Chapter 21

Leave

Halos hindi pa rin ako makapaniwala na inakala nilang si Henric talaga ang nawawalang prince ng Amea at ang mas nakakagulat pa doon ay ang pareho nilang birthmark. I never saw his birthmark kaya nagulat ako ng makita iyon mula sa kanya. Matapos ang ilang pag-uusap ay tumungo ang lahat ng royals sa dining hall kung saan naghanda ang hari para sa aming lahat.

Kasama ko si Koby at ang ilang journalists sa table namin. Kasama naman ni Henric ang King at nag-uusap silang dalawa sa kanilang throne. Hindi pa rin nawawala 'yong pagkairita ni Verona sa nangyayari. Siguro coincidence ang lang kanilang mga birthmark dahil in the first place, Henric is not related to the royals.

"Are you going to talk to Henric?" tanong ni Koby sa akin.

Napakibit balikat na lang din ako, "hindi ko alam kung malalapitan ko pa siya." Sagot ko naman sa kanya.

"Sabagay, hawak na siya ng Amea at kinikilala na bilang Prince of Amea." Ngisi pa niya.

Napataas naman ako ng kilay sa reaksyon niya. "Bakit, Koby?"

Umiling naman siya, "I just thought how these things gone wrong, hindi malayong malalaman nila 'to, Jayne." Aniya.

"That's what I'm scared of." I sighed.

"Pero bakit hindi mo siya pinigilan?"

"I did pero desisyon na daw niya iyon but he did it just for me, just to save my scholarship. Natatakot ako sa mga susunod na araw kapag nalaman nilang ipinalabas lang si Henric bilang Prince pero hindi naman talaga."

Hinilod na lang ni Koby ang likod ko. Mayamaya lang din ay dumating na ang mga pagkaing sinerved sa amin. Those were some kind of an authentic meal at siniserved lang para sa mga royals and still we got the chance na matikman iyon. Hindi tahimik kumpara sa iba ang aming table dahil karamihan ng mga kasama ko ay mga journalist at mga nag-uusap-usap sila kung anong issue ang kanilang mga ilalabas pero mukhang lahat ng nangyari ngayon ay malalaman ng lahat.

Matapos kong maubos ang pagkain ko ay tumayo ako.

"Where are you going?" kunot noo na tanong ni Koby sa akin.

"CR, excuse me." Sabi ko sa kanya.

Lumapit naman ako sa guards at tinuro nito sa akin ang malapit na CR. Habang tinatahak ko ang hallway ay may sumunod naman sa akin. And I knew it was her, agad niyang hinablot ang braso ko at naglanding ang mga kamay niya sa pisngi ko.

Sa gulat ko sa ginawa niya, napahawak na lamang ako sa mga pisngi ko. Shit, it's hurt.

"You've done a big mistake, Bresett." Galit niyang wika sa akin. Halatang nagpipigil naman siya sa inis niya. Her eyes are full of guilt.

Napailing naman ako sa sinabi niya, "I don't deserve any of this, Verona. And on the first place, ikaw ang nagdala sa akin sa posisyong iyon. If you shut your mouth up, hindi mangyayari. But you would rather ended up incest with Henric." Ngisi ko pa.

Aambang sasampalin niya ako pero mabilis kong napigilan ang kamay niya. "I wouldn't let you hit me for the second time, Verona. Kung sino man dapat ang sisihin dito, ikaw 'yon. You did this to yourself, Henric did what he wants. Hindi ko siya mapipigilan doon. And if these things could turn out to be fine, please, leave me alone."

"You'll have to pay for this, Bresett. You have to." She said leaving me with her threats. Buhat buhat niya ang laylayan ng kanyang gown ay bumalik na siya sa grand hall.

Huminga ako ng malalim. Hindi naman hahantong sa ganito ang lahat kung hindi niya ginawa 'yon. I did my best but Henric ended it. Tumuloy naman ako sa CR pero nagulat ako ng biglang may nakasalubong akong royal with her glittering green gown.

"Princess Emily?" banggit ko sa pangalan niya. Nakatitig lang ako sa mukha niya. She' perfect. Ang kinis ng balat niya, her eyes were green and her lips were too soft red lips. That's why Koby ended up falling in love with her.

