"Τι περιμένουμε ποιος πρώτος θα το πει
θέλω τα βράδια πάλι πάνω μου να σκύψεις
ο έρωτάς μου δεν αισθάνεται ντροπή
εγώ την πόρτα σου χτυπώ κι ας μ’ απορρίψεις

Ας εκτεθώ του εγωισμού μας δεν αντέχω την παράνοια
Ας εκτεθώ γιατί η αγάπη ξεπερνά την περηφάνεια

Ίσως τη λάθος τακτική ακολουθώ
μα είναι η ανάσα σου αέρας λατρεμένος
κι αν τώρα χάσω το παιχνίδι τι μ’ αυτό
αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος"

Τρέχω σαν τη τρελή  να προλάβω το κακό... εκείνη δεν ξέρει τίποτα και αν τον δει μπροστά της θα τρελαθεί...

Φτάνω στο νοσοκομείο και παρκάρω όπως όπως... ανεβαίνω επάνω για να αντικρύσω ένα θέαμα που δεν φανταζόμουν ποτέ...

Περπατάω δειλά δειλά...

Η μαμά του Στέφανου παγωμένη..κοίταει μπροστά της τον Luke κι εκείνος εκείνη...

Έφτασα ακριβώς για να δω τη καταστροφή...

Εκείνη τον πλησιάζει...

Νεφελη:"Κυρία Δέσποινα!!!" Φωναζω αλλά δεν γυρνάει... πλησιάζει τον σοκαρισμένο Luke που από ότι κατάλαβα ξέρει πια είναι.. Ίσως έχει δει φωτογραφίες της ...

Εκείνη  απλώνει το χέρι της ..του χαϊδεύει το μάγουλο..

Κυρ Δέσποινα:"όμορφο μου αγοράκι... " του λέει και σπάει σε χίλια κομμάτια.. πέφτει κάτω και ο Luke αμέσως την πιάνει από τα μπράτσα για να τη σηκώσει... εκείνη ο
Πλανταζει στο κλάμα.. τρέχω δίπλα τους και προσπαθώ να τη σηκώσω...

Κυρ Δέσποινα:"ούτε το όνομα σου ξέρω μωρό μου ..." λέει και μένω παγωτό.... Εγώ απλά φανταζόμουν πως θα τον πέρναγε για τον Στέφανο και μετά θα έκανα τις συστάσεις αλλά... μα πως ειναι δυνατόν...

Την βάζουμε να καθίσει... παίρνει στα χέρια της τα δικά του και τα φιλάει..

Luke:"μανα σταματά..." λέει εκείνος ήρεμα αλλά εκείνη στην φωνή του ξεσπάει...

Κυρ.Δέσποινα:" 23 χρόνια... 23 ολόκληρα χρόνια εκείνο το τέρας σε κράτησε μακριά μου... " τον τραβάει επάνω της και τον φιλάει στα μάγουλα..Στο πρόσωπο γενικά.. Τον αγκαλιάζει και κλαίει με λυγμούς... Ακόμα δεν ξέρω πώς τους κατάλαβε αλλά δεν είναι η ώρα...

Κυρ Δέσποινα:" δες εδώ..."λέει και τεντώνει το χέρι της ... το απλώνει απαλά επάνω στο πρόσωπο του και αγγίζει το δεξί του φρύδι... Ένα αχνό δημαδακι κάνει την εμφάνισή του.. αν το παρατηρήσω μπορώ να πω πως υπήρχε και πριν  αλλά μοιάζει τόσο πολύ με μια απλή ρυτίδα.. 

Κυρ Δέσποινα:"προσπάθησα να σε πάρω μωρό μου ... εκείνος δεν με άφηνε..έπεσες.. Και.." λέει και κλαίει πιο πολύ.. εκείνος την κλείνει απαλά στα χέρια του ....

20 μέρες μετά....

Ανοίγω τα μάτια και όλο το σώμα μου πονάει... πρεπει σιγουρα να κοιμήθηκα αλλά όχι πολύ... βλέπω το ρολόι.. 10 ολόκληρα λεπτά... σούπερ...κοιτάζω την καρέκλα δίπλα μου.. κανείς.. τόσες μέρες η μαμά του δεν έχει φύγει από δω... τα βράδια κοιμάται είτε στο δωμάτιο του Στέφανου είτε στο σπίτι του Luke ...

Δεν ξέρω τι είπανε Μεταξύ τους αλλά πλέον βλέπω πως εκείνη μπορεί να έχει ένα γιο εδώ μέσα εγκεφαλικά νεκρο αλλά έχει ακόμα έναν που της δίνει δύναμη...

Εγώ.. Εγώ από την άλλη τόσες μέρες πάω κι έρχομαι σαν φάντασμα... μπήκα και το μη είδα φυσικά αλλά να πω την αλήθεια δεν το αντέχω... Έτσι πολύ απλά πάω πάσο... Η οικογένεια έρχεται πρώτη εξαλλου και η μητέρα του απλά το χρειάζεται... Μας είπανε πως είναι σε βαθύ κόμμα... κανείς δεν ξέρει το ποτέ και το αν θα ξυπνήσει...

Με τον Luke δεν ανταλλάσσουμε ούτε κουβέντα.. βέβαια τα μάτια μας φτάνουν για να πούνε πολλά...

Σηκώνομαι δειλά επάνω αλλά είμαι αρκετά αδύναμη να πω την αλήθεια...
Δεν θυμάμαι ποτέ έφαγα..

