Αμέτρητες ώρες περπατήματος. Αμέτρητοι αναστεναγμοί κούρασης και πόνου. Αμέτρητα λόγια και σκέψεις προς τον ίδιο της τον εαυτό. Είχαν περάσει πολλές ώρες από το τελευταίο διάλειμμα για ξεκούραση που είχε κάνει η Nashi. Τόσες πολλές που αναρωτιόταν εάν πραγματικά άξιζε στην τελική να κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι περπατώντας μόνη της, αφού γνώριζε καλά πως δεν θα σταματούσε εάν δεν έφτανε στον προορισμό της. Βέβαια, όμως, δεν ήθελε να ξεκουραστεί λεπτό λόγο του ότι θα έχανε χρόνο εάν το έκανε. Μόνο στην σκέψη ότι πολύ σύντομα θα βρισκόταν στην Konoha, στο σπίτι της, την έκανε να πεισμώσει αρκετά ώστε να συνεχίσει να περπατάει, παρόλο που πονούσαν τα πόδια της. Ένας πόνος ασήμαντος μπροστά στην ανυπομονησία της. Ένα συναίσθημα που μεγάλωνε όλο και πιο πολύ, καθώς συνέχιζε να σκέφτεται τους φίλους και γνωστούς που πρόκειται να ξαναδεί ύστερα από χρόνια απουσίας.

Περισσότερες και πιο μοντέρνες κατοικίες, περισσότεροι άνθρωποι, περισσότερα μαγαζιά με καινούρια και πιο νόστιμα φαγητά. Το μυαλό της έκανε διαφορά σενάρια και υποθέσεις για την Konoha. Πίστευε πως αν όχι όλα, τότε τα πιο πολλά πράγματα θα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο βελτιώνοντας την εικόνα της πόλης αλλά και την ζωή των κατοίκων της. Ήταν λογικό εξάλλου να έχουν γίνει τόσες πολλές αλλαγές αφού πάνε τουλάχιστον 13 χρόνια από τότε που έφυγε. Δεκατρία ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που είδε τον τόπο που μεγάλωσε. Δεκατρία χρόνια που δεν μετάνιωσε, αλλά αν μπορούσε θα άλλαζε προκειμένου να επισκεπτόταν πιο συχνά το σπίτι της.

Η είσοδος της Konoha άρχισε να κάνει την εμφάνιση της στο βάθος του δάσους κάνοντας την Nashi να χαμογελάσει. Χωρίς να το αντιληφθεί άρχισε να περπατάει πιο γρήγορα, καθώς το μυαλό της είχε γεμίσει ήδη με παιδικές χαρούμενες αναμνήσεις. Αναμνήσεις που δεν ξέχασε ποτέ και ούτε πρόκειται, αφού ήταν ότι πιο πολύτιμο είχε από αυτό το μέρος. Ένα μέρος που αγαπά τόσο πολύ που θα έδινε την ζωή της εάν χρειαζόταν.

Πολύ σύντομα σταμάτησε να περπατάει, αφού πλέον στεκόταν μπροστά από την μεγάλη είσοδο της Konoha. Τα καφετιά της ματιά γέμισαν με χαρά καθώς πρόσεξε πως πιο μέσα, κοντά στην πλατεία όπου υπήρχε η κεντρική αγορά της πόλης, δεκάδες κάτοικοι περπατούσαν και ψώνιζαν ή έκαναν μια βόλτα για να χαλαρώσουν. Η πόλη έσφιζε από ζωή ακόμα και αν δεν ήταν στα καλύτερα της.

-"Συγνώμη δεσποινίς."

Μια φωνή ακούστηκε να λέει κάνοντας της να γυρίσει το βλέμμα της στον κάτοχο της. Αμέσως το σώμα της χαλάρωσε όταν πρόσεξε τον Izumo και τον Kotetsu να στέκονται πίσω από έναν πάγκο υποδοχής που υπήρχε δίπλα από την είσοδο της Konoha. Ήταν έτσι ακριβώς όπως τους θυμόταν. Τα χαρακτηριστικά τους δεν είχαν αλλάξει σχεδόν καθόλου θα έλεγε, απλά έδειχναν πιο ώριμοι καθώς είχαν ψηλώσει και αποκτήσει ένα πιο γεροδεμένο σώμα. Τους θυμόταν να είναι πάντα μαζί όπως και αυτή τη στιγμή. Δύο αχώριστοι καλοί φίλοι που έμαθαν να παλεύουν μαζί κάνοντας τους ανίκητους.

