'Dus hoe wil je verklaren dat je in je ondergoed in de jongenskleedkamer stond?'.
Ik zit op het kantoor van Coach. Hij kijkt me boos aan en ik heb geen idee hoe ik me uit deze situatie ga redden. Help me. Nee echt, help.

'Het was een noodgeval' stamel ik. Hij fronst diep. 'Een noodgeval?'. Blijkbaar lijkt hij me te geloven.
'Ja, mijn kleding zat nog in Milo's tas en die lag in de jongenskleedkamer'.
Hij antwoordt niet en kijkt me doordringend aan.
'Het zal nooit meer gebeuren' verzeker ik hem.
'Dat mag ik hopen'. Hij klinkt gelukkig minder boos nu.
'Ik beloof het'.

Hij zucht diep. 'Ga maar gauw dan'.
Ik bedankt hem en loop het kantoor uit.
Milo staat buiten op me te wachten. 'En?'.
Ik heb zin om hem voor de gek te houden en zet mijn zieligste blik op.

'Wat? Nee dat meen je niet?' Slaat hij verward uit.
'Jawel. Ik lig uit het team'. Zijn ogen worden groot en hij wilt al richting het kantoor van Coach stampen. 'Ik ga eens een hartig woordje met die man spreken' tiert hij.

Voordat hij weg kan lopen grijp ik zijn pols vast. 'Milo rustig, het was een grapje' zeg ik lachend.
'Oh'. Hij kalmeert weer en perst een glimlach over zijn lippen. 'Heel grappig'.

Ik woel door zijn haren. 'Ach arme jongen, was je geschrokken?'. Hij kijkt me zogenaamd beteuterd aan, waar ik nog harder om moet lachen.
'Ja'.

Ondertussen komt Coach ook uit zijn kantoor gelopen. 'Denk aan regel nummer zeven jullie twee' fluistert hij in het voorbijgaan.

Milo en ik kijken elkaar een paar seconden lang aan en barsten dan in lachen uit. Regel nummer zeven is: Relaties binnen het team zijn niet toegestaan.
Milo en ik houden van elkaar, maar niet op die manier. Absoluut niet.

We lopen lachend richting de parkeerplaats. Als we bijna bij Milo's auto zijn komt er een brommer op ons afrijden. We springen aan de kant terwijl de bestuurder vlak langs ons heen scheert.
'Liam' mompelt Milo. 'Wat een klootzak'.

Ik zucht, haal mijn schouders op en besluit me er niks van aan te trekken. Die jongen kan de pot op.

We stappen samen in de auto en Milo zet me thuis af. 'Tot vanavond'.

Vanavond! Bijna vergeten! Vanavond is het schoolbal! 'Tot vanavond!'.

Milo rijdt weg en ik ren naar binnen toe. Ik moet nog zo veel doen. Haar, make-up, noem maar op. Lewis komt ook en ik wil er op en top uitzien. Niet dat hij me ziet staan, maar toch.

Je vraagt je vast af wie mijn date is niet waar?
Niemand namelijk. Milo en ik gaan samen als singles. Veel mensen vinden het raar dat een jongen en een meisje samen, maar niet als stel naar een bal gaan, maar ze moeten het er maar mee doen.

Ik trek mijn lichtblauwe jurkje aan en bind twee plukjes van mijn haar naar achteren. Verder doe ik alleen mascara op. Ik draag eigenlijk bijna nooit make-up. Het was al snel duidelijk dat ik geen mode icoon zou worden en ik hou me niet zo bezig met mijn uiterlijk.

Rond acht uur rijdt Milo's auto voor ons huis. Ik ren naar beneden. Mijn vader staat in de deuropening.
'Mila je bent pra-'.
'Dankje, ik moet gaan!' Roep ik naar hem.
'Ik wil nog een foto' zeurt hij.
Ik rol met mijn ogen, terwijl ik in mijn jasje schiet. 'Pap, serieus? Ik ga naar een schoolbal, ik heb geen date en jij wil mijn triestheid vastleggen met een foto?'.
Milo begint ongeduldig te toeteren als ik in mijn schoenen schiet. Schoenen ja, ik kan amper op hakken lopen en mijn blauwe sneakers passen prima bij mijn kleding.
Mijn vader reageert niet op mijn opmerking en geeft me een kus op mijn haar. 'Veel plezier'.

