"Όταν αυτός που προδόθηκε αποφασίσει  να ανοίξει τα χαρτιά του ... Δεν θα υπάρχουν επιλογές .."

Φτάνω στο νοσοκομείο και ανεβαίνω επάνω, είναι μονος του ...

Στέφανος:"άντε ρε αγάπη μου... 100 ώρες σε λίγο θα έπαιρνα ταξί.." λέει ειρωνικά και πλησιάζει να με φιλήσει... γυρνάω ελαφρά το κεφάλι δήθεν να δω κάτι και τον αποφεύγω..

Νεφελη:"Ναι.. πέρασε λίγο η ώρα πάμε??" Του λέω και με βλέπει από πάνω μέχρι κάτω...

Στέφανος:"έχεις κάτι?," ρωτάει κι εγώ απλά ανοίγω τη πόρτα..

Νεφελη:"τίποτα δεν έχω.. έλα πάμε να φύγουμε από το γαμωνοσοκομειο... "

Γυρίζω την πλάτη και με ακολουθεί...

Κατεβαίνουμε και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο.. πραγνατικα δεν έχω όρεξη για κουβεντούλα.. όχι ότι μου φτάνει κάτι ο Στέφανος αλλά δεν μπορώ...

Κανείς δεν μιλάει στη διαδρομή... και απορώ γιατί συνήθως γλώσσα δεν βάζει μέσα... αλλά είναι τόσο σκεπτικός..

Φτάνουμε κάτω από το σπίτι... κάτι πλέον σε αυτή την πολυκατοικία που κάποτε ήταν τόσο όμορφη πλέον μου μοιάζει άχαρο.. κρύο...

Ανεβαίνουμε επάνω.. ανοίγω τη πόρτα και πριν κάνω βήμα μέσα με πιάνει απότομα και με κολλάει στο τοίχο...  πλέον ειλικρινά βλέπω τόσες διαφορές μεταξύ τους ... και αυτά τα μάτια τους... αυτά είναι που με σκοτώνουν.. στο Στέφανο βλέπω τα πάντα εκτός από έρωτα... στου Luke όμως.. μπορώ να το δω τον κόσμο... Ίσως δεν είμασταν μαζί σαν ζευγάρι  ούτε 10 μέρες ... και ίσως δεν τον ξέρω και πάνω από 2 μήνες... αυτό όμως ο άντρας βγάζει από μέσα μου ότι δεν έβγαλε ο Στέφανος 18 χρόνια τώρα...

Και δυστυχώς κατακαβαινω πως αν πριν πίστευα πως θέλω τον Στέφανο απλά κατάλαβα πως πίστευα λάθος...

Τίποτα δεν συγκρίνεται με τον τρόπο που με κοίταει εκείνος... που με χαϊδεύει...που απλά με προστατεύει. Η έτσι νόμιζα πως κάνει τέλος πάντων... πλέον  όλα είναι ένα τίποτα..όλα είναι ένα σκουπιδακι που ο άνεμος το πετάει από δω κι απο εκεί... συναισθήματα χαμένα.. λόγια που τα πήρε ο αέρας...

Με πλησιάζει...

Στέφανος:"δεν σου έλειψα?" Λεει και αφήνει ένα φιλι στα χείλη μου ...

Νεφελη:"Στέφανε σε παρακαλώ..."

Στέφανος:"τι με παρακαλάς ρε μικρή?? Ένα μήνα ήμουν ξάπλα... και πάω να σε φιλήσω και τραβιεσαι ?? Πας καλά??" Πλέον είναι νευριασμένος.. αλλά δεν μπορώ να κάνω κατι...έτσι νιώθω..

Νεφελη:"ρε Στέφανε ..δε μπορώ.. απλά..σκέφτηκα αρκετά και δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουμε όμως τώρα.. "

Στέφανος:"αν δεν είναι τώρα ποτέ είναι δηλαδή???με κοροϊδεύεις??"
Φοβερά εκνευρισμένος περπατάει πέρα δώθε...

