"Αν δεν νιώσεις έτοιμη τώρα ... Δεν θα νιώσεις ποτέ..."

2 μήνες μετά...

Αισθάνομαι το χέρι του να με χαϊδεύει απαλά κάτω από το σεντόνι... ανοίγω τα μάτια και τον κοιτάζω...

Νεφελη:"Καλή μέρα..."

Στέφανος:"Καλήμερα μανάρι μου .."λέει και χώνεται μέσα στο λαιμό μου ...

Ρουφάει απαλά και το χέρι του ταξιδεύει στο κορμί μου ...

Νεφελη:"κάποιος ξύπνησε με ορεξουλες??" Ρωτάω και του χαϊδεύω τη μύτη...

Εκείνος πιάνει το άλλο μου χέρι κάτω από το σεντόνι και το τοποθετεί... ΘΕΕΕΕ 

Στέφανος:'όπως βλέπεις..."μου κλείνει το μάτι και συνεχίζει...
"Η μάλλον όπως αισθάνεσαι...τι να κάνω ...φταίω?? Δεν φταίω.." λέει και με αρπαζει ...Μου δίνει ένα φίλι και περνάει το χερι του απαλά μέσα από το εσώρουχο...

Στέφανος:''και ...Αφού ξύπνησα με ορεξουλες ..." αισθάνομαι πλέον τα δάχτυλα του επάνω στην είσοδο μου ...

Στέφανος:"απλά.. φίλα με .." λέει και ενώνει τα χείλη μας ... Ένας γλυκός πόνος εμφανίζεται από κάτω μου και νιώθω μέσα μου το δάχτυλο του ...

Μένει εκεί..σταθερό... Η αίσθηση όταν δεν το κουνάει είναι.... τόσο τέλεια.. Ο κόμπος μου πάλλεται κι εκείνος το νιώθει...

Στέφανος:"μάλλον ... λέω μάλλον το κορμί σου δεν βλέπω να παραπονιέται..." πιέζει ελαφρά το δάχτυλο προς τα μέσα και ένας αναστεναγμός ξεφεύγει από τα χείλη μου ...

Στέφανος:"ούτε στα πιο τρέλα μου όνειρα...." λέει και αρχίζει να το κουνάει ελαφρά... ζεσταίνομαι απότομα...

Νεφελη:"ότι κάνεις απλά... Μην το σταματάς ... Δεν.. Δεν ξέρω τι γίνεται αλλά..." λέω και νιώθω τα πόδια μου να κουνιούνται μόνα τους...

Στέφανος:"αλλά σ'αρέσει..." λέει και με συμπληρώνει...

Νεφελη:"πολύ...."

Τότε αισθάνομαι μια πίεση ακόμα ...

Τρανταζομαι λίγο..

Στέφανος:"Σςςς θα σου αρέσει το ίδιο..." λέει και εισχωρεί μέσα μου ένα ακόμα δάχτυλο... τσούζει λίγο αλλά έχει δίκιο... σε συνδυασμό με τα φιλιά του η αίσθηση περνάει και τη θέση της παίρνει πάλι εκείνη η γλυκιά κάψα....

Αρχίζω να αναστενάζω χωρίς να το καταλαβαίνω όμως... και πλέον τα πόδια μου τρέμουν κανονικά...

Στέφανος:"μωρό μου ήσυχα... Ακόμα δεν είμαστε μόνοι μας ... ήρεμα.." προσπαθώ να μείνω ήρεμη αλήθεια... Αλλά είναι κάτι τόσο πρωτόγνωρο και τόσο ωραίο...

Στέφανος:"τώρα κανονικά..." λέει και αφήνει ένα φίλι στο λαιμό...
"Είναι η ώρα που μπαίνω μέσα σου... Αλλά... έχε χάρη..." δυναμώνει λίγο την ένταση... νιώθω να με πλημμυρίζει...Πώς να το πω ?? Χαρά??
Ότι και να είναι το κορμί μου χαίρεται...

Στέφανος:"αφεσου  σε μένα... απλά α σε ελεύθερο τον εαυτό σου " κάνω ότι μου λέει και νιώθω υγρά στην περιοχή μου... εκείνος αμέσως παίρνει ένα στραβό απίστευτα σέξυ χαμόγελο...

Στέφανος:"αχ δεν θα μετακομισουμε:?? Μαύρο φίδι που σε έφαγε.." λέει και βγάζει από μέσα μου τα δάχτυλα του ... Μπορεί να ακουστεί περίεργο αλλά... Μου άρεσε να είναι μέσα μου ... Δεν μπορώ να φανταστώ την αίσθηση να είναι εκείνος μέσα μου και όχι απλά τα δάχτυλα του ...

κοκκινίζω...ρε ΓΑΜΩΤΟ πια αηδία κατάντησε....  Σαν καμία ηλίθια χαζογκομενα κάνω ώρες ώρες... Αλλά μέσα μου απλά  πιστεύω πως κοκκινίζω γιατί...Γιατί όλα αυτά μου τα κάνει ο κολλητός μου... Και όσο να ναι τώρα που είμαστε ζευγάρι είναι φυσιολογικό  ... Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι σαν να είμαι μια από εκείνες τις κοπέλες που διαβάζω μέσα από τις ιστορίες στο  wattpad ... Τελικά ίσως και αυτές να είναι βγαλμένες από τη ζωή... Ποιος ξέρει... ελπίζω μόνο η δική μας ιστορία να έχει ωραίο τέλος....

