Chapter 19

Don't Ask

He smirked, "you're not going to say any sorry, commoner." I rolled my eyes. Tinawag na naman niya akong commoner. "I'm the one who's sorry for you." He took a deep sighed, "sorry for what happened earlier, he didn't mean that. Lasing siya kaya niya nagawa 'yon." paliwanag pa niya.

Namuo na lang din naman ang kuryusidad sa utak ko, "kung hindi ako nagkakamali sa pagkakarinig ko kanina. Tinawag mo siyang kuya or in simply magkatapid kayong dalawa?" tanong ko pa sa kanya.

Tumango naman siya, "well, unfortunately yes." He exhales.

"Mabuti na lang at wala tayong pasok bukas at makakapagpahinga ako at ikaw rin."

He nodded, "but you still have something to do."

Hindi na lang naman ako sumagot. Hindi ko talaga alam kung anong gagawin don. Mayamaya lang din ay biglang bumukas ang pinto at dumating sina Maisie kasama si Koby. Patakbo silang lumapit sa akin at bakas sa kanilang mga mukha ang pag-aalala.

"Are you okay now?" she asked, I can see it in her face.

I nodded, "I'm fine but I still need some blood and they can't find my match." Sabi ko sa kanya.

"What's your blood type then?" Koby asked.

"AB+."

"That's a royal blood." Ani Henric.

"Well, Jayne's lucky 'cause I'm a AB+." She smiled, "I got to see some doctors later for it." She said. Nilingon naman niya si Henric. "How's you Henric?"

"Good, this is nothing." Mayabang pang usal ni Henric. "I should get back on my room, Ah, Jayne." Now, he calls my again. I smile looking at him, "I'll be out tomorrow, take care of yourself."

I nodded, "you too, Henric. Thank you." I said then he leaves the room.

Nag-usap naman kaming tatlo at kung ano-ano pa. Nagkwento si Maisie tungkol sa mga nakaraang annual gathering at ito daw 'yong first time niya pero dahil isa ang mga Williams sa dadalo ay noong mga nakaraang taon daw ay puro kapatid niya lang ang pinapayagan and now that she's 18, pwede na daw sa kanya 'yon.

Nakwento pa niya noon na lagi daw umaasa ang ibang family na ihaharap na sa kanila ang nawawalang prince ng Amea at ngayon na malaman nilang for about 18 years ay may ihaharap na ang king mula sa kanilang lahat. And that thing is depend on me.

They trusted me that I will show them their son, the lost prince of Amea.

"What if I just go back to Halliway when I recovered?" bigla kong nasabi.

Napataas naman ng kilay silang dalawa sa akin, "why?" Koby asked.

I inhale, then exhale. "I can't take this anymore, if I stay here any longer mas dadami lang 'yong problema ko. I always get involved to the things na wala naman akong kinalaman. Akala ko magiging masaya at tahimik 'yong buhay ko kapag nandito kami sa Amea but I turns out and became much worst on Halliway."

"Then try North Peeliana." Maisie said.

I shrugged, "I don't know, Maisie. Ewan ko ba kasi kay Verona kung bakit niya ginawa 'yon."

"She must be insecure of you." She said.

"She always said that, that she hates me. Pero dahilan na ba 'yon para iparating sa hari 'yong kagustuhan niyang mapahiya ako? If this whole thing turns out failed and king may knew na hindi ko naman pala alam o nakita. I'm surely they will ban me into this place."

Maisie hugged me, "it feels like a burden to you, Jayne." She sighed then loosely let her hug off, "don't worry, this thing will be done soon. Hayaan mo ang panahon na humusga." Aniya.

Dumating na rin naman sina mama, nakilala na rin naman niya sina Maisie at Koby na mga naging kaibigan ko dito sa Amea. Hindi naman siya makapaniwala na isang Williams ang kaharap niya. Nahiya naman 'don si Maisie pero things turn out so well. Nagtatawanan na din sila at mukhang gusto naman ni mama sila. Even Koby na nahiya pa at first pero lumabas din ang kulit. Nakilala din nila si Damon, and their first thought na isang pulis or somewhat si Damon at tama naman sila. Nasa tindig daw kasi ni Damon ang isang pulis.

Maisie excused herself dahil kukuhaan na siya ng dugo para naman isalin sa akin at uuwi na rin daw siya dahil may mga pag-uusapan pa silang magkakapatid. Nagpaalam na rin naman si Koby dahil bibisitahin niya 'yong mga kaibigan sa Amea Kingdom.

