy, het komt goed. Alles wat in jouw verleden zit is heftig. Dat is nu precies wat perfect is voor het Capitool. Het enige wat ze willen , is ons kapot maken. Ons kapot maken met ons verleden. Je staat daar boven. Denk niet in het verleden, denk in de toekomst. Denk aan wat voor mooie dingen er in jouw leven gaan komen. Bekijk het zo; je loopt over een weg en je loopt - uiteraard - naar voren. Je verleden ligt achter je en je toekomst voor je. Langzaam, maar zeker verdwijnt je verleden uit het zicht. Altijd heb je nog herinnering aan die tijd. Dat je even terug kijkt naar dat stuk van de levenslange weg ' vertelt ze me. Ik stop met huilen en luister aandachtig naar haar verhaal. ' Je hebt gelijk. Zo zou ik het ook moeten bekijken, maar dat is gewoon niet makkelijk' zeg ik.
'Het komt goed'

'Waar is ons eten eigenlijk' vraag ik als ik nergens het vlees wat Alexa gisteren gevangen had zie. ' Dat is waarom ik je wakker maakte, dat weet ik namelijk ook niet. Het vlees lijkt wel gewoon verdwenen te zijn Het is niet erg logisch dat er iemand hier naar toe is gekomen en alleen ons vlees heeft gestolen. Waarom zou iemand dat doen? Pak het niet verkeerd op, maar je zou denken dat diegene ons dan wel had vermoord, of onze wapens had gestolen' zegt ze. ' Aangezien we er niet zoveel aan kunnen doen, kunnen we denk ik gewoon beter nieuw eten gaan zoeken' vertel ik vrolijk. 'En toch vind ik het raar' zegt Alexa alsof ze denkend. Gaan we jagen of plukken?", vraag ik aan haar.
"Als jij gaat jagen ga ik bessen en fruit plukken" antwoord ze.
'Oké uh laten we onze spullen hier? " vraag ik. " nee dat lijkt me geen goed idee " zegt ze tegen me.
We pakken al onze spullen en gaan op pad. Als we ongeveer vijf minuten aan het lopen zijn zien we een eindje verderop iemand. Snel duiken we een bosje in. Het lijkt alsof diegene vast zit. Voorzichtig gaat Alexa iets dichterbij kijken. Ik ben bang doods bang dat ze niet alleen is en dat er straks een groep bozen tributen uit de struiken springt. Alexa komt terug en vertelt me wat ze heeft gezien. Sky die vast zat in het drijfzand en dat hier wel meer drijfzand kan zijn.
"Wat doen we nu?" Vraag ik
'Tja dat weet ik niet' antwoord ze "We moeten hier in de buurt heel stil zijn en uitkijken voor Melissa. Melissa en Sky zijn namelijk vrienden en als Melissa niet weet waar Sky is, gaat ze haar waarschijnlijk zoeken en geloof me, ik wil bij Melissa uit de buurt blijven" gaat ze verder. Melissa zelfs van die naam word ik al boos en ik wil wraak, maar ik wil Alexa niet in gevaar brengen. "Terwijl je jaagt moet je dus goed oppassen voor het drijfzand. Je herkent het makkelijk, het is een stuk donkerder dan het normale zand. Als we klaar zijn, komen we hier terug, oké?" zegt ze. 'Ja duidelijk' zeg ik.

We spreken af dat we als we klaar zijn hier terug komen. Ik draai me om en loop weg.
Met mijn zwaard in mijn hand ga ik op weg. 'Krak' een brekende tak in de struiken rechts van me. Meteen draai ik me om en steek ik toe. In de lucht, in het niets. Zorgvuldig kijk ik nog om me heen voor ik verder loop. Ik haal mijn schouders op En loop verder.
'Krrk' ik schrik op en krijg meteen de slappe lach. Het was mijn buik die rommelt, een teken dat ik snel iets moet vangen. Nou het is makkelijker gezegd dan gedaan, want ik heb nog geen een levend wezen gezien. 'Zou ik terug gaan' vraag ik mezelf. Het antwoord op die vraag krijg ik van een groep gekke beesten. Ze hebben iets weg van een konijn en een eekhoorn. Ik haal mijn zwaard uit mijn riem en steek het in het dichtstbijzijnde beestje. Hij is op slag dood. De andere beestjes kijken op en gaan dan weer verder met eten. Gelukkig ze vallen me niet aan. Met mijn zwaard steek ik er nog een stuk of zes dood. Ik pak mijn rugzak en stop ze er in. Er moet er nog een in maar die past er nooit meer bij. Dus stop ik die in mijn jaszak. Vrolijk loop ik terug naar de boom waar we hebben afgesproken. 'Poep' vloek ik. Waar is de boom eigenlijk. Ik kijk om me heen en loop maar een random richting in. De grond waar ik loop verandert van kleur dus zit ik aan de rand van het district. Oh ow ik zit niet echt goed hier. Ik draai me om om terug te lopen als ik een gil hoor. Verschrikt kijk ik op. Sera komt langs rennen met een kudde mutanten achter haar aan. Heel even kijkt ze me recht in mijn ogen aan. Haar blik vertelt me dat ik weg moet rennen dus dat doe ik. Op mijn snelste ren ik weg. Om de seconden kijk ik achter me. Er zitten geen mutanten achter me aan dus stop ik even. Ik loop rustig verder naar de plek waar ik de rare dieren gevangen heb.

