Είχε περάσει αρκετή ώρα από την στιγμή που η Nashi περπατούσε μαζί με τον Kakashi με προορισμό το άγνωστο. Στην αρχή δεν την ενόχλησε το γεγονός ότι θα πήγαιναν κάπου αλλού για να μιλήσουν. Από την στιγμή όμως που εισήλθαν στο πυκνό δάσος, έξω από τα τοίχοι της Konoha, μια μίξη συναισθημάτων, όπως αβεβαιότητα και ανασφάλεια, είχε αρχίσει να μεγαλώνει μέσα της. Ένα συναίσθημα που είχε ως αποτέλεσμα διάφορες σκέψεις να περάσουν από το μυαλό της. Σκέψεις με αυτήν να πεθαίνει από τα χέρια του φίλου της ή να την πηγαίνει σε κάποια παγίδα ως εκδίκηση για όλα τα χρόνια απουσίας της.

-"Nashi δεν θα σου κάνω κάτι κακό." είπε ο Kakashi, καθώς γύρισε να την κοιτάξει με την άκρη του ματιού του.

-"Που κολλάει αυτό;" τον ρώτησε εκείνη έχοντας ένα αμήχανο χαμόγελο.

-"Είδα το βλέμμα που είχες πριν λίγο."

-"Και τι βλέμμα είχα;"

-"Είχες αυτό το βλέμμα που έχεις πάντα όταν σκέφτεσαι ανήσυχη για επικίνδυνες καταστάσεις."

-"Και που ξέρεις αυτό το βλέμμα;"

-"Nashi έχουμε πάει μαζί σε πολλές αποστολές και γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον από μικρά παιδιά. Λες να μην σε έχω μάθει έστω και λίγο;" την ρώτησε καθώς αναστέναξε κουρασμένα.

-"Σωστά. Το ξέχασα." του απάντησε εκείνη γελώντας αμήχανα.

Ο Kakashi δεν ειπε κάτι, αλλά αντιθέτως επέτρεψε στον εαυτό του να χαθεί στις σκέψεις του για άλλη μια φορά. Σκέψεις που ήθελε επιτέλους να βγάλει από μέσα του και να τις εκφράσει στην γυναίκα δίπλα του. Σκέψεις που τον έκαναν να ανησυχεί πιο πολύ από ότι έπρεπε, αφού ο ξαφνικός μυστηριώδης χαρακτήρας της δεν έβγαζε νόημα στα μάτια του.

-"Kakashi που πάμε;" τον ρώτησε ύστερα από λίγο επιφυλακτικά.

-"Στα αγάλματα του Hashirama Senju και του Madara Uchiha."

-"Μάλιστα... Και γιατί πάμε εκεί;"

-"Για να μιλήσουμε ήσυχα."

-"Μπορούμε να μιλήσουμε και τώρα. Δεν μας ακολουθεί κάποιος."

-"Θέλω να πάμε εκεί."

-"Καλά." του απάντησε εκείνη αναστενάζοντας αγανακτησμένη.

Δεν ήξερε τι σκέψεις τρέχουν στο μυαλό του φίλου της, αλλά η εμπιστοσύνη που του είχε ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να τον ακολουθήσει και με κλειστά μάτια. Ήξερε πως δεν ήθελε το κακό της και πως είχε κάποιο σκοπό πίσω από το γεγονός ότι έπρεπε να φτάσουν τα αγάλματα πριν μιλήσουν. Ένα μικρό ταξίδι που έκανε την αγωνία και την ανησυχία μέσα της να μεγαλώσει, αφού ήταν μια από τις λίγες φορές που δεν μπορούσε να διαβάσει τα μάτια του Kakashi. Δύο μάτια που έχει μάθει να αγαπά και να εκτιμά λόγο της σκληρής ιστορίας πόνου και θλίψης που τα ακολουθούν. Έχουν δει και νιώσει πιο πολλά από ότι θα έπρεπε εξάλλου.

{...}

-"Η θέα από δω είναι φανταστική, όπως παλιά." είπε η Nashi έχοντας ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη της.