"They're good, Jayne. I thought they're the one who could bring you to some trouble." Sabi pa ni mama sa akin.

Natawa naman ako sa sinabi niya, "why would I be friend who always got in trouble? Mukha ba akong gano'n?" sabi ko pa.

She shook her head slowly, parang may iniisip siya and when she spoke it out napatango na lang din ako. "Henric, you should stay away from."

Medyo nagulat pa ako sa sinabi niya, "he's a good guy, ma." Dahilan ko pa sa kanya.

"Damon told me, he's a snatcher and you're schoolmate. So every now and then you and this guy, talks?" she asked.

"I don't get you." I grunt.

"You always didn't get what I said, Jayne. For the last time, stay away from this kid. He always makes trouble to you." She said.

I shook my head, "no, ma! I can't."

"Why, Jayne? Is there any reason for you cannot do it?" she asked.

"There is so much thing I want to know, ma. There is something I want to learn. Pero kung lagi niyo na lang akong sinasabihan sa mga gagawin ko, how can I live? Ma, I always cared for you, I always have. Pero kung ganito na lang tayo ganito, na lahat na lang ng tao na makakasalamuha ko papalayuin mo sa akin. Alam kong may mali na doon eh. Tell me, ma! What is it!" ramdam ko ang gigil sa mga boses ko.

"Calm down, Jayne. You may be hurt." Damon said.

"I'm hurt anyway so I'm fine." I smirked. "So tell ma, why would you always scared for me?"

She closes her eyes and took a breath, "because this place wasn't good for you."

Natawa na lang din ako sa sinabi ni mama at napailing-iling. "I've grown with you, ma. Alam ko kapag may tinatago ka sa akin. Alam ko kapag may problema ka kahit lagi kang nakangiti 'pag kaharap mo ako. I treated you as my biological mother, I treated you as my own mom. So I know if there's wrong or not. And this place is good for me, ma. I've got scholarship on a prestigious school. I got to meet the king. I have my first time here. This place wasn't bad for me after all, ma. Or you just hiding something that you are really scared to tell me."

"You should take some rest now—"

"Mom, answer me."

She shook her heard, "there so much you have to know but this is not the right time, Jayne. Sorry..." I see her tears falling from her eyes, napabagsak ang balikat ko ng lumabas siya ng kwarto. Doon ko lang din naramdaman ang pag-init ng gilid ng mata ko at ang pagtulo nito.

"I didn't meant what I said." I cried.

Damon hugged me, "it's okay, Jayne. Take some rest now..."

Early in the morning I got off on the hospital. Pwede na daw akong makauwi at magpahinga na lang din daw. Kung galaw daw agad ako ng galaw ay baka kung mapaano pa ako kaya okay na daw na makauwi. Nagasgas lang naman daw ang buto at walang napuruhan o nabali at mga ilang araw lang din ay hihilom na rin daw ang sugat nito.

Maisie got accompanied us pabalik sa apartment. Nakakahiya na nga dahil nagdonate pa siya ng dugo para masalinan lang ako tapos nag-abala pa siyang ihatid ako sa bahay namin. Hindi rin naman siya nagtagal dahil ngayon linggo na 'to ay magiging busy rin sila. Annual gathering na sa Sunday and still I don't have prince and where to find him.

Hindi naman umalis si Damon sa apartment dahil binabantayan niya ako, nasa bakery naman si mama. Kailangan siya doon dahil maraming tao ang dumadayo ngayon sa Amea. Ayaw pa sana ni mama pero pinilit ko siya dahil nandiyan naman si Damon para bantayan ako.

"Bukas magkakaroon ng Grand Parade." Panimula naman ni Damon.

"Talaga? Sino-sino?"

"All of the royals that will be on the annual gathering." Aniya. "Gusto ko sanang sumama for guards na magbabantay pero syempre, I was here for a visit kaya dito lang ako sa tabi mo Jayne." Aniya.

"Thank you, kuya. You're always good to me."

Ginulo naman niya ang buhok ko, "yes naman, simula nang makilala noon. Alam kong may kakaiba na sayo at hindi naman ako nagkamali. You're some kind of a girl na may kakaibang agaw atensyon." Ngiti pa niya sa akin.

Natawa na lang din naman ako, "Ah Damon."

"Yeah?"

"Do you know something about me? Before I became a Bresett?"

He shook his head, "nothing, Jayne. Sorry."

I patted his shoulder, "it's okay, Damon."