'Dankje' roep ik haar na. Ik trek de voordeur achter me dicht en ren naar de auto. Milo heeft een zwart pak aan met een wit overhemd. Ook heeft hij een blauwe stropdas.
Ik zucht zodra ik instap.
'Hoe krijgen we het nou weer voor elkaar om dezelfde kleur aan te doen?'. We hadden van te voren expres niks afgesproken, zodat mensen ons niet als een setje zouden zien.
'Ohw'. Milo kijkt me lachend aan. 'Sorry'.

Ik kijk hem nerveus aan. 'Wat als mensen denken dat we een stel zijn?'.
'Dat gebeurt niet' stelt hij me gerust.

Zodra we de school binnen lopen horen we de muziek al. Het bal is in de gymzaal en we worden er door een rode loper naartoe geleid.

Het is over vol in de zaal en door het felle licht dat zich onregelmatig verplaatst kan ik niemand herkennen, behalve Liam. Hij torent boven iedereen uit met zijn twee meter lengte.
Hij is lang, heel lang. Zo te zien is hij hier met een meisje -wat me niks verbaasd-.

'Dansen?' Vraagt Milo, als hij ziet dat ik naar zijn broer aan het staren ben.
Ik grinnik. 'Tuurlijk'.
We beginnen als twee gekken te dansen en trekken ons niks aan van de mensen om ons heen.

We dansen, maken foto's in de foto booth, eten van de chocolade fontein en stemmen op wie de bal prins en prinses moeten worden -of nou ja, Milo stemt en ik doe alsof, want ik vind dat hele "prins en prinses" gedoe onzin-.
We maken veel lol en het is een geweldige avond.

Wanneer er een slow nummer opkomt tikt er iemand op mijn arm. Ik kijk recht in het gezicht van Liam en mijn hart mist een slag. 'Zou ik dit maar even van je overnemen broertje?'. Lewis kijkt Milo triomfantelijk aan. Milo werpt hem een boze blik toe. 'Best'.

Waarom doet Liam dit? En belangrijker nog, waarom laat Milo dit toe?
Ik krijg geen kans om er over na te denken, want Liam slaat zijn armen al om me heen.
Één rust er op mijn heup en de andere om mijn nek. We zwieren in het rond en ik voel me schuldig tegenover Milo dat ik met zijn broer dans in plaats van met hem.

'Ben je hier niet met een ander meisje?' Vraag ik hem. Ik herinner me het meisje waarmee ik hem aan het begin van de avond zag.
'Jawel' antwoord hij droog. Oke dit is vaag. Er spoken duizenden vragen door mijn hoofd dus ik besluit de belangrijkste te stellen.
'Maar waarom dans je dan met mij nu?'.
'Omdat jij iemand verdient die wel kan dansen, niet zo iemand als Milo dus'.

'Maar-'. Ik wordt totaal overrompelt door zijn wijsvinger die mijn lippen raakt.
'Sttt, niet praten'.
'O-o-oke' stamel ik. Ik heb werkelijk waar geen idee wat hier gebeurt.

Wanneer het nummer eindigt trekt Milo Lewis bij me weg.
'Nu is het wel weer genoeg' zegt hij chagrijnig.
'Oh ja?' Vraagt Liam aan hem.
Hij kijkt zijn broertje uitdagend aan en Milo staart zo uitdagend mogelijk terug. Waar hij niet echt in slaagt, aangezien Liam veel groter en breder is.

Ik sta het hele gebeuren met open mond aan te kijken.
'Laten we het Helena zelf vragen' oppert Liam.
'Kap met me Helena te noemen' sis ik, maar hij doet net of hij me niet hoort.
'Prima. Dus wie kies je Lena? Mij of Lewis?' zegt Milo.
Ik zucht. 'Jongens ik....'.

