Ik zucht. "Okay, waarheen it is. Maar wat als ik het niet overleef. Alles in mijn lichaam is op. Mijn benen werken slecht mee. Mijn handen. Mijn hoofd. Alles is bijna uit" zeg ik. Rob schud zijn hoofd. "Je gaat het overleven. Heb vertrouwen in jouw vrienden Charlie" zegt Rob.

In het vliegtuig

Joyce is met iedereen onderweg naar Rusland. Het moet met het vliegtuig. "Wat weet jij allemaal over de Russen?" Vraagt Jonathan aan de man. "En wat is je naam?". De man zucht en gaat goed zitten. "Mijn naam is dr. Hendrieck. Dennis Hendrieck. Ik was de dokter bande Russen. Ik heb met ze samen gewerkt alleen ze kwamen er achter dat ik anders was. Een verrader. Dus ze hebben mij mishandeld. Pijn gedaan" zegt Dennis. Jonathan zucht. "Maar waar moeten we heen in Rusland?" Vraagt Jonathan. "Het is geheim maar ik zal het wel laten zien". Jonathan knikt en gaat weer zitten op zijn eigen plek.

Na uren stil zitten zijn ze geland en staan ze op het vliegveld in Rusland. "En wat nu?" Zegt Steve. De man kijkt om zich heen en wijst naar een grote bus. Het is een mooie bus. Er stapt een vrouw uit. "Robin!?" Roept Steve. Robin lacht. "Wat doen jullie hier?" Vraagt ze. Steve loopt op haar af