-"Γιατί στέκεστε τόση ώρα στην είσοδο;" συνέχισε να μιλάει ο Izumo διατηρώντας έναν ευγενικό τόνο, καθώς κοιτούσε την Nashi ύποπτος.

-"Συγνώμη Izumo και Kotetsu, απλά πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είδα την Konoha και απολάμβανα λίγο την θέα." τους απάντησε εκείνη χαμογελώντας, καθώς τους πλησίασε.

-"Πως γνωρίζεις τα ονόματα μας;" ρώτησε ο Kotetsu καχύποπτος έτοιμος να επιτεθεί εάν χρειαστεί.

-"Τόσο πολύ άλλαξα;" τους ρώτησε η Nashi κάνοντας τους να την κοιτάξουν απορημένοι μην καταλαβαίνοντας τι εννοούσε.
-"Παιδιά εγώ είμαι! Η Nashi Western!"

-"Τι!;" φώναξαν ταυτόχρονα έκπληκτοι.

-"Άλλαξες πάρα πολύ. Δεν σε αναγνώρισα." της είπε ο Izumo μην πιστεύοντας στα μάτια του.

-"Ούτε εγώ. Είσαι πολύ όμορφη." ανάφερε ο Kotetsu χαμογελώντας απαλά.

-"Ευχαριστώ." τους απάντησε έχοντας ένα απαλό χαμόγελο, ενώ τα μάγουλα της είχαν πάρει ένα κοκκινοπό χρώμα λόγο ντροπής.

Μερικά πράγματα είναι αδύνατον να αλλάξουν με ζωντανό παράδειγμα οι δύο άντρες μπροστά της, αφού ακόμα και ο χαρακτήρας τους ήταν ακριβώς όπως τον θυμόταν. Βέβαια, όμως, το ήξερε ότι δεν θα είχαν αλλάξει, καθώς είχαν το ίδιο ανέμελο βλέμμα, όπως τότε που έπαιζαν και πείραζαν όλα τα νεαρά κορίτσια της ηλικίας τους.

-"Πρέπει να πάω στην Hokage. Θα τα πούμε αργότερα." τους είπε η Nashi έτοιμη να φύγει.

-"Περίμενε. Πάρε αυτό πρώτα." της είπε ο Izumo καθώς της πρόσφερε μια νοσοκομειακή μάσκα προστασίας.
-"Δεν είναι ασφαλές να αναπνέεις το οξυγόνο στο χωριό. Υπάρχει μια βαριά αρρώστια."

-"Το γνωρίζω, για αυτό και γύρισα εξάλλου." του απάντησε καθώς φόρεσε την μάσκα στο πρόσωπο της πριν απομακρυνθεί από κοντά τους.

Με σταθερά και κανονικού ρυθμού βήματα άρχισε να περπατάει στους δρόμους της Konoha. Το βλέμμα της κοιτούσε τον τόπο γύρο της παρατηρώντας τις αλλαγές που είχαν γίνει όσο έλειπε. Το μυαλό της όμως δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί σε αυτές. Αντιθέτως ανησυχούσε για τους κατοίκους γύρο της, αφού όλοι τους φορούσαν παροιμία μάσκα σαν την δική της. Η κατάσταση ήταν πιο σοβαρή από ότι περίμενε, κάνοντας την να κατσουφιάσει ενοχλημένη. Έπρεπε να βοηθήσει άμεσα την πόλη.

-"ΠΡΟΣΕΧΕ!!!"

Μια νεαρή φωνή φώναξε με αποτέλεσμα να γυρίσει το κεφάλι της στην κατεύθυνση της με περιέργεια. Πριν προλάβει να δει τι γινόταν πρόσεξε πως ένα παιδί με ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια, το οποίο έτρεχε γρήγορα, ήταν έτοιμο να πέσει πάνω της. Αμέσως έκανε το σώμα της στην άκρη για να το αποφύγει με αποτέλεσμα εκείνο να παραπατήσει έτοιμο να πέσει. Γρήγορα όμως η Nashi το έπιασε από το χέρι προκειμένου να το κρατήσει όρθιο και να σταθεροποιήσει τα πόδια του στο έδαφος.

-"Είσαι καλά;" τον ρώτησε, καθώς τον κοίταξε ανήσυχη.

