-"Τι σκέφτεσαι;"

Η φωνή της Tsunade ακούστηκε να ρωτάει κάνοντας την νεαρή ninja, που βρισκόταν στον ίδιο χώρο μαζί της, να σηκώσει το βλέμμα της από το βιβλίο που διάβαζε και να την κοιτάξει στεναχωρεμένη. Είχαν περάσει αρκετές ώρες από τότε που η Nashi επισκέφτηκε την Hokage στο γραφείο της. Ώρες ολόκληρες με σχεδόν ανύπαρκτες κουβέντες, αλλά μόνο διάβασμα. Μια πράξη που είχε ως αποτέλεσμα να την κάνει να χάσει κάθε ελπίδα που είχε μέσα της για μια εναλλακτική θεραπεία της αρρώστιας, αφού τα δεκάδες βιβλία με θεραπευτικά jutsu που ήταν διασκορπισμένα σε όλο το δωμάτιο δεν είχαν να της προσφέρουν τίποτα.

-"Για την θεραπεία." απάντησε η Nashi, καθώς έκλεισε το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της.

-"Σου είπα να μην ανησυχείς. Έχω στείλει ήδη μια ομάδα για να φέρει το αντίδοτο."

-"Δεν θα το φέρουν." της απάντησε η Nashi κάνοντας της Hokage να την κοιτάξει απορημένη.
-"Το λουλούδι δεν υπάρχει πλέον."

-"Πως το ξέρεις;"

-"Το έψαξα. Πήγα οπουδήποτε πάει το μυαλό σου με την ελπίδα ότι ίσως το βρω, όμως τίποτα. Έχει εξαφανιστεί."

-"Είσαι σίγουρη; Έχω πηγές που λένε πως υπάρχει στο νησί-"

-"Teku." την διέκοψε η Nashi καθώς σηκώθηκε για να τεντώσει το σώμα της.
-"Το νησί είχε πιάσει φωτιά πριν χρόνια με αποτέλεσμα να γίνουν όλα στάχτη. Δεν υπάρχει τίποτα πλέον εκεί."

-"Δεν είναι ότι δεν σε πιστεύω, αλλά θέλω να γυρίσει η ομάδα που έστειλα και να μου το πει η ίδια."

Ξαφνικά ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα του γραφείου κάνοντας τις δύο γυναίκες να κοιτάξουν εκεί απορημένες, αφού δεν περίμεναν κάποιον. Η Tsunade αμέσως έδωσε άδεια να εισέλθει στον χώρο οποίος και αν ήταν. Η ξύλινη πόρτα άνοιξε επιτρέποντας σε τρία άτομα να μπουν στο γραφείο και να σταθούν μπροστά από το γραφείο της. Τα μάτια τους είχαν ένα κουρασμένο και λυπημένο βλέμμα μέσα τους, ενώ τα σώματα τους παρέμεναν όρθια με δυσκολία λόγο του πολύωρου ταξιδιού τους. Ήταν φανερό πως μόλις είχαν γυρίσει από κάποια μακρινή επείγουσα αποστολή, η οποία τους είχε στερήσει εκτός από ύπνο και όλες τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο που είχαν. Ένα αύριο που έπρεπε να αφήσουν στην τύχη του, αφού στεκόντουσαν μπροστά από την Hokage με άδεια χέρια.

-"Σας ακούω." είπε η Tsunade έχοντας ένα σοβαρό βλέμμα.

-"Το νησί Teku είναι ερειπωμένο λόγο κάποιας πυρκαγιάς που έγινε πριν χρόνια. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Ούτε άνθρωπος ούτε το λουλούδι που μας αναθέσατε να φέρουμε." ανέφερε ο ένας τους τρεις άντρες λυπημένος.

