"Αν το κουράγιο βρεις και συγχωρέσεις... Τότε μόνο η ψυχή σου θα λυτρωθεί και από τις στάχτες της αυτή θα ξαναγεννηθεί..."

Το τηλέφωνο χτυπάει... και από τον χτύπο ξέρω πως δεν ειναι για καλό...

Κοιτάζω την κυρία Δέσποινα κι εκείνη εμένα...
Σηκώνομαι και τρέχω... παίρνω το τηλέφωνο στα χέρια και τρέμω.. πατάω την αποδοχή...

Νεφελη:"παρακαλώ??" Λέω και ελπίζω να μην ακούσω τίποτα κακό...

.....:"είστε Η Νεφελη Οικονόμου??" Ακούω μια φωνή από πίσω και ήδη ξέρω πως ... πως κάτι έγινε..

Νεφελη:"Η ίδια... " απαντάω δειλά.. Η κυρία Δέσποινα έχει σηκωθεί και κάθεται δίπλα μου...

.....:"σας καλώ από το νοσοκομείο.. έγινε ένα ατύχημα και μου είπανε να σας ειδοποιήσω... "τρέμω στα λόγια της ...

Νεφελη:"πείτε μου σας παρακαλώ.. Σας ικετεύω... τι έγινε??"

.....:"καταρχήν να σας πω απλά πως το τηλέφωνο σας μας το έδωσε κάποιος κύριος Luke Ιακώβου... τον γνωρίζετε??" Η καρδιά μου χάνει τον ρυθμό της ...

Νεφελη:"ΝΑΙ ΝΑΙ ... ΠΕΊΤΕ ΜΟΥ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΏ!!!"

.....:"ο κύριος Ιακώβου δίνει αίμα και δεν μπορεί να επικοινωνήσει... Ο αδερφός του είχε ατύχημα.. Αυτόπυροβοληθηκε στο κεφάλι.. θα σας παρακαλούσα απλά να έρθετε από δω μαζί με όσους συγγενείς υπάρχουν... "
Πέφτω στα γόνατα και τα μάτια μου μαυρίζουν... το τηλέφωνο βρίσκεται στο πάτωμα και λίμνες απειλούν να πέσουν από τα μάτια μου ...

Κύρια Δέσποινα:"κόρη μου τι έγινε??" Με ρωτάει αλλά αδυνατώ να της πω .. Εγώ η ίδια δεν μπορώ να το καταλάβω.. σηκώνομαι επάνω... την πιάνω απο το χέρι...

Νεφελη:"είναι στο νοσοκομείο..."λέω απλά και την τραβάω... παίρνω τη τσάντα και τα κλειδιά της μάνας μου και βγαίνουμε έξω...

Κυρ Δέσποινα:"τι έγινε Νεφελη??μιλά μου !!!! Είναι καλά,,?"

Νεφελη:"δεν ξέρω... Πάμε γρήγορα...απλά προσπάθησε να αυτοκτονήσει.. Ο Luke δίνει αίμα ΔΕΝ ΞΕΡΩΩΩΩ!!"

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και τρέχω σαν τρελή... δεν το πιστεύω...

Σε λιγότερο από 10 λεπτά είμαστε εκεί.. παρκάρω και προχωράμε προς την είσοδο όταν μπροστά μου βγαίνει... βγαίνει ο Luke...τον κοιτάζω..

Παγώνω... τρέχει προς το μέρος μου ..

Με αρπαζει και με φιλάει ... Ο κόσμος χάνεται... τα πόδια μου λυγίζουν μα εκείνος με κρατάει...

Luke:"ζει ...." Είναι το μόνο που ψελιζει και βλέπω την μάνα τους να τρέχει μέσα... μένουμε εκεί..οι δύο μας σε ένα βουβο κλιμα θλίψης ...
Σε μια αηχη στιγμή γεμάτη συναισθήματα... συναισθήματα αγάπης... πόνου... μετανοίας.. γεμάτα τύψεις που μας πνίγουν βαθειά μέσα μας ...

ένα πράγμα ξέρω όμως... πως είμαστε εδώ..μαζί δυνατοί για να παλέψουμε για τα πάντα... δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα.. Αυτή η σιωπή και αυτό το βλέμμα μας τα λέει όλα...

