Chapter 27

They Knew

~Jayne's POV

"What are you doing here?" usal ko sa kanya.

"I just wanted you to be safe."

"I'm fine. You, you need to care of yourself. What will happen if they know na nandito ka ngayon?"

"I don't care. I just want you to come home safe."

Napahinga na lang din naman ako ng malalim. "Okay, take me home then go home."

"Okay." Aniya at inuwi naman niya ako sa bahay.

I can still feel the loneliness of this place. Bakit kasi kailangan pang bumalik ni mama sa Halliway? I called Damon to know kung nandoon nga ba talaga siya. Then he confirmed it. Nakita niya daw doon si mama.

"Want me to come in?" he asked.

I shook my head, "no, go home now. I know they were looking for you."

"Yeah, I know." He said, he lean in front of me and kiss me on my forehead. "I'll be back soon."

When he leaves, I shut the door. Tumuloy na lang ako sa kwarto ko at natulog. These past few days, I feel so lost then suddenly I found myself with someone I know I can be with. So lost that I came to just feel all alone, na ako lang mag-isa pero hindi naman pala dapat talaga isipin ang mga bagay na 'yon.

When you are lost, you'll find yourself on the time when it heals.

Nagising ako ng may kumatok sa pinto. Ala sais na rin ng umaga, nagdadalawang isip pa akong kung papasok ba ako o hindi pero siguro kailangan ko nang bumalik ngayon sa realidad na kailangan kong maging independent ngayon.

Binuksan ko naman ang pinto at bumungad sa akin ang isang matandang babae na nasa kabilang pinto lamang ng apartment na tinutuluyan namin—ko.

"Magandang umaga, hija. Mabuti naman at nadatnan kita." Aniya. "Sopas para sayo." Inabot naman nito sa akin ang isang bowl na mainit init na sopas. Tinanggap ko naman iyon at nagpasalamat. Nitong mga nakaraang araw, puro fast food na lang din ang mga binibili at kinakain ko.

"Salamat po dito."

"Oo nga pala, hija. May dumalaw sayo dito kahapon, isang lalaki at babae. Hinahanap ka nila pero sinabi ko na umalis ka ng maaga."

"Salamat po." Ngiti ko pa sa kanya.

"Siya ba talaga ang prince?" muling tanong nito sa akin.

"H-Hindi po, s-salamat po ulit." saka ko sinara ang pinto at tumuloy sa kusina. Kinain ko naman ang sopas na kanyang binigay. Natigil naman ako sa pagkain ko ng biglang may tumawag sa phone ko. Sinagot ko naman ang tawag na nagmumula kay Damon.

"Jayne, I know what you're mom doing in Halliway." Damon said.

"What? Tell me, Dam."

"She's been followed by some... err, I don't know but I will tell you when I caught up something." He said.

I sighed, "okay, thank you Damon."

Matapos makapag-almusal ay naghanda na rin ako sa pagpasok ko. Mabilis din naman akong natapos sa pag-aayos ko at lumabas na rin ng apartment. Parang gusto nang mga paa ko na bumalik sa apartment at matulog na lang nang buong araw pero sayang naman ang scholarship ko sa Amea University. Kaya nga ako nandito sa Amea para mag-aral eh.

Nang makarating naman ako sa Amea dumirestyo kaagad ako sa room. Kakaunti pa lamang ang tao sa loob. Umubob na lang din naman ako sa desk ko. I can't take to have a rough day please.

Inangat ko ang ulo ko ng marinig ko ang pamilyar na boses. Nang makita ko 'yon, kadarating lang din ni Maisie. Agad naman akong nilapitan nito. Bakas sa mukha niya ang pag-aalala, may alam ba siya?

"Oh God, thank you you're here. Saan ka ba galing Jayne? Nakailang beses na kaming dalawa sa inyo tapos sabi pa ng kapitbahay niyo mag-isa ka na lang daw doon. Jayne, what happened?"

"Easy, Mace. I just got back, okay." I smiled. "I just need some time alone, Mace. No worries for that."

"Your mom? Where is she?"

I looked away at her, "well, she goes back into Halliway."

"Why?"

I look at her shrugging off my shoulders. "I don't know, Mace. She left me with some notes that she missed Halliway and told me not to follow her."

"Are you okay?"

I smiled, "yah, I'm fine."

"You can stay at the Mansion, if you want."

