Chapter 24

Fabros

Humiwalay na ako kila Maisie at Koby matapos ang huli naming klase. Nabalitaan din namin na hindi pumasok si Verona, siguro dahil sa nangyari kahapon sa annual gathering. Nakakagulat naman kasi, hindi namin ine-expect na magiging gano'n 'yong turn out ng event na may balak palang masama 'yong tatay ni Verona.

Nadaan ko ang police station kung saan dinala ang kapatid ni Henric. Nagdadalawang isip pa ako kung papasok ako o hindi pero dinala pa rin ako ng mga paa ko papasok sa loob no'n. Sinalubong naman ako ilang officers.

"Anong kailangan niyo?"

"May bibisitihin lang po ako."

"Tapos na ang visiting hours." Sabi pa nito sa akin.

"Kahit saglit lang po."

Tumingin ang kausap kong officer sa ilang kalapit din na officers.

"Sige, pagbigyan mo na 'yan." Pagpayag ng isang police officer.

"Sino ba bibisitahin mo?" tanong naman nito.

"Si Fabros po."

Natawa naman 'yong officer na kausap ko, "girlfriend ka ba niya? Samahan na kita." Aniya.

Napangiwi na lang din ako sa kanya at sinundan ko lang siya at dinala niya ako sa kapatid ni Henric.

"Michael Fabros! May bisita ka!" sabi ng officer.

"Paalisin mo na." sagot naman nito.

Tiningnan naman ako ng officer, "bahala ka na dito." Aniya saka ako tumango.

Nilapitan ko ang selda ni Michael. Siya lang ang mag-isa sa loob ng masikip na silid na 'yon. Nakita ko siyang nakahiga at napansin niya rin naman ang presensya ko kaya napaupo siya sa kinahihigaan niya.

"Sino ka?" bungad na tanong nito sa akin.

"You're the brother of Henric, right?" I asked.

Nginisihan naman niya ako, "anong problema mo?"

"I want to know who really was."

Tiningnan naman ako nito, "well he's just my stubborn brother."

"Brother?" I asked.

He smirked, "no, adoptive brother."

Napakunot noo naman ako sa sinabi niya. "Wait, adoptive brother? I should have get this pero anong ibigsabihin mo? Hindi mo kapatid si Henric? Then why he's a Fabros?"

He look at me, "you wear a perfectly fit Amea University uniform then you don't know what I'm saying. Did you learn something or you just waste your money? 'Cause me, I don't waste them. Henric have them for me."

I was already pissed at him pero I control my self. Gusto ko lang sana siyang kausapin tungkol kay Henric pero hindi ko inasahan na mapupunta sa ganito ang usapan namin. And from Michael's features, malayong malayo kay Henric. He had brown eyes while Henric used to have blue ones.

"Henric is in danger." Pag-iiba ko sa usapan.

"He always have in danger, get rid of it." He said.

"It's not what you think of, Michael."

"Then what? Pumapatay na ba siya ngayon? Then it's good, magkakasama na kaming dalawa ngayon dito. The Fabros brothers in jail." Ngisi pa niya.

Napabuntong hininga na lang din naman ako, "not really, Michael."

"Then what?!"

"He's not the turn-out prince."

He raised his brow, naglakad naman siya palapit sa akin. "Prince? That guy couldn't give a fuck!" he laughed.

I exhales, "Michael, he was stabbed and we don't know where he is now."

"Do you think I could do something to it? Look, I'm in jail. I shoot someone so I could've done here, then help you? Nah, leave me alone."

"What's happening to you, Michael?"

He looks at me, "it's because of him, my family threw me out on our house because of him. He made me who I was now, you can't unchanged everything and the fact that he's just an adoptive..."

"Your family adopt, Henric?"

He nodded, "a long time ago, we just heard crying from outside of our house then there he was. He was left in a basket."

"Michael..."

"You've asked too much lady, leave me now."

"Can i—"

"Leave!"

"Fabros! 'Wag kang sumigaw diyan!" biglang lumapit sa akin ang isang officer at binalingan ako, "tapos na ba? Mag-gagabi na sa daan, umuwi ka na at delikado." Tumango na lang din ako at lumabas ng presinto.

Pagkarating ko naman sa bahay ay nakita ko si mama na nagtutupi sa may sofa. Nilapitan ko siya at niyakap.

"Bakit ngayon ka lang?" tanong niya sa akin.

"Ahm... dumaan po kasi ako sa police station."

Medyo nagulat naman ang expression ni mama sa sinabi ko, "ano namang ginawa mo 'don?"

"May binisita lang po akong kaibigan."

"Sino naman?"

"'Yong kapatid po ng kaklase ko."