Luke:"έλα..." λέει και απλώνει το χέρι του...το κρατάω και μαζί μπαίνουμε στο νοσοκομείο...

2 μήνες μετά...

Περιμένουμε με τόση αγωνία τους γιατρούς που έχω αρχίσει να τρελαίνομαι... Πριν 1 εβδομάδα έγινε και η τελευταία εγχείρηση... Η σφαίρα βρήκε τα νεύρα πίσω απο το κεφάλι...χρειάστηκαν αρκετές επεμβάσεις αλλά και αίμα που έγινε απλόχερα ο Luke για να ζήσει..και έζησε!!! Βέβαια δεν θα περπατήσει ποτέ ξανά... Αλλά όλοι είμαστε εδω για εκείνον...

Σήμερα είπανε μπορούμε να τον δούμε... οι γιατροί δεν άφησαν κανέναν μας να μπει τόσο καιρό εκτός φυσικά από τη μαμά του μερικές φορά κι αυτό υπό αυστηρή επιτήρηση...

Με τον Luke είμαστε μαζί..Επιτέλους.. Η κατάσταση από ότι έμαθα στην Αμερική ήταν μια παρεξήγηση..Ήταν φυσικά μπλεγμένος με πολλά και μου τα είπε όλα απλά κατηγορήθηκε άδικα για φόνο κάτι που ο δικηγόρος κατάφερε να το αποδείξει ...

Η ευτυχία μας όμως θα ολοκληρωθεί σήμερα... τρέμω ολόκληρη.. Φυσικά και τον συγχώρεσα για όλα... Ο Luke μας είπε ότι έγινε εκείνη τη μέρα..μαζί και με ... με την φράση που προοριζόταν για εμένα...

Κλείνω για λίγο τα μάτια... καταφέρνω στο μυαλό μου την στιγμή... Κάθε μέρα το κάνω..

"Στέφανε?? Κοίταξε τα αστέρια πόσο όμορφα είναι.. "

"Γυναικείες βλακείες..."

"Έλα ρε Στέφανε... δες !!! Ένα αστέρι πέφτει!! Πέφτει για μας !!! Κάνε μια ευχή..."

"ΡΕ Νεφελη... ολόκληρη γυναίκα είσαι πια και πιστεύεις ακόμα σε αυτά??"

"Λένε πως όταν κοιτάς τον ουρανό και πέφτει ένα αστέρι πέφτει για σένα..σε παρακαλώωωωω Κάνε μια ευχή..."

"Πωωωω έκανα...χαρούμενη τώρα??"

"Κι εγώ έκανα..."

"Και τι ευχήθηκες μικρή??"

"Αααα δεν θα βγει αν σου πω ..."

"Έλα λεγε... θα βγει .."

"Ευχήθηκα να βρω κάποιον που θα με αγαπάει πραγματικά.. ορίστε..ευχαριστημένος??"

"Τελικά..Για μας έπεσε μικρή..Για μας "

Δακρύζω και μόνο στην θύμηση εκείνης της βραδιάς ... κρατάω το χέρι του Luke κι εκείνος ξέρει... του το έχω πει ...

Luke:"κι εκείνος σαγαπαει μωρό μου...και ξέρω πως όλα θα πάνε καλά..." λέει και ηρεμώ..

Οι πόρτες ανοίγουν επιτέλους και ο γιατρός έρχεται...

....:"μπορείτε πλέον να μπείτε μέσα...ειναι ξύπνιος.." λέει και αρχίζω να χοροπηδαω ...

Κυρ Δέσποινα:"εμπρός κόρη μου.. τι περιμένεις??" Λεει και δεν πιστεύω στα αυτιά μου ... Ο Luke μου χαμογελάει και απλά τρέχω προς το δωμάτιο.  

Φτάνω έξω και παίρνω μια αναπνοή...
Ανοίγω σιγανά τη πόρτα...

Εκείνος γυρίζει το κεφάλι..με κοίταει...

Μπαίνω και κλείνω χωρίς να πω τίποτα...

Κοιταζόμαστε στα μάτια και το βλέπω... βλέπω τη θλίψη μέσα του... γυρίζει το κεφάλι από την άλλη...πλησιάζω και κάθομαι απαλά στο κρεβάτι αλλά δεν με βλέπει...
Απλώνω το χέρι και χαϊδεύω απαλά τα μαλλιά του ...

