Het meisje kwam bij een heuvel, maar alles bij elkaar was te zwaar. Ze probeerde, maar het lukte niet. Het meisje liet zich vallen, ze lag op de heuvel en wilde nooit meer opstaan. Ze wilde weg van deze hatelijke wereld. Maar ze kon het niet, ze was te zwak, te bang. Ze zou willen kunnen zeggen dat iemand zei 'Trek jezelf er door heen, ooit komt het goed'. Maar dat was niet zo, niemand was er voor haar. Ze zou blij zijn met iemand die überhaupt iets tegen haar zei, niemand deed dat.

Het meisje huilde, en de groep mensen wist dat het meisje huilde en de heuvel niet op kwam, maar niemand keerde om om haar te helpen. Niemand maakte het uit dat het meisje pijn had, het was immers nog steeds niet hun pijn.

Het meisje begon te zoeken naar een weg die haar van de wereld af leidde, maar ze vond slechts wegen die haar tijdelijk bij haar problemen weg leidde. De problemen bleven er. Uiteindelijk zag ze de weg..

Ze was het leven niet waard, ze hoefde slechts de weg af te gaan en ze was van haar problemen af. Maar ze mocht niet zo zwak zijn om het leven op te geven. Ze mocht zichzelf niet belonen voor zwakte. Het deed pijn, maar ze moest door.

~ Eline