Ik ga het Alexa maar niet vertellen ze is al zo bezorgt, bedenk ik. Huh deze plek is niet waar ik de gekke beesten heb gevonden. Het is de plek waar Alexa en ik afgesproken hebben. Ik sta er pas net als Alexa aan komt lopen.
"Hey Lizzy, nog wat gevangen?" Vraagt ze. Vertel haar niks over Sera fluister ik mezelf toe. "Ja! In het begin kon ik echt niks vinden, maar na een tijdje vond ik een groep gekke beesten. Ze lijken op konijnen, maar hebben de staart en oren van een eekhoorn. Ze zijn volgens mij goed doorvoed, wat natuurlijk positief is. Gelukkig waren ze ook nog super makkelijk te doden",
"Goed gedaan, hoeveel heb je er gevangen?" onderbreekt ze me. Ehm, ik denk een stuk of zes, zeven", antwoord ik.
Alexa knikt Goedkeurend. Naar welk district gaan we?", vraagt ze me. "District 4?", vraagt ik onzeker. "Daar wil ik echt super graag heen, district 4 vond ik altijd al een superleuk district", vervolg ik mijn verhaal. "District 4 is wel ver weg, Lizzy" zegt Alexa twijfelend. "Alsjeblieft er is daar genoeg water en vast wel vis en Sky kan er niet komen dus hebben we geen last van de beroeps en Melissa." Smeek ik haar. "nee het is te ver er kan Onderweg van alles gebeuren" zegt ze. "Ja maar hier kan ook van alles gebeuren en jij vroeg waar we naartoe zouden gaan dus ik mag kiezen." Zeg ik bijdehand. "Oké ik geef het op, we gaan naar vier" zegt Alexa terwijl ze Grinnikend haar handen in de lucht steekt alsof ik haar ga aanvallen. "Haha ik wist dat je dat zou zeggen!!!" Roep ik terwijl ik een vreugde dansje doe. "Lizzy, als we naar district 4 willen, moeten we nu gaan. Ik wil daar graag voor het donker zijn", zegt ze tegen me. Ze probeert streng en serieus over te komen, maar het lukt niet, Ik grinnik. 'Oké, dan pakken we onze spullen en dan vertrekken we", zeg ik Net zo nep serieus als haar. Ze rolt met haar ogen en pakt haar spullen. We beginnen aan onze tocht richting district 4.

We lopen in stilte maar het is geen ongemakkelijke stilte, we hebben gewoon niets te vertellen.
Eenmaal aangekomen bij de rand van district 11, kijken we eerst of we geen andere tributen zien. We zien geen tributen en we hopen dat we wij ook niet gezien worden. We zijn aangekomen in district 10 en overal loopt vee rond. Schattige varkens en grote, leuke koeien. We lopen het hele stuk langs de rand van district 10. Plotseling horen we een luide gil. We duiken de bosjes in en wachten af. We zien alles. Werkelijk alles, dat er gebeurt. Sky is blijkbaar losgekomen uit het drijfzand en heeft zichzelf helemaal herpakt. Bo, het meisje van district 5 zit huilend met haar rug tegen de Hoorn des Overvloed aan. Sky heeft een gemene lach op haar gezicht. Bo is óf te bang om iets te doen, óf heeft gewoon geen wapens. Zonder enig medelijden vermoord Sky haar. Bo is dood. Als we ons omdraaien zien we opeens een hele boel dieren onze kant op komen. Ze kijken niet echt vriendelijk. Mutanten schiet door mijn gedachten. "Blijf rustig, we gaan heel langzaam achteruit lopen. Zonder dat er iets gebeurt" fluistert Alexa. Heel langzaam lopen we naar achteren. Het werkt tot een varken op Alexa af springt. Ik sta versteend van schrik te kijken hoe Alexa haar drietand in de buik van het varken steekt. "Rennen, Lizzy", sist ze. We rennen snel weg, maar dat gaat lastig. Haar been wordt vast gegrepen door een hele enge koe. Ze komt gewoon niet vooruit. Ik probeer haar te helpen. "Lizzy, ren. Ik red mezelf", zegt ze tegen me. Met tranen in mijn ogen gehoorzaam ik. Ik ren door tot het einde van district 10. Daar sta ik stil. Alexa is ontsnapt van de mutanten koe en komt samen met een ander meisje aan rennen.