Η Tsunade έσφιξε τις γροθιές της θυμωμένη, έτοιμη να χτυπήσει κάτι ή κάποιον για να ξεσπάσει. Όμως δεν έκανε τίποτα. Αντιθέτως έδωσε άδεια στους τρεις άντρες να φύγουν και να ξεκουραστούν πριν σηκωθεί από την θέση της. Στάθηκε μπροστά από το μεγάλο παράθυρο που υπήρχε πίσω από το γραφείο της, κοιτάζοντας την πόλη που απλωνόταν μπροστά της, καθώς και τον κόσμο που περπατούσε μέσα σε αυτήν.

-"Τι προτείνεις να κάνουμε;" ρώτησε μετά από λίγα λεπτά ησυχίας την φίλη και μαθήτρια της.

-"Δεν ξέρω. Θέλω λίγο χρόνο να το σκεφτώ." της απάντησε εκείνη, καθώς είχε αρχίσει να περπατάει ήδη για την έξοδο του γραφείου.
-"Πάω μια βόλτα."

Δεν περίμενε να ακούσει κάποια απάντηση από την Hokage αφού η κατάσταση δεν ήταν για συζητήσεις πλέον. Η ατμόσφαιρα είχε γίνει πολύ πυκνή και βαριά με αποτέλεσμα να πρέπει να φύγει από το γραφείο ώστε να δώσει χρόνο και στις δύο γυναίκες να σκεφτούν. Η μία επεξεργαζόταν ήδη εκατοντάδες σενάρια για το μέλλον της πόλης, ενώ η άλλη είχε να πάρει μια μεγάλη απόφαση για να σωθεί το σπίτι της. Σκέψεις και συναισθήματα που ήθελαν κάτι παραπάνω από χρόνο για να παρθούν.

Σύντομα η Nashi έφτασε στο νοσοκομείο της Konoha. Άρχισε να περπατάει στους δεκάδες διαδρόμους του κατευθύνοντας προς ένα συγκεκριμένο δωμάτιο, το οποίο μόνο στην σκέψη την είχε ηρεμήσει αρκετά ώστε να δείχνει πιο χαλαρή. Ένα συναίσθημα που ήξερε πως θα αυξανόταν μόλις θα έβλεπε τους τρεις ταραξίες που γνώρισε χθες.

-"Σε παρακαλώ Kakashi-sensei! Θέλω να κάνω εξάσκηση!" ακούστηκε η φωνή του Naruto να παρακαλάει μόλις έφτασε έξω από την πόρτα του δωματίου.

-"Όχι." ακούστηκε ο Kakashi να απαντάει αγανακτησμένος.

-"Γιατί;!" ρώτησε ο Naruto με παράπονο.

-"Γιατί ήμαστε άρρωστοι χαζε!" του απάντησε η Sakura θυμωμένη.

-"Μα πως θα γίνω δυνατός χωρίς εξάσκηση;!"

-"Ούτε στα όνειρα σου δεν θα γίνει αυτό." του απάντησε επιθετικά ο Sasuke.

Ύστερα ένας καυγάς ξεκίνησε μεταξύ των δύο αγοριών κάνοντας τις φωνές τους να ακουστούν σε ολόκληρο το κτήριο. Ήταν φανερό ότι ο Kakashi δεν είχε πρόθεση να τους σταματήσει, αφού οι φωνές αυξάνονταν όλο και πιο πολύ με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι, χωρίς να χάνει χρόνο η Nashi, άνοιξε την πόρτα απότομα θέλοντας να κερδίσει την προσοχή τους και να τους κάνει να σταματήσουν να μαλώνουν. Κάτι που κατάφερε με επιτυχία, αφού πλέον ολονών τα βλέμματα ήταν πάνω της.

-"Ήρθες!" φώναξε χαρούμενος ο Naruto, καθώς την πλησίασε.

-"Φυσικά. Αφού το υποσχέθηκα." του απάντησε εκείνη χαμογελώντας, καθώς του ανακάτεψε τα μαλλιά.
-"Θέλετε να σας κεράσω ramen;"

-"ΝΑΙ!" φώναξε χαρούμενος ο Naruto.

