Chapter Twenty-three:

Cassiopea Nakahara:

Wala akong ginawa sa gabing ito kundi maglakad lang dito sa kwarto ko. Hindi ako makatulog dahil natural lang sa katulad kong bampirang gising sa gabi. But the one thing reason why I cant keep myself fall asleep is about Ace. 'Yung tungkol sa sinabi niya kanina. It keeps bothering me.

Sobra na akong nagdududa sa kanya. I even ask my father if he and my sister met Ace before the accident. My father answered me no. A year ago, someone called him and that was Ace. Ang sabi daw nito nasa hospital daw ako at one year na daw akong coma. He can't believe that I have a boyfriend kaya daw pala ayaw ko maikasal kay Dean.

"Pero bakit hindi ko pinakilala si Ace kay Daddy kung matagal ko na pala siyang boyfriend?" If were in a relationship dapat pinakilala ko siya kay Daddy dahil galing si Ace sa mayamang pamilya.

"Maybe its a lie." Yeah right. It can be a lie. How come I became a vampire kung isang taong coma ako? Hindi naman ako bampira noong panahong di pa ako naaksidente.

Bakit hindi ko maalala kung sino ako kung kasama ko na ang mga taong mahalaga sa akin? Bakit parang totoong nangyari sa akin lahat ng napapanaginipan ko? At bakit si Zafiel ang kasa-kasama ko sa mga memory na nag-flash sa utak ko kanina?

Dapat kong makausap ngayon si Ace. I get my phone and dialled Ace number. Ilang segundo ang nagdaan bago nito sinagot ang tawag ko.

"Love, bakit ka napatawag sa ganitong alanganing oras?"

Nagkunwari akong humikad. "I just woke up and naisip ko na tawagan ka." Humiga ako sa bed ko.

"Matulog ka na."

I looked at the side table and I saw my mother's picture. "I dream about my mother."

"Anong napanaginipan mo?"

"Were eating a ice cream and she told me that she really love me. Ace I miss my Mommy." Nag-act ako na mangiyak ngiyak to convince him na napanaginipan ko si Mommy.

"Do you want me to go there?"

"No. Kwentuhan mo na lang ako kung paano tayo nagkakilala?"

"Gusto mo ba talagang kwentuhan kita?"

"Yes. Pretty please."

Narinig kong nagbuntong hinnlinga ito. "Okay. We met at the carnival."

"Then?"

"The first time I saw you in the carousel, my world stop. That time I realized that you just stole my heart. Wherever you go, I follow you hanggang sa nahalata mo na sinusundan kita kaya sinita mo ako."

"Go on."

"Uhm... Nagpakilala ako sa'yo at sinabi sa'yo na can we be friends then you answered me of course we can. You smiled---"

"Then how we became in a relationship?"

"We became friends more than six months before we realized that we love each other. Since that day, naging tayo na. We go whatever place you like." He chuckled. "You love drinking a coffee I bought in your favorite café every time na sinusundo kita sa office mo, right Cassiopea?"

Nanahimik lang ako para isipin nito na tulog na ako.

"Love? Love? Tulog ka na ba?" No responds from me. "Tulog ka na nga. Goodnight My Love." Then its end call.

Huminga ako ng malalim at pilit na kinakalma ang sarili ko. He lied on me since the day I woke up from comatose. Hindi iyan ang una niyang kwinento sa akin. He say that we met in carnival pero ang unang kwento niya sa akin ay nagkakilala kami sa favorite kong coffee shop at palagi kaming sabay na nagagawi sa coffee until he fall in love to me that's why court me. Sa coffee shop rin na iyon ko siya sinagot.

He was right, I love drinking coffee na binili niya sa favorite kong coffee shop.

Unti unting tumulo ang luha ko. Why he lied to me? Hindi ko siya boyfriend. He is just a fake boyfriend.

Zafiel

Yes. Maybe he can really help me.

I click Zafiel contact number. Tatawagan ko ba siya? What I'm gonna say to him?

No no. Think Cassiopea. What I'll gonna do?

I put down my phone in the bed. I'll go outside and let myself feel the breeze of the air in our garden. Habang naglalakad ako, napansin ko ang library na bukas ang ilaw nun dahil may liwanag na tumagos galing sa maliit na awang ng pinto. Sinubukan kong buksan ang pintuan and its good na hindi ito naka-lock. I saw Daddy sitting in his favorite swivel chair and he's holding Mommy's,picture frame. Kumatok ako para malaman ni Daddy ang presensya ko.

"Come in."

Pumasok na ako at binigyan ko ng isang matamis na ngiti si Daddy. "Hi Dad!" Bati ko sa kanya.

"Bakit gising ka pa hija, dis oras na ng gabi ah?"

"Can't sleep Daddy." Umupo ako sa table ni Daddy. Dumaan ang ilang minutong katahimikan sa pagitan namin ni Daddy at nakadama na rin ako ng pagkailang dahil nakatingin lang sa akin si Daddy. "Uhm Dad, may dumi ba sa mukha ko?"

Umiling si Daddy then he tap my head. "My Cassiopea..." May tumulong luha sa pisngi nito.

Bigla akong nakadama ng lungkot. Agad kong pinunasan ang luha ni Daddy. "Bakit ka po umiiyak Daddy?"

"I'm sorry hija. Sa lahat ng ginawa ko at pagsisinungaling ko sa iyo."

Naguluhan ako sa sinabi ni Daddy. "Bakit ka nagsu-sorry Dad?"

