De maanden zijn al weer voorbij en vandaag is het mijn verjaardag. Jeee! Nee! Ik haat mijn verjaardag. Te veel aandacht, te veel neppigheid, te veel gezeik. Iedereen weet mijn verjaardag sinds vorige maand en ik heb er echt geen zin in. Ik pak mijn spullen en loop naar beneden. "Gefeliciteerd Charlie! 18 jaar alweer!" Zegt Joyce die mij een grote smak op mijn wang geeft. Ik glimlach een beetje nep. "Is Jonathan al buiten?" Vraag ik. Joyce knikt. Ik ren snel naar buiten toe en stap de auto in. "Gefeliciteerd!" Zegt Jonathan vrolijk. Ik zucht en rol mijn ogen. "Bedank! I guess". De rit naar school is stil, geen gepraat, gewoon rust. "Ik zie je zo wel" zeg ik tegen Jonathan terwijl ik uit de auto loop. Ik loop rustig naar binnen maar ik word weer gestoord. "Charlie!" Roept iemand. Ik kijk om. Het is de gast van de wc. "Ga weg Bradley!" Zeg ik wat geïrriteerd. Hij lacht. "Rustig maar birthday girl" zegt hij. Ik sta stil. "Hoe weet jij dat ik jarig ben?" Vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. "Uhm.. de directeur, iedereen weet het nu". Uhggghh, waarom nou. Ik loop weer verder. "Kijk bradley! Heel leuk en aardig maar ik heb geen zin in het gezeik over, 'Omg Hey je bent jarig' want als iemand dat zegt word ik kniftig" brul ik. Ik loop naar een muurtje toe en ga tegen de muur staan. Bradley gaat ernaast staan. "Dus, je gaat niets leuks doen voor je verjaardag?" Zegt hij. Ik schud mijn hoofd. "Nope, het is de ergste dag van mijn leven" zeg ik. We kletsten nog wat verder maar dan hoor ik een auto scheuren door een bocht. Ik kijk op. Ik herken de auto gelijk. "Shit". Bradley kijkt mij raar aan. "Wat, je huiswerk niet gemaakt?!" Zegt hij lachend. Ik schud mijn hoofd. "Het is erger". Het persoon komt uit de auto gestapt. Hij zwaait wat met zijn haar en kijkt mij van een afstand aan. Ik paniek helemaal en kijk naar bradley."Shit shit shit!".. In mijn ooghoek zie ik hem aan komen lopen. Bradley kijkt een beetje confused, ik zucht en pak hem beet. Zijn ogen worden heel groot maar voordat hij iets kan doen begin ik hem te zoenen zodat het Dexter misschien afschrikt. "Wel wel wel Charlie, dat is lang geleden" zegt hij. Ik stop met het zoenen en kijk hem aan. "Dexter, vriend! Haii" zeg ik akward. Jap dat was ik vergeten te vertellen, Dexter.. die tweeling-gast was mijn vriendje. "Wat zie je er weer mooi uit" zegt Dexter gemeen. "Wie is die gast? Je vriendje?". Ik kijk hem boos aan. "Hij is mijn vriendje ja! Wat doe jij hier eigenlijk?". Dexter kijkt mij wat raar aan. Hij loopt wat dichterbij en leunt over mij heen. Hij pakt mijn handen heel stevig vast. Het doet gewoon pijn. Achter Dexter zie ik iemand staan. Waarom moet dit mij nou gebeuren. Het is steve hij kijkt een beetje heel erg boos. Ik probeer Dexter opzei te duwen maar hij duwt mijn rug keihard tegen de muur achter mij.

"Jij blijft bij mij voor eeuwig Charlie, jij kan mij niet verlaten" zegt Dexter evil. Ik kijk hem boos aan en probeer mij nog steeds los te wurmen maar Steve komt al op mij aflopen. "Hey!" Roept hij boos. Dexter kijkt op en laat mij los. "Bemoei je ergens anders mee, stupid". Steve pakt dexter beet en draait hem om. "Ik zei toch! Ga! Weg!". Ik kijk hun aan.

Het is het einde van de dag en ik zit nog steeds met een traan over mijn wang in de les. "Charlie? Wat is de wortel van 456?" Vraagt mijn docent. Ik kan mij echt niet meer concentreren het enige wat in mijn hoofd opspeelt is Steve... die idioot Dexter en Bradley die ik ook weer ga kwetsen. "Charlie?" Zegt de docent. Ik schud mijn hoofd. "Sorry". Ik ren het lokaal uit en ga buiten een frisse neus halen. "Charlie?! Wacht waar ga je heen" hoor ik iemand achter mij zeggen. Het is Bradley. "Ga toch weg!" Brul ik met tranen. "Charlie? Kan je misschien uitleggen wat er net aan de hand was?" Vraagt hij. Ik zucht. Ik moet de waarheid toch zeggen. "Okay, het begin toen ik nog in LA woonde, ik had in het begin het beste leven ooit. 2 beste vrienden, Dexter en Damian. Ik deed alles met hun, toen ik 15 werd kregen Dexter en ik verkering. Gewoon om dingen uit te proberen. Later kwam ik er achter dat hij vreemd ging op mij met een stuk of 10 andere meisjes dus ik wilde het uitmaken, maar van hem mocht dat niet. Dat is een rede waarom ik naar Hawkins was verhuisd. Ik ben echt de klos als hij weer in de buurt is" zeg ik. Bradley knikt begrijpend. "En die andere gozer?" Vraagt hij. Ik zucht. "Ik... ik kwam 1 of 2 jaar geleden naar Hawkins toe, er was daar echt een koning. Steve Harrington, ik heb voordat ik hier was al met hem gedate, nou ja we daten nog steeds maar ja nu... Het werkt goed uit maar toen ik Dexter zag raakte ik in paniek dus dat was de rede waarom ja... ik jouw kuste... dat heeft hij blijkbaar gezien dus..". Bradley knikt. "Vond je het lekker?" Vraagt hij. Ik kijk hem boos aan. "Houd toch je mond dicht". Hij begint te lachen. Ik geef hem een duwtje. "Weet je Bradley, je bent echt irritant wist je dat?!" Zeg ik. Hij knikt. "Daarom ben ik toch ook vrienden met jouw" zegt hij. Ik lach even kort. De bel gaat en kinderen lopen naar buiten. Iedereen kijkt mij aan. Ik probeer niet te kijken naar ze maar het lukt niet. "Ik zie je morgen weer".