"Oh, Alexa, ik dacht dat je dood ging. Gelukkig leef je nog, ik zou het nooit aan kunnen jou ook nog te verliezen ik ben Pablo al kwijt" zeg ik half huilend. "Het gaat goed met me. Alleen mijn been doet pijn.", zegt ze geruststellend. Het andere meisje staat er een beetje onzeker bij. "Hoi, ik ben Amber uit district 11", zegt ze. "Lizzy, uit district 13", zeg ik. "Alexandra, of Alexa. Ik kom uit district 6" zegt Alexa. "Hoe oud ben je? achttien?", vraagt Alexa. "Ik ben zestien en jullie?", vraagt Amber. "Ik ben vijftien" zegt Alexa. "En ik ben twaalf" zeg ik. "Ik weet wel wat af van medicijnen en verbinden", zegt Amber voorzichtig, kijkend naar Alexa's been. "Echt? Geweldig!", zegt ze vrolijk. "Bontgenoten?" Vraag ik voorzichtig. Ja, graag", antwoordt Amber. Amber doet Alexa's broekspijp een stukje omhoog. De wond is niet heel groot, maar het ziet er wel pijnlijk uit "Hebben jullie water? Het moet ontsmet worden", vraagt Amber. "Ja hoor", zeg ik en ik pak de fles met water. Als Amber de wond schoon aan het maken is, kijk ik weg. Ik ga nog genoeg bloed zien in deze area, daar hoef ik dit niet voor te zien "De wond is schoon, zal ik er hem verbinden?" vraagt Amber voorzichtig. "Nee, het bloed toch al niet meer. Ik denk dat zo goed komt. Echt super bedankt", zegt Alexa. "Geen probleem" zegt Amber. Ik pak mijn rugzak weer op en we lopen verder. Eten echt overal is eten. District 9 het district van het graan. Er is hier niet alleen graan maar echt alle soorten eten die je kunt bedenken. Ik wil wat eten pakken als ik bedenk dat in alle districten waar we geweest zijn een val zit. Misschien is het wel giftig ofzo. Well lopen verder door district 9 tot we bij de grens van 8 zitten. District 8 is niet heel bijzonder. Er zijn katoen velden en af en toe een fabriek. "Alexa, Lizzy, hoe komen jullie aan die extra kleren?", vraagt Amber. We kijken elkaar aan en komen tot de conclusie dat we steeds meer kleren aan krijgen. Je hebt het niet door, het gebeurt gewoon.

"Is dit niet gevaarlijk", vraag ik "Waarschijnlijk wel. Hier, voor jullie allebei een mes zodat je jezelf kan bevrijden van de kleren", zegt Alexa Amber en ik pakken de messen aan en beginnen de kleding van ons af te snijden. Alexa doet hetzelfde. De kleren komen steeds sneller om je heen en gaan steeds strakker zitten. "Rennen" , beveelt ze. Zo snel als we kunnen rennen we naar district 7. De kleren komen nog steeds om je heen en ik kan al bijna niet meer rennen. Gelukkig komen de bomen van district 7 al in zicht. District 7 hout en papier. Wat kan hier het gevaar zijn??
Daar komen we vanzelf wel achter. Aan de rand van district 7 vallen we alle drie op de grond.
Ik ben uitgeput, ik kan niet meer. Maar ik moet verder. Ik blijf nog even liggen maar ga dan overeind zitten. Amber en Alexa volgen mijn voorbeeld. Een rilling loopt over mijn rug als een druppel in mijn shirt beland. Alexa staat op en steekt haar hand uit om me overeind te helpen en haalt een aantal bladeren uit mijn haar. "Wat zit je haar leuk", zegt ze grinnikend "Ja, dank je. Jouw haar zit ook heel leuk." antwoord Amber sarcastisch.
Alexa en Amber lopen weer verder en ik slenter ze achterna. "Ehm, Lizzy, Amber, mag ik mijn messen weer terug?", vraagt Alexa voorzichtig. "Ja, natuurlijk", zeggen we in koor. We geven haar de messen en lopen weer door. Ik kijk om me heen en denk aan thuis, het lijkt hier best wel op het bos dat we thuis hebben. Alleen staan er thuis nog loof bomen tussen.

