Ik zucht, "ik denk dat ik maar ga. Ik breng te veel overlast en ik moet toch checken bij Steve enzo dus" zeg ik snel. Ik sta op en loop naar de deur. Billy pakt mijn hand vast. "We kunnen op se minst nog eten hier". Ik draai me om. "Okay Hargrove maar je moet je eerst wel aankleden want die kleren die je nu aan hebt zitten onder het bloed" zeg ik. "Ik wacht wel beneden". Ik loop de trap af naar beneden. De moeder van Billy is wat eten aan het klaarmaken. "Hey lieverd, ga je nu al naar huis?" Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Nee Uhm Billy had mij net uitgenodigd om hier te eten. Als u het goed vind?" Vraag ik voordat het helemaal niet mag. De vrouw knikt, "tuurlijk". Ik glimlach even en ga zitten aan de keukentafel. "Dus het was Charlie toch?" Vraagt ze. Ik knik. "Goed, hoelang ken je Billy al?". Ik zucht, "lang genoeg". Zijn moeder draait zich om en kijkt mij diep in mijn ogen aan. "Je moet uitkijken met hem lieverd. Ze aardig is hij niet" fluistert ze. Ik schik een beetje, in mijn nek krijg ik kippenvel. De krakende trap, het geluid van de koelkast. Ik hoor alles duidelijker. "Uhm... mevrouw. Hargrove ik denk dat ik maar ga, het is al laat en ik voel mij niet zo goed. Zeg maar tegen hem dat ik er niet meer ben". Ik voel mij vaag en loop wankelend de deur uit. Iemand komt van de trap af stormen. Ik open de deur en loop naar buiten. "Charlie!" Schreeuwt Billy. Ik negeer hem en ren weg. "Charlieeeee!" Hoor ik nog achter mij.

Ik ren door het bos heen. De walkietalkie van Will heb ik nog. Ik druk een knopje in en begin te praten. "Dustin? Mike? Lucas? Horen jullie mij?" Vraag ik. De bladeren onder mijn voeten geven veel geluid. In mijn hoofd is het wazig. Ik weet niet waar ik heen ga maar vanbinnen heb ik zo een gevoel dat ik wel weet waar ik heen ga. Ik loop naar een plek toe, er zit een groot gat in de grond. Waar ben ik toch beland?

Ik sta thuis in mijn kamer met 2 jurken in mijn handen. De ene is blauw en de ander wit. Ik weet niet welke ik moet kiezen. Ik loop naar Will zijn kamer. "Blauw of wit?" Vraag ik. Will schrikt. "Uhm wit?" Zeg hij. Ik loop weer terug en trek mijn witte jurk aan. Het staat lelijk maar ik moet vanavond overleven. Ik doe mijn haar goed, schoenen aan en ren naar beneden toe. "Wat zie je er mooi uit Charlie!" Zegt Joyce. Ik glimlach, "dankje Joyce!". Eenmaal op school zie ik allemaal meisjes in jurken, jongens in pak. Will was al naar binnen gegaan. Ik sta voor de deur. In een auto zie ik Dustin en Steve praten. Ik lach even en loop naar de auto, ik ga naast Dustin zijn deur staan en klop op het raam. De 2 schikken zich dood. Steve doet het raam omlaag. "Jullie hadden jullie gezichten moeten zien!" Lach ik. Dustin en Steve stappen uit. "Kan dit?" Vraagt hij. Ik kijk van boven naar beneden hem aan. "Als ik jonger was geweest had ik aan je voeten gelegen" zeg ik met een smile. Dustin lacht ook even en loopt naar binnen. "Dus.. jij gaat alleen?" Vraag ik aan Steve. Hij schud zijn hoofd. "Ik ga helemaal niet". Ik trek mijn wenkbrauw op. "King Harrington gaat niet naar het bal?" Zeg ik. "Dat kan niet. Elk meisje hangt aan je als visjes in de zee". Steve lacht, "nu niet. Ik denk dat ik dit jaar oversla". Ik loop naar hem toe en steek mijn hand uit. "Jij Harrington, wil jij met mij naar het bal gaan?" Vraag ik. Steve lacht, "ja Byers. Dat zou ik wel willen".

We lopen naar binnen. Het is super mooi versierd. Will zwaait naar mij en ik zwaai terug. "Het Will. Mike. Dustin. Lucas. Max" zeg ik. Ik kijk Max even aan. "Je broer is veilig thuis voor als je het wilde weten". Max knikt. Er speelt muziek, Lucas en Max gaan samen dansen, Will en een ander meisje, En Mike. Mike staat alleen, hij kijkt rond. Er komt een meisje uit de gang gelopen. Ik heb haar nog niet eerder gezien. Steve pakt mijn hand. "Zullen we?" Vraag ik. Ik glimlach en leg mijn armen in zijn nek. Hij legt zijn handen om mijn heupen en we beginnen te dansen. "Weet je Harrington je bent niet zo slecht als dat ik dacht dat je was" zeg ik. "Je bent aardig en vrolijk. Niet zo als de andere playboys bij mij thuis". Steve lacht, "wat heb je eigenlijk met Billy gedaan?" Vraagt Steve. Ik kijk hem met grote ogen aan, "niets, ik heb hem alleen naar huis gebracht. Sindsdien ben ik thuis gebleven. Ik voelde me niet zo lekker" zeg ik snel. "Maar Steve jouw gezicht is wel goed geheeld". Ik wrijf even over zijn gezicht met mijn hand. Hij pakt mijn hand vast en kijkt mij diep in mijn ogen aan. "Je hebt nog nooit Steve tegen mij gezegd weet je dat". Ik kijk hem met grote ogen aan. "Misschien is je achternaam mooier dan je voornaam". Steve lacht een beetje quirky. Ik zucht, "ik ga wat drinken halen. Wil je ook?" Vraagt Steve. Ik knik. Hij loopt weg en ik sta alleen. Ik wrijf even in mijn nek. Mijn hoofd begint weer even te draaien, ik loop weg langs alle mensen. "Charlie?" Roept iemand. Ik draai mij om. "Gaat het?" Vraagt Steve. Ik knik. "Ja sorry ik voelde even iets, kunnen we misschien even zitten. Ik voel je niet zo lekker". We gaan allebei zitten bij de tribunes. Steve legt zijn hand op mijn voorhoofd. "Je voelt echt koud. Gaat het wel?" Vraagt hij. Ik knik en neem een grote slok van mijn punch. "Ja, ik denk dat het wel weer gaat ja".