-"Ναι! Ευχαριστώ πολύ δεσποινίς!" της απάντησε το νεαρό αγόρι έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο κάτω από την μάσκα που φορούσε, πριν αρχίσει να τρέχει πάλι.

Το βλέμμα της έμεινε για λίγο πάνω του, καθώς η σκέψη του ότι φαινόταν γνωστός τριγυρνούσε στο μυαλό της. Είχε μια περίεργη λάμψη στα μπλε του μάτια που είχε δει μόνο σε έναν άνθρωπο σε ολόκληρη την ζωή της και ο οποίος δυστυχώς δεν ζούσε πλέον. Θεώρησε πως το μυαλό της έπαιζε παιχνίδια μαζί της λόγο του ενθουσιασμού που ένιωθε που βρισκόταν και πάλι σπίτι της. Έτσι, αγνόησε αυτή την σκέψη και συνέχισε να περπατάει για τον αρχικό της προορισμό. 

Πολύ σύντομα έφτασε μπροστά από το κτίριο όπου βρισκόταν η αρχηγός της Konoha. Μπήκε μέσα και ενημέρωσε έναν φρουρό για τον ερχομό της πριν εκείνος φύγει για να ενημερώσει την Hokage. Δεν πέρασε ούτε λεπτό όταν εκείνος επέστρεψε ενημερώνοντας την πως της είχε δωθεί άδεια για να την επισκεφτεί στο γραφείο της. Έτσι, η Nashi προχώρησε ως εκεί πρώτου χτυπήσει απαλά την ξύλινη πόρτα μπροστά της και εισέλθει στον χώρο που κρυβόταν από πίσω της.

-"Tsunade!" ανάφερε χαρούμενη καθώς αντίκρισε την γυναίκα που καθόταν πίσω από το ξύλινο γραφείο.
-"Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που σε είδα!"

-"Όντως Nashi. Άλλαξες αρκετά από ότι βλέπω." της απάντησε η Tsunade χαρούμενη, καθώς σηκώθηκε από την θέση της.

-"Δεν μπορώ να πω το ίδιο για σένα. Είναι σαν να μην πέρασε μέρα από πάνω σου!"

-"Νέα και όμορφη, όπως πάντα!" είπε η Tsunade αναφερόμενη στον εαυτό της, καθώς γέλασε δυνατά.

-"Ναι ότι πεις... Γριά." σχολίασε η Nashi ψιθυρίζοντας, μην θέλοντας να νευριάσει την γυναίκα μπροστά της.

Οι δύο γυναίκες γνωριζόντουσαν αρκετά καλά, αφού η Tsunade ήταν αυτή που δίδαξε στην Nashi τα βασικά για τα θεραπευτικά jutsu πριν φύγει για το ταξίδι της προς το άγνωστο. Ήταν η δασκάλα και ο μέντορα της. Το μόνο άτομο που πίστεψε αρκετά σε εκείνην, ώστε να της δώσει ελπίδα πως θα καταφέρει να γίνει δυνατή και να εκπληρώσει το όνειρο της.

-"Έλα. Θα πάμε μια βόλτα." είπε η Hokage καθώς άρχισε να προχωράει για την έξοδο του γραφείου.
-"Φαντάζομαι πως γνωρίζεις για το πως έχει η όλη κατάσταση."

-"Οχι όλη. Γνωρίζω ότι το χωριό έχει μια βαριά αρρώστια και ότι πολλοί έχουν πεθάνει από αυτήν. Δεν γνωρίζω τα συμπτώματα ή κάτι άλλο σχετικό." της απάντησε η Nashi, καθώς περπατούσε δίπλα της.

-"Τότε θα σε αφήσω να τα δεις μόνη σου."

Ο τόνος της φωνής της ήταν σοβαρός, κάνοντας την Nashi να καταλάβει αμέσως πως η κατάσταση ήταν χειρότερη από αυτή που περίμενε. Πλέον γνώριζε πως κατευθυνόντουσαν στο νοσοκομείο, αφού ήταν το μόνο μέρος που θα μπορούσε να δει και να κρίνει την αναφερόμενη αρρώστια. Το μυαλό της είχε γεμίσει ήδη με άγχος και αγωνία, ενώ το βλέμμα της είχε σκοτεινιάσει. Ήξερε πως έπρεπε να βιαστεί να βρει μια θεραπεία προτού χειροτερέψει παραπάνω η κατάσταση. Προτού αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει το jutsu της οικογένειας της.

🖤🖤 Comment and Vote 🖤🖤