Instinct is wat mensen drijft, wat er voor zorgt dat ze niet opgeven ook al ziet alles er nog zo somber uit. Een wonderbaarlijk verdedigingsmechanisme dat zowel mens als dier beschermt. Een stemmetje in je hoofd dat je vertelt wat je wel en niet moet doen. Soms lastig te negeren maar soms ook uitermate handig.

In combinatie met hoop wordt instinct een zeer krachtige combinatie. Het vult elkaar perfect aan.

Het is wat mij drijft.

In een wereld zo somber als dat van mij was mijn instinct het enige waar ik op kon vertrouwen en dat deed ik ook. Hoop zorgde ervoor dat ik mezelf niet ombracht. Hoop dat alles beter zou worden en dat ik ooit uit de goot zou komen.

Maar hoop is net als de sterren, niet altijd even helder en het verdwijnt uiteindelijk. En als je het dan niet meer nodig hebt dan weet je dat je het gemaakt hebt in het leven en mag je jezelf gelukkig prijzen.

Mijn hoop was er nog, hoop op een betere toekomst. De mensheid gunde het me niet en ik wist niet hoe ik er moest komen. Als ik over straat liep werd ik aangestaard, als ik ergens lag werd ik aangestaard, ik werd altijd aangestaard. De meeste mensen keken minachtend, alsof ik een stuk ongedierte was dat zo snel mogelijk uitgeroeid moest worden. Sommigen keken meelevend, alsof ik een zielig zwerfkind was maar helpen deden ze niet.

Ik vroeg me af welke van de twee er erger was, uiteindelijk realiseerde ik me dat er geen verschil was. Het maakte me niet uit. Ik was emotieloos geworden, de harde realiteit was tot me doorgedrongen. "Het leven is wat je er zelf van maakt" las ik eens op een reclamebord. Maar voor mij was dat al te laat, mijn leven was al voor me weggelegd. Ik was gedoemd tot een leven op straat door wie ik ben, wát ik ben. Een monster.