Μετά από 7 μήνες

Βρισκόμουν σε ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο και ανεσενα βαριά. Μόλις είχα γεννήσει ένα πανέμορφο αγόρι. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι ίδιος ο πατέρας του.

-"Πως είσαι;" με ρώτησε ο Kakashi από δίπλα μου καθώς έπιανε το χέρι μου.

-"Έχω υπάρξει και καλύτερα." είπα με ένα μικρό χαμόγελο.

Μου χαμογελασε και εκείνος και έσφιξε λίγο παραπάνω το χέρι μου για να νιώσω καλύτερα. Όμως αυτό δεν χρειαζόταν αφού ήδη ένιωθα καλύτερα, καθώς είδα ότι η νοσοκόμα έφερνε τον γιο μου. Μου τον έδωσε και τον κράτησα στην αγκαλιά μου τόσο απαλά σαν να κρατάω κάτι πολύ εύθραυστο, κάτι μοναδικό.

-"Είναι υπέροχος." είπα και μερικά δάκρυα χαράς κύλησαν στα μάγουλα μου.

Ο μικρός στα χέρια μου γέλασε και άπλωσε τα χέρια του. Άπλωσα το δικό μου χέρι κοντά στα δικά του και εκείνος έπιασε το δάχτυλο μου, που ίσα ίσα χωρούσε στην παλάμη του, και το κούνησε πάνω κάτω. Τότε κοίταξα τον Kakashi που μας κοιτούσε με τρυφερότητα και αγάπη.

-"Θες να τον κρατήσεις;" τον ρώτησα χαμογελώντας.

-"Μπορώ;" ρώτησε λίγο φοβισμένος.

-"Φυσικά. Είναι και δικός σου γιος." είπα και του τον έδωσα.

Τον πήρε απαλά στα χέρια του όμως τον κρατούσε με μεγάλυτερη προσοχή για να μην του πέσει. Χαμογελασε στον μικρό και εκείνος του χαμογελασε πίσω. Του ταιριάζει τόσο πολύ ένα παιδί.

-"Λοιπόν πως θα τον ονομάσουμε; Έχουμε διαλέξει πολλά ονόματα." είπα χαμογελωντας.

-"Τι λες για το Tonami;"

-"Μου αρέσει." είπα και κοίταξα τον μικρό.

-"Καλώς ήρθες στην οικογένεια Tonami Hatake." είπε ο Kakashi και ο μικρός γέλασε.

-"Του αρέσει." είπα με ένα μικρό γέλιο.

Ο Kakashi κούνησε θετικά το κεφάλι του και μερικά δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του.

-"Ευχαριστώ που μου χάρισες μια οικογένεια."

Τότε το χαμόγελο μου έσβησε για λίγο όμως γρήγορα το ξαναέβαλα στο πρόσωπο μου πριν το προσέξει ο Kakashi.

-"Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω." είπα με ένα μικρό χαμόγελο.

Όμως τότε κύλησαν και εμένα μερικά δάκρυα και δεν ήταν δάκρυα χαράς. Συγνώμη Kakashi.

Και πάλι συγνώμη.

...

Μετά από ενάμιση χρόνο

-"Tonami άνοιξε το στόμα σου." είπα στον γιο μου καθώς κρατούσα ένα κουταλάκι με λίγη κρέμα μέσα.

Εκείνος με άκουσε και άνοιξε το στόμα του για να φάει το φαγητό του. Ευτυχώς είναι αρκετά υπάκουος για μωρό και δεν με ζορίζει τόσο πολύ. Πάντα είναι ήσυχος και δεν κάνει πολύ φασαρία.

Όμως στον Kakashi δεν είναι τόσο ήρεμος. Του κάνει την ζωή κόλαση. Δεν τον αφήνει ούτε πέντε λεπτά να κάτσει. Συνέχεια πουσουλαει εδώ και εκεί και προσπαθεί να ξεφύγει από το οπτικό πεδίο του Kakashi. Έτσι προσπαθώ να μην τους αφήνω πολύ ώρα μόνους.

Όπως τώρα.

-"Kakashi θα πάω σε λίγο για ψώνια, είσαι σίγουρος ότι δεν θες να τον πάρω μαζί μου;" τον ρώτησα μόλις τον είδα να μπαίνει στην κουζίνα.

-"Μην ανησυχείς θα ήμαστε μια χαρά." είπε και έκατσε απέναντι μου.

-"Έτσι είπες και την προηγούμενη φορά και όταν γύρισα έψαχνες τον Tonami."

-"Τώρα θα είναι διαφορετικά." είπε με ένα μικρό χαμόγελο.

-"Τον θέλω όταν γυρίσω." είπα προηδοποιητικα.

-"Δεν θα τον πειράξω, αλλά θα δοκιμάσω κάτι που διάβασα."

Εγώ απλά αναστέναξα και σηκώθηκα για να ετοιμαστώ. Τώρα τελευταία ο Kakashi είχε αρχίσει να διαβάζει ένα βιβλίο για τα μωρά. Λέει τι πρέπει να τρώνε και πως να τους συμπεριφερθεις και τέτοια. Γενικά ψάχνει έναν τρόπο για να κάνει τον Tonami να τον αγαπήσει.Εγώ πιστεύω ότι αγαπάει τον Kakashi ήδη απλά του αρέσει να τον παιδεύει.

-"Θα γυρίσω σε λίγο." φώναξα λίγο για να με ακούσει και βγήκα από την πόρτα του σπιτιού μας.

Μετά κατέβηκα κάτω και άρχισα να προχωρώ για την αγορά. Θα έστελνα τον Kakashi, αλλά πάντα ξεχνάει να πάρει κάτι. Έτσι καλύτερα να πάω εγώ που τα θυμάμαι όλα.

Σίγουρα η ζωή μου έχει γίνει πολύ καλύτερη. Έχω την ζωή που πάντα ήθελα. Έναν άντρα που με αγαπά όσο τίποτα και έναν πανέμορφο γιό. Δεν μπορώ να ζητήσω κάτι καλύτερο. Ίσως μια κόρη θα έκανε την ζωή μου ακόμα καλύτερη.

-"Ευχαριστώ." είπα στον κύριο που ψώνισα και άρχισα να απομακρύνομαι από εκεί.

Όμως τότε ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα. Σαν κάποιος να με τραβάει, να με καλεί. Θα το αγνοούσα όμως αυτός που με καλεί νιώθω ότι τον γνωρίζω. Και πολύ καλά μάλιστα. Κοίταξα στην κατεύθυνση που το ένιωσα και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν αρχίσω να περπατάω προς τα εκεί.

Ελπίζω να μην ανησυχήσει ο Kakashi εάν αργήσω λίγο. Νομίζω ότι αυτό δεν θα μου πάρει πολύ. Θα δω τι είναι αυτό που νιώθω και θα γυρίσω σπίτι. Απλό.

Πριν το καταλάβω είχα φτάσει στο δάσος. Πλέον αυτός που με καλούσε ήταν πολύ κοντά. Το ένιωθα. Και όντως ήταν κοντά. Όμως δεν ήταν κάτι ευχάριστο.

-"Γειά σου Nashi." είπε ο Kouro, ο δαίμονας μου.

Εκείνη την στιγμή γούρλωσα τα μάτια μου έκπληκτη, καθώς οι σακούλες που κρατούσα έπεσαν από τα χέρια μου.

Δεν μπορεί...
Αυτό σημαίνει...
Ο χρόνος μου...

♥♥ Comment and Vote ♥♥