Toch ging het meisje verder. Als ze niet vond wie ze was bij de rivier, dan zou ze zichzelf wel in de bergen vinden. Daar waar het leven haar voor het eerst echt pijn had gedaan.

Het meisje zocht hard. Ze beklom de bergen en liep ze weer af, op zoek naar wie ze was. Ze zocht in grotten, ze zocht op bergtoppen, ze zocht achter elke steen, maar ze vond zichzelf niet.

Bedroeft liep het meisje de bergen weer af. Ze was weer op het pad waar ze begon met zoeken. Ze keek om zich heen, maar ze zag niet wie ze was.

Toen kwam een mens naar het meisje toe lopen. "Waar zit je mee?" Vroeg de persoon. Het meisje keek op, ze wilde zich niks aantrekken van wat anderen zeiden, maar deze persoon klonk anders. Deze persoon vroeg het niet om zichzelf goed te voelen, maar omdat ze gaf om het meisje.

"Ik zoek." Zei het meisje.

"Wat zoek je?" Vroeg de persoon.

"Ik zoek naar wie ik ben, ik heb overal gezocht, in bossen, bij rivieren, in de bergen, overal. Maar ik heb niks gevonden..." Zei het meisje. Het zou niet goed komen, wat de persoon ook zou zeggen. Ze was hopeloos.

"Heb je al gezocht op de plek waar je jezelf verloor?" De persoon glimlachte lichtjes, en verdween weer.

~ Eline