Ik word door een krakende boom uit mijn gedachten gehaald. "Ik denk dat het een goed idee is om nu even heel snel weg te rennen", zegt Alexa . Nee niet weer rennen ik geef het op ik kan niet meer. "Alexa, ik ben moe. Ik ben domweg kapot. Ik wil niet meer rennen voor mijn leven, zoals ik dat al mijn hele leven doe", antwoord ik. Verward kijkt ze me aan, ze had natuurlijk niet verwacht dat ik het zo snel op zou geven. "Lizzy, kom op mijn rug. Ik draag je wel", zegt ze tegen me. Ze loopt naar me toe en ik klim op haar rug. Alexa en Amber rennen verder en even voel ik me schuldig. Lang duurt het niet want mijn ogen vallen dicht. Ik open mijn ogen en zie dat we al bijna bij district 6 zijn. District 6 wat kan er zijn waar ik me zo'n zorgen over maak. Ik kom er achter als Alexa tegen een doorzichtige muur aan bots. Ik vlieg door de lucht en dan met een smak op de grond. Al mijn lucht wordt uit mijn longen geblazen. Mijn hoofd bonkt en mijn arm doet pijn. Ik kijk naar Alexa, ze heeft een bloedneus en huilt. Ik wil naar haar toe maar bedenk me. Op dit soort momenten wil je graag alleen zijn, gewoon even kunnen nadenken over wat er is gebeurt en wat er gaat gebeuren. "Het gaat goed. Ik ben oké, niks aan de hand", zegt ze. Het klinkt niet erg overtuigd. Waarschijnlijk heeft ze mijn vragende gezicht gezien want ze gaat verder. "Echt waar" ze staat op en loopt alsof er niets is gebeurt naar het grasveld rond de hoorn. We zitten in een bosje vlak voor het grasveld met de hoorn. Het kamp van de beroeps lijkt weg te zijn. Waarschijnlijk zijn ze ergens anders heen gegaan. Voor ons is dat natuurlijk heel handig. Zo snel mogelijk rennen we naar de hoorn en gaan we verder naar district 5. We zijn al bijna bij district 4!!

In district 5 zijn veel beekjes en we besluiten ons even te wassen. Alexa steekt haar hand in een beekje, meteen trekt ze hem verschrikt terug. "Oké, we kunnen beter gewoon verder gaan naar district 4", zegt Alexa snel. "Ja, is goed", zegt Amber We pakken onze spullen in en staan op. Stap voor stap lopen we verder. Ik neem niet eens de moeite meer om mijn voeten op te tillen en schrik van ieder geluid. Als we dan eindelijk district 4 zien krijg ik al mijn energie terug. We zijn er allemaal levend aangekomen, onder de modder maar wel levend. "Taken verdelen?", vraag ik. "Goed plan", antwoordt Amber. "Oké", zegt Alexa. "Zeg jij het maar, Lizzy" "Oké. Alexa, jij zoekt een geschikte slaapplek. Amber, jij gaat op zoek naar eten en ik ga zelf de rivier verkennen", zeg ik.
Ze stemmen er mee in en ik loop naar de rivier.
Er zwemmen grote dikke vissen in en er vliegen vlinders langs. Hat is prachtig en ik blijf even kijken. Een blauwe vlinder strijkt neer op mijn vinger en ik aai zachtjes over zijn tedere vleugels. Hij vliegt op en ik kijk hem na. Was ik ook maar zo vrij als een vogel, dan zat ik hier niet opgesloten. Iets glimmends in het water trekt mijn aandacht. Ik buig naar voren en zie dat het een parel is. Hij is de zelfde kleur als de vlinder maar glimt meer. Iets glibberigs glijd langs mijn been. Ik schrik op en zet een stap naar achter, mijn voeten zitten verstrikt in een net en ik val om. Achterover het water in, ik gil om hulp. Mijn gil wordt gestopt door een lading water dat ik ik mijn mond krijg. Het water is licht en je ziet de vissen zwemmen. De parel die ik zag ligt op de bodem, vlak bij me. Ik steek mijn arm uit en pak de parel. Het zonlicht schijnt in het water en laat prachtige figuren achter. Ga ik dood? Het maakt me niet uit. Ik sterf hier onderwater in het licht van de ondergaande zon, wat wil een mens nog meer? Ik voel een golf op me af komen en sluit mijn ogen. "Laat je meevoeren op de golf" hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen.

