-"Πάει καιρός Kakashi."

-"Όντως Nashi." απάντησε εκείνος έχοντας ένα απαλό χαμόγελο κάτω από την μαύρη του μάσκα.

H Nashi γύρισε το κεφάλι της στην κατεύθυνση του αναφερόμενου άντρα παρατηρώντας την κάθε λεπτομέρεια πάνω του. Τα γκρίζα μαλλιά του ήταν πιο μακρυά από όσο συνήθιζε να τα έχει πριν χρόνια, ενώ τα μαύρα μάτια του είχαν το ίδιο ευγενικό βλέμμα μέσα τους. Είχε ψηλώσει αρκετά και το σώμα του έδειχνε πιο μυώδες κάτω από την ninja ενδυμασία του. Στα μάτια της, όμως, ήταν σχεδόν ίδιος όπως τότε, κυρίως λόγο της μάσκας του, αφού εξακολουθούσε να την φοράει καλύβωντας το μισό του πρόσωπο. Τουλάχιστον τον κρατάει ασφαλή από την αρρώστια.

-"Kakashi-sensei!" φώναξαν τα τρία παιδιά έκπληκτα.

-"Sensei;" απορήθηκε η Nashi καθώς γέλασε λίγο.
-"Πρέπει να τραβάς πολλά μαζί τους."

-"Μην το συζητάς." απάντησε εκείνος, καθώς αναστέναξε.

-"Τι λες να το συζητήσουμε; Πάμε μια βόλτα;" τον ρώτησε χαμογελώντας, καθώς σηκώθηκε από την ξύλινη καρέκλα που καθόταν.

-"Πάμε." απάντησε εκείνος έχοντας το ίδιο χαμόγελο.

-"Γνωρίζεστε;" τους ρώτησε με περιέργεια η Sakura.

-"Ναι. Ήμαστε παλιοί φίλοι." της απάντησε η Nashi.

-"Μόνο;" ρώτησε o Naruto έχοντας ένα πονηρό χαμόγελο.

Το βλέμμα της Nashi στράφηκε πάνω του κοιτώντας τον ερωτηματικά, αφού δεν κατάλαβε τι εννοούσε. Το μυαλό της ήταν πιο αγνό από ότι πίστευε σε τέτοια θέματα με αποτέλεσμα να μην τα κατανοεί κατευθείαν.

-"Όχι Naruto, δεν ήμαστε ζευγάρι." απάντησε ο Kakashi, καθώς αναστέναξε, γνωρίζοντας πως το μυαλό τους έτρεχε σε πολλά και διάφορα σενάρια για τους δύο ενήλικες μπροστά τους.
-"Πάμε Nashi."

Η νεαρή γυναίκα ήταν έτοιμη να τον ακολουθήσει, όμως δεν το έκανε όταν πρόσεξε τα θλιμμένα πρόσωπα των παιδιών. Η αλήθεια ήταν ότι τους λυπόταν που θα έμεναν μέσα στο νοσοκομείο, ενώ αυτή θα έβγαινε έξω. Ήξερε όμως ότι δεν μπορούσε να τους πάρει μαζί της κυρίως λόγο του ότι είναι άρρωστοι και πρέπει να ξεκουραστούν, αλλά και γιατί η Tsunade δεν θα το επέτρεπε.

-"Θα ήθελα να έρθετε μαζί μας, αλλά η Tsunade δεν θα το επιτρέψει. Συγνώμη." τους είπε καθώς τους κοίταξε συμπονετικά.

-"Δεν πειράζει. Μια άλλη φορά." της είπε η Sakura χαμογελώντας απαλά.

