Chapter 1: Rewakens the Memoir

Hinawi ko ang aking buhok saka pinunasan ang mga pawis na kanina pa tumutulo sa mukha ko. Kunot noo ko namang tiningnan ang mga kamay ko at napairap nalang sa kawalan dahil hindi ko pa rin magawa ang aking gusto.

“Ugh! I can’t take this anymore!” I started complaining, messing with my hair. Napapadyak pa nga ako sa sahig dahil sa nararamdaman kong inis ngayon.

I’m in my training room in the mortal world. I don’t know, I just love it here more than the palace I use to live in. The immortals there are paranoids, and insane. They always think that I might kill them if I stay in our home.

I stood up straight while fixing my gloves. I need to wear this for my safety and for their safety.

I bend my back and extend my hands just to reach my hair and tied it. Inayos ko rin ang aking bangs at kinuha ang itinapon kong tuwalya kanina para punasan ang mga natitirang pawis sa aking katawan. Tiningnan ko naman ang tumbler sa isang table kung kaya’t nag-teleport ako patungo rito ‘tsaka ako uminom ng tubig.

I looked at my reflection when I am done drinking my water. I paused for a second and heaved a distant sigh when I realized it’s been 15 years now since I began to train and still, I don’t know how to use my power correctly. There’s no freakin’ improvement at all!

I’m Thiarina, Princess of Arcanum Realm. I am a time traveler however I can’t travel back to my past. Hindi ko alam ngunit kahit anong gawin kong gamitin ito, babalik at babalik pa rin ako sa kasalukuyan. I want to know why I can’t do this, that’s why I’m trying my very best to train myself on how to use it.

Actually, I have two more abilities that is reactive adaptation, I can naturally adapts any environmental threats. If there’s a fire, I can’t be burn, if I want to swim into the water, I can become a mermaid or acquired gills, I can also be with the forest if I wanted to, and many more. The other one is you don’t want to know. I just use this in case of emergency or, I’m out of energy. I can’t take risks using this while fighting an ordinary immortal.

Lol. I have three different kinds of abilities, but why did I focus myself to the one that’s malfunctioning?

I just rolled my eyes with that thought.

“Your highness. Pasensiya na ho sa istorbo, ngunit hindi pa rin po talaga umaalis ang lalaki kahit ano mang pagtataybo namin sa kan’ya,” sabi ng aking butler sa labas ng pintuan. Hindi ko man siya nakikita ngunit alam kong napapagod na ito kakabugaw sa bubuwit na ‘yon.

I massage my temple when I heard those. That man is getting into my nerves.

Nagsimula na akong maglakad patungo sa pintuan. Pinihit ko naman ang doorknob nito saka pinagbuksan ang aking butler.

Bumulagta sa akin ng pawis na pawis na si Hebrios at halatang kakagaling lang nito sa kaniyang pagtakbo sapagkat hingal na hingal itong pinagmamasdan ako.

“Where the hell is he?”  I asked him with my knitted brows. Nakita ko naman kung paano siya tumayo ng tuwid nang makita niya ang naiinis kong mukha.

“Nasa labas siya, your highness,” sagot nito sa akin at marahang yumuko sa aking harapan. I gestured something to make him stand straightly.

“Papasukin mo,” utos ko sa kaniya saka walang ganang naglakad na papasok sa aking training room. I am too tired to go downstairs. If he wanted to talk to me then he can come to me.

Natanaw ko naman na nagmadali siyang bumaba ng hagdan kung kaya’t isinirado ko na ang pintuan saka umupo sa isang silya na naririto.

“Nasaan na ang babaeng ‘yon?!” I heard the man’s voice outside in my training room. So, I immediately released my teleportation ability to open the double door-door.

And there I saw an unfamiliar man who’s  angrily looking for something. He has a thin pointed nose, jet black eyes, and a messy hair. He looks so irritated while wandering his eyes around. Parang hindi rin siya naligo for a month dahil kahit dito amoy na amoy ko ang kabahuan niya.

“What do you want?” I asked him without showing any kinds of expression. I even shook my hand near to my nose to shoo away the fetidness of this man.

Halatang natigilan naman siya nang magsalita ako, kaya agad niya akong tiningnan. Medyo may pagkamangha ang mukha niya nang makita akong nakaupo ng maayos sa silya. Bumuka kasi lalo ang malalaki nitong mga mata, habang kaunting napaawang ang kaniyang bibig. Nakita ko namang napailing-iling siya at kalaunan, bumalik na sa pagiging galit ang ekspresiyon sa kaniyang mukha.

“Bayaran mo ‘yon!” inis na inis na sigaw niya sa akin habang mabilis na naglakad papunta sa direksiyon ko.

