'Ehmmm'. Zal ik het hem vertellen of niet?
Hij blijft me aanstaren. Ik kan het hem wel vertellen. Toch? Of niet? Ondertussen kruip ik weer terug in bed. Wel? Of niet? Wel? Of....
'Niemand' zeg ik, met een stalen gezicht blijf ik hem aankijken. Waarom lieg ik hier eigenlijk over?
'Bonnie liep nog buiten dus ik riep dat ze naar binnen moest gaan'. Het lijkt alsof mijn mond maar leugens uit blijft spuwen, terwijl mijn hoofd zegt dat ik moet stoppen.
Bonnie is trouwens Milo's hond. Of nou ja, eigenlijk is hij van zijn vader, maar Milo beschouwd hem als zijn hond.

'Is Bonnie nog buiten?!'. Hij komt verschrikt overeind. Laten we zeggen dat Milo nogal veel om zijn hond geeft.
Ik duw hem weer terug het bed in. 'Rustig, hij is alweer binnen'.

Hij zucht opgelucht, mompelt iets dat op een bedankje lijkt en laat zich weer op vallen. Binnen een minuut is zijn ademhaling weer rustig en valt hij in slaap.

Ik daarentegen lig te piekeren over Liam.
Waar zou hij heen zijn? Waarom zouden zijn ouders dat niet mogen weten? Hij gaat wel vaker naar feestjes, waarom is dit een uitzondering?

Ik lig te woelen in het bed en na een uurtje klinkt er een luidde zucht naast me.
Ik kijk verbaasd opzij. 'Ga gewoon slapen' zegt Milo, met een slaperige stem.

Ik sluit direct mijn ogen en doe alsof ik al slaap. Ik heb geen zin in vragen.
'Helena?'.
Als vanzelf laat ik mijn ademhaling vertragen. 'Oh, ik dacht dat je wakker was' mompelt hij, terwijl hij zich weer omdraait om verder te gaan slapen.
Een glimlach vormt zich rond mijn lippen.

Rond acht uur 's ochtend word ik wakker.
Milo's plek naast me is al leeg. Vermoeid, omdat ik zo weinig heb geslapen, laat ik me uit bed glijden. Vandaag hebben we een dag vrij van de training, we hebben al vakantie, maar de trainingen gaan gewoon door. Vandaag dus niet. Gelukkig, want ik ben kapot van de afgelopen weken.

Ik loop naar de eetkamer en open de deur.
Milo zit samen met zijn ouders aan het ontbijt.
'Goedemorgen' begroet ik hen.
Milo's moeder kijkt me afkeurend aan voordat ik ook maar met één voet de kamer binnenstap.
'Ga je even omkleden Lena' zegt ze.

Mijn mond valt open. Ik loop nog in mijn pyjama, oftewel mijn bh en broekje.
'So....sorry' mompel ik.
Milo proest het uit, terwijl ik me omdraai en terug naar zijn kamer ren.

Vliegensvlug kleed ik me aan. Ik trek de kleding aan die ik gisteren heb meegenomen, poets mijn tanden en borstel mijn haar.
Ik controleer alles nog een keer en loop dan vol goede moed terug naar de eetkamer.

Ik open beschaamd opnieuw de deur. 'Goedemorgen' mompel ik weer.
Milo's ouders kijken me goedkeurend aan en zeggen goedemorgen terug.
Milo daarentegen ligt nog steeds in een deuk. Ik geef hem een vuile blik, waardoor hij nog harder begint te lachen.
'Kater van vannacht?' Vraagt hij.

Zijn ouders en ik kijken hem vragend aan. Waar heeft hij het over?
'Je was toch slaapdronken?'.
Niemand lacht. Wat heeft deze jongen slechte humor. Ongelofelijk.
Het blijft een tijdje stil, maar uiteindelijk barst ik toch in lachen uit om het beteuterde gezicht dat hij trekt als hij merkt dat er niemand met hem meelacht.