Το σώμα της έκατσε στο πέτρινο κεφάλι του αγάλματος του πρώην Hokage της Konoha, καθώς τα μάτια της κοιτούσαν την απίστευτη θέα μπροστά της. Ο Kakashi κάθισε δίπλα της αφήνοντας μια μικρή απόσταση μεταξύ τους προκειμένου να βλέπει καλά την παιδική του φίλη, αφού αυτή ήταν που τον ενδιέφερε περισσότερο

-"Ναι. Δεν άλλαξε τίποτα." της απάντησε ο Kakashi παίρνοντας ένα σοβαρό ύφος.

-"Σε ακούω."

-"Θα αρχίσω με την αρρώστια. Είπες ότι σήμερα το βράδυ θα έχεις το αντίδοτο. Τι εννοούσες με αυτό;"

-"Ότι θα έχω το αντίδοτο σήμερα." του απάντησε εκείνη σε μια προσπάθειά της να το παίξει αθώα.

Δεν μπορούσε να του πει την αλήθεια, γιατί ήξερε πως αν μάθαινε τι θα συμβεί δεν θα την άφηνε να το κάνει. Ήξερε πως εάν μάθαινε πως λειτουργεί το συγκεκριμένο jutsu θα έκανε ότι μπορούσε για να μην της επιτρέψει να το χρησιμοποιήσει. Μια διαδικασία για την οποία θα έδινε και την ζωή του προκειμένου να κρατήσει ασφαλή την γυναίκα δίπλα του.

-"Nashi την αλήθεια." της είπε εκείνος προειδοποιητικά.

-"Kakashi δεν μπορώ να σου πω κάτι παραπάνω."

-"Γιατί;"

-"Γιατί δεν θα με αφήσεις να το κάνω εάν μάθεις την αλήθεια, όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Είναι καλύτερα έτσι."

-"Τώρα με έκανες να ανησυχήσω περισσότερο."

-"Ανησυχείς για μένα; Ευχαριστώ." του είπε εκείνη έχοντας έναν γλυκό και παιχνιδιάρικο τόνο, προσπαθώντας να αλλάξει την συζήτηση.

-"Nashi μην αλλάζεις θέμα." της είπε εκείνος έχοντας ένα θυμωμένο βλέμμα.

-"Καλά, αλλά και πάλι δεν μπορώ να σου πω τι θα κάνω."

-"Δεν θέλω να χάσω και εσένα." ψιθύρισε στον εαυτό του, καθώς κοίταξε τον ήλιο που είχε αρχίσει να δύει.

Το ύφος της Nashi σοβάρεψε μόλις άκουσε τα λόγια του. Άπλωσε τα χέρια της προκειμένου να τον αγκαλιάσει, αλλά στα μέσα της διαδρομής το μετάνιωσε. Ήθελε να τον σφίξει στην αγκαλιά της και να του ζητήσει συγγνώμη. Ήθελε να του πει πως λυπάται, γιατί αυτή είναι μια υπόσχεση που δεν μπορεί να κρατήσει. Μια υπόσχεση, η οποία ξέρει πως θα σπάσει κάποια στιγμή.

-"Δεν θα με χάσεις." του είπε έχοντας ένα λυπημένο χαμόγελο.

-"Τότε γιατί δεν μου λες την αλήθεια;"

Η Nashi δίστασε να απαντήσει για λίγο. Δεκάδες σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό της με τις πιο πολλές από αυτές να είναι δικαιολογίες και ψέματα. Φράσεις και λόγια που δεν ήθελε να του πει, αφού θα το μετάνιωνε εάν κάποια στιγμή μάθαινε την αλήθεια από κάποιον τρίτο. Μια αλήθεια που έπρεπε να του πει η ίδια.

-"Εάν θες να μάθεις τότε έλα μαζί μου."

-"Μπορώ;" την ρώτησε ελάχιστα έκπληκτος από την ξαφνική αλλαγή της απόφασης της.

-"Ναι, αλλά υπό έναν όρο." του ανέφερε σοβαρή.
-"Εάν προσπαθήσεις να με σταματήσεις θα φύγω πάλι από το χωριό."

Δεν ήταν σωστό που έπαιζε με την ψυχολογία του. Ήταν κάτι που δεν άρμοζε για την ηλικία της, αλλά ούτε λόγο των ανεκτίμητων αναμνήσεων που μοιραζόντουσαν. Όμως έπρεπε να το κάνει προκειμένου να μην σταθεί εμπόδιο στον δρόμο της. Ένα εμπόδιο που θα της ήταν δύσκολο να κάνει στην άκρη με κάποιον άλλον τρόπο.

