Ik paniek een beetje in mijn kamer. "Waarom wilde 'ze' het niet vertellen. Wie is die 'ze' persoon?" Vraag ik gestrest. El pakt mijn hand vast. "Het is Joyce. Ze wilde je veilig houden" zegt ze. Ik laat El los en storm de kamer uit naar Jonathan zijn deur. Ik klop als een malloot. "Jonathaannnn!" Brul ik. Hij doet de deur open. "Wat?" Zegt hij, maar voordat hij het weet storm ik zijn kamer binnen. "Jij wist het ook! Toch!" Brul ik. Jonathan begrijpt het niet. "Jij weet ook dat ik dood ben gegaan. Jij weet ook dat Billy er nog is... en Steve... is hij dood?" Vraag ik. Tranen beginnen op te komen. Jonathan knuffelt mij. "Wil je de waarheid?" Vraagt hij.

Na een tijdje heeft hij alles uitgelegd. "Dus het is allemaal waar. Jullie hebben mij gered uit the upside down voordat ik echt dood was. Billy heb ik ook echt gered en Steve... hij leeft nog" zeg ik wat vrolijker. Jonathan knikt. Ik bedenk mij iets. "Ik ga terug naar Hawkins. Terug naar wat er gebeurd is. Ik wil hun weer zien!". Ik loop uit de kamer maar Jonathan houd mijn hand vast. "Het kan niet Charlie. Je hebt een groter probleem. Je ouders komen hierheen" zegt hij. Ik sta stil van de woorden. Mijn ouders? Sinds wanneer geven hun om mij? Ik zucht en trek mijn hand weg. "Ik hoef hun niet te zien". Ik storm naar mijn kamer en pak mijn spullen in. Ik rol mijn koffer naar beneden. "Wacht!" Hoor ik 3 stemmen roepen. Ik draai mij om. Daar staat Jonathan, Will en Eleven met hun koffers. "Als jij naar Hawkins gaat, gaan wij ook".

In Hawkins

We hebben nu al uren gereden en daar zijn we weer. Het afgrijselijke stadje Hawkins. Ik stap de auto uit en het voelt al gelijk weer als thuis. "Waar zullen wij eerst heen gaan?" Vraagt Jonathan. "Billy's huis, jullie kunnen wel naar Mike enzo" zeg ik. Ik stap weer in de auto en we rijden naar Billy zijn huis. Ik sta voor de deur. Jonathan rijd weg met de rest. Ik zet wat meer stappen naar de deur en klop aan. Billy doet open. "Ik hoef geen koekjes te.... Charlie!?" Zegt hij. Ik schiet in de lach. Hij begint ook te lachen van vreugde en knuffelt mij stevig. "Wat doe je hier.... en wacht" zegt hij. Ik kijk hem aan. "Hoe weet je dat ik nog leef?" Vraagt hij. Ik zucht, "lang verhaal".

We zijn naar binnen gelopen naar zijn kamer. "En nog andere meisjes gevonden?" Vraag ik. Hij schud zijn hoofd. "Nehh niet echt. Elke bitch hier op straat heeft mij al gehad" zegt hij. Ik glimlach en schud mijn hoofd. Ik weet het mensen. Billy en ik zijn vrienden geworden. Toen we in het ziekenhuis laggen... ontstond er een vriendschap. "Dus Robin ook niet?" Vraag ik. Hij begint hard te lachen. "Nee... ze is lesbi" zegt hij. Ik knik. "Was enigszins te verwachten". Billy kijkt mij aan. "Jij hebt jij nog een jongen gevonden?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Met dit gezicht. Met deze vlekken en met dit haar.... noppeeeee". Het is stil. We staren een beetje naar elkaar. Ik denk aan Steve. "Uhm Billy. Kan ik vanavond of een andere keer weer langs komen want ik moet echt even gaan" zeg ik snel. Hij knikt. We geven elkaar nog even een knuffel en ik ga weg.

Ik loop wat over de straten. Ik ben bang om Steve te zien maar toch loop ik naar zijn huis. Ik sta voor de deur. Zijn moeder doet open. "Hey! Is Steve misschien thuis?" Vraag ik. Ze kijkt mij een beetje raar aan. Ik denk dat het komt door de zwarte vlekken. "Uhm ja hij is thuis" zegt ze. "Okay waar is Robin ?" Vraag ik. Ze wijst naar boven. Ik bedank haar nog even en ren naar de kamer en klop op de deur. Ik had gehoord dat Robin bij Steve is ingetrokken vanwegen haar ouders relatie. "Ik ben even bezig!" roept ze. Ik klop nog een keer. Ik hoor hem naar de deur toe lopen. "Wat is er?" Zegt ze. Ik ren snel naar binnen. Ze doet de deur dicht. "Charlie?!" Roept ze. "Shhhhtttt" fluister ik. Ze komt wat dichterbij. "Wacht je was toch in... je mocht niet weten dat wij bestonden" zegt ze. Ik knik. "Ik weet het maar ik ben hier gekomen voor jullie. El heeft het echte verhaal verteld". Ze glimlacht en knuffelt mij. "Robin! Wat doe je!" Schreeuwt iemand. "Shit het is Steve, verstop je" fluistert ze. Ik ga in een kast staan. Steve opent de kamerdeur. "Tegen wie ben je aan het praten!?" Zegt Steve. Ze schud haar hoofd. "Niemand! Ik ben echt alleen". Ik zucht in de kast. Ik moet hem echt zien. Echt. Ik spring uit de kast in Steve's armen. Hij schikt heel erg en kijkt mij aan. "Steve!" Zeg ik. Tranen vallen van mijn wangen af. Hij laat mij los. "Charlie?!" Zegt hij. Robin lacht. "Ja het is Charlie! Ze is hier helemaal voor jouw, voor ons gekomen" zegt ze. Hij lacht, knuffelt mij, tilt mij op en loopt naar zijn kamer. Ik houd mij stevig vast.

"Ik dacht dat... dat je" zegt Steve. Ik schud mijn hoofd. Hij kijkt mij diepzinnig aan. "Je haar is wat aangegroeid maar de vlekken blijven" zegt hij. Ik lach. "Ja i know. Mijn oude lange haren heb ik bij de oude jouw gelaten" zeg ik met een lach. Ik ga op zijn bed zitten, hij komt naast mij zitten. Ik wrijf over zijn wang. "Kan jij nog wat herinneren voor vroeger?" Vraag ik. Hij denkt na. "Tuurlijk. Jij niet meer dan?" zegt hij. Ik glimlach. "Oh ja met Billy!" Zeg ik met een lach. Hij kijkt wat raar. "Billy?". Ik kijk hem raar aan. "Jij kent hem toch wel nog" zeg ik met een raar gezicht. Hij knikt lichtjes maar daarna lacht hij keihard. Ik, begin ook te lachen. "Jemig Steve, ik dacht dat je het allemaal niet meer wist".