Προχωράω προς το δωμάτιο του Στέφανου και όντως βλέπω πως η μαμά του είναι εκεί .. Δεν κάνω καν το κόπο να μπω .. 

Γυρίζω και αποφασίζω να πάω σπίτι... Πρέπει να φάω γιατί νιώθω πως θα πέσω κάτω..

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και προσπαθώ να είμαι όσο πιο συγκεντρωμένη μπορώ... με τα χίλια ζόρια φτάνω σπίτι...

Ξεκλειδώνω την πόρτα κάτω αλλά... με το που μπαίνω στην πολυκατοικία απλά καταρρεω τα μάτια μου μαυρίζουν και απλά ζαλίζομαι ...... ΓΑΜΩΤΟ μου ... σηκώνομαι όμως.. Δεν θα τα παρατήσω.. θα πάω σπίτι πάση θυσία.. με τα χίλια ζόρια φτάνω στο ασανσέρ ..  Η πόρτα ανοίγει μπαίνω μέσα και πατάω τον όροφο.. Σαν αιώνας μου φάνηκε...

Φτάνω και βγάζω από τη τσάντα τα κλειδιά... τα βάζω στη πόρτα και ανοίγω... το μόνο που κάνω είναι απλά να πέσω στο καναπέ με φορά... τόσο ταλαιπωρημένη αισθάνομαι... το στομάχι μου πονάει τρομερά...Και χρειάζομαι ύπνο και ξεκούραση...

Ξαφνικά βήματα όμως με κάνουν και τρομάζω..ΓΑΜΩΤΟ η πόρτα!!! Σηκώνω το κεφάλι μου για να τον δω μπροστά μου ... τέλεια..

Luke:"με τις πόρτες ανοιχτές κοιμάσαι εσύ??" Τώρα είναι σοβαρός??? Το πρωί με είδε στο νοσοκομείο...ξέρει πως δεν κοιμάμαι τι διάολο θέλει?

Νεφελη:"απλά φύγε Luke ... "λέω αδύναμα και με πλησιάζει... γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη...

Luke:"είσαι χλωμή..."λεει και κάθεται δίπλα μου στο καναπέ.. ωραία από την επίθεση πάλι στο ενδιαφέρον.. ΆΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΡΕ !!!

Νεφελη:"θέλεις κάτι??" Ρωτάω χωρίς να τον κοιτάζω..

Luke:"βασικά ναι .. τα χαρτιά του Στέφανου..εκείνα από την υιοθεσία.. Μου είχε πει πως τα έχει εδώ στο σπίτι... γι αυτό ήρθα. "

Δεν ξέρω που είναι αλλά ίσως τα έχει στο συρτάρι μαζί με τα υπόλοιπα χαρτιά του ..

Νεφελη:"περίμενε.." λέω και βάζω δύναμη να σηκωθώ..

Luke:"πες μου που είναι να παω να δω ΓΑΜΩΤΟ σου !!"

Νεφελη:"Δεν είμαι ανάπηρη!!! Είπα περίμενε!!" Λέω νευριασμένα και με όση δύναμη έχω σηκώνομαι..

Κάνω δύο βήματα και .. Δύο χέρια τυλίγονται γύρω μου πριν πέσω...

Luke:"ρε πουστη δηλαδή!!!!" Τον ακούω να βρίζει.. νιώθω το σώμα μου ελαφρύ.. με σηκώνει αγκαλιά και με πηγαίνει στο κρεβάτι... με άφηνει απαλά κάτω..

Luke:"ξανασηκω και θα σε σάπισω!!" Λεει και φεύγει... κουλουριαζομαι και τραβάω το μαξιλάρι στην αγκαλιά μου..

Μετά από λίγο έρχεται μέσα με μια σακουλιτσα .. μοσχομυριζει ο τόπος..

Κάθεται στο κρεβάτι..

Luke:"έλα να σε σηκώσω..." λέει και με πιάνει απαλά.. με ανασηκωνει και κάθομαι στο κρεβάτι..

Luke:"από ποτέ έχεις να φας μου λες ??κόκαλο έμεινες που να σε πάρει!!' Λέει και ανοίγει τη σακουλιτσα .. μπορώ να μυρίσω από δω τη μυρωδιά της μπουγάτσας..  παίρνει ένα κομματάκι και μου το φέρνει κοντά...

Luke:"και τώρα..ξέρεις φαντάζομαι πως θες δε θες θα φας ... γι αυτό άνοιξε το στόμα σου σαν καλό κοριτσάκι..." κάτι στα λόγια του .. Κάτι με κομματιάζει.. ξεσπαω σε λυγμούς και τρέμω ολόκληρη.. Αυτή η αίσθηση της προστασίας που μου έβγαζε αυτός ο άντρας είναι πάλι εδώ...

Luke:"σταματά να κλαις... απλά .. σε παρακαλώ.." σκουπίζει τα μάτια μου και αφήνει ένα φίλι στο μέτωπο μου...

20 λεπτά μετά και αφού με ανάγκασε να φάω όλο το κουτί... σηκώνεται να φύγει    ...
Σηκώνω το χέρι και τον σταματάω..

Νεφελη:"μείνε... απλά μείνε..."  ξεδίπλωνω την ψυχή μου μόνο με ένα βλέμμα μου ... Ένα άγγιγμα...

Αισθήματα κρυμμένα.. λόγια που πονάνε... καταστάσεις που μπλέκονται άσχημα...

Φιλάκια...