Jasper

Gefrustreerd haal ik mijn handen door mijn haar.
Lena is al meer dan 12 uur weg en mijn woede is nog niet gestopt met groeien. Als ik mijn fucking handen rond die klootzak heb, ik zweer je ik sleur zijn strot eruit.

Antonio komt naar me toe met een flesje bier.

'Hier man, je hebt het volgens mij nodig.' zegt hij en reikt het me aan.

Eerlijk heb ik meer behoefte aan iets sterkers, maar als ze Lena zouden vinden dan moet ik zo nuchter mogelijk zijn.
Ik neem het bierflesje en drink er een teug uit.

'Weten ze al iets?' vraag ik vermoeid.
Ik had echt behoefte aan slaap, maar als dat doe dan on er nieuws binnenkomen over Lena. En ik ga waarschijnlijk nachtmerries krijgen over Lena. Over wat ze met haar doen. Waarom kon ik haar niet beschermen? Waarom was ik niet bij haar om haar te redden? Hoe kon ik zo achterlijk zijn om haar alleen te laten.

'Nee, er is nog geen nieuws, maar dat komt wel we hebben onze beste mannen erop gezet. We krijgen de klootzakken die haar hebben genomen.'

Ik zucht, maar knik toch maar. Er is niet veel dat hij kan doen of eender wie van mijn vader zijn bondgenoten. Maar ik zal er alles aan doen om haar te redden.

'Ga slapen. Je vader zal hier straks zijn en als hij je zo ziet schiet hij ons direct overhoop.' zegt hij nog voordat hij rechtstaat en me alleen laat op een van de zetels in la castello.

Ik ben hier naartoe gekomen nadat ik bij Lena haar grootouders was geweest. En ik denk niet dat ze me nog een voet in hun huis laten zetten. Wanneer ik tegen hen had gezegd dat ze weg was. Dat ze van me was ontnomen. Ze brak in tranen uit. Maria was door haar benen gezakt en begon vreselijk hard te huilen. Ik had geen idee wat ik moest doen. Ik was van plan geen emotie te tonen. Want emoties maken je zwak, maar ik denk dat ik diep vanbinnen net zoals haar in tranen wou uitbarsten. Mijn lieve engel, je bent mijn redding. En dan hadden we Mark, hij werd razend. Hij schreeuwde dat het mijn schuld was. Dat hij van het begin wist dat ik problemen zou geven. Dat als ze dood zou gaan hij me zou vermoorden.

En ik kan hem geen ongelijk geven.
Door mij is Lena gekidnapt door die mannen. Zonder mij was ze nooit in deze maffia zaken verwikkeld geraakt. Ze moet steeds alles achterlaten om met me mee te kunnen vluchten. Zodat ik haar kan beschermen, maar ik verlies haar één keer uit het oog. En ze is weg.
Lena, wanneer ik je vind. Ik zal je voor altijd dicht bij me houden, niemand zal je nog iets doen. Ik zal er voor zorgen, dat je veilig bent. Dat niemand je nog iets gaat aandoen. Ik ga je nog meer liefhebben. God, ik ga je alles geven dat je van kunt dromen.

Blijf gewoon... leven.

Doe het voor mij.
Ik heb niets zonder je.

Wetend dat ze me toch niet kan horen blijf ik haar smeken. Totdat Antonio me terug in de kamer liep om te zeggen dat we moesten vertrekken knikte in en stapte van de zetel. Ik wandel sloom naar mijn draagtas en rugzak, die Mark naar me gesmeten had nadat ik het had verteld, en neem er een proper T-shirt uit.

We stappen in de zwarte audi en rijden naar het vliegtuig.
Wat zijn zonnebrillen nutteloze dingen, wie maakt ze tegenwoordig. Ze houden niet eens de zon tegen.

We staan onder een afdak en kijken toe hoe de privejet van mijn vader land op het vliegveld van Antwerpen. Antonio kijkt me af en toe bedenkelijk aan. Wat is zijn probleem? Ja, ik draag een zonnebril! De fucking zon schijnt namelijk!

En het bedenkt mijn rode ogen waar wallen onder hangen.
Ik steek mijn handen ongeïnteresseerd in mijn broekzakken als mijn vader, Dylan, Max, Alex uitstapp-.

'Ben je nu serieus Alex? Moest je haar nu echt meebrengen.' ik laat een vermoeide zucht en knijp in mijn neusbrug. Jade kijkt me fronsend aan en stapt dan op me af.

Als ze voor me staat kijkt ze me verwachtingsvol aan.

'Wat zit je nu te kijken! Ik weet dat ik het heb verpest!' roep ik naar haar.

'Wauw, je bent er achter. En nu verman je klojo. Zoek mijn vriendin en als je haar niet vind ga ik je aan de fucking haaien voeren!' roept ze woedend.
Dan besluit Alex op een handje toe te steken en legt zijn handen geruststellend over Jade haar gespannen schouders.

'J, het is misschien tijd om te kalmeren. Jasper heeft het ook niet gemakkelijk gehad.' praat hij haar toe. Ik haat het. Het doet me nog meer denken aan Lena.

'Alex, durf hier klef te doen. ik stuur jullie onmiddellijk terug naar Oklahoma.' dreig ik en ga naar een auto. We hebben er twee meegenomen, want die dikzakken passen niet in een auto.

'Oké, Max ga al naar de auto. Jade en Alex ga met Jasper zijn vader mee. Hij heeft nu geen behoefte aan een vrouwelijk gezelschap in zijn buurt.' regelt Dylan. Waarschijnlijk knikt iedereen, want er wordt niet meer gesproken.

Ik gebruik de gaspedaal nog al veel en Max en Dylan hebben zich stevig vast.

'Dus... De zon schijnt zo. Ik dacht dat het niet zo goed weer was in België.' zegt Max aarzelend.

'Hou je kut kop, Max. Je maakt het echt niet beter.' snauw ik geïrriteerd.

'Jij bent prikkelbaar. Nog erger dan Ellen.' mompelt hij en draait zijn hoofd terug naar buiten.

'Wat weten we al?' Dylan doorbreekt de stilte. Hij weet hoe hij met me moet omgaan als ik mijn stemming heb. Hoewel het al een tijdje geleden is. Ik had Lena die me kalm hield.

'Niets, helemaal geen kak. Daarvoor heb ik jullie nodig. Ik heb een idee welke familie het gedaan zou kunnen hebben. Hack elke camera, elke gsm, kan me niet schelen. Zorg dat ik bij hun leider geraakt en dan regel ik het wel.' zeg ik tandenknarsend.
Ik ga de man vermoorden die mijn Lena heeft gestolen. En hij gaat de echte duivel ontmoeten.