Ik voel een arm mijn pols vast pakken en word uit het water getrokken.
piepend haal ik adem. Amber haalt het net van me af en ik zie nog snel hoe het zwaard in de rivier verdwijnt. "nee niet het zwaard, dat was van Pablo" fluister ik. Alexa geeft me een knuffel, maar die wordt onderbroken door gepiep. Een parachute!!! Ik spring overeind en ren naar de parachute. Er hangt een boog aan!! "wow" is het enigste wat ik kan zeggen. Ik wil een vrolijkheidsdansje doen maar dat zou er heel raar uit zien dus doe ik het niet. Ondertussen begint het al donker te worden. Alexa is de eerste die iets zegt "Zullen we naar de schuilplek gaan die ik heb uitgezocht?", "Ja, is goed", antwoordt Amber. Samen lopen we naar de struik. We gaan in de struik zitten en maken het een beetje comfortabel binnen. We maken een klein vuurtje met droog hout. We roosteren het vlees. Amber heeft voornamelijk bessen verzameld en die zijn erg lekker. Opnieuw horen we een piepje. Alexa is degenen die gaat kijken en Amber en ik wachten af. Alexa komt terug met een fles limonade. Het vlees is klaar en we gaan eten terwijl we verhalen vertellen. Alleen vrolijke verhalen, er is genoeg verdriet in deze stomme arena. Alexa en Amber hebben allebei al een verhaal verteld en nu ben ik. Ik denk even na en vertel dan het verhaal over dat Pablo en ik de hond gingen uitlaten. "we liepen door het bos en kwamen een sloot tegen. Ik had de hond aan de riem en liep een stukje naar beneden de sloot in. De hond sprong over de sloot heen waarbij hij mij mee trok. Pablo stond in zijn eentje aan de overkant en wist niet wat hij moest doen. 'je kan ook gewoon over de brug he' zei ik giechelend. Pablo keek verbaast om zich heen 'welke brug?' vroeg hij verbaast. Ik wees naar de brug van gras die een meter of tien bij ons vandaan lag 'die brug' hij liep naar de brug en kwam naast me staan. 'dat zag er dom uit he?' vroeg hij me beschaamt.

Ik antwoorde niet en grinnikte alleen. Later heb ik hem de hond gegeven en is hij tegen een aantal bomen aan geknald terwijl de hond wegrende' vertel ik. Alexa en Amber liggen helemaal in een deuk. Het volkslied geeft aan dat de doden van vandaag in de lucht zullen staan. We kijken naar boven en zien een hele rij tributen waaronder Sera. Ik schaam me omdat ik haar niet heb kunnen redden, maar ze heeft zelf geroepen dat ik mezelf moet redden dus ik hoef me niet te schamen. Ik maak mijn hoofd leeg doe mijn ogen dicht, en val in slaap. Ik kijk om me heen alleen maar wit. Een witte trein komt aangereden op een wit spoor. Van de andere kant komt ook een witte trein gereden. 'kies' zegt een vrouwen stem. 'wat moet ik kiezen?' vraag ik. 'kies' zegt de stem weer. Ik sluit mijn ogen en loop, naar de trein die als laatste aan kwam. Ik stap in en de trein rijd weg. Als ik mijn adem uit blaas kom ik er achter dat ik hem de hele tijd ingehouden heb. Prachtig landschap schiet achter de ramen voorbij. Bossen, akkers, steden, rivieren echt alle soorten. Het klopt niet maar het is wel mooi.

Mijn commentaar:

Je hebt jezelf echt overtroffen, het is lang, weinig spellingfouten en mooi geschreven.

Cijfer: 8,6

Vivians commentaar:

Mooi, lang, minder spellingfouten... Top! Ik zeg een 8,0, en veel meer heb ik daar niet aan toe te voegen ;)

Cijfer: 8,0

Gemiddeld: 8,3