"Neemt u, Ryan Holsma,
Sophie Harsten tot uw wettige echtgenote?"
Galmden de woorden,
Door de prachtige kerk.

Sophie's moeder glimlachte,
Verblind door tranen.
Ryans familie,
Blij lachend.

Maar niemand was zo blij,
Als het bruidspaar.
Ryan, die zijn belofte om haar te helpen was nagekomen.
Sophie, die haar licht in het duister hadden gevonden.

"Ja."
Zei Ryan.
Hij glimlachte liefdevol,
Naar Sophie.

"Sophie Harsten,
Neemt u Ryan Holsma,
Tot uw wettige echtgenoot,"
Klonk het opnieuw.

Sophie lachte,
En legde haar hand op haar buik.
Binnenkort,
Zouden ze een echt gezin zijn.

En terwijl ze het jawoord uitsprak,
Besefte haar hersenen,
Wat liefde pas echt inhield.

Hoe alles was begonnen,
Met een simpel vioolliedje,
En was geëindigd met,
Puur geluk en ware liefde.

En Sophie was weer gelukkig,
Met haar Ryan.