Ντύνομαι γρήγορα και κατεβαίνω κάτω...

Εκείνος ήδη έχει βάλει μπρος το αμάξι και με περιμένει... με το ένα χέρι έξω είναι τόσο πανέμορφος... τρέχω σαν χαζή και κλασικά... ΓΑΜΩΩΩ παραλίγο να πέσω..πάλι καλά.. μπαίνω μέσα στο αμάξι κι εκείνος έχει πεθάνει στο γέλιο...

Τώρα αν του χώσω μια εγώ θα φταίω??

Στέφανος:"βλέπω δεν έχασες την χάρη σου όσο έλειπα μικρή... " λεει ειρωνικά..

Ε μα τα θέλει ο οργανισμός του από το πρωί... τρώει την μπουνιτσα του στην κοιλιά και στανιαρει....

Στέφανος:'ΑΟΥΤΣ!!!" Λεει και πιάνει  τη κοιλιά του..

Νεφελη:" έλα.. τα θελε από το πρωί ο κωλος σου παραδέξου το  ... "

Στέφανος:"θα σε στρώσω εγω μικρή.  "Λεει και πιάνει το μπούτι μου ...
ΓΟΥΡΟΎΝΙ

Νεφελη:"κι εγώ θα  στο κόψω το χεράκι... "

Στέφανος:"ξεχνάς κάτι μικρό??"
Πφφφ κρατήστε με ...

Νεφελη:"για την ακρίβεια ξεχνάω.." λέω και τον τσιμπάω δυνατά..

Στέφανος:"ΑΑΑΑΑΟΥΤΣ!!!"

Νεφελη:'αααχ.... κάπως καλύτερα βρε αδερφέ.... έλα ξεκινά... 10 λεπτά έξω από το σπίτι είμαστε... μικρέ μου..." του πετάω και γελάει... ανώμαλε ψυχακια!!!!

Ξεκινάει γελώντας...

Σε λιγη ώρα είμαστε έξω από ένα καφέ παραλιακά... εδώ στην Πελοπόννησο  έχουμε ωραία θάλασσα...  εντάξει δε λέω.. το Κιάτο που μένουμε εμείς είναι σχετικά μικρό αλλά ότι θέλουμε απλά πηγαίνουμε παντού... Όχι πως μας λείπει και τίποτα φυσικά...

Μπαίνουμε στο καφέ και απλά αράζουμε στο τραπεζάκι...

Στέφανος:"εκεί θα κάτσεις???"
Με ρωτάει αλλά δεν καταλαβαίνω...

Νεφελη:"έχει κάτι η θέση άνθρωπε μου ??" Λέω αλλά εκείνος ξεφυσαει.. τραβάει την καρέκλα μου κοντά.. πιάνει το ποδι μου και το να ζει επάνω στα δικά του ... το χαϊδεύει και με κοιτάζει πλέον ευχαριστημένος...

Στέφανος:"πολύ καλύτερα... ξεχνιέσαι μικρή..." λέει και με μια κίνηση ενώνει τα χείλη μας ...
"Αυτό για να μην ξεχαστείς ξανά... "

Κοκκινίζω.. φτουυυυυυυυ
Οκ αγόρι μου το καταλάβαμε... Είμαστε μαζί.... χαλάρωσε όμως πριν σου ορμηξω μέσα στο καφέ και γίνουμε ρόμπα..

Νεφελη:"λοιπόν??" Λέω αλλά δεν προλαβαίνει ο σερβιτόρος έρχεται και προς έκπληξη μας είναι και παλιός συμμαθητής...

Γιώργος:'ΣΤΕΦΑΝΕΕ???ΝΕΦΈΛΗ???"
Που είστε εσείς ρε ??? Καλά μαλακά βλέπω την τυλιξες τελικά..τυχερέ!!"

Λέει και μένουμε παγωτό.... Ο Στέφανος φορτώνει κι εγώ θέλω να ρου φέρω το τασάκι στο κεφάλι... ηλίθιο παιδί ήταν από το σχολείο.. περίμενα κάτι διαφορετικό???

Στέφανος:"κι εσύ από ότι βλέπω την τυλιξες ..."

Γιώργος:'ποια ρε ,??'

