Billy opent de deur. Allerlei doctoren beginnen in het Russisch te praten. "Oh ja vergeten. We zitten in Rusland" zeg ik tegen Billy. Hij begint te lachen. "Hoe the hell komen wij in Rusland" zegt Billy. Ik begin ook te lachen. Samen liggen we in een deuk. "Charlie!" Roept iemand. Ik kijk op en stop gelijk met lachen. "Shit". Billy kijkt raar. "Charlie!!! What the hell doe je in Rusland!" Roept iemand naar mij. Ik loop naar voren. "Dexter en Damian!" Zeg ik. What the hell doen hun hier? "Charlie. Lang geleden. Een jaar of zo" zegt Damian. Okay ik zal het even uitleggen. Dexter en Damian. De 2 grootste lullen van like heel het planeet waarmee ik vrienden was in LA. Allebei roken ze, allebei doen ze aan drugs en allebei zijn ze players. Ik knuffel ze even alsof ik ze nog mag. "Yo. En wie is die gast achter je?" Vraagt Dexter. Ik kijk even naar Billy. "Hij. Ik ken hem niet. Nee hij zat bij mij in de zaal waar we net uit kwamen. Ik... ik ben verbaast dat jullie naar mij zijn gekomen in Rusland" zeg ik maar snel om het onderwerp te veranderen. Dexter en Damian kijken elkaar aan en halen hun schouders op. "We zijn gekomen voor jouw toch. We hoorde van je ouders dat je in het ziekenhuis log dus waarom zouden we niet komen" zegt Damian. Ik haal mijn schouders op. "Charlie!?" Hoor ik weer iemand roepen. Ik kijk achter D en D en daar staat Joyce met de rest. Ik loop wat naar voren. Joyce rent op mij af en knuffelt mij voorzichtig. "Wie zijn dit?" Vraagt Joyce. Ik zucht. "Dexter en Damian. Oude vrienden van mij". Joyce knikt. Steve komt op mij af lopen. Ik kijk Joyce aan. Ik vind het jammer dat ik haar teleur gesteld hebt. Mijn hoofd begint pijn te doen ik laat alles vallen.

"Charlie! Charlie je bent er weer" hoor ik iemand vaag roepen. Ik knipper met mijn ogen. "Waar ben ik?" Vraag ik. "Rustig maar Charlie. De dokter zal zo komen. Blijf bij ons". Ik kijk voor mij uit. "Joyce?". Ik leg mijn hoofd weer op mijn kussen en luister naar de piepjes en geluidjes in de kamer. "Is dit Charlie Byers" hoor ik iemand roepen. "Ik ben dochter Stage". Ik kijk op. "Wat is er aan de hand?" Vraag ik. "Billy. Hopper". Joyce pakt mijn hand vast. "Rustig maar lieverd. Het komt goed. Dokter u kunt haar wel helpen toch?" Vraagt Joyce. De dokter knikt. "Ze moet alleen geopereerd worden. De grote wonden op haar lichaam had haar dood kunnen zijn. Als jullie haar later hadden gebracht had het anders afgelopen" zegt de dokter. Ik schud mijn hoofd. "Waar is Steve?" Vraag ik verlamd. Joyce schud haar hoofd. Ik begint te huilen"We. We waren in Rusland toch. Ik had Billy gered uit... en Steve..." maar de dokter doet een mondkapje op mijn mond en ik val weg.

Ik word weer langzaam wakker. Ik voel me al weer wat beter. "Joyce?" Roep ik. De deur gaat open. "Lieverd gaat het wel goed met je. Ik hoop dat de pijn snel zakt" zegt Joyce. Ik zucht en denk na. "Billy" fluister ik. Joyce kijkt mij raar aan. "Wat is er lieverd?". Ik probeer rechtop te zitten. "Billy. Ik heb hem gezien in mijn droom. In the upside down. Met Hopper. Rob ging mij helpen en.." zeg ik. Joyce pakt mijn hand vast. "Het zijn maar dromen Charlie. Steve kan hier elk moment zijn" zegt ze. Ik zucht en glimlach even. Waarom voelde het allemaal zo echt aan? De deur gaat weer open. Het is de dokter. "Ik heb goed nieuws. Als Charlie hier nog 2 dagen blijft mag ze uit het ziekenhuis". Ik kijk de dokter aan. "Dank u wel dokter". Hij glimlacht en verlaat de kamer. Steve komt naar binnen gerend. "Charlie!". Ik glimlach. "Charlie. Gaat het wel?" Vraagt hij. Ik knik. "Ik zal jullie wel alleen laten" zegt Joyce die uit de kamer loopt. Steve komt op mijn bed zitten. "Ik heb echt lang gewacht voordat ik je kon zien" zegt hij. Ik probeer rechtop te zitten. "Hoe lang zit ik hier al in dit ziekenhuis?" Vraag ik. Steve haalt zijn schouders op. "Nu al voor 1 weken" zegt hij. Ik kijk wat geschrokken. "1 weken?!" Roep ik. Steve knikt. Ik begin uit het niets te huilen. Steve komt wat dichterbij. "Ik snap het Charlie" zegt hij. Ik schud mijn hoofd. "Je snapt het niet. Het is anders. Ik heb gedroomd. Over mij, ik zat in the upside down vast. Ik moest Billy en Hopper eruit halen voordat het te laat was. Ze zijn dood door mij" zeg ik met een traan.

Een week later

Ik ben met Joyce, Jonathan, Eleven en Will weg gegaan uit Hawkins. Ik word wakker door mijn wekker. "Kinderen het is tijd voor school!" Roept Joyce van beneden. Ik sta op en kijk even in de spiegel. Mijn haar is kort net zoals in mijn droom. Mijn littekens zijn erg zichtbaar. En mijn hart is nog steeds gebroken. Ik voel mij anders dan in het begin. Ik voel mij schuldig voor alles wat er in Hawkins is gebeurd, maar ik leef verder. Ik ren naar mijn stoel en doe snel wat make-up op. "Charlie?! Kom je nog?" Roept Joyce. "Jaaa ik komm!" Roep ik terug. Ik ren de trap af met zijn schooltas naar beneden. Ik geeft Joyce nog een zoen op haar wang en ren naar buiten. "Jonathan wacht op mij!" Roep ik. Jonathan wacht in de auto. Ik stap snel in en Jonathan rijd weg. "Ik heb zo geen zin in deze nieuwe school. Nieuwe mensen, nieuwe uitdagingen, nieuw alles" zegt Jonathan. Ik knik. "Waar zijn Eleven en Will?" Vraag ik. Jonathan geeft een draai aan het stuur. "Met de fiets". Ik knik even licht en staar uit het raam.

We zijn aangekomen. Het is tijd om mijzelf voor schut te zetten. Yay. Ik stap met 1 been uit de deur en kijk om mij heen of ik El en Will zie maar nee ik zie ze niet. "Home sweet home, New school, New people, New life".