-"Kouro σε χρειάζομαι." είπα ψιθυριστά.

Όμως ήταν αρκετό για να κάνει τον δαίμονα μου να εμφανιστεί μπροστά μου.

-"Nashi δεν συνηθίζεις να με καλείς τόσο γρήγορα και με αυτόν τον τρόπο. Τι έγινε;" με ρώτησε ο Kouro λίγο ανήσυχος.

-"Θέλω να τον σώσεις." είπα καθώς τον κοίταξα με βουρκωμενα μάτια.

-"Να τον σώσω;"

-"Ναι. Η 'Ευχή' μου είναι να τον σώσεις. Να τον φέρεις πίσω στην ζωή."

-"Nashi αυτό θα σου στοιχίσει πολλά χρόνια."

-"Δεν με ενδιαφέρει!" φώναξα.
-"Θέλω να τον φέρεις πίσω." είπα και αγκαλιασα το πλέον άψυχο σώμα του Kakashi.
-"Δεν θέλω να τον χάσω. Τον χρειάζομαι. Με χρειάζεται. Θέλω να είμαι μαζί του για όσο μπορέσω. Σε παρακαλώ. Φερτον πίσω."

Ο Kouro με κοιτούσε λυπημένος. Η κατάσταση μου είναι αξιολύπητη. Το να βλέπεις ένα χαρούμενο και ζωηρό άτομο σαν εμένα να κλαίει κάνει την καρδιά σου κομμάτια. Έτσι νιώθει και ο Kouro μάλλον.

-"Εντάξει." είπε ψυθιριστα και λυπημένα.

Μια μικρή μαύρη πύλη εμφανίστηκε δίπλα του. Έβαλε το χέρι του μέσα και όταν το τράβηξε πίσω κρατούσε κάτι άσπρο σε σχήμα μπάλας. Ύστερα η πύλη έκλεισε.

-"Αυτή είναι η ψυχή του." με ενημέρωσε και με πλησίασε.
-"Είσαι σίγουρη ότι θες να το κάνεις αυτό;"

Κοίταξα τον Kakashi και κούνησα θετικά το κεφάλι μου. Δεν θα μετανιώσω τίποτα. Δεν θα μετανιώσω αυτό που κάνω τώρα.

Ο Kouro έσκυψε και έβαλε την ψυχή του Kakashi πίσω στο σώμα του. Μετά σηκώθηκε και έβγαλε το σπαθί του από την θήκη του κανοντας την ίδια διαδικασία με την προηγούμενη φορά. Κάτι σαν ρολόι εμφανίστηκε πάνω από το κεφάλι μου με μια τρύπα για κλειδί στην μέση. Έβαλε το σπαθί στην τρύπα και έκανε κάτι στο ρολόι αφαιρώντας τα χρόνια που ήθελε. Μόλις τελείωσε έβγαλε το σπαθί και το ρολόι εξαφανίστηκε.

-"Η πληγή του έχει κλείσει όμως θα κοιμάται για 2-3 μέρες και όταν ξυπνήσει θα είναι όπως πριν." με ενημέρωσε.

-"Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ." του είπα χαμογελωντας καθώς αγκαλιασα πάλι τον Kakashi.

Τωρα μπορούσα να ακούσω την καρδιά του να χτυπάει και πάλι. Μπορούσα να νιώσω την ζεστασιά του σώματος του. Μπορούσα να είμαι και πάλι μαζί του.

-"Nashi... Άκουσέ με προσεκτικοί." μου είπε ο Kuro σοβαρός.

-"Σε ακούω." είπα και τον κοίταξα το ίδιο σοβαρή.

Time skip

Τρεις μέρες τώρα δεν έχω φύγει από κοντά απο τον Kakashi. Κάθομαι δίπλα από το κρεβάτι του στο νοσοκομείο αυτές τις τρεις μέρες χωρίς να αφήσω το χέρι του από το δικό μου.

Όπου να ναι θα ξυπνήσει και θα με κοιτάξει με αυτά τα υπέροχα ματιά του. Θα με αγκαλιάσει σαν να μην υπάρχει αύριο και μετά θα με φιλήσει. Πόσο λαχταρώ την στιγμή που θα γίνουν όλα αυτά.

Δεν έχω μετανιώσει τίποτα από ότι έκανα και ούτε πρόκειται. Θα έκανα τα πάντα για να τον δω να είναι καλά και να μου χαμογελάει. Θα έδινα και την ζωή μου.

