NORMAL POV

Aray.. ang sakit ng ulo ko.. anong nangyare ? tumayo ako.. nasa room ako.. wala akong kasama. . nasan sila ? paglabas ko.. andun sila sa bench nakaupo..

"Oh alex ? bat ka tumayo ? magpahinga ka muna.." inalalayan ako ni mark pabalik ng room..

"Teka mark.." pinigilan ko si mark..

"Alex, mas makakabuti sayong sa room ka muna.."

"nasan si Hunter ?! ok na ba siya ? " tanong ko sa mga tao sa bench..

"andun siya sa room niya.."

"sang room ?!" parang nagdadalawang isip silang sabihin sakin.. may tinatago ba sila sakin ?

"131" parang alam ko yung room na yun..

Tumakbo ako papuntang 131,nadatnan ko si Mrs. Anderson na nakaupo.. 

"Good evening po.." bati ko

"goodeve din ,nice to see you again.."

"kamusta po siya ?"

"Comatosed siya at hindi pa alam kung kelan siya magigising.." parang nanigas yung katawan ko sa narinig ko.. comatosed ? yung tulog ? yung matagal ? 

"Alex, umupo ka muna.. first of all.. gusto kitang pasalamatan dahil ikaw ang naging inspirasyon ni Hunter nung nasa States Kami, Si amulet ang kasama niya dun at nagaalaga sa kanya, akala ko nga sila 

magkakatuluyan..pero minsang sinabi ni hunter na little sister lang ang turing niya kay amulet.. Alex, sa tuwing dadaan siya sa mga test at operation laging sinasabi niya yung pangalan mo.. one time nga napagalitan 

siya ng doctor dahil dadaan siya sa Last operation niya tapos tinawagan ka niya.. inagaw ng doctor yung celphone, umiyak pa nga siya he said he just want to hear your voice before he take the operation because 50-50 

ang chance niya para makasurvive.. hindi siya pinayagan ng doctor na gumamit ng celpone dahil sa radiation kaya nagsneak siya.. 'sorry' ang last word na narinig ko bago kunin ng doctor yung celpone.. hunter love you 

so much alex.. kaya patawarin mo siya sa lahat ng nasabi niya sayo.. Alam mo ba excited siyang makita ka ngayun.. " umiiyak na si Mrs Anderson

"sabi pa nga niya, ma makikita ko na ulit si Panget,, sabi ko wag ka niyang tawaging pangit.. pasaway talaga" tapos tumatawa siya habang nagkwekwento..

"Alex, give him another chance.. please.."

"Ma'am, matagal ko na pong napatawad si hunter.. pero yung chance po, baka hindi ko po maibigay.. baka nga po chance na makita siya e malabo na.."

"why ?" puzzled yung muka ni Mrs.Anderson

"Ma'am, Im suffering from leukemia.. at mabubuhay nalang ako mga month or worst a week.." nagulat siya sa sinabi ko, niyakap niya ako..

"Im..sorry Alex.."

"ok lang po yun.. tanggap ko nanaman po.."

"Oh alex..--" 

*TOKTOK* 

"excuse,Mrs. Anderson can I talk to you ?"

"ahm ,alex.. excuse me.." 

"sige po.."

Naiwan akong magisa .. tinititigan si Hunter na nakahiga,na walang malay.. maybe this is the chance.. the chance to cry a river.. 

"hunter.. *huk* bakit ??? bakit hindi mo nalang sinabi agad sakin ? na may sakit ka ? maiintindihan ko naman yun ee.. edi sana nasabi ko na mahal kita.. Hunter.. bilang na ang araw ko.. makikita mo pa kaya ako ?  hunter 

gising na.. please.. gumising kana.. hindi pa ako pedeng mawala na hindi ko pa nasasabi na mahal kita.." sumisikip nanaman ang dib dib ko..

*TOKTOK*

May kumatok pero hindi ko pinansin ..

"Alex,magpahinga ka muna sa room mo,halika na.." pumasok si Ericka at inalalayan akong pumunta sa room ko..