"Sinong kaklase?" Gahd, gusto ko nang kumawala dahil ang daming tanong ni mama.

"Si Henric po."

Namilog naman ang bibig niya, "pinuntahan mo 'yong taong bumaril sayo? Jayne naman! Alam mo namang delikado pero pumunta ka pa rin, ano bang tumatakbo sa isip mo at nagawa mo 'yon?" sermon na naman baa ng abot ko nito?

"Nagtanong lang naman po ako."

"Kahit na, hindi mo man lang inisip 'yong kalagayan mo!"

Napabuntong hininga na lang din naman ako, "sa kwarto lang po ako." Tumuloy naman ako sa kwarto at nagpalit ng damit. Napahiga na lang din ako pagkatapos at pinikit ang mga mata. Hindi ko alam kung anong uunahin ko. Buhay ko o ang buhay ng iba? Pero sa ngayon, kailangan kong malaman ang kalagayan ni Henric.

Nagising ako ng basa ang gilid ng mga mata ko. Ano namang dahilan para maiyak ako? Nag-ayos na rin naman ako ng sarili ko at lumabas na rin ng bahay. Ang bilis na lang ng araw para sa akin, 'yong papasok ka at uuwi na lang ng bahay para matulog? Gagawin ko na bang everyday routine 'yon? Nakakapagod din kasi minsan.

Dumaan ako sa bakery kung nasaan si mama, pinabaunan niya ulit ako ng isang slice ng strawberry cake saka umalis na. Ewan ko ba pero dinala na naman ako ng mga paa ko sa police station.

"Aaraw-arawin mo ba ang pagdalaw sa boyfriend mo?" natatawang tanong ng officer sa akin.

Umiling naman ako, "hindi ko po siya boyfriend."

Natahimik naman ito, "so, ano mo siya?"

"Kapatid siya ng kaibigan ko." sabi ko. "Pwede ko na po ba siyang puntahan?"

"Pwede, hindi ko lang alam kung gising na siya."

"Sige po." Tumuloy naman muli ako sa selda niya.

Nakita kong nakaupo na siya sa kama niya. Nang mapansin naman niya ang presensya ko ay napatingin siya sa akin.

"Ano na namang ginagawa mo dito?" banas na tanong niya sa akin.

"Ah," agad naman akong napatingin sa hawak kong paper bag. "Dinalhan kita ng cake, kung gusto mo lang naman." Sabi ko naman sa kanya.

"I don't like sweets." He said.

"But I can leave it here." Sabi ko at nilapag ko naman sa sahig ang paper bag. Bumalik naman ako sa pagkakatayo ko.

"Why do you care so much to the person who almost kill you."

"Almost." I exhales. "But you're important to Henric, so to me. Even if you shoot me with a gun, I cared because you're Henric's brother."

He smirked, "you love Henric, do you?"

Medyo kinabigla ko naman 'yong tanong niya. Nagiging mapang-asar 'yong mga ngiti niya sa akin.

"E-ewan ko sayo, Michael."

"You don't usually stutter like that, right?"

"Sige, aalis na ako."

"Then I'm right, you love Henric."

Hindi ko na siya pinansin kaya umalis na rin ako. Mayamaya ay may magpamilyang tumungo sa front desk.

"Is kuya here?" tanong ng isang batang babae sa kanyang nanay.

Pero nginitian lang siya nito.

"Is my son here? Michael Fabros."

"Yes, family?" tanong ng officer.

"Yes, sir."

"This way, ma'am and sir." Dinala naman sila ng officer sa selda ni Michael. Napatingin pa sa akin 'yong batang babae, nakatitig lang siya pero nginitian ko siya at mabilis niyang iniwas ang tingin sa akin.

Lumabas naman ako ng police station at tiningnan ang relo ko. Malayo pa naman ang oras dahil may gusto lang talaga akong malaman. Mga thirty minutes din akong naghintay sa labas ng police station ng lumabas na ang pamilya ni Henric. Sumakay naman sila sa nakaparadang kotse na mukhang pagmamay-ari nila. Naghintay naman ako ngtaxi at pinasundan ko ang kotse nila.

Nakarating naman kami sa bahay nila. Hindi naman kalayuan mula sa Central pero hindi ko rin maipagkakaila na kasama sila high class family dito pero why Henric considered as a commoner kung ganito namumuhay ang kanilang pamilya?

Nang biglang tumunog ang phone ko ay sinagot ko naman kaagad ito.

"Maisie, bakit?"

"Where are you? Malapit na magsimula ang class, papasok ka ba?"

"Yeah, I'm on my way."

"Sige, ingat ka."

Napahinga na lang din ako ng malalim. Babalikan ko kayo.

