-"Tsunade χίλια συγνώμη που άργησα." είπα καθώς μπήκα στην αίθουσα του νοσοκομείου που βρισκόταν.

-"Δεν πειράζει. Με ενημέρωσαν ότι χθες λυποιημησες έτσι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα." είπε και συνέχισε την δουλειά της.

Θα πρέπει να ευχαριστώ τα παιδιά αργότερα για αυτό. Με έσωσαν από βέβαιο θάνατο.

-"Θες βοήθεια;" ρώτησα καθώς πήγα κοντά της.

-"Ναι. Φτιάχνω το αντίδοτο, όπως και πολλές ακόμα νοσοκόμες. Μπορείς να κάτσεις εδώ εάν θες."

-"Εντάξει." είπα και πήγα να πληνω τα χέρια μου και μετά έβαλα γάντια.

Ύστερα πήγα σε έναν άλλον πάγκο που υπήρχε στο δωμάτιο και άρχισα να δουλεύω. Χρειαζόμαστε μια τεράστια ποσότητα από το αντίδοτο έτσι μάλλον θα δουλεύω όλη μέρα. Όμως δεν με πειράζει, γιατί ξέρω ότι ο κόπος μου δεν θα πάει χαμένος. Ξέρω ότι αυτό που θα κάνω θα βοηθήσει εκατοντάδες ανθρώπους να γίνουν καλά.

Θα βοηθήσω για άλλη μια φορά. Θα κάνω αυτό που λατρεύω. Να βοηθάω τους άλλους και να τους βλέπω χαρούμενους.

-"Ώρα για δουλειά." είπα χαμογελωντας και άρχισα να φτιάχνω το αντίδοτο.

{...}

-"Nashi χρειάζεσαι ένα διάλειμμα." είπε η Shozune καθώς με πλησίασε.

-"Ειμαι μια χαρά." είπα και συνέχισα την δουλειά μου.

-"Οχι δεν είσαι." είπε και με τράβηξε.
-"Πρέπει να φας και να κάτσεις λίγο." συνέχισε και να έβαλε να κάτσω στον καναπέ του δωματίου.

-"Καλά." είπα και αναστέναξα.

Τότε πρόσεξα ότι και η Tsunade καθόταν δίπλα μου. Έδειχνε κουρασμένη. Άραγε έτσι δείχνω και εγώ;

-"Ορίστε." είπε η Shizune και άφησε δύο μπολ με ramen μπροστά μας.

Εγώ αμέσως το πήρα και άρχισα να τρώω. Όταν πρόκειται για ramen ποτέ δεν λέω όχι. Μετά από κάτι δευτερόλεπτα είχα ήδη τελειώσει το φαγητό μου.

-"Ευχαριστώ για το φαγητό." της είπα χαμογελωντας.

-"Παρακαλώ." είπε λίγο έκπληκτη.

Φαίνεται δεν περίμενε να το φάω τόσο γρήγορα. Όμως μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ και ένα από αυτά είναι η συνήθεια μου να τρώω γρήγορα.

-"Πόση ποσότητα από το φάρμακο έχουμε μέχρι τώρα;" ρώτησα την Shizune.

-"Έχουμε ποσότητα για το μισό χωριό και λίγο παραπάνω. Χρειαζόμαστε πολύ ακόμα." μου απάντησε.

Εγω κούνησα θετικά το κεφάλι μου και ακούμπησα πίσω στον καναπέ κοιτάζοντας το ταβάνι. Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Συγκεκριμένα σκεφτόμουν τον Kakashi.

Αγάπη...

Θα το συνηθίσω αυτό. Είναι ένα συναίσθημα που μπορώ να ξανανιώσω. Είναι κάτι που μπορώ να νιώσω ξανά και να το ζήσω από την αρχή. Είναι κάτι που με κάνει να νιώθω χαρούμενη. Μου έλειψε αυτό το συναίσθημα.