"After the annual gathering, I'll be back on Halliway." Sabi pa niya.

"Ang bilis naman ata?"

"I was only on a vacation, Jayne. Don't worry, babalik naman ako dito soon dahil alam kong naglalabasan na naman ang mga masasamang loob doon. But for now, I want to take care of you."

"Salamat talaga, Damon."

Mayamaya lang ay may kumatok. Tumayo naman si Damon para pagbuksan ng pinto iyon. Mula sa kinahihigaan ko ay naririnig ko ang boses ni Damon na parang pinapaalis nito kung sino man 'yon, and I tried to shout, "Damon, papasukin mo kung sino man 'yan."

Mayamaya ay pumasok si Damon ng kwarto ko at medyo nagulat naman ako nang makita kong si Henric pala iyon.

"Pa'no mo nalaman na dito ako nakatira?" tanong ko kaagad sa kanya.

"I've know where you lived before we've known each other as a classmates." He said.

Nanliit naman ang mata ko sa sinabi niya, "ibigsabihin, matagal mo na pala akong sinusundan?"

He chuckles. Napakunot naman ako sa ginawa niya. Ano namang nakakatawa sa sinabi ko? "Well, on the first day I saw you. Nakita mo akong nag-snatch right?" I nodded, he smirked. "I followed you dahil akala ko magsusumbong ka sa pulis then you didn't mind and straight up to home."

"Ahhh." Tatango-tango ko pa. "Can I ask something?" aniko.

Naupo naman siya sa tabing silya. Ngayon lang kami nagkaroon ng mga pag-uusap na ganito. Hindi na niya ako pinagtatabuyan. Hindi ko na naramdamang pinagpipilitan ko 'yong sarili ko sa kanya at ngayong kaharap ko siya. Kung ano anong lumilipad ang nangyayari sa tiyan ko.

"What, commoner?"

"How's your brother?"

"He's good yet in prison." Aniya. "Sorry for what he did to you, Jayne. He's drunk and so drowned in drugs. Sorry, it will never happen again."

I just nodded, "one more thing."

"Hmm?"

"Ah, Jayne... may bibilhin lang ako saglit sa labas. Henric, don't leave Jayne kapag hindi pa ako nakakabalik." Ani Damon at tumango naman sa kanya si Henric at lumabas na nang apartment.

"What is it, commoner?"

I rolled my eyes, hanggang kailan niya ba ako tatawaging commoner. "If he is your brother, then why you call yourself like others to them?"

He exhales and stood up to his chair, "maybe I should leave now, Jayne."

"Pero si Damon..."

Tiningnan niya lang ako at muli siyang naupo, "just don't ask some things okay."

I nodded, "okay."

Mga ilang minuto rin ay bumalik na si Damon. Walang sali-salita na umalis si Henric at lumabas na ng bahay.

Nakakunot noo naman si Damon, "what happened?"

I shook my head, "nothing, he's just tired."

I got head up first. Inaabangan ko kasi 'yong parade na mangyayari. Ayaw pa sana akong payagan ni mama na magkikilos pero dahil mapilit ako ay lumabas ako ng bahay at hinintay ang pagdating ng mga ito.

"Ma, I never heard of you something of you before I come."

I don't know the reason but I felt her hug so real, "there comes a time for you to know, Jayne." She smiled.

Mayamaya ay nagdatingan naman ang sasakyan ng mga royals. There were 21 royals all over the worlds at lahat sila ay nandito ngayon sa Amea. Nang ang Williams ang dumaan ay tuwang-tuwa ako na makita sila doon at kasunod naman nito ang sasakyan kung saan nakasakay doon sina Princess Emily, Koby's past love.

Ang huling sasakyan ay ang Amea royals. The ang tatlong magkakapatid ay nandoon, ang hari at ang kapatid nitong babae at lalaki, and there was Verona. Nanlaki ang mga mata nito ng makita ako, siguro hindi niya ine-expect na nandito ako at walang kulay ang suot na damit. Alam niya kasing isa akong royals and I came from Farleen pero joke time lang ang lahat ng iyon.

Doon ko lang din napansin na wala nap ala sa tabi ko si mama kaya ng pumasok ako sa loob ay dumiretsyo ako sa kwarto. Naka-lock iyon at kahit pinipilit ko siyang tawagin ay hindi niya ako pinagbubuksan.

"For now, Jayne... leave me alone." She said, pleasing me.

I sighed, "okay." And heard her sobbing on the other side of the door.