She was somehow shocked nang sabihin ko ang pangalan niya, "you know me." She chuckled. "Everyone doesn't know me after all, I was just a mere presence that could may be there but I wasn't and sometimes, always leaved by someone." She said. Hindi ko alam kung anong gusto niyang sabihin sa akin kaya hinayaan ko na lang din siya. "So, you came with Koby Keithly right?" she smiled, giving off her sudden lonely mood.

I nodded and smiled to her, "you know him?" I asked. Hindi masamang magtanong.

She nodded but her smile fades away, "I knew him very well." Then she took a sigh. "Excuse me." Aniya.

Tiningnan ko na lang din siyang umalis pabalik sa grand hall. Pumasok na ako ng CR at naglagay ng konting retouch. Pagkatapos no'n ay bumalik na ako sa grand hall pero agad na may humila sa akin papasok sa kabilang pinto. Nang kilalanin ko naman ito ay si Henric pala ito, I found the crown on his head too heavy on him.

"Why did you bring me here?" taka kong tanong sa kanya saka niya pinakawalan ang braso ko.

Inalis naman niya 'yong korona sa ulo niya, "it sucks to be here." He shook his head.

"It's okay to give up the throne now, Henric. Hindi pa naman huli ang lahat ngayon. Okay lang naman sa akin na bumalik sa Halliway tutal doon naman ako lumaki na, if you can't handle this thing Henric, leave it habang hindi pa nagiging malala ang lahat." Sabi ko pa sa kanya.

But he shook his head. I know he wouldn't agree on what I said dahil sinugal na niya kung anong buhay ang meron siya. He leaves his family just for to be with the royals, juts to be the turn-out prince. He placed again his crown to his head, "but I won't fail you, Jayne..."

Jayne... ilang beses na ba niya akong tinawag sa pangalan ko?

Hindi ko alam pero ang tanging nagawa ko na lang din ay ang yakapin siya. Doon ko lang din naramdaman ang mga yakap niya sa akin. Sobrang higpit. Una siyang kumalas sa pagkakayakap sa akin, agad niyang pinunasan ang nangingilid kong luha. Sa hindi malamang dahilan, nabato na lamang ako sa kinatatayuan ko nang ilapit niya ang kanyang ulo sa akin at naglapat an gaming mga labi.

"I'll go back, see you on the university, Jayne." He said leaving me alone.

Napahawak na lamang ako sa labi ko. Is this real? Hinalikan ako ni Henric? Nanginginig ang mga tuhod ko nang bumalik ako sa grand hall. Nakita kong nakatingi ang lahat ng royals even the guest sa harap kung saan nakatayo ang hari.

"Kanina pa kita hinahanap, Jayne." Biglang sumulpot sa tabi ko si Maisie.

Napatingin naman ang ilang journalist sa amin at kung ano ano na siguro ang tumatakbo sa isipan nila sa pag-uusap namin ni Maisie.

"You should go back there, Maisie." Pabulong kong sabi sa kanya.

"It's okay, Jayne." Aniya. "What about now? Ano nang gagawin mo? Si Henric na ang kinilala nila bilang prince?" pabulong niya ring tanong sa akin.

I just shrugged off my shoulders, "hindi ko na alam ang sunod kong gagawin. Lalo na kapag nalaman nilang hindi naman pala talaga si Henric ang nawawalang prince."

"And what if he was?" napakunot noo naman ako kay Maisie. What does she mean? Kung para sa akin, hindi pwede 'yon. Sobrang layo naman. Henric was just some kind of a person with a normal life, and having a normal family.

"What do you mean?"

"'Yong birthmark." Aniya.

"Anong meron 'don?"

"They have the same birthmark, same position."

"Malay mo drawing lang 'yon." sabi ko pa.

"It can't be, Henric must be related to royals." Aniya. "He must be the real prince."

Natawa na lang din naman ako sa sinabi niya. "Maisie, get out of your thoughts. Kilala mo naman si Henric diba? He was just our classmate, he was a snatcher, he is a commoner like me."

"Like you?" she asked frowned. I nodded with thoughts. She shook her head, chuckled. "Yah, I know. But I'll try to find out who he really was. Sige babalik na ako doon."

"Go on."

She exhales, "I wish you're there with us."

"Huh?"

She smiles, "nothing, see you later." Aniya at bumalik sa pwesto nila.