“Okay,”  walang gana kong sabi sa kaniya saka tiningnan si Hebrios na nasa likod ng lalaking ‘to. “Pakikuha nga ng purse ko sa aking silid,” pautos kong dagdag habang itinaas ang aking kuko para i-check kong may dumi bang nakakabit dito.

“Saan nga ba tayo nagkita?”  I muttered, leaning toward his direction. My eyes narrowed into slits while I put my hands on my chin, trying to remember where the hell did I met this guy.

Napaatras naman siya ng kaunti dahil sa aking ginawa, sa tingin ko rin ay nailang siya rito kaya agad kung inayos ang sarili ko saka umupo ng maayos.

“You broke my bike a while ago,” he answered roaming his eyes around. “Kaisa-isang bike ko lang ‘yon kaya kailangan ko talagang ipa-repair ‘yon dahil wala na akong sasakyan patungong eskwelahan!” pasinghal na dagdag niya pa at tiningnan ako ng masama.

I snapped my fingers when I remember him. Siya pala ‘yong lalaki kaninang umaga. Lutang itong nagbi-bisikleta kaya malapit na niya akong mabangga, ngunit sa kasamaang palad siya pa ‘yong natumba sa harapan ko dahil pilit niyang pinapahinto ang kaniyang bike. Medyo nagalit naman ako ro’n kasi malapit madungisan ang aking uniporme kaya sinipa ko ang pinakamamahal niyang bike.

“Nagiba ko pala ‘yon?” sabi ko pa at tingnan siya. Ang alam ko lang kasi lumipad ‘yon papalayo sa dinaraanan ko, which is good naman para hindi na hassle maglakad kasi wala nang nakaharang.

“Oo gibang-giba!”  buwelta niya pa at lumaki ang butas ng kan’yang ilong. Gusto ko sanang matawa sa naging reaksiyon niya ngunit pinigilan ko ang aking sarili.

“Ito na po.” I tilted my head to Hebrios’ direction. He is now holding my purse gently, while walking toward our direction.

Maingat naman niya itong ibinigay sa akin saka tumayo ng tuwid sa gilid ko. Agad ko namang binuksan ang aking purse at kinuha ang tseke sa loob nito, pinermahan ko na rin ito saka ibinigay sa lalaki.

“Here,”  I said while handing him the check. “And please, don’t disturb me again,” I added. Tumayo na ako sa aking kinauupuan nang abutin niya ‘yong ibinigay ko sa kaniya.  Akala ko’y tapos na ang pagsasayang ko ng oras sa lalaking ‘to pero hindi pa rin pala.

“Aanhin ko ‘to? Gusto ko cash! Nasira ang bike ko ng dahil sayo. Ngayon wala na akong pamilete pauwi!” pagmamaktol nito sa aking likuran ‘tsaka niya itinapon ang tseke.

Nilingon ko naman siya nang dahil dito. What’s his problem? I already gave him what he need. Napaka-choosy niya, and I hate this kind of people. Hindi ako lumaking spoiled brat kaya naiinis ako sa kan’yang pinaggagagawa ngayon. He threw the check as if it’s just a piece of trash, without knowing that it has a bigger value than the cash he’s keep babbling about.

I darted him a serious gaze as I grabbed the check on the floor. I wiped the excessive dirt on it and put it back inside my purse.

“You know what? If you want to live, please leave my mansion now,” mariin kong sabi sa kaniya. Walang gana ko naman siyang tinitigan saka inilagay ang aking purse sa upuan ko.

“Akala mo ba matatakot mo ako sa paganiyan-ganiyan mo ha? Pwes! D’yan ka nagkakamali!” he said while crossing his arms. Kitang-kita mo ang pagtaas ng kaniyang kilay at paglaki ng butas ng ilong niya habang parang bata siyang nakatingin sa akin.

I raised my right brow while looking at him. I am frustrated for today’s training and now he’s joining in my frustrations. Who the hell is this guy?

“You know what I will give you all you want just leave at once. Don’t test my patience,” saad ko sa kaniya habang pinapakalma ang aking sarili. I am a royalty and I need to act like one. I need a huge amount of patience while talking to my people. I looked at the guy in front of me… But this guy is testing it.

“Are you threatening me?” banat pa nito habang pinanliliitan ako ng mata.

“I’m not, I just want you to leave my house without creating any commotion,” I replied, scratching the tip of my nose. Napabuntong hininga nalang ako nang matigas itong tumayo sa aking harapan habang galit akong tiningnan.

“Bayaran mo kasi ako!” giit pa nito at inilahad ang kaniyang kamay sa harapan ko.

Napairap nalang ako sa kan’ya. I already gave it to him but he throws it back. B*stard hard-headed guy.