Ο Sasuke φαινόταν να μην τον ενδιαφέρει, αλλά τα μάτια του έδειχναν το αντίθετο. Όσο για τον Naruto είχε ένα λυπημένο βλέμμα ζωγραφισμένο στα μπλε του μάτια, το οποίο έκανε την καρδιά της Nashi να γεμίσει ακόμα πιο πολύ με τύψεις. Τα παιδιά ήταν το αδύναμο σημείο της. Τα αγαπούσε πάρα πολύ. Τόσο πολύ που αν μπορούσε θα έκανε τα πάντα για να τα βλέπει χαρούμενα, αφού γνώριζε καλά πως ένα παιδί δεν αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο την λύπη και τον πόνο.

-"Θα σας δω αύριο." τους είπε η Nashi χαμογελώντας λυπημένη.

-"Θα έρθεις και αύριο;" την ρώτησε έκπληκτος ο Naruto.

-"Φυσικά." του απάντησε εκείνη έχοντας πλέον ένα απαλό χαμόγελο.

Ο Naruto της χαμογέλασε χαρούμενος πριν την αφήσει να βγει από το δωμάτιο και να κλείσει την πόρτα πίσω της. Το σώμα της χαλάρωσε, αφού πλέον γνώριζε πως δεν θα στεναχωριόντουσαν που τους άφησε πίσω, αλλά αντιθέτως θα ανυπομονούσαν για το αύριο.

-"Ακόμα τα πας καλά με τα παιδιά βλέπω." ανέφερε ο Kakashi, ο οποίος στεκόταν λίγα βήματα πιο πίσω.

-"Ναι και το συγκεκριμένο παιδί μου θυμίζει τον παλιό σου δάσκαλο." του απάντησε σκεπτική μην καταλαβαίνοντας πως είναι δυνατόν κάτι τέτοιο.

-"Θα σου εξηγήσω αργότερα." της είπε εκείνος, καθώς άρχισε να προχωράει με σκοπό να βγει από το κτήριο.

-"Αλήθεια Kakashi, πως ήξερες ότι γύρισα;" τον ρώτησε η Nashi ακολουθώντας τον άντρα μπροστά της.

-"Μου το είπε ο Izumo και ο Kotetsu."

-"Λογικό. Ήταν οι μόνοι που με είδαν αν και δεν με αναγνώρισαν κατευθείαν." του απάντησε με ένα απαλό γέλιο.

-"Φυσικό το βρίσκω. Άλλαξες πολύ." της είπε έχοντας ένα απαλό χαμόγελο κάτω από την μάσκα του.

-"Ναι, μάλλον αυτό φταίει." του απάντησε καθώς του ανταπέδωσε το χαμόγελο.

-"Θες να φάμε κάτι;"

-"Ramen!"

-"Δεν άλλαξες καθόλου." είπε ο Kakashi αναστενάζοντας.

-"Και ούτε σκοπεύω!" του απάντησε εκείνη περήφανη.

Οι δύο ενήλικες γέλασαν απαλά ύστερα από αυτά τα λόγια, καθώς βγήκαν από το νοσοκομείο με προορισμό το καλύτερο μαγαζί για ramen της Konoha. Το μαγαζί του Ichiraku. Ένα μέρος που η Nashi συνήθιζε να επισκέπτεται αρκετά συχνά όσο έμενε εδώ μαζί με τους φίλους της. Της φαινόταν περίεργο, όμως πίστευε πως το φαγητό εκεί ήταν πιο νόστιμο ύστερα από μια αποστολή ή εκπαίδευση στο δάσος. Της άρεσε που μετά καθόταν στα ψηλά καθίσματα του χώρου και απολάμβανε ένα πιάτο ζεστού φαγητού έχοντας για παρέα κάποιο αγαπημένο της άτομο.