Νεφελη:"θα ηρεμήσεις λίγο?? Εσύ δεν έλεγες πως το πάν  ανάμεσα μας είναι η φιλιά?? Ε λοιπόν αυτό θελω τελικά ρε Στέφανε...να είμαστε φίλοι.."
Εκείνος γυρίζει αγριεμένος..

Στέφανος:"τρελάθηκες τελείως μικρή??" Λεει και Με πλησιάζει...

Με πιάνει από τους καρπούς και με κολλάει πίσω...

Στέφανος:"άκου εδώ πως έχει η κατάσταση... και βάλτο καλά στο μυαλό σου... σ'αρέσει δε σ'αρέσει είμαστε ζευγάρι..." λέει πλησιάζει κοντά στα χείλη μου..

Νεφελη:"Στέφανε τρελάθηκες τελείως?? Ξεκουβαλα από πάνω μου τώρα!!!" Λέω και τον σπρώχνω..

Ελεινος φεύγει από πάνω μου γυρίζει τη πλάτη και προχωράει προς το κομοδίνο... ανοίγει το συρτάρι... βγάζει έναν φάκελο ο οποίος είναι σφραγισμένος.. απλός λευκός φάκελος...

Έρχεται και με πιάνει από το μπράτσο βίαια πετώντας με στο καναπέ...

Στέφανος:"λοιπόν.. για να μην κρυβόμαστε μικρή... θυμάμαι... και θυμάμαι αρκετά... τώρα σαν καλό κορίτσι που είσαι μπορείς να μαντεψεις τι έχει μέσα ο φάκελος??" Παγώνω... κοκαλωνω και δεν μπορώ να αναπνεύσω..θυμάται??δηλαδή.. ξέρει??? Θεε μου !!

Νεφελη:"μα .. ποτέ θυμήθηκες..και .."

Στέφανος:"δεν έχει σημασία ποτέ και πως ... το θέμα είναι..πως εκείνος έφυγε σωστά??σε παράτησε!! Δεν μπόρεσε να σταθεί άξιος δίπλα σου κι εσύ... ΕΣΎ ΓΑΜΩ ΤΗ ΤΡΈΛΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΘΕΣ ΑΚΌΜΑ!!!!"

Κάνει μια σβούρα γύρω από τον εαυτό του και με κοιτάει... φοβάμαι λίγο είναι η αλήθεια αλλά ξέρω πως δεν θα με πείραζε ποτέ...

Στέφανος:"ξέρεις..."λέει σιγάνα μετά από λίγο...
"Εκείνη τη μερα στο νοσοκομείο του το είπα.. του είπα ότι θυμάμαι.. του είπα πως αν σε αγαπάει να μείνει δίπλα σου !!! Του είπα που να πάρει η ευχή πως θα κάνω πίσω για να είστε μαζί... κι αυτός ξέρεις τι έκανε??γέλασε Νεφελη!!! Γέλασε... ένα γαμημένο ύπουλο φίδι είναι!!! Κακώς τον έφερα εδώ αλλά δες .. ορίστε!!! Δες και μόνη σου.. τον έφερα γιατί είχε εκδοθεί ένταλμα για εκείνον!!! Τον ψάχνουν στην Αμερική Νεφελη.. κατηγορείται για φόνο!! Για εμπόριο ναρκωτικών... κι εγώ ο μαλακας το έφερα εδώ!!! " ο φάκελος βρίσκεται στα πόδια μου ... πλέον όμως είμαι τόσο σοκαρισμένη που απλά... απλά δεν μπορώ... ανοίγω το στόμα να πάρω μια ανάσα αλλά ο λαιμός κλείνει...

Στέφανος:"και το αστείο ξέρεις πιο είναι?? Πώς το βράδυ που τον έφερα... πρόλαβε και πήδηξε και τη Μελίνα..."
Τι έκανε λέει?? ΘΕΈ ΜΟΥ... ΛΕΕΙ ΨΈΜΑΤΑ.....

Εκείνο το βράδυ..εγώ και αυτος...δεν γίνεται... δεν βγάζει νόημα χρονικά...

Τρίβω τα μάτια μου .. το κεφάλι μου θα εκραγεί.. 