Στέφανος:'την ποδιά!!!!" Του λέει και γελάω.. καμία φορά τα άστεια του ίσως είναι κρύα αλλά εγώ γελάω...

Ο Στέφανος παραγγέλνει τσακ μπαμ και είμαστε πλέον στην αναμονή..

Νεφελη:'λοιπόν??" Λέω και ελπίζω να μην μας διακόψει κάνεις ξανά.. 

Στέφανος:"λοιπόν... Πρέπει να σου πω κάτι αλλά μην φρικάρεις.. Είναι κάτι που δεν σου έχω πει .. το ανακάλυψα όταν ήταν να φύγω που έψαχνα κάτι χαρτιά... Και όταν πήγα στρατό απλά το έψαξα... " λεει και δεν καταλαβαίνω τίποτα...

Νεφελη:"πες μου ρε άνθρωπε και με γκαστρωσες!!!"

Στέφανος:"μμμ νωρίς δεν είναι γι αυτό..?Εμείς ακόμα δεν ...ξέρεις.." Και και κουνάει τα φρύδια του πάνω κάτω..

Ε τώρα πείτε μου.. ειλικρινά όμως... του το σπάω η όχι??

Ίσως αν τον δέσω και τον πετάξω στη θάλασσα??μπααα είναι βαρύς...

Ίσως αν τον πετάξω με το αμάξι από κανένα γκρεμό?? Μπααα

Στέφανος:"Γιατί γυαλίζει το μάτι σου ???"

Νεφελη:"Δεν θέλεις να ξέρεις... "λέω χαμογελώντας...
"Λοιπόν ακούω..."

Εκείνος παίρνει μια ανάσα και πετάει τα τούβλα στο κεφάλι μου ένα προς ένα.....

Ανοίγει το πορτοφόλι... Και βγάζει μια φωτογραφία του...

Μου τη δείχνει..

Νεφελη:'την φωτογραφία σου ήθελες να μου δείξεις?? Εντάξει δε λέω και αξυριστος τελείως πάλι κουκλί είσαι...απλά .το βλέμμα σου .. τόσο απόμακρο και σκοτεινό... Πότε την έβγαλες?? Γιατί είσαι θυμωμένος?? Χμ .. αν την κοιτάξω καλά..μπορώ να πω πως το βλέμμα σου είναι περίεργο.. Δεν σε έχω ξαναδεί έτσι... τόσο... μμμμμ δεν ξέρω... απόκοσμα όμορφο και ψυχρό μαζί...."

Εκείνος δαγκωνεται.. Δεν κατάλαβα είπα κάτι κακό????

Στέφανος:"εμ ... Δεν είναι εγώ εδώ Νεφελη..." τι λέει??????

Νεφελη:"είσαι με τα καλά σου ?? Μήπως έχεις πυρετό???" Ρωτάω και απλώνω το χέρι στο μέτωπο του ..

Στέφανος:" λοιπόν θα με αφήσεις να σου πω τώρα?? Η θα σε βάλω στο αμάξι να σε πετάξω στο γκρεμό  να τελειώνω??'

Ντάξει... τι να πει κανείς... Είναι και τηλεπαθητικος τώρα... Η αλλιώς τόσα χρόνια φίλοι σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα... Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση...

Δεν μιλάω και γνεφω ... παίρνω το καφέ που ήρθε χωρίς να μιλήσει ο καθυστερημένος αυτή τη φορά και τραβάω μια τζούρα...

Στέφανος:"αυτός είναι ο δίδυμος αδερφός μου Νεφελη..." Αυτό ήταν... απλά κολλάω με το καλαμάκι στο στόμα... τι έκανε λέει ???

Νεφελη:"Τι λες???" Ρωτάω σοκαρισμένη αυτή τη φορά...

Στέφανος:"Όταν έψαχνα τα χαρτιά μου για το στρατό είδα το χαρτί του διαζυγίου... Αυτό όμως που δεν ήξερα και βέβαια δεν ξέρει η μάνα μου πως ξέρω.. Γιατί αν ανοιξω κουβεντα θα τη σκοτώσω είναι πως έγραφε πως ο πατέρας μου παίρνει μαζί τον αδερφό μου εξωτερικό και η μητέρα μου κρατάει εμένα... το διανοείσαι??? ΈΧΩ ΑΔΕΡΦΌ ΚΑΙ ΔΊΔΥΜΟ ΠΟΥ ΝΑ ΠΆΡΕΙ Η ΟΡΓΉ!!!"