Στέφανος:"τρελαίνομαι να σε κάνω να κοκκινίζεις... Και πίστεψε με μόλις ανακάλυψα το καινούριο μου παιχνίδι..."

Του πετάω το μαξιλάρι.. Η πόρτα χτυπάει και δεν μας αφήνει να συνεχίσουμε...

Μαμά:''εμ .. συγνωμη παιδιά αλλά... Μου είπατε να σας ξυπνήσω για να φύγετε ..."

Νεφελη:"ξύπνιοι είμαστε μαμαααα  ερχόμαστε " φωναζω από μέσα και ο Στέφανος γελάει...

Στέφανος:"σαν έφηβοι... Ακόμα εδώ σε αυτό το κρεβατι...βέβαια πλέον κάτω από άλλες συνθήκες αλλά... το πιστεύεις πως σε λίγες ώρες...Μόνο λίγες ώρες θα είμαστε χιλιόμετρα μακριά??Εγώ κι εσύ.. μαζί..σε ένα σπίτι.."

Νεφελη:"εμ ... Αυτό μου το λες για καλό???" Εκείνος με ζουλαει τα οπίσθιά...

Στέφανος:"Ωωωω ναι ... σκέψου λίγο... Εκεί δεν θα μπορείς να μου ξεφύγεις μικρή..."

Νεφελη:"και ποιος σου είπε ότι θα θέλω ???" Λέω χωρίς να σκεφτώ...

Στέφανος:"ΑΚΟΎΣΤΕ ΚΟΣΜΕΕΕ Η ΝΕΦΈΛΗ ΣΤΈΡΓΙΟΥ ΚΆΝΕΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ !!!" Φωνάζει και βάζω το χέρι μου στο στόμα του...

Νεφελη:"παιδί μου τρελάθηκες???" Λέω και χαμογελάω..

Στέφανος:"Ναι μανάρι μου..για σένα...Έχω τρελαθεί και τρελαίνομαι κάθε μέρα..."

Χουχουλιαζουμε για λίγο και σηκωνόμαστε... Σήμερα επιτέλους μετακομιζουμε!!!!! Ξέρω πως κάτω οι μαμάδες μας θα κλαίνε αλλά αυτά έχει η ζωή!!!

Ντυνομαστε... Και τον νιώθω να τυλίγει γύρω μου τα χέρια του ...

Στέφανος :" πόσες αναμνήσεις έχουμε εδώ μέσα ρε Νεφελη??" Λέει  και σαν ταινία,σκηνές με εμάς περνάνε από το μυαλό μου και δακρύζω...
Εκείνος με γυρίζει απαλά..
"Μην κλαις ρε μικρή μου ... απλά.. τόσα χρόνια φίλοι μην νομίζεις και για μένα είναι περίεργο αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα... σ'αγαπάω... σαγαπουσα φιλικά χρόνια τώρα μέχρι ο ηλίθιος να καταλάβω πως ... Αυτή η αγάπη...μεταμορφώθηκε σε κάτι πιο δυνατό... Και σου υπόσχομαι πως όσα και να έρθουν πάντα θα είμαι εκεί... .πάντα θα είσαι η μικρή μου...
Η πριγκίπισσα...κι εγώ σαν ιππότης θα σε σωζω... " στα λόγια του απλά αρχίζω και κλαίω...

Χωνομαι στην αγκαλιά του ...

Νεφελη:"κι εγώ σ'αγαπάω...παρά πολύ.."

Με σφίγγει...

Ίσως μέσα μου να μην έχω καταλάβει ακόμα πως Είμαστε ζευγάρι και ας πέρασαν τόσοι μήνες ... Δεν είναι και εύκολο να είσαι με κάποιον από τα 6 σου μαζί και μεγαλώνοντας απλά.. απλά η ζωή να σας Δενει με ένα άλλο διαφορετικό τρόπο..εξίσου όμως όμορφο και μοναδικό...

Μου σκουπίζει τα δάκρυα...

Στέφανος:"Δεν Θέλω να σε βλέπω να κλαις... "

Κουνάω απλά το κεφάλι μου ... χθες άδειασαμε σχεδόν όλο το δωμάτιο... τόσα χρόνια πιο πολύ χρόνο περνούσαμε εδώ οπότε ήταν  γεμάτο και από δικά του πράγματα...

Σκύβει και πιάνει τον τελευταίο μας σάκο...

Προχωράει στη πόρτα και μου απλώνει το χέρι...

Στέφανος:"έτοιμη μάτια μου??"

Νεφελη:"πιο έτοιμη από ποτέ..."

Το ταξίδι ξεκινάει... καινούρια ζωή
Καινούριες παρέες...
Καινούριοι άνθρωποι...

Εμπειρίες που θα ζησουν...Και θα μείνουν μέσα τους για πάντα...

Φιλάκιαααααα