Στέφανος:"μην εκπλήσσεσαι... σου είπα να πας μέσα για να μείνω μαζί του... εκείνος μου είπε πως ανταλλάξε τηλέφωνα με την Μελίνα..και πως θα πήγαινε σε εκείνη... Αφού είδα πως κοιμάσαι και επειδή δεν μπορούσα να κάνω και πολλά κοιμήθηκα στο καναπέ και το πρωί σου άφησα σημείωμα θυμάσαι?? Όπως και το ποσό επέμενε να την πάει σπίτι μετά τη θάλασσα...  σκέψου λίγο.. ένας ψεύτης είναι που κακώς τον έβαλα σπίτι μου !!! Τον συγχώρεσα όμως.. κι εκείνος εκείνος τι έκανε?? Του έδωσα την ευκαιρία αν σε θέλει να είστε μαζί.. και το μόνο που μου είπε ήταν πως πήρε ότι ήθελε.. ΣΕ ΞΕΠΑΡΘΕΝΙΑΣΕ.... ΤΌΣΟ ΓΑΜΗΜΈΝΑ ΑΠΛΑ ..... ξέρεις πως ένιωσα όταν σας είδα στο κρεβάτι?? ΞΈΡΕΙΣ πόσα χρόνια σε περιμένω Νεφελη?? Κι εσύ τι έκανες?? Δόθηκες σε έναν μαλακά... "

Τα λόγια του με χτυπάνε από παντού... ξαφνικά η εικόνα της Μελίνας πριν στη πόρτα μου ... τα λόγια της.. κάτι σε όλες αυτές τις πληροφορίες νοιάζει παρανοϊκό... δεν γίνεται...

Στέφανος:"πως ένιωσες?? Πώς ένιωσες όταν σε παράτησε?? Εγώ δεν θα σε άφηνα ποτέ ... ΠΌΤΕ!!! Σ'αγαπάω ρε Νεφελη..και θέλω να είμαστε μαζί..σε παρακαλώ...

"Μην πιστεύεις όσα βλέπεις..."
Μου είχε πει το πρωί...
Και για κάποιο λόγο μέσα μου... προσπαθώ να καταλάβω τα λόγια της .. τι εννοούσε.. κάνεις δεν ήξερε για εμένα και τον Luke ... για το να έρθει να μου μιλήσει??

Σκύβω και παίρνω το φάκελο.. τον ανοίγω  και βλέπω μέσα όντως ένα ένταλμα για τον Luke ... τα χέρια μου τρέμουν... τι διάολο γίνεται...?

Ο Στέφανος αρπαζει τα χαρτιά από τα χέρια μου ...

Στέφανος:"αυτά ίσως φανούν χρήσιμα.."μουρμουρίζει και τα βάζει στο φάκελο... ενώ προχωράει προς το δωμάτιο

Η κενή μου καρδιά έρχεται σε σύγκρουση με το γεμάτο μυαλό μου ...

Έχετε νιώσει ποτέ πως έχετε όλα τα γεγονότα μπροστά σας αλλά... αλλά η καρδιά σας δεν μπορεί να πιστέψει τίποτα?? Πώς όλα βγάζουν νόημα..
και όμως...

Για μένα.. Κάτι δεν βγάζει νοημα...
Για μένα κάτι είναι στραβό...

Δεν μπορεί.. δεν γίνεται να είναι όλα αυτά αλήθεια...

"Μωρό μου... ? Θέλεις να φύγουμε μακριά όταν ξυπνήσει ο Στέφανος? Εγώ κι εσύ μόνο... "

"Και που θα πάμε ?"

"Δεν με νοιάζει το που κοριτσάκι μου... αρκεί να ειμαι μαζί σου .. "

λόγια... στιγμές... δεν γίνεται να ήταν όλα ψεύτικα...

Θα δάκρυα μου πέφτουν απαλά... δεν έχω διάθεση .. γέρνω πίσω στο καναπέ και κλείνω τα μάτια... η εικόνα του Στέφανου να βγαίνει από το δωμάτιο είναι το τελευταίο που θυμάμαι...

Luke και Μελίνα???? Χμ ....

Ένταλμα???? Τι διάολο???

Ψέματα? ..........

Άραγε τι είναι αλήθεια και τι όχι...

Φιλάκια αγάπες