Napaukunot noo naman ako sa sinabi niya, "no, it's okay, Maisie."

Hinawakan naman niya ang kaliwang braso ko, "it's okay for me if you stayed at the mansion. I know what it feels like kapag mag-isa ka lang sa bahay."

Natawa naman ako sa sinabi niya, "no, you're not alone. You're with your maids and guards."

Natawa rin naman siya at napatango-tango sa sinabi ko. "Yeah, but I can't be with them all the time, friends and families are far from them. Please?"

"I will think of it, Mace."

"Sure."

"Jayne!" napatingin naman ako sa kakapasok lang na si Koby. Kumaripas agad siya ng takbo palapit sa akin, ni hindi pa nga niya nalalapag 'yong bag niya. Sa akin agad siya pumunta. "Are you okay? They hurt you?"

"Oh my gahd, I actually forgot that moment. Are you okay, Jayne?"

"W-what are you saying? I'm okay and surely fine." taka kong tanong sa kanila.

"Eh?" taas kilay ni Koby. "I saw you last night, it couldn't be a mistake. Ikaw na ikaw 'yon, Jayne. Don't tell I'm wrong about that. Nakita kita na kinuha ng isang lalaki, he was on his black mask covering his head. What happened Jayne?"

I sighed, "You won't believe if I say it."

"Then, what is it?" Maisie asked.

"Verona's here." Natigil naman kami sa pag-uusap ng marinig namin 'yon sa mga nagchi-chismisan naming kaklase.

"She's back?" takang tanong ni Maisie.

"I don't know." I shrugged.

"But wait, I got news for Henric." Koby said.

"Ano 'yon?" Maisie asked.

"Sebs and Dan said that he got out from safe house but then on the evening, they saw him on his room. No one knows where he'd go pero sa tingin mo alam na kaya nila na hindi totoong prince si Henric?"

"They knew." Sabay naman silang napatingin sa akin.

"Huh?" anilang dalawa.

I took a deep breath, closing my eyes before saying the truth. Alam kong pinagbawalan ako ni Henric na gawin 'to pero siguro tama rin naman 'yong malaman nila 'yon. Ayokong maglihim sa kanilang dalawa. Sila na nga lang ang nandito para sa akin, lolokohin ko pa.

"The guy you saw last night, Koby was Henric."

"What?!" gulat niyang usal.

"Jayne, is it real?" ani pa ni Maisie.

Tumango naman ako. "Kahit ako nagulat nang makita ko siyang nasa labas ng pintuan ng apartment."

"Ano pa?" ani Koby.

Itutuloy ko pa sana ang mga sasabihin ko ng biglang dumating ang professor namin kaya naman umayos na lang din kami sa pagkakaupo at nakinig sa kanya. Binati pa ako ng prof namin dahil ilang days din daw ako absent. Nang tanungin nila ako kung anong nangyari sa akin, sabi ko nagkasakit lang ako. 'Yong malala.

Ito rin kasi 'yong nakakainis eh, nasa harapan ko 'yong upuan ni Henric. Sanay akong laging may malaking ulo na nakaharang sa akin sa board pero hindi nagiging kumpleto ang lahat dahil hindi na nga siya papasok ng Amea.

"Mauna na muna pala kayo sa canteen, dadaan muna ako kay Ma'am Danzella sa guidance." Sabi ko sa dalawa kong kasama.

"Samahan ka na namin." Ani Maisie.

"Hindi na, saglit lang naman ako doon." Ani ko.

"Sige, bilhan ka na lang namin." Ani Koby.

"Ano ba gusto mo?"

"Pizza and juice." Sagot ko naman sa kanila.

Nagkatinginan pa ang dalawa sabay balik sa akin, "wala na?" tumango naman ako. "Sige, wait ka na lang namin."

Tinungo ko naman ang guidance office. Pagkapasok ko sa loob ay nagulat ako ng madatnan kong kausap ni Ma'am Danzella si Verona.

"Sorry po, babalik na lang po ako." Sabi ko.

Lalabas n asana muli ako ng magsalita si Ma'am, "it's okay Miss Bresett, tapos na rin naman kami mag-usap ni Princess Verona. Come on in."

Tumuloy naman ako sa loob. Nagtama ang mata namin ni Verona. Napahinga na lang ako ng malalim ng maupo sa upuan na kaharap lang din ni Verona.