Η Nashi χασκογέλασε στην αντίδραση του πριν κοιτάξει τους υπόλοιπους, οι οποίοι είχαν σηκωθεί ήδη. Έτσι, όλοι μαζί, άρχισαν να κατευθύνονται για το μαγαζί του Ichiraku, αφού μόνο εκεί θα έτρωγαν την καλύτερη ramen που υπάρχει στην Konoha ή και στον κόσμο ολόκληρο. Ένα μέρος στο οποίο θα έχει άλλη μια χαρούμενη ανάμνηση να προσθέσει.

-"Nashi κάτσε δίπλα μου!" είπε ο Naruto χαρούμενος μόλις έφτασαν στο μαγαζί.

Εκείνη χαμογελώντας έκανε όπως της ζήτησε ο μικρός της φίλος και έκατσε στα δεξιά του. Από τα αριστερά του έκατσε η Sakura και πιο δίπλα ο Sasuke, ενώ ο Kakashi έκατσε δίπλα από την παλιά του φίλη. Παράγγειλαν αμέσως να φάνε, αφού τα άδεια τους στομάχια έψαχναν απεγνωσμένα κάτι νόστιμο και ζεστό προς φάγωμα. Έτσι, με το που σερβιρίστηκε η ramen που ζήτησαν, άρχισαν να τρώνε γρήγορα απολαμβάνοντας την κάθε μπουκιά όσο πιο πολύ μπορούσαν. Ο διάλογος μεταξύ τους ήταν απλός δίνοντας περισσότερη προσοχή στα αμέτρητα ταξίδια γεμάτα με περιπέτειες της Nashi, αφού οι μικροί της φίλοι είχαν βρει πολύ ενδιαφέρον τις ιστορίες της. Αναμνήσεις που τους έκανε να μην χορταίνουν όσο και να άκουγαν για αυτές, αφού η κάθε μία ξεχωριστά ήταν μια μεγάλη ιστορία γεμάτη εικόνες και λόγια για τόπους βγαλμένους από παραμύθια της φαντασίας. Παραμύθια που δεν θα ξεχάσει ποτέ, αφού είχε αφιερώσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωή της στο να τα κάνει ένα με την πραγματικότητα.

-"Μια μέρα θα γίνω και εγώ δυνατός σαν εσένα Nashi και θα ταξιδέψω σ'όλων τον κόσμο!" ανέφερε ο Naruto χαρούμενος.

-"Χαίρομαι που το ακούω, αλλά θέλει πολύ εξάσκηση για να το πετύχεις." του απάντησε εκείνη, καθώς πλήρωσε για τα φαγητά τους πριν αρχίσουν να απομακρύνονται από το μαγαζί.

-"Θα κάνω πάρα πολύ εξάσκηση! Θα γίνω Hokage εξάλλου, δεν μπορώ να είμαι αδύναμος!"

-"Τότε θα σε βοηθήσω και εγώ."

-"Αλήθεια;!"

-"Ναι. Εάν αποφασίσω να μείνω στο χωριό μετά την θεραπεία της αρρώστιας θα χαρώ πολύ να σας εκπαιδεύσω και τους τρεις." του απάντησε χαμογελώντας πριν κοιτάξει τον Kakashi.
-"Μπορώ, έτσι Kakashi;"

-"Εάν μείνεις δεν υπάρχει πρόβλημα." της απάντησε εκείνος προσπαθώντας να κρύψει την χαρά που ένιωθε.

-"Σε παρακαλώ μείνε Nashi." την παρακάλεσε ο Naruto κοιτώντας την στα μάτια.

-"Δεν ξέρω ακόμα εάν κάτσω." του είπε εκείνη έχοντας ένα λυπημένο χαμόγελο.

-"Παιδιά πέρασε η ώρα. Καλύτερα να επιστρέψετε στο νοσοκομείο." είπε ο Kakashi σε μια προσπάθεια του να βγάλει από την δύσκολη θέση την φίλη του.