'Dus Lena, lekker geslapen?' Vraagt Milo's vader, om ons gelach te doorbreken.
Ik knik, ook al heb ik belabberd geslapen.
'U ook?' Vraag ik uit beleefdheid.
Hij schudt zijn hoofd.  Oh nee. Ik heb een vaag vermoeden van wat hij nu gaat zeggen. 'Ik hoorde vannacht iemand over het grindpad naast het huis lopen' vertelt hij. Shit. Shit. Shit.
'Toen ben ik gaan kijken, maar....'.
Maar....? Maar wat?
'Maar ik zag niemand'. Hij glimlacht. 'Ik heb het me vast verbeeld.
Ik glimlach terug.

'Ik heb anders niks gehoord hoor Peter' zegt Milo's moeder. Niemand reageert en na een korte stilste vraagt ze:
'Weten jullie trouwens waar Liam blijft?'.

'Ehmm' stamel ik. 'Lewis is even een rondje joggen'.
Zijn ouders kijken me vreemd aan.
'Zo vroeg in de ochtend al?'.
Ik knik. 'Ja, hij was al vroeg wakker en aangezien we vandaag geen training hebben wilde hij even aan zijn conditie werken'.
Milo's vader knikt goedkeurend. 'Zou jij ook eens moeten doen Milo'.
Milo geeft hem een boze blik.
Oh ze moesten eens weten....

Terwijl ik een croissantje pak bedenk ik me dat ikzelf aardig uit deze situatie heb gered.
Net op het moment dat ik het in mijn mond stop komt Lewis binnen. Shit zooi.

'Lekker gejogd?' Vraag ik. Hopelijk snapt hij wat ik bedoel. Please laat het zo zijn.
'Ja heerlijk' zegt hij. Hij blaast diep uit alsof hij moe is en leunt op de stoelleuning.
Pfff gelukkig.
Liam schuift een stoel naast me naar achteren en gaat zitten. Oh wat ruikt hij lekker. Hij ruikt naar-. Nee Lena, stop! Dit is niet het moment hiervoor.

Zijn ouders zeggen niks, maar Milo lijkt de boel niet te vertrouwen. Hij kijkt bedenkelijk van mij naar Milo en weer terug.
'Waarom heb je dan geen sportkleding aan?' Vraagt hij aan zijn broer.
Oh nee. Nu gaan we het krijgen....
'Ik heb me al omgekleed'.
Milo doet zijn mond open om iets te gaan zeggen, maar sluit hem dan weer bedachtzaam.

Liam geeft me ongezien een knipoog, die ik zie als een bedankje en ik lach terug.

****

Later die middag lig ik samen met Milo bij het zwembad. Ja, Milo heeft een zwembad in zijn tuin. Ik weet het, zijn ouders zijn rijk.

Ik lig heerlijk in de zon met mijn ogen dicht. De ligstoel waar ik op lig is groot genoeg voor twee personen, maar ik neem hem in mijn eentje helemaal in beslag. Heerlijk.
Na een tijdje lijk ik zelfs in te dutten en ik verzet me er niet tegen.

De zon kriebelt op mijn huid. Dit is gewoon perfect.
Ik val weg in een ondiepe slaap en hoor vaag geluiden om me heen.
In de verte hoor ik Milo's stem, maar ik besteed er geen aandacht aan. Het is vast niet belangrijk.

Mijn hart mist een paar slagen. Koud! Zo koud! Ik schrik me kapot en spartel wild om me heen, terwijl ik naar adem hap. En dan heb ik door wat er is gebeurt. Ik lig met ligbed en al in het zwembad.

'Miloooo!' Schreeuw ik als ik eindelijk boven water ben gekomen.
Hij staat aan de rand van het zwembad met zijn handen op zijn knieën van het lachen.
Hij heeft zijn kleding nog aan en dus zie ik een kans om hem terug te pakken.
Maar Liam is me helaas voor.

Hij komt van achter Milo aangeslopen en geeft hem een harde duw op zijn kont. Milo kukelt voorover het zwembad in.
Doorweekt komt hij bovenwater.
'Karmaaaaa!' Roepen Liam en ik tegelijkertijd.