"Everything. Dahil ikaw ang sinisisi ko sa pagkamatay ng Mommy mo at ng Ate Louise mo. Its my fault kung bakit ka naaksidente. You are my only family pero nagawa pa kitang saktan."

Unti unting tumulo ang luha sa pisngi ko sabay ng pag-flash ng mga masasakit na araw na kasama ko si Daddy at si Ate Louise pati na rin ang panahong kasama namin si Mommy na okay pa ang pamilya namin.

"Napakasama kong tatay sa iyo, Cassiopea. Alam kong hindi mo na ako mapapatawad anak."

"No Daddy, napatawad na kita." Patuloy pa rin ang pagtulo ng luha ko. "Nawala na ang lahat ng galit ko sa'yo Daddy."

Ngumiti ito. "Thank you Cassiopea." I gave my father a warm hug, sign that I really forgive him.

"Dad I have a question to you."

Kumalas na si Daddy sa pagkayakap sa akin. "Go on."

Huminga ako ng malalim. "If ever we plan to get marry, do you like him as your son in-law? And why? Please Daddy be honest to your answer. I really need to know your side."

Huminga rin ito ng malalim at umiling. "Sorry hija but no. First I really don't know him. It's just that one day while I keep finding my way to find you, I received a call from him telling that you are at the Saint Vincent Medical Hospital. I asked him kung sino siya at ang sabi niya ay siya daw si Ace Lockhart na boyfriend mo. Sinabi rin niya kaagad na one year ka na raw comatose. Nag-doubt kaagad ako sa kanya baka kasi manloloko rin siya pero nawala iyon when he send your picture lying in a hospital bed at maraming nakakonekta sa iyon medical apparatus."

"Then?"

"Agad kitang pinuntahan. When I saw you in personal that day, ang laki ng pagsisisi ko sa sarili ko. Sinisisi ko ang sarili ko dahil kung trinato kita ng maayos wala ka sana sa sitwasyon mo." He hold my hands. "He even told me if ever you wake up, huwag kong ikukwento sa iyo ang tungkol sa nakaraan mo lalo na ang pagpi-paint mo---"

"Painter ako?"

Tumango ito. "The best one Darling. I agreed on what he say. Pumasok sa isip kong tama siya para maganda rin ang umpisa nating mag-ama but on the other side nagdududa pa rin ako sa kanya. Do you know why? Dahil umabot pa ng isang taon kang coma bago siya tumawag sa akin, all over the Philippines I announced that you are missing pero wala man ni isa sa staff ng hospital na iyon nagbigay ng info na nandoon ka except sa isang hospital near at Rizal province saying that you are confine at that hospital at may nagbabantay sa iyong lalaki. When I said na gusto ko makausap 'yung lalaking iyon bigla na lang daw kayo nawala sa hospital room mo."

Napakunotnoo ako. "Kaylan po sila tumawag?"

"A month simula noong umalis ka ng bahay." My father touch my face. "My daughter, hindi na ikaw ang dating Cassiopea namin ng Mommy. You are not an ordinary person. Since the day na sinubok kong tanggalin ang kwintas na iyan." He point my necklace. "Alam kong hindi na ikaw ang dating Cassiopea namin. Whatever you are anak, you are still my daughter. Alam kong may duda ka na rin sa boyfriend mo and maybe the guy who's with you in that hospital kung saan bigla kayong nawala ang makakasagot ng tanong mo."

"Dad."

"Go Cassiopea. Find him."

Tumango ako at agad na umalis ng kwartong iyon. Tumakbo kaagad ako na parang nag-teleport lang papunta sa kotse ko. Kailangang puntahan ko si Zafiel. He is the only one who can answer this.

I dialled his phone number.

Mabuti na lang ata sinagot niya kaagad ang tawag ko.

"Wow! This is new. Bakit ka napatawag, My Wife?"

"I want to know who are you in my life."

"That's good. Lets start kung saan una kitang nakita." Then end call.

"Aba bigla akong binabaan." Binato ko sa backseat ang phone ko.

"Because I'm here." Muntik na akong mapasigaw dahil bigla na lang sumulpot sa passenger seat si Zafiel. "Hey it's just me."

"You are crazy."

"Yes, crazy in love to you." Then he gave me his killer smile.

Lumayo ako ng tingin kay Zafiel. Simpleng pambobola lang iyon pero kinilig kaagad ako. "So kailan mo sasabihin ang tungkol sa akin at sa iyo?"

"Lets start now, kung saan ka naaksidente."

Napakunotnoo ako at bumalik sa daan ang tingin ko. "Alam mo Za---Hoy nasaan ka na?" Biglang nawala sa tabi ko si Zafiel. "Sasabihin daw ngayon eh umalis nga." Nanlaki ang mata ko dahil may sasalubong na truck sa akin. Agad ko iyong naiwasan pero bangin naman ang bumungad sa akin. I try my best para makaalis sa kotseng ito pero hindi ako makaalis alis. "Bakit ba hindi ako makaalis dito?" Naiiyak na tanong ko sa sarili ko.

Nang bumagsak na ang kotse ko sa ilog, ito ay unti unting napapasukan na ng tubig at hindi pa rin ako makalabas sa kotseng ito na para bang may spell na nakapalibot sa kotse ko. Paunti unting na akong nawawalan ng hininga sa loob ng kotse Imposible 'to. Bakit nangyayari sa akin. "Zafiel." Iyan na lang ang huli kong nasabi hanggang sa tuluyan na dumilim ang lahat.