Het meisje begon te huilen, want ze wist dat zelfs als ze ruim groot genoeg zou worden, om de top over te komen dat de weg daar achter heel moeilijk zou worden. Maar als ze de andere weg zou nemen zou ze haar dromen achter moeten laten.

Ze kon daar toch niet tussen kiezen? Maar de mensen gaven het meisje niet veel tijd om de kiezen. Het meisje liep verdrietig en langzaam terug, weg van de top. Ze geloofde zelf inmiddels ook dat de bergtoppen te hoog voor haar waren.

Het meisje zocht naar de weg en al gauw vond ze deze. Ze begon te twijfelen of ze de goede weg had gekozen. Het eerste stukje van de weg zag er mooi uit,  ze had geen last meer van bergen waar ze niet over heen kon komen.

Toch brandde er iets in haar, de weg was wel makkelijk, maar ze had haar dromen moeten verlaten. Ze was leeg van binnen. Het meisje keek rond en keek of ze haar dromen ergens zag. En het meisje zag haar dromen, heel erg in de verte zag ze haar dromen. De dromen leken verward en verdrietig, ze konden het meisje niet meer vinden.

~ Eline