The only time you should ever look back is to see how far you've come.

Een tijdje later blijf ik stil staan, ik kijk achterom. Ik zie een weg vol obstakels.

Ik ja, ik..

Ik zie een weg vol met mensen, mensen die mij hadden buitengesloten, mensen die mij hadden verlaten. Niet alleen dat, ik zag de berg die te hoog was geweest, ik zag heuvels waar ik met zo veel moeite over gekomen was, en ik zag de plek waar ik mezelf teruggevonden had.

Had ik van tevoren ooit gedacht dat ik deze weg vol obstakels, vol verlaten dromen, vol eenzaamheid zou belopen? Had ik van tevoren ooit gedacht dat ik door zo veel pijn heen zou gaan?

Had ik ooit gedacht dat ik door dat alles, zo zou veranderen? Ik was bang geworden, bang voor wat zou kunnen gebeuren. Bang voor wat anderen van mij zouden vinden. Bang om geen echte vrienden te hebben. Bang dat hetzelfde zou gebeuren als eerder.

Het had mij veranderd.

Daar sta ik dan, maar nu samen, samen met echte vrienden. Samen met mensen die echt om mij geven. Mensen die de echte mij zien. Mensen die er voor zorgen dat ik langzamerhand weer mezelf word, al weten ze dat niet. Mensen die mij helpen met opstaan als ik val, en bij mij blijven op moeilijke paden. Net zoals ik dat voor hen doe.

From this day on, when I look back on the past, I will smile and say to myself "I never though I could do it, but I did.. I overcame the people who tried to bring me down."

~ Eline