Mabilis lang din naman akong na Amea University, 'yon nga lang ay nadatnan ko silang nagqu-quiz kaya pinaghintay pa ako ng professor ko sa labas hanggat sa papasukin ako nito sa room. No special quizzes ang rules niya kaya no need na for review.

"Gahd, wala akong alam sa mga sinagot ko." sabi ni Maisie nang makaupo ako sa silya ko.

"Mahirap ba?"

She rolled her eyes, "duh, hindi pa natin nale-lesson 'yon."

"Ay, safe pala ako." Ngisi ko pa.

"Ba't ka ba late? Ang lapit lapit mo na lang ah." Ani Maisie.

"Yes, tama ako sa isang number!" napatingin naman kami kay Koby habang tinuturo ang mga nakasulat sa libro. "Ay, sorry naman." Tawa pa niya.

"By the way Jayne, punta ka mamaya sa mansion." Aniya.

"Pass muna, Mace."

Napanguso naman siya, "may gagawin ka ba? Samahan kita, gusto mo?"

"'Wag na, Maisie. Alam kong busy ka."

Natawa naman siya, "for you, I'm not."

"Anong meron?" tanong ni Koby.

"May pupuntahan ata si Jayne mamaya."

"Oh, sama ako! Mas mabuti nang may kasamang lalaki." Ani Koby.

"Weh? Lalaki ka ba?" pangangasar pa ni Maisie.

"Tss." Ngisi ni Koby. "Bawiin ko pa si Emily eh."

Nanahimik na lang din kaming tatlo at binaling ang atensyon sa professor namin. Napatingin naman ako sa harapan kong upuan. Walang Henric doon. Ganito pala 'yong feeling na nami-miss mo na 'yong isang tao na kinaiinisan mo. Ano naman kayang ginagawa ni Henric ngayon? I hope he's safe and alive.

Matapos ang klase ay pumunta kaming canteen.

"Hey!" napahinto naman ako ng biglang humarang sa harapan ko si Jayvee.

Agad namang hinigit ni Maisie ang kamay ko pero agad namang hinila ni Jayvee ang isang kamay ko.

"Hey, she's hurt Maisie."

I look at Jayvee, "let go, please." I said then he do what I said.

Nang makahanap naman kami ng upuan. Si Koby ang pinabili namin ng pagkain namin.

"Sino ba kasi talaga 'yon?" tanong ko pa kay Maisie.

"Don't mind him."

"Maisie, it's okay to share naman. Is he related to royals or high class family?"

She just smiled and didn't answer my question.

Bumalik naman si Koby na dala dala ang pinabili namin. With this slice of pizza and juice, there's only one person to remind me of.

"You miss him?"

Is he around?" tanong ko naman.

Umiling naman si Maisie, "no and I think he won't attend class anymore, our prof said it right."

Napabuntong hininga na lang din naman ako.

"Sasamahan niyo ba ako mamaya?"

"Saan ba?"

"Well...

~Narrator's POV

He woke up in a sunlight runs through his face. Kinamot niya ang mata niya at tiningnan ang paligid. He still can't believe na maniniwala ang mga royals sa ginawa niya at ngayon na nasa peligro ang buhay niya, gusto na niyang umalis.

Tumuloy siya sa bathroom at naligo pagkatapos ay sinuot ang damit na dinala sa kanya. tumuloy siya sa living room. He is on the safe house kasama ang hari at ilang guards na nagbabantay sa kanila.

Sinalubong naman siya ng hari ng ngiti.

"Are you now okay, Son?" tanong ng hari kay Henric.

Henric just nodded. Naupo naman ito sa couch at nanood na lang sa tv. They're still on the news at hindi na niya alam kung hanggang kailan siya magtatagal dito sa safe house. Pinatay naman niya ang tv at bumaling sa hari.

"Where will I get home?"

Natawa naman ang hari, "this is your home, son."

"Can't you understand?"

"What, son?"

"That I'm not your son, I'm not the prince."

Mas natawa pa ang hari sa sinasabi ni Henric. "How can you say that? You show yourself as my son and the prince of Amea then you're going to say that you're not the prince? You and I had the same birthmark, son. You're a Lambert and you're my son."

"No, I'm not." She shows off his shoulder where the birthmark is located.

Nagsalubong naman ang kilay ng hari nang makitang walang birthmark doon.

"See? I'm not your fucking son."

"No..." king said. "You had your mom's eyes and I can tell that you are mine. I named you, son."

"Blah blah blah, I have to leave this place."

"Guards!" king said, naglapitan naman ang mga guards. "Lock him on his room."

"What?"

"It's for the safety, son. I know." he said while Henric head off to his room. "The birthmark doesn't prove if it's real or not... I feel it." He exhales. "She must be here..."