Νεφελη:"θέλουν κόψιμο..." του λέω και ξαφνικά απλά αφήνει ένα γέλιο και κλαίει... μαζί...

"Ξέρεις... Τελικά εκείνο το αστερι ...Για μας έπεσε..." λέω και κατεβάζω το χέρι μου στο μάγουλο του ...βάζω λίγη πίεση και  γυρνάω το κεφάλι του για να αντικρύσω δύο μάτια κλαμμενα να με κοιτάζουν...
Μπροστά μου έχω εκείνο το μικρό αγόρι που γνώρισα στη θάλασσα... πληγωμένο όμως...

Νεφελη:" θέλεις να παίξουμε?? Βεβαια δεν σε ξερω αλλα μπορουμε να γινουμε φιλοι.. με λένε Νεφελη" λέω και βλέπω στα μάτια του πως καταλαβαίνει... σκουπίζω απαλά τις σταγονες που τρέχουν και του χαμογελάω...

Στέφανος:":"Ναι...." λεει και κανει μια παυση ....πνιγει το πονο Του και συνεχίζει ...
"έλα θα σε βοηθάω με το πυργακι.. ξέρεις μ'αρέσουν τα κάστρα και οι πύργοι.. Θέλω να γίνω ιππότης...." οσο και να προσπαθήσει όμως η ψυχή του παραδίνεται...τα λόγια του σπασμένα..διαλυμένα...

Νεφελη :"τι ωραία κι εγώ θα γίνω πριγκίπισσα... " πιάνω απαλά και κλείνω στα χέρια μου τα δικά του... εκείνος γέρνει μπροστά και με πέφτει στην αγκαλιά μου ...

Στέφανος:"συγχωρεσε με μικρή..."λέει με το ζόρι αφού πλέον ο χείμαρρος που βγαίνει από μέσα του τον εμποδίζει να μιλήσει...

Νεφελη:"το έχω ήδη κάνει....
σ'αγαπάω ρε βλάκα.."

Εκείνος σηκώνει τα χέρια του και πλέον σβήνει από το πρόσωπο μου τα δικά μου δάκρυα ...

Στέφανος:"θα γίνω ο ιππότης που έπρεπε  να ήμουν... θα γίνω το αστέρι στην νύχτα σου ... Ο ήλιος στη συννεφιά σου... Η ελπίδα στην απελπισία σου ... Μόνο σε ικετεύω..Για πάρτυ μου μικρή...Ούτε ένα δάκρυ ακόμα δεν αξίζει να πέσει από αυτά τα μάτια... "

Με τραβάει εκείνος πλέον και με κλείνει στα χέρια του ....

3 χρόνια μετά...

Νεφελη:"ΜΠΟΡΕΊΣ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ !!!! ΣΗΚΩΩΩΩ!!!" Του φωναζω και με τη βοήθεια του Luke σηκώνεται... προσπαθεί εδώ και καιρό..το ξέρω πως θα καταφέρει πιστεύω σε εκείνον..

Πλέον δεν μπορώ να τον κρατάω...Η κοιλίτσα μου έχει μεγαλώσει αρκετά...
Είμαι έγκυος!!! Με τον Luke παντρεύτηκαμε πριν ένα χρόνο και ... και κουμπάρος ήθελε να είναι ο Στέφανος... άλλαξε..άλλαξε πολύ.. και θέλει να βαφτίσει και την μικρή μας ...

Στέφανος:"αν καταφέρω να σηκωθώ... Θα βάφτισω και το επόμενο.. με έξοδα δικά σας ε ??? Με ξεπαραδιασατε με το γάμο!!!'

Γελάμε... γελάμε μαζί...

Νεφελη:"ΣΚΆΣΕ και σήκω!!!"

Luke:"πάμε ρε μαλακά ΑΝΤΕΕΕ ΒΆΛΕ ΞΑΝΆ ΤΟ ΠΌΔΙ ΚΆΤΩ!!!!"
Πράγματικα ο Luke είναι πάντα μαζί του .. Κάθε μέρα... τον έχει συγχωρέσει φυσικά και πλέον είναι αχώριστοι... τους χαίρομαι.. μα πιο πολύ χαίρομαι για τον Στέφανο...
Έγινε ξανά χαρούμενος..έγινε ευτυχισμένος..

