Chapter Twenty:

Cassiopea Nakahara:

"Sweetie we—"

"Papa is coming." her eyes turned into red. Kumandong siya sa akin at niyakap ako. "Mama! Papa is coming and he will take us to our house!"

Napabuntong hininga ako. "Your papa will take you home because you are hungry now." I smiled and touch her tummy. "And you don't like to eat with me instead you saying blood."

Her face became sad and I feel hurt because of those sad eyes of her. "But I like too. We don't eat human food. We drink blood because we are vampire, Mama."

I felt sad for her. I think she really missed her mother then she think that I am her mother. "Sweetie I'm not your mother, I'm so---."

"I knew it you are here Casiel." that was a voice of a little boy.

I looked at my office's door. Their was a little boy that Casiel's same age who standing at the backdoor. "Are you little Casiel's brother?"

He walked forward on us then he hold Casiel's left hand. "Let's go home. Papa is waiting on us."

"But I want to go home with our Mama."

"Our mother is dead, Casiel." then they vanished like a bubble.

Why I feel hurt when that little boy say that their mother is dead?

------------------------------

"Ate Cassiopea!"

I looked at my back then I raised my eyebrow. Who is this woman calling me while waving her hands on me? Naglakad siya papunta sa akin.

"I'm glad to see you again Ate Cassiopea!" then she hug me.

Lumayo ako sa kanya ng kaunti then I smiled on her. "Do I know you Miss?"

Nawala ang sigla sa mukha nito. "He really remove those memories in your mind." bulong nito sa sarili pero napakalinaw sa pandinig ko ang sinabi niya.

"Sino ang sinasabi mong nagtanggal ng mga memories sa mind ko?"

She smiled on me. "No." the she walked away.

Napakunotnoo ako. Sino naman iyon ngayon? Anong alam niya sa past ko?

"Cass!" that was Emily. My best friend since elementary.

"Emily!" I hug her.

"Cass may batang lalaking naghahanap sa iyo. You didn't tell about your son."

Napakunotnoo ako. "Son?"

She nod. "Yes your son. His name is Zild, right? Wait sunduin ko siya doon sa booth ng Red Cross. Girl suggestion lang ipa-consult mo siya sa Psychiatrist, I think he have an obsession in blood. Delikado iyon." at umalis na siya para sunduin ang batang lalaking anak ko raw.

"Emily!" napa-face palm ako. Hindi ko naman anak ang batang iyon. At bakit sinabi ni Zild na Mama niya ako? Gusto niya ba ako pagtripan? I sigh.

"Hey kiddo, I saw your Mama na. Sama ka na sa akin?" that was Emily's voice. I think malapit lang ang booth ng Red Cross dito.

"Yeah, alam ko." Bagot na sabi ni Zild.

"Lets go."

"You know what, Lady? Your blood smells good."

My eyes widened. Bakit niya sinasabi ang ganung bagay kay Emily? Kailangan ko sila puntahan para hindi mabiktima ni Zild si Emily. He is thirsty right now. I walk fast like a human.

"Ano ka bang bata ka, huwag ka mga magsalita ng kung ano ano."

I followed Emily's voice. Then exactly, nakita ko kaagad sila.

"I am a vampire that's why I say that."

"Masyado ka naman ata fan ng Twilight at Vampire Diaries."

"I'm not—"

"Emily! Thank you at nakita mo ang anak ko." Nagmamadali akong lumapit sa kanila then I hug Zild. An urge that I need to hug him because I missed this young man very much. Para bang totoo ko talagang anak si Zild dahil sa nararamdaman ko kahit hindi naman. At na-realize ko na umiiyak na pala ako.

"Girl, anak mo masyadong fan ng mga palabas na Vampire genre. Iwasan mo na ipanood sa kanya ang ganoong klaseng genre, baka mapahamak siya."

"But I am a vampire for real, Lady!"

I smiled on her. "I'll follow your advice." Tumayo ako. "Emily we need to go home. My son's need to rest now." Tumango lang ako at kinarga ko si Zild.

"Blood." Bulong na sabi ni Zild and his eyes turned into coler red.

"Goodbye Emily." Kailangang idala ko sa Villa si Zild dahil baka mambiktima ito ng tao sa pagkauhaw sa dugo.

"Bye!"

------

"Here, drink it." I gave Zild a glass of blood. Alam kong uhaw na uhaw na ang batang ito.

He smiled on me. A genuine kind of smile. "Thank you." Ininom na niya kaagad ang binigay ko sa kanyang dugo.

Umupo ako sa harapan niya. "Bakit ikaw lang mag-isa sa mall? Baka nag-aalala na ang Papa mo sa iyo."

"Because I want to see you."

Napakunotnoo ako. "Bakit mo naman ako gusto makita?" May ginawa ba akong mali sa batang ito?