Πολύ σύντομα έφτασαν στο μαγαζί του Ichiraku και για καλή τους τύχη ήταν άδειο, με αποτέλεσμα να μπορέσουν να κάτσουν στα ψηλά καθίσματα και να απολαύσουν την ramen τους, έχοντας για παρέα ο ένας τον άλλον. Η κουβέντα που είχαν ήταν κυρίως για το πως είχε εξελιχθεί η ζωή τους τα τελευταία χρόνια που δεν βλεπόντουσαν. Είχαν συμβεί τόσα πολλά που τους ήταν αδύνατον να τα χωρέσουν όλα σε μερικές λέξεις και φράσεις. Βέβαια, όμως, ήξεραν πως είχαν όσο χρόνο ήθελαν με αποτέλεσμα να μην βιάζονται να τα αναφέρουν όλα τώρα. Ο χρόνος ήταν με το μέρος τους αυτή τη στιγμή.

-"Μεγάλη όρεξη όπως πάντα." είπε ο Ichiraku γελώντας, καθώς πήρε τα 10 άδεια πλέον πιάτα από την Nashi.

-"Μερικά πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ." σχολίασε ο Kakashi γελώντας απαλά, καθώς πλήρωσε για τα φαγητά τους.

-"Δεν φταίω εγώ. Μου έλειψε η ramen από δω." τους απάντησε η Nashi χαμογελώντας.

-"Εάν σου είχε λείψει τόσο πολύ έπρεπε να γυρίσεις πιο νωρίς." της είπε ο Kakashi, καθώς είχαν αρχίσει να απομακρύνονται από το μαγαζί.

-"Είχα μερικές δουλειές να τακτοποιήσω πρώτα."

-"Το ξέρω, όμως πάντα υπάρχει χρόνος για τους φίλους σου."

-"Δεν σας ξέχασα. Κάθε μέρα σας σκεφτόμουν όλους και μου λείπατε όσο δεν φαντάζεσαι, αλλά χαίρομαι που είμαι εδώ τώρα." του απάντησε χαρούμενη.

-"Σου λείπαμε; Ακόμα και εγώ;" την ρώτησε ο Kakashi έχοντας έναν παιχνιδιάρικο τόνο.

-"Ναι, ακόμα και εσύ." του απάντησε εκείνη, καθώς τα μάγουλά της πήραν ένα απαλό κόκκινο χρώμα που πρόδιδε πως ντρεπόταν.

-"Χαίρομαι, γιατί και εγ-"

-"NASHI!"

Μια αντρική φωνή φώναξε διακόπτοντας τον Kakashi. Γύρισαν τα βλέμματα τους σε εκείνην την κατεύθυνση και πριν προλάβουν να αντιδράσουν δύο γεροδεμένα αντρικά χέρια τυλίχθηκαν γύρο από το σώμα της Nashi αγκαλιάζοντας την σφιχτά. Εκείνη είχε αναγνωρίσει ήδη ποιος ήταν λόγο κυρίως της chakra του, αλλά και άμα δεν το έκανε με αυτόν τον τρόπο γνώριζε μόνο ένα άτομο που θα την υποδεχόταν έτσι. Ένας άνθρωπος που ο ενθουσιασμός, η ενέργεια και η χαρά που κουβαλάει ξεπερνά τα όρια της λογικής.

-"Nashi! Πάει τόσος καιρός! " φώναξε ενθουσιασμένος εκείνος , καθώς συνέχισε να την αγκαλιάζει με δάκρυα χαράς να τρέχουν από τα μάτια του.

-"Και εμένα μου έλειψες Guy." του απάντησε εκείνη έχοντας ένα αμήχανο χαμόγελο.
-"Μπορείς να με αφήσεις όμως."

Με μια κίνηση απομακρύνθηκε από κοντά της, δίνοντας της την δυνατότητα να πάρει μερικές βαθιές ανάσες σε μια προσπάθεια της να ανακτήσει το χαμένο οξυγόνο από τον οργανισμό της. Σύντομα όμως ένα απαλό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της μόλις το βλέμμα της έπεσε πάνω στον παλιό της φίλο. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Εξακολουθούσε να φοράει μια παρόμοια ενδυμασία όπως τότε έχοντας το ίδιο περίπου χτένισμα και τον ίδιο δυνατό και ακαταμάχητο χαρακτήρα. Δεν θα το παραδεχόταν ποτέ, αλλά της είχε λείψει.