Οι τρεις νεαροί ninja άρχισαν διαμαρτύρονται μην θέλοντας να επιστρέψουν πίσω ακόμα, αλλά στο τέλος έκαναν αυτό που τους είπε ο δάσκαλος τους. Μόλις έφυγαν οι δύο ενήλικες, που πλέον ήταν μόνοι, έκατσαν σε ένα από τα πολλά παγκάκια που υπήρχαν κοντά στο ρυάκι της Konoha. Για λίγη ώρα επικρατούσε ησυχία μεταξύ τους. Ο ένας σκεφτόταν πως δεν ήθελε να χάσει την φίλη του ξανά, αφού μόλις είχε γυρίσει ύστερα από ατελείωτα χρόνια ταξιδιών, ενώ ο άλλος αγχωνόταν στην σκέψη πως θα έπρεπε να επιστρέψει σε ένα μέρος που έμοιαζε σχεδόν άγνωστο πλέον.

-"Τι σκέφτεσαι;" ρώτησε ο Kakashi ύστερα από λίγο.

-"Αν θα μείνω." του απάντησε εκείνη, καθώς αναστέναξε λυπημένη.

-"Δεν θα κάτσεις;"

-"Δεν ξέρω. Ακούγεται δελεαστικό, όμως θα είναι όπως πριν;"

-"Μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά στην Konoha όσο έλειπες, αλλά πάντα θα ανήκεις εδώ. Είναι το σπίτι σου εξάλλου."

Στο άκουσμα της απάντησης του ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της Nashi, ενώ όλο το άγχος που ένιωθε μέχρι πριν λίγο εξαφανίστηκε από μέσα της. Ο Kakashi είχε δίκαιο. Η Konoha είναι το μέρος που πέρασε ένα μεγάλο μέρος των παιδικών της χρόνων και έφτιαξε τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις της ζωής της. Ένα μέρος που αξίζει να θεωρείται σπίτι της. Ένα μέρος που μπορεί να πιστεύει ότι ανήκει. Η Konoha είναι ο τόπος που οι φίλοι και γνωστοί της την περιμένουν κάθε μέρα για να μοιραστούν μια κουβέντα. Είναι η πόλη, η οποία πάντα θα κρατάει την σπίθα για ζωή και όνειρα που υπάρχει μέσα της.

Γύρισε το κεφάλι της για να κοιτάξει τον φίλο της που καθόταν δίπλα της, ο οποίος κοιτούσε το τρεχούμενο νερό μπροστά τους έχοντας ένα ήρεμο βλέμμα, καθώς ένα μικρό χαμόγελο ήταν εμφανές κάτω από την μάσκα του. Δεν ήξερε τι σκέψεις έτρεχαν μέσα στο μυαλό του, αλλά ήξερε ότι τον έκαναν χαρούμενο. Τόσο χαρούμενο όσο ένιωθε και εκείνη, αφού χάρις σε εκείνον και το ενδιαφέρον που τρέφει για εκείνην κατάλαβε πως όσα χρόνια και να περάσουν πάντα θα μπορεί να επιστρέψει στην Konoha. Ένα μέρος στο οποίο θα υπάρχει πάντα ο Kakashi να την περιμένει για να της κρατήσει συντροφιά ή να την βοηθήσει με οτιδήποτε την απασχολεί. Ένας άνθρωπος που εκτιμάει πάρα πολύ. Τόσο πολύ που αν της ζητούσε να μείνει θα το έκανε. Θα το έκανε, γιατί τρέφει μια ιδιαίτερη αδυναμία για εκείνον που δεν μπορεί να εξηγήσει, αλλά ούτε θέλει. Είναι ένα συναίσθημα που την κάνει χαρούμενη. Τόσο χαρούμενη όσο κάνει και εκείνον.

♥♥ Comment and Vote ♥♥