Νεφελη:"ΈΤΣΙ!!! ΜΠΡΆΒΟ!!! ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ!!!!!!!!!!"

Luke:"ΠΕΡΠΑΤΆΣ ΡΕΕΕΕΕ"

Στέφανος:"ΣΚΆΣΕ ΚΑΙ ΚΡΆΤΑ ΜΕ ΡΕ !!!"

2 χρόνια μετά...

Η μικρή κλείνει τα 2 σε λίγο καιρό... Όλα είναι απλά όμορφα.. Ο Στέφανος περπατάει βέβαια ζορίζεται λίγο αλλά όλα καλύτερα.. πιστεύω παίρνει δύναμη κι από εμάς... Σήμερα θα του κάνω έκπληξη... το έχω συζητήσει με τον Luke και ίσα ίσα κι εκείνος πιστεύει πως θα του κάνει καλό..

Είμαστε στο αμάξι..Εγώ Κι εκείνος...

Στέφανος:"θα μου πεις τελικά γιατί με κουβαλάς έξω από το ωραίο μου σπιτάκι βραδιάτικα???" Λεει και του χαμογελάω...

Δεν αργεί να καταλαβει όμως ... κολλάει την μούρη στο παράθυρο και το κατεβάζει...

Στέφανος:"είσαι απίστευτη ρε ..."

Παρκάρω.. κατεβαίνουμε κάτω..

Νεφελη:"εδώ σε γνώρισα ..." του λέω και απλώνει το χέρι του απαλά ψάχνοντας για το δικό μου ... το πιάνω και τον κρατάω...

Στέφανος:"πιστεύεις το ξέχασα μικρή??"

Νεφελη:"δεν βαρέθηκες τόσα χρόνια με αυτό??"

Στέφανος:"πάντα θα είσαι Νεφελη... πάντα..." λέει και χαμογελάει.. κοιτάζει την απέραντη θάλασσα και αναστενάζει...

Νεφελη:"πιάσε με αν μπορείς!!!" Λέω και ξεφεύγω  από δίπλα του.. πάντα τρέχαμε εδώ..ώρες ατελείωτες ...

Σε λίγο βρισκόμαστε διπλά δίπλα να τρέχουμε και να γελάμε... Όπως τότε
.Σαν μικρά παιδιά...

Με πιάνει και πέφτουμε κάτω γελώντας... ξαπλώνουμε ανάσκελα στην άμμο και ξέρω πως έχει κουραστεί..Μπορεί να περπατάει αλλά ακόμα δεν έχει τρέξει ποτέ...

Στέφανος:" σε ευχαριστώ..."
Λέει λαχανιασμένος και κοίταει ψηλά..

Νεφελη:"για ποιο πράγμα??"

Στέφανος:"που απλά υπάρχεις στη ζωή μου μικρή..."

Χαμογελάω.. Η νύχτα είναι πανέμορφη...

Νεφελη:"Στέφανε κοίτα!!!! Κοίτα!!! Ένα αστέρι πέφτει!!!! Για μας πεφτει !!!" Απλώνω το χέρι ψηλά και δείχνω τον ουρανό...

Στέφανος:"έκανες ευχή??"

Νεφελη:"αμέ...."

Στέφανος:"και τι ευχήθηκες??" Με ρωτάει και χαμογελάω...

Μπορεί η μοίρα να μην μας ήθελε μαζί σαν ζευγάρι αλλά σίγουρα μας θέλει μαζί για ολόκληρη ζωή...Γιατί εγώ ... αυτόν τον άνθρωπο δεν θέλω να τον χάσω ποτέ....

Με τραβάει και με κλείνει στην αγκαλιά του ...

Στέφανος:"δεν θα μου πεις μικρή?"

Νεφελη:"να έχω πλάι μου κάποιον που θα με αγαπάει πραγματικά..." του λέω και με σφίγγει ...

Στέφανος:"για μας έπεσε μικρή... Για μας ..."

Τέλος......

Τελικά η αγάπη μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορες μορφές... μερικές φορές μας πληγώνει..Άλλες μας κανει χαρούμενους...

Στο τέλος όμως μένει μονάχα αυτή ..
Απλή...αληθινή...καθαρή αγάπη...

Σας φιλώ όλους... και για μια ακόμα φορά σας ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου για την στήριξη....

Εις το επανιδείν αγάπες:)