Nginitian ko naman si Verona pero agad nitong pinunta ang tingin kay Ma'am Danzella. "Mauuna na po ako." Aniya. Tumayo naman ito. She's not wearing her uniform, ano namang ginagawa niya dito?

"Glad you're back, Miss Bresett." Panimula ni Ma'am Danzella sa akin.

Napatango din naman ako sabay ngiti.

"So what you bring here in my office, Jayne?"

"My scholarship."

Napakunot naman ang noo nito sa akin, "what about your scholarship? Hindi pa ba pumapasok ang extra allowance mo?"

Napailing naman ako, "hindi po 'yon."

"And what it is?"

"Will you remove my scholarship?"

Ilang segundo pa siya natigilan bago magreact sa sinabi ko. Natawa naman siya. "What are you talking about Miss Bresett? Why am I going to remove from you your scholarship? You've had our prince back, wala ka na naman dapat ipagalala doon."

Napangiti na lang din naman po sa kanya, "sige po."

Hindi ko rin alam kung anong sasabihin ko. Kinakabahan ako sa magiging reaksyon ni Ma'am Danzella sa akin. Siguro hahayaan ko na lang na ipatawag niya ako at sa pagkakataong iyon, hindi na ako kakabahan at matatakot pa kasi tanggap ko na.

"Mauna na po ako."

"Okay, Miss Bresett."

Tumayo naman ako sa kinauupuan ko at tumungo sa pinto. Pagkalabas ko ng pinto ay nadatnan ko doon si Verona. Muli kaming nagkatitigan. Lalagpasan ko na sana siya ng higitin niya ako palayo doon.

"A-ano ba, Verona."

"Look what you've done."

"What?!" naguguluhan kong sagot sa kanya. "Ano na namang ginawa ko sayo? Verona, tapos na tayo. Nagawa mo na ang gusto mong gawin sa akin kaya layuan mo na ako."

"No." matigas nitong sagot sa akin. "You've made a big mistake."

"What?! I don't get what you are saying Verona. Bitawan mo ako."

"You just had found the prince." Seryoso nitong sagot sa akin.

"Huh?" natanga naman ako sa sinabi niya. "You're not making any sense, leave me."

She smirked, "do I looked joking?"

"Yes."

"Bullshit." She hissed. "You don't get all of what I said, Jayne. My father stabbed him. My father stabbed the one I love. And the one whom I love... is my cousin." I can feel the tension on her, "leave Amea, Jayne. Leave this university." Then she pushed me right away.

Muntik pa akong ma-out of balance. Nangingilid ang mga luha ko pero pinigilan ko lang itong tumulo. Hindi ko alam pero bakit gano'n 'yong gustong iparating ni Verona sa akin. She made that mistake. Hindi ko na kasanalanan 'yon.

I make my way to the canteen. Kinawayan naman ako nila Koby at Maisie ng makapasok ako. Pinuntahan ko naman sila sa table nila at naupo doon. Inabot naman nila sa akin 'yong pinabili ko.

"Sabi mo saglit ka lang?" ani Maisie.

"Saglit nga lang, matagal na ba 'yon?" sagot ko pa.

"Hindi naman."

"Eh ba't namumula 'yang braso mo?" pagpuna pa ni Koby.

Hinawakan ko naman agad 'yon, "ah, wala. Nabunggo lang ako."

"Jayne." Ani pa ni Maisie.

Natawa na lang din ako, "baliw, oo nga. Kumain na lang kaya tayo 'no."

"And yeah, makikinig lang kami sa'yo." Usal ni Maisie.

"The safe was located on an island near Amea."

"Oh? Pa'no nakapunta si Henric dito?"

"Tumakas siya doon, sinabi niya sa hari na hindi siya ang totoong prince kaya ang ginawa sa kanya ay sinaraduhan siya sa isang kwarto at nakaalis lang daw siya dahil may secret door sa kwartong iyon. Nagulat na lang ako ng bigla siyang nagpakita sa akin at niyakap niya ako."

"Tapos?"

Tiningnan ko silang dalawa at nagpalipat lipat ang tingin ko bago ko nakuha ang lakas para sa sabihin 'yon, "he wanted me to be safe. Pwede rin daw mapahamak sa nangyari lalo na't nandiyan na si Verona."

"Henrid did that for you?"

Tumango naman ako kay Maisie.

"Ahm, Jayne." Tiningnan siya. "Tell me, do you like Henric?"

I exhales and took a nod, "more than what you know, Koby."