“I have no cash right now, just give me your address, I will deliver it to you right away.” Kumuha naman ako ng papel at ballpen sa aking purse ‘tsaka ito inabot sa kaniya ngunit imbis na kuhanin niya ito ay tinabig niya lang ang aking kamay.

I saw how Hebrios flinched when he saw the behavior of the guy. He was about to escort him outside but I stop him.

“I can handle this,” mahinang sambit ko sa kan’ya  kaya yumuko ito at bumalik na sa puwesto niya.

Tiningnan ko naman ang lalaki na ngayon na nakataas ang kilay na tinitigan kaming dalawa. Nakalahad pa rin ang mga kamay nito sa aking harapan habang ang kilay naman niya’y dahan-dahang nagdidikit na.

“Come with me,”  I said while walking toward the door. Hindi ito sumunod sa akin kaya napahinto ako sa paglalakad.

“What are you doing?” I asked him with my knitted brows but he did not answer me, instead he just cross his arms while throwing me an uninterested look. I just shook my head in annoyance. He’s like a freaking child!

Umiling-iling nalang ako habang naglakad papalapit sa kaniya. Plano ko kasing higitin siya at itapon sa bintana upang mamatay na. Just kidding, I’m going to bring him to my another assistant to escort him to his home. He doesn’t have enough money, does he?

Limang pulgada nalang ang layo ng aking kamay sa kaniyang braso nang biglang sumakit ang aking ulo. I hold my head tightly as I close my eyes enduring the pain what I am feeling right now. Napaupo nalang ako ng dahil sa sakit. Hindi ko mawari kung bakit ito nangyayari sa akin ngunit nagulat nalang ako nang lumabas ang simbolo ng aking chronokinesis ability sa aking paanan.

Kulay kayumanggi ang malaking orasan na may nakasulat na mga roman numbers sa palibot nito. Patuloy na umiikot ang kamay ng orasan habang pasakit ng pasakit ang aking ulo.

“Ugh!” I grunted in pain. I started clenching my teeth while closing my eyes tightly. May sinasabi silang dalawa sa akin ngunit tila bay parang nasa ilalim ako ng tubig at sila’y nasa ibabaw. Wala akong naririnig sa mga pinagsasabi nila. Iniinda ko ang sakit na nararamdaman ko ngayon na hindi ko alam kung nasaan nagmula. Hanggang sa naramdaman kong nag-iba ang kulay ng aking mga mata.

“Hey, comeback here!” sabi ng isang matandang babae habang pilit akong hinahabol sa aking pagtakbo.

Parang napunta yata ako sa ibang dimensiyon... Maraming puno rito, at malinis ang simoy ng hangin. May makikita ka ring malaking bahay sa ‘di kalayuan. At higit sa lahat, napakagandang tingnan ng mga makukulay na mga bulaklak na nakapaligid dito.

“Jackstone, you’re too slow!” masayang sabi ko habang nililingon ang aking likod. May nakita naman akong batang lalaki na hingal na hingal na tumatakbo papunta sa aking harapan. Hindi ko maaninag ang kaniyang mukha dahil nasa may madilim siya ng parte ng isang puno.

“H-Hintay!” pagod na pagod na sigaw nito sa akin habang pinipilit ang kaniyang sariling tumakbo. Tagaktak din ang aking pawis habang masayang tumatakbo papalayo sa kanila.

Konting-konti nalang at makikita ko na ang mukha ng lalaki, ngunit bigla nalang nag-iba ang lugar nito kasabay no’n ang pagbalik ko sa aking ulirat.

Hingal na hingal ako habang napatitig sa kina Hebrios at sa lalaking nang-iinis sa akin kanina. Nanginginig ang buo kong mga labi, habang patuloy pa rin sa pagdaloy ang mga pawis ko sa aking noo. Nawala na rin ang sakit na naramdaman ko kanina at may kaunting siglang bumakas sa aking mga mata.

That’s my past? I just came to my past!

“Y-You’re not normal,” the guy said while trembling. Pinagpapawisan din ito, nanglalaki ang mga mata at nangangatog ang mga paa habang nakatingin sa akin. Halatang natakot ito sa kaniyang nakita, ngunit wala na akong pakealam pa.

Tumayo ako sa aking pagkakaupo saka naglakad patungo sa kaniya. Agad kong hinawakan ang magkabila niyang braso. Halatang nagulintang naman siya roon dahil kinagat niya ang kaniyang labi at nakita kong gumalaw ang adams apple niya dahil sa sunod-sunod niyang paglunok. Kumukurap-kurap din ang mga mata nito habang hindi makapaniwala akong tinitigan.

I smiled while looking at him. “Can you stay by my side, forever?”

END OF CHAPTER 1