Ze moest er iets aan doen, ze moest zichzelf laten weten wat ze was en proberen beter te worden, groter, slimmer, sneller. Het meisje moest zichzelf zo maken dat mensen haar eindelijk 'goed' zouden vinden, grappiger, sterker, aardiger.

Maar het deed pijn, pijn van binnen. 'Aanpassen gaat niet zonder pijn' zei ze zichzelf, 'had je maar beter moeten zijn.' Het meisje probeerde zich aan te passen. Altijd lachen, niet in je eigen wereldje weg proberen te dromen, oefenen om sterker te worden, ze deed het allemaal.

Tot het meisje brak. Weer. Dit keer brak ze in duizenden stukjes, tenminste, van binnen. Op haar gezicht was nog steeds een glimlach, maar zelfs die vormde zich langzaam om. Ze huilde. Elke dag. 's Avonds huilde ze tot ze in slaap viel en 's ochtends werd ze met rode ogen wakker. Maar overdag kon ze op haar gezicht steeds een glimlach toveren. Mensen hadden door dat het meisje pijn had, maar niet hoe veel.

Het lukte het meisje niet meer, niks lukte het meisje meer. Elke keer dat ze probeerde anders te worden brak ze direct. Ze kon zelfs niet verbeteren. Ze kon niks. Ze was het niet goed genoeg voor vrienden. Elke keer dat ze 'vrienden' had gehad was dat uit medelijden. Ze was niet goed genoeg voor deze wereld. Niemand dacht over haar na, en zij over iedereen.

~ Eline