Umayos si Zild ng upo. "I want to talk to you."

Napanganga ako. "Wow ah, parang kasing edad mo ang ako kung magsalita ka ah." Tumayo ako at kinuha ang basong pinag-inuman niya. "For your information, bata ka at hindi pa kasing edad ko. Matutong mag-po sa nakakatanda."

Napayuko ito. "Sorry po, Mama."

I sigh. "I'm not your mother, Zild."

"S-Sorry."

Naestatwa ako. "Umiiyak ka ba Zild?" Lumapit ako sa kanya at kitang kita ko sa aking dalawang mata na umiiyak si Zild. I felt guilt. Nasaktan ko ang damdamin ng isang bata. I hug him. "Sorry sa nasabi ko Zild." Kung alam ko lang na masasaktan siya kapag pinagsabihan ko siya about sa paggalang sa akin dapat di ko na ginawa iyon. Naramdaman ko lang naman na kailangan ko itama ang way ng pakikipag-usap ni Zild sa nakatatanda sa kanya. Its kinda mother instinct that I don't know why I feel that kind of instinct.

"Mama!" umatungal na ito at gumanti siya ng yakap sa akin.

"Hush, don't cry Zild." I slowly tap his back so that he can feel that I comfort him. I feel sad because I know that this little boy miss his mother.

I hug him until I feel that his fall asleep. Isang batang lalaki na nakatulog habang umiiyak dahil sa kanyang ina. Kinarga ko siya at dinala sa kwarto ko. Hinaplos haplos ko ang buhok ni Zild na para bang matagal ko na ginagawa ito sa kanya. Napabuntong hininga ako. Bakit ba nakakadama ako ng lukso ng dugo kina Casiel at Zild? Hindi ko naman sila pamangkin.

"Mama natatakot ako." Bulong ni Zild. Mukhang masama ang panaginip nito.

"Ssh." Tumabi ako sa kanya at niyakap siya. Baka sakaling maramdaman niya na may katabi siya sa pagtulog. "Don't worry Zild, from now on I can be your second mother so that you and your sister feel that you two have a mother again." I smiled on him before I close my eyes.

---------

I open my eyes. Bumungad sa akin si Zafiel na puno ng pag-aalala ang mukha. "Z-Zafiel." I whispered.

"Are you okay, Sweetheart?"

I nod. Unti unting tumulo ang mga luha sa pisngi ko. Then I hug him. "Mahal! I remember who I am!"

Gumanti ng siya ng yakap sa akin. "I'm glad you are fully back, My Wife."

"Hah!" napaupo ako. Siya na naman ulit ang napanaginipan ko. Napa-facepalm ako. Bakit ba nagpapakita sa panaginip ko si Zafiel Luxembourg? Bakit ganoon ang panaginip ko? Bakit sinabi niya wife niya ako? Napailing ako. Puno ng katanungan ang isipan ko.

Napatingin ako sa katabi kong unan. Nanlaki ang mata ko. "Zild?" Wala na sa tabi ko si Zild. Agad agad ko siyang hinanap sa loob ng Villa. Maski ang kasulok sulukan ng bahay ko ay tinignan ko na rin. Walang Zild akong nakita. Bumalik ako sa kwarto baka nandoon si Zild. Nakadama ako ng lungkot at pag-aalala dahil wala si Zild sa kwarto.

"Don't worry for Zild. Nasa bahay na namin siya."

Napalingon ako sa pintuan ng terrace. "Zafiel! Pa-paano ka nakapasok dito?"

"Because I am vampire so I can easily go inside your room like what I do before."

Napakunotnoo ako. "Before?"

"Yeah before." Naglakad siya papunta sa akin. "Do you have a dream that I am with you?"

"Pa-paano mo nalaman?" unti unti akong patalikod na naglalakad. Sinasadya ba niyang pumasok sa panaginip ko para guluhin ang isipan ko?

"Because destiny gave you a way back to me."

Napahinto ako sa paglayo sa kanya dahil nakasandal na ako sa pader. "What do you mean destiny gave me a way back to you? Hindi naman kita kilala talaga." Nalilitong tanong ko sa kanya. Naramdaman kong mabilis ang heartbeat ko.

"You know me Cassiopea. Maybe your mind forgot who I am but your heart still beats and recognize me." He touch my face.

Inalis ko ang kamay niya sa mukha ko. "Ano ba? May boyfriend na ako Mr. Luxembourg at ayokong masira ang relasyon namin ng dahil sa iyo. You have your own family. Sana bigyan mo ng atensyon ang anak mo at hindi ang makipaglandian. They miss their mother, sana naman huwag mong hayaang isa ka rin sa dahilan kung bakit umiiyak sila!" I yelled. Puno ng inis ang nararamdaman ko. Hindi dahil kay Zafiel. Kundi sa akin.