-"Kakashi! Έπρεπε να με ειδοποιήσεις ότι γύρισε η Nashi!" του είπε ο Guy με παράπονο.

-"Δεν πρόλαβα, γιατί μιλούσα μαζί της μέχρι που μας διέκοψες." του απάντησε ο Kakashi θυμωμένος αφού τους είχε διακόψει την κουβέντα.

-"Nashi! Τι λες να κάνουμε εξάσκηση μαζί;" την ρώτησε ο Guy χαμογελώντας και έτοιμος να τρέξει σε μαραθώνιο.

-"Θα το ήθελα, αλλά έχω πολύ δουλειά." του απάντησε εκείνη χαμογελώντας αμήχανα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε να κάνει κάτι σημαντικό για την ώρα, αφού πρώτα ήθελε να χαλαρώσει πριν αρχίσει να βρίσκει λύσεις για την όλη κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη. Όμως δεν ήθελε να αρχίσει την εξάσκηση και την εκπαίδευση εφόσον δεν είχε ούτε μέρα που επέστρεψε στο χωριό. Προτιμούσε να χαλαρώσει και να περάσει όσο πιο πολύ χρόνο μπορούσε με όλους της τους φίλους για την ώρα. Της είχαν λείψει πάρα πολύ εξάλλου.

-"Τότε τι λες να φάμε όλοι μαζί σήμερα;! Θα πάω να φωνάξω και τους υπόλοιπους! Συνάντησε μας στο συνηθισμένο μέρος το βράδυ!" της είπε ο Guy πριν φύγει τρέχοντας.

Η Nashi γέλασε απαλά στην αντίδραση του φίλου της, αφού δεν της άφησε χρόνο να πει τίποτα πάνω στο θέμα, το οποίο όμως δεν την πείραξε καθόλου. Ήθελε να δει όλους τους φίλους της ξανά μαζεμένους σε ένα μέρος με σκοπό να μοιραστούν ευχάριστες αναμνήσεις από τις ζωές τους. Ίσως ανυπομονούσε πιο πολύ από όσο έπρεπε για την συνάντηση τους. Τόσο πολύ που άμα μπορούσε θα πήγαινε τον χρόνο μπροστά για να τους δει αμέσως.

-"Δεν άλλαξε καθόλου." σχολίασε η Nashi καθώς γύρισε να κοιτάξει τον Kakashi.

-"Δυστυχώς ναι." της απάντησε εκείνος αναστενάζοντας αγανακτησμένος.

-"Έλα. Ας συνεχίσουμε την βόλτα μας μέχρι την ώρα της συνάντησης." του πρότεινε εκείνη χαμογελώντας καθώς ξεκίνησε να περπατάει και πάλι.

Ο Kakashi άρχισε να περπατάει δίπλα από την παιδική του φίλη, καθώς προσπαθούσε να αγνοήσει το γεγονός ότι ο Guy νωρίτερα τον είχε διακόψει σε ένα σημαντικό κομμάτι της συζήτησης τους. Αυτή τη στιγμή δεν μπορούσε να επιστρέψει στην κουβέντα που είχανε, όμως θα έκανε ότι μπορούσε για να το καταφέρει. Θα είχε όσο χρόνο ήθελε στη σημερινή βραδινή συνάντηση εξάλλου. Μια συνάντηση που ήλπιζε να καταλήξει έτσι ακριβώς όπως σκεφτόταν.  Στο κάτω κάτω, έπρεπε να φανεί το ίδιο δυνατός μπροστά στα συναισθήματα του όσο είναι και στο πεδίο μάχης. Δεν μπορούσε να υποχωρήσει τώρα. Όχι πλέον, αφού είχε αποφασίσει τι ήθελε να κάνει. Μια απόφαση που θα έκρινε το μέλλον και τον δύο ενηλίκων.

♥♥ Comment and Vote ♥♥