-"Εντάξει." της απάντησε εκείνος με λίγη δυσκολία και αβεβαιότητα.

-"Ωραία." του είπε χαμογελώντας σε μια προσπάθεια της να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα μεταξύ τους.

Βέβαια αυτό ήταν αδύνατον, αφού η κατάσταση ήταν τέτοια που η ατμόσφαιρα δεν άλλαζε εύκολα πλέον. Μπορεί να συνέχιζαν την κουβέντα τους με κάποιο άλλο θέμα, όμως το μυαλό τους θα ήταν κολλημένο σε αυτή την συζήτηση. Μια συζήτηση πιο βαριά από ότι έπρεπε, αφού η καρδιά τους δεν δεχόταν τον πανικό που είχε δημιουργηθεί στα μυαλά τους. Σκέψεις που προσπάθησαν να αγνοήσουν καθώς κοιτούσαν το όμορφο πορτοκαλί χρώμα που είχε ο ουρανός λόγο της δύσης του ήλιου. Ένα φαινόμενο που θύμισε στον Kakashi πως όλα τα καλά πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν, ενώ η Nashi θυμήθηκε πως έπρεπε να δράσει γρήγορα προκειμένου να έχουν όλοι οι κάτοικοι της Konoha την ευκαιρία να αντικρίζουν κάθε μέρα την ίδια θέα με εκείνην.

-"Εάν δεν κάνω λάθος ήθελες να μου πεις και κάτι ακόμα, σωστά;" τον ρώτησε η Nashi θέλοντας να αλλάξει θέμα συζήτησης.

-"Το ξέχασα." της απάντησε ο Kakashi έχοντας ένα αμήχανο χαμόγελο.

-"Μην μου λες ψέματα." του είπε εκείνη κοιτάζοντας τον σοβαρή.

-"Δεν είναι κάτι που ταιριάζει στην περίσταση."

-"Θα το βολέψουμε κάπου."

-"Θα στο πω μια άλλη φορά."

Δεν ήθελε να τον πιέσει παραπάνω από ότι έκανε ήδη. Είχε αρκετό πόνο στην καρδιά του αυτή την στιγμή για του δημιουργήσει κι άλλον. Έτσι, άφησε το θέμα όπως ήταν, αφού πλησίαζε η ώρα που έπρεπε να πάει να βρει την Tsunade προκειμένου να βάλει σε δράση το jutsu της.

-"Θα περιμένω τότε." του είπε κοιτάζοντας τον λιγοστό ήλιο μπροστά της.

-"Το ελπίζω." ψιθύρισε ο Kakashi καθώς την κοιτούσε.

-"Τι είπες;" τον ρώτησε εκείνη προκειμένου να επαναλάβει τα λόγια του αφού δεν τα είχε ακούσει.

-"Τίποτα." της απάντησε γελώντας αμήχανα.

Η Nashi αναστέναξε με την παιδιαρίστικη συμπεριφορά του φίλου της πριν κλείσει τα μάτια της ώστε να χαλαρώσει. Ήθελε να έχει καθαρό μυαλό για αυτό που πρόκειται να κάνει. Σκέψεις και αποφάσεις που δεν χωράνε αντιρρήσεις παρά μόνο πράξεις. Πράξεις που η ίδια πρέπει να υλοποίηση προκειμένου να καταφέρει να σώσει το σπίτι της. Η Konoha είναι ένα μέρος που πρόκειται να βλέπει κάθε μέρα, αφού έχει σκοπό να εγκατασταθεί εκεί. Μια πόλη που εύχεται να την δεχτεί προκειμένου να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της σε αυτήν. Μια ζωή για την οποία ελπίζει να έχει αρκετά περισσευούμενα χρόνια πριν το τέλος. Χρόνια που θα της προσφέρουν καινούριες χαρούμενες αναμνήσεις χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει το jutsu της ξανά. Χρόνια ολόκληρα που θα νιώθει ασφαλής με όλους τους φίλους και γνωστούς της να την περιτριγυρίζουν.

Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγα χρόνια.

♥♥ Comment and Vote ♥♥