-"Nashi τι σκέφτεσαι και χαμογελάς;" με ρώτησε η Tsunade.

Τότε πρόσεξα ότι χαμογελούσα, όμως το χαμόγελο δεν έσβησε ακόμα και όταν με έπιασε.

-"Σκέφτομαι το μέλλον." είπα χωρίς το χαμόγελο να σβήσει.

-"Κάποια ερωτεύτηκε." είπε η Shizune τραγουδιστά.

-"Οντως." είπα ακόμα χαμογελωντας.

-"Το παραδέχτηκες!" είπαν φωναχτά και έκπληκτες και οι δύο ταυτόχρονα.

-"Αφού είναι η αλήθεια, γιατί να μην το παραδεχτώ;"

-"Σωστά. Πρέπει να το μάθουν και τα υπόλοιπα κορίτσια." είπε η Shizune έτοιμη να φύγει.
-"Αλλά ποιον αγαπάς;" με ρώτησε πριν ανοίξει την πόρτα.

-"Μυστικό." είπα και της έκλεισα το μάτι.

Εκείνη αναστέναξε με την απάντησή μου, ενώ εγώ και η Tsunade γελάσαμε λίγο. Μάλλον περίμενε να της πω ποιον, αλλά όχι. Θα το μάθει όλο το χωριό εάν το μάθουν αυτές οι τρεις. Όταν λέω τρεις εννοώ την Shizune, την Kurenai και την Anko. Οι δύο πρώτες ίσως το κρατήσουν μυστικό, αλλά η Anko με τίποτα. Θα το μάθουν και τα γειτονικά χωριά με αυτήν.

-"Δεν μπορείς να μου δώσεις κάποιο στοιχείο;" με ρώτησε καθώς με πλησίασε.

-"Οχι." είπα και σηκώθηκα.
-"Αλλά σκοπεύω να του το πω σύντομα έτσι δεν θα περιμένεις πολύ."

Μετά πήγα πίσω στον πάγκο μου και συνέχισα να φτιάχνω κι άλλη ποσότητα από το αντίδοτο.

-"Θα μάθω ποιος είναι." είπε και βγήκε από την αίθουσα.

Εγώ χαμογέλασα σε αυτό. Ίσως βρούνε ποιος είναι όμως μέχρι τότε θα του έχω πει πως νιώθω.

-"Χαίρομαι που βρήκες κάποιον." μου είπε η Tsunade από τον πάγκο της.
-"Νόμιζα ότι θα έμενες μόνη, όπως εγώ, και δεν το θέλω αυτό."

-"Ακόμα έχεις χρόνο να βρεις κάποιον."

-"Οχι πλέον. Όμως εσύ έχεις και ελπίζω να έχεις μια χαρούμενη ζωή μαζί του."

-"Θα είμαι μαζί του για όσο ζω αρκεί να νιώθει και αυτός το ίδιο."

-"Θα είναι χαζός εάν δεν σε αγαπάει."

-"Μάλλον." είπα με ένα μικρό γέλιο.

Ελπίζω να με αγαπάει, γιατί δεν ξέρω εάν αντέξω την απόρριψη. Νομίζω ότι θα γίνω χίλια κομμάτια εάν μου πει ότι δεν νιώθει το ίδιο. Νομίζω ότι θα πεθάνω σε αυτή την περίπτωση.

Πρέπει να σκέφτομαι θετικά. Οι θετικές σκέψεις πάντα βοηθάνε. Κάνουν τα πάντα να φαίνονται καλύτερα.

Θα με αγαπά!

Θα με αγαπά, γιατί με γνωρίζει σαν τον εαυτό του. Θα με αγαπά, γιατί είμαι η μόνη που τον καταλαβαίνει. Θα με αγαπά, γιατί είμαι δίπλα του ότι και να γίνει.

Θα με αγαπά... Το ξέρω.

♥♥ Comment and Vote ♥♥