Binalik ko naman ang tingin sa hari. Henric is beside him and Verona as well kasama ang tatay nito ang kapatid na babae ng hari. I tried to see the resemblances on their faces, hindi nagkakalayo pero nagkakamali ng iniisip si Maisie. The prince is still lost and now he needs to be found.

"Now that we have my son, the prince of Amea. For almost 18 years of searching him and now we have him, I never expect that this day... he will be back. He was the result of a forbidden love between my wife... my queen." He said and took a sighed, "as we all know, and most of you. My father, the previous king of Amea threw my family out of this land. I was once tried to find them, to bring them back but my father locked me up and gave up from them. Then I was once knew that she was pregnant, on our child. That was the last thing I knew when I found out that my father kept away my son to his mother..." he said, tahimik lang ang lahat sa pakikinig sa kanya. "And now that we have him, he would be the next king on my throne."

"Too late." We saw Verona's father holding up a swiss sword then took it on Henric.

I saw Henric eyes widened but he manage to get off with him.

Lahat ng nasa grand hall ay nagulat sa nangyari. Gustong gusto kong tumakbo palapit kay Henric pero mabilis siyang tinakas ng mga royals guards. Mabilis namang nilapitan ng guards ang tatay ni Verona pero mabilis itong nakatakas. Gulong gulo at mukhang walang maintindihan si Verona sa nangyayari. Umiiyak at nanginginig siya sa kanyang kinatatayuan.

"Jayne, dito ka lang." hawak pa ni Koby sa kamay ko.

Lahat ng royals ay natataranta na. Ang lahat ng guards ay nagbantay sa bawat pagilid.

"I have to go to Verona." aniko saka pumiglas sa pagkakahawak sa kanya.

"No, Jayne." Aniya pero sinundan pa rin niya ako.

Nang makalapit naman ako kay Verona ay sinamaan niya lang ako ng tingin.

"You'll gonna pay for this soon, Bresett." Aniya at pumunta sa back door.

"What are you doing with her?" tanong ni Koby.

"She must know something." Usal ko sa kanya. "Pero kailangan nating hanapin si Henric ngayon, he's stabbed."

"I know but we can't, bantay sarado siya ng royal guards." Sabi naman ni Koby.

"Jayne, Koby!" tinawag naman kami ni Maisie, kasama ang mga kapatid niya. Lumapit naman kami sa kanila palabas ng grand hall. "Henric, he's in danger."

"I know, kailangan natin siya hanapin." Sabi ko sa kanila. "Kasalanan ko 'to, hindi sana mangyayari sa kanya 'to kung hindi siya pinilit na tulungan ako. Alam kong dahil 'yon doon."

Niyakap na lang din naman ako ni Maisie.

"You don't have accused yourself, Jayne." Maisie said.

"Maisie, we need to get home now." Ani Leonard. "Mauna na kayo, I'll find Emily."

"Sasama ako." Napatingin naman kami kay Koby.

"I can handle myself, kid. Samahan mo sila palabas ng castle." Utos naman nito kay Koby.

Tinanguan ko na lang din naman si Koby at hinanap naman namin ang palabas ng castle. Pero habang palabas kami ay nakita ko si Henric kasama ang hari.

"Henric!" tawag ko dito. Nakita ko ang pag-inda niya sa kanyang likod kung saan siya sinaksak.

Tiningnan na lamang ako ni Henric at nagmamadali silang umalis.

"I can't leave without Henric."

"Then we must." Utas ni Ingrid.

Nakalabas kami ng castle at sinalubong ng kanilang white limousine. Saglit lang din ay sumunod na si Leonard.

"She's with her family, she's safe." Patungkol ni Prince Leonard kay Emily.

"Thank God." Pabulong na sabi ni Koby pero narinig pa rin namin.

Hindi ko naman napigilan ang sarili ko, patuloy lang na tumutulo ang mga luha ko. Maisie hugged me pero hindi ko mapigilan. I put Henric ito danger. I put his life into a mess.

"Hush, Jayne... this is not your fault." Ingrid said.

"N-no, it was me after all... if I didn't push him doing this kind of crap. He wouldn't leave." I sobbed. "He wouldn't be in danger if we wouldn't turn him into a prince."

"What?! Jayne, what are you saying?" naguguluhang tanong ni Ingrid.

"Henric wasn't the lost prince after all, he was just a turn-out prince." Maisie added.

"Oh gahd, you've gotten on a big mess..."