Milo kijkt Liam boos aan. 'Ik had mijn telefoon nog in mijn zak sukkel!' Schreeuwt hij.
Ook ik krijg een boze blik. Oh shit. Ik stop abrupt met lachen.
Lewis kijkt zijn broer met grote ogen aan. 'Serieus?'.
Als antwoord haalt Milo zijn telefoon uit zijn broekzak. Hij is helemaal nat en gaat natuurlijk niet meer aan.

'Nou pech voor jou' zegt Liam op een irritant stemmetje. Een giechel ontsnapt uit mijn keel, wat mee een tweede boze blik van Milo bezorgd.

'Jullie twee' zegt hij, wijzend naar zijn broer en mij 'gaan vandaag nog een nieuwe voor me halen.
'Maar....' stamel ik.
Hij is me voor. 'Geen ge-maar'.
Ik zucht. 'Oke prima'.

Een uur later zit ik samen met Liam in de auto.
Mijn hart klopt hoog in mijn keel. Ik zit samen met Liam Lewis in een auto! Ik kan wel gillen, maar hou me in.

'We moeten eerst even door de wasstraat als je dat niet erg vindt' zegt hij.
'No problemo' antwoord ik. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. No problemo? Wie zegt dat nou?! Mijn wangen worden nog roder dan dat ze al waren.

Een paar minuten later rijdt Lewis ons de carwash in. Samen met Liam Lewis in een carwash. Het lijkt net een film.

'Dus....' begint Lewis na een lange stilte.
'Jij en Milo werken aan een filosofie project hoorde ik?'.
Het verbaasd me dat hij hier over begint. 'Ja klopt' stamel ik.
'Waar gaat het over?'.
Mijn wangen bereiken op het moment het tomaat-level.
'Liefde bij tieners'.

Liam lacht uitdagend. De kuiltjes die in zijn wangen verschijnen zijn echt té schattig.
'Jij hebt nog nooit iets met een jongen gedaan'.
Ik zucht. 'Wéét ik! Waarom moet iedereen dat constant benadrukken?'.
Hij lacht weer. 'Omdat je zo groen als gras bent'. Dit keer moet ook ik lachen.

Ik staar naar het water dat over de ruiten druipt. Lewis hand glijd plotseling over mijn hand. Niemand kan ons hier zien. Mijn hart gaat sneller kloppen.

'Ik kan je er wel vanaf helpen als je wilt'.
Hij kijkt me strak aan. Maakt hij een grapje?
Voordat ik hem dat kan vragen buigt hij langzaam voorover en hoe graag ik dit ook wil, ik deins terug.

'Ik dacht het niet' stoot ik uit.
Razendsnel buigt hij weer terug. 'Hoezo niet?'.
Aan de verontwaardigde blik in zijn oven te zien is hij het niet gewend om afgewezen te worden. Wat logisch is, want wie wilt er nou niet zoenen met Liam?

'Hoezo niet....?' Herhaal ik. 'Omdat ik ten eerste uit het team lig als ik jog één regel verbreek. Ten tweede, ik zou Milo nooit zoiets aan doen en ten derde, ik weiger om één van die meiden te zijn die je na een week weer dumpt'.

Hij lacht. Waarom is me een vraag.
'Dus jij denkt dat ik je gebruik?'.
De vraag komt als een klap in mijn gezicht.
'Natuurlijk doe je dat'.

Ondertussen zijn we de carwash al weer uit. Hij grinnikt. 'Oke, en hoe kan ik bewijzen dat dat niet zo is?'.
'Dat kan je niet'.
Een grijns vult zijn gezicht terwijl hij zijn auto stil zet. 'Stap eens uit'.
'Hoezo?'.
'Gewoon' antwoord hij.
Ik heb geen idee wat zijn doel is, maar stap toch uit. Hij trekt de deur achter me dicht en draait het raampje open.

'Als je me niet vertrouwd ga ja maar lekker lopen' zegt hij plagerig.
Ik lach. 'Kom op Lewis, zo kan je niet zijn'.
'Oh jawel hoor' lacht hij.
Ik zucht en rol met mijn ogen. 'Goed ik bel Milo wel of hij me op komt halen'.
'Yeah right' roept Liam, terwijl hij toeterend weg rijdt.

Shit. Dat is waar ook. Milo's telefoon is kapot.