'Durf je niet te kiezen?'. Liam kijkt me spottend aan.
'Oke goed, Lewis, Milo is mijn beste vriend en ik dans met hem vanavond'.
Milo kijkt zijn broer triomfantelijk aan. 'Afgewezen voor je kleine broertje' zegt hij spottend tegen Liam.
Liam kijkt hem geïrriteerd aan. 'Hou je klep snotaap'. Hij maakt dat hij weg komt en verdwijnt richting de chocolade fontein.

Milo kijkt me lachend aan. 'Ik dacht echt even dat je mij in de steek zou laten voor hem'.
Ik lach om zijn opmerking. Hij weet best dat ik dat niet zou doen toch? 'Dat nooit'.

Milo's ogen worden groot, terwijl hij richting de lucht wijst. 'Wat?' Vraag ik.
'Yo, I'll tell you what I want, what I really, really want' zingt hij mee met de muziek die uit de speakers aan het plafon galmt. Ons favoriete nummer!
'So tell me what you want, what you really, really want' zing ik terug.

We beginnen als twee gekken in het rond te dansen. Ik zie Liam vanaf een afstandje hoofdschuddend naar ons kijken, wat me alleen nog maar meer aanspoort. Ik zal hem eens laten zien hoeveel leuker ik het met Milo heb.

'If you wanna be my lover, you gotta get with my friends. Make it last forever, friendship never ends!' brullen Milo en ik mee. We worden van alle kanten aangestaard. Milo kijkt me grijzend aan. 'I wanna, I wanna, I wanna, I wanna, I wanna really, really, really wanna zigazig ah!'.

Iedereen om ons heen begint te klappen. Milo pakt mijn hand en we maken lachend een buiging. Mijn wangen gloeien, maar dit voelde goed.
We steken expres onze duim op naar Liam, die lachend wegkijkt.

Later die avond is het tijd voor de bal prins en prinses. Milo en ik zijn ervan overtuigd dat Lewis en zijn date weer zullen winnen, net als voorgaande jaren. Hij wind altíjd. Dat komt doordat alle meisjes zich praktisch voor zijn voeten werpen en daardoor dus ook voor hem stemmen. Wie zijn date is maakt hen niet uit. Hij neemt toch ieder jaar een ander meisje mee.

'En dan is het nu tijd voor de bekendmaking'.
Een meisje van de schoolcommissie kijkt op haar kaartje en vraagt om tromgeroffel.
'En de prins en prinses van dit jaar zijn....'.
'Milo Lewis en Helena Hale!'.
Oh nee. Oh nee! Dit is niet waar!

Alle mensen beginnen te klappen en we worden richting het podium geduwd.
Ik wil het liefst door de grond zakken, maar zodra ik op het podium sta kan ik er eigenlijk wel om lachen.

Ook Milo lijkt het zo te zien wel grappig te vinden en we kijken elkaar breed grijzend aan.
'Wat is er zo grappig?' Vraagt het meisje door de microfoon. Even overweeg ik om te vertellen dat we helemaal geen setje zijn, maar ik bedenk me dat het publiek dat waarschijnlijk niet leuk zal vinden en schudt mijn hoofd. 'Niks'.

We krijgen onze kronen, juichen naar de menigte en dansen nog wat in het rond. Dan is het echt tijd om naar huis te gaan.

Milo zet me thuis af. 'Slaap lekker prinses' zegt hij lachend. 'Slaap lekker prins'.
Hij lacht. 'Joe'.
'Doeg' roep ik nog, terwijl ik door de donkere regenachtige nacht naar mijn huis ren.

Mijn vader doet open en kijkt verbaasd naar mijn kroon. 'Zozo. En wie is de gelukkige prins?'.
Ik lach. 'Milo'. Ik zie iets van verwarring in zijn gezicht. Hij weet dat Milo en ik nooit iets met elkaar zullen krijgen.
'Ik leg het later wel uit, ik ga nu naar bed'.

Ik ren langs hem heen naar boven en duik mijn bed in. Ik ben doodop, maar deze avond was het méér dan waard. Het was een avond om nooit te vergeten.

Gelukkig had ik nog een voorraadje, want met dit warme weer kan ik echt niet schrijven :/
Vinden jullie het leuk tot nu toe? Ik ben benieuwd ;)
Xxx