Αυτές οι τρεις μέρες ήταν οι χειρότερες της ζωής μου. Το γεγονός ότι τον έχω δίπλα μου όμως δεν με κοιτάει και δεν μου μιλάει με κάνει να πονάω. Με κάνει να θέλω να πνίξω τον εαυτό μου στο σκοτάδι και να μείνω εκεί για πάντα. Όμως στην σκέψη ότι θα ξυπνήσει τα ξεχνάω όλα αυτά και απλά περιμένω. Περίμενα ήδη πολύ καιρό για όλα αυτά, λίγο παραπάνω δεν θα με βλάψει.

Τότε ένιωσα ένα μικρό σφίξιμο στο χέρι μου και αμέσως κοίταξα τον Kakashi. Τα μάτια του ήταν ήδη ανοιχτά κοιτώντας τα καφέ δικά μου. Μου χαμογέλασε ελαφρά και εγώ αμέσως άφησα το χέρι του και τον αγκαλιασα. Πριν το καταλάβω είχα αρχίσει να κλαίω.

-"Μου έλειψες τόσο πολύ." είπα καθώς έκλαιγα και τον έσφιξα πιο πολύ στην αγκαλιά μου.

-"Και εμένα μου έλειψες." είπε και με έσφιξε και αυτός στην αγκαλιά του.

Καθίσαμε αρκετή ώρα έτσι. Δεν μιλούσαμε. Απλά απολαμβάναμε την στιγμή. Ύστερα από λίγο όμως χωριστηκαμε όταν ο Kakashi σηκώθηκε για να κάτσει στο κρεβάτι με εμένα ακόμα στην αγκαλιά του. Απομακρυνθηκα λίγο από κοντά του και τον κοίταξα στα μάτια.

-"Σε αγαπώ." είπε και άρχισε να με πλησιάζει.

-"Και εγώ σε αγαπώ." είπα όταν τα χείλη μας είχαν μερικά εκατοστά απόσταση.

Κατέβασε την μάσκα του και με φίλησε. Χωρίς δεύτερη σκέψη ανταπέδωσα το φιλί. Τύλιξα τα χέρια μου από τον λαιμό του, ενώ αυτός έβαλε το ένα του χέρι στην μέση μου και το άλλο στο μάγουλο μου.

Ήθελα αυτό το φιλί να κρατήσει για πάντα, όπως και η αγάπη μας, όμως αυτό δεν γινόταν, καθώς υπήρχε ανάγκη για οξυγόνο. Εκεινη την στιγμή λυπήθηκα που κάτι σαν την ανάγκη μας χώρισε, όμως είμαι σίγουρη ότι θα υπάρξουν πολλές περισσότερες στιγμές σαν αυτήν.

-"Nashi θέλω να ήμαστε μαζί για πάντα έτσι... Θα με παντρευτείς;" με ρώτησε καθώς ήταν κόκκινα τα μάγουλά του.

Δεν πρόλαβα να απαντήσω καθώς η πόρτα έσπασε και έπεσε κάτω. Και έσπασε από το υπερβολικό βάρος που ακουμπουσε πάνω της, γιατί πάνω στην πλέον σπασμένη πόρτα ήταν όλοι οι φίλοι μου και οι μαθητές, τους όπως και οι μαθητές του Kakashi.

-"Nashi πες ναι." μου φώναξε η Anko καθώς πέταξε τον Guy από πάνω της.

-"Φυσικά και θα πει ναι. Τι άλλο θα μπορούσε να πει;" είπε η Kurenai καθώς σηκώθηκε με την βοήθεια του Asuma.

-"Και η στιγμή καταστράφηκε." είπα και αναστέναξα.

-"Ίσως όμως το μέλλον είναι ακόμα μπροστά." μου είπε ο Kakashi χαμογελωντας.

Τότε πρόσεξα ότι είχε φορέσει την μάσκα του. Μάλλον δεν θέλει να δουν και οι άλλοι το πρόσωπό του. Θα είμαι η μόνη που θα το βλέπει και η μόνη που θα μπορεί να το αγκιζει. Είναι όλος δικός μου πλέον.

-"Η απάντηση σου;" με ρώτησε ο Kakashi ανυπόμονος.

-"Ναι." είπα χαμογελωντας.

♥♥ Comment and Vote ♥♥