Φωνάζει ξαφνικά και όλη η καφετέρια μας Κοίταει....

Νεφελη:"ρε αγάπη... Αυτό είναι.. απλά.."

Στέφανος:"ξέρω... τρελό.. Έτσι είναι όμως... το έψαξα πάρα πολύ και στο στρατό γνώρισα κάτι παιδιά και απλά τον βρήκα... βέβαια δεν μπόρεσα να του μιλήσω δεν ήξερα τι να πω ... Ενα θα πως μένει στη Νέα Υόρκη...  το  λένε Luke ... Και.. Δεν είναι και από τα καλύτερα άτομα... Τον έχουν συλλάβει κάνα δυο φορές..."

Νεφελη:"Ώπα ώπα.... πρώτον πως τα έμαθες όλα αυτά... Και δεύτερον.. τι εννοειες τον έχουν συλαββει ?? Κακοποιός είναι??"

Στέφανος:"στην δευτερη σου ερώτηση να πω απλά πως ήταν μπλεγμένος σε μια συμμορία... ναρκωτικά και μαλακιες .. Δεν.ηταν χρήστης φυσικά αλλά πουλούσε... Και ήταν χωμένος ας πούμε στα βαθειά...
Τώρα για την πρώτη ερώτηση ένα παιδί ας πούμε πως ήταν λίγο... χακερας... Και με κάτι διασυνδέσεις κατάφερε να μου βρει το φάκελο του .. Δεν ήταν και δύσκολο αφού είχα τα στοιχεία του πατέρα μου..."

Έχω μείνει άναυδη..

Νεφελη:'απίστευτο..... "

Στέφανος:"το ξέρω... απλά απίστευτο... ξέρεις θέλω να τον πάρω κάποια στιγμή... Αλλά ίσως όταν φύγουμε μακριά από δω ... ξέρεις όσο γι αυτό..
Να ... θα ήθελες να πάμε Θεσσαλονίκη??  Είναι ωραία εκεί και θα ηρεμήσουμε κι όλας..."

Χαϊδεύει το ποδι μου και χαμογελαει.. προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε όλα...
Κοιτάζω την φωτογραφία που είναι πάνω στο τραπεζάκι... τόσο ίδιοι.... τόσο..τόσο εκείνος... Ίσως στα μάτια..Τώρα που το ξέρω ίσως απλά τα μάτια φαίνονται πιο σκοτεινά.. Πιο μυστήρια... Αλλά και αυτό μόνο στο τρόπο που κοιτάζει... Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο που να διαφέρουν...απίστευτο...

Στέφανος:"μικρή εδώ είσαι??"

Βγαίνω από τις σκέψεις μου ..

Νεφελη:"Ναι... εδώ.. εμ . Όσο για τη Θεσσαλονίκη..Μην με Ρωτάς καν είναι ότι πιο τέλειο!!" Λέω χαρούμενη αλλά κάτι μέσα μου ... Κάτι με τραβάει στην φωτογραφία... Αυτό το νεκρό βλέμμα..Αυτό το... πφφφφφ

Στέφανος:"ώρα θα λοιπόν... Έχουμε λίγους μήνες ακόμα καιρό μπορούμε να τα κάνουμε όλα με την ησυχία μας .. Ίσως πάμε καμία βδομάδα επάνω να βρούμε και σπίτι.. τι λες???"

Τι λέω ε ??

Νεφελη:"ΦΕΎΓΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕ!!!"

Λέω και τον αρπάζω και τον φιλάω... Θέλω διακοπές... Θέλω να περάσω χρόνο μαζί του ...

Και ίσως... Ίσως τώρα που θα είμαστε μακριά απελευθερωθω επιτέλους...

Εκεινη ξεχώρισε το βλέμμα σήμερα...Την εντυπωσίασε... Κάτι που δεν άρεσε και πολύ στο Στέφανο...

Θα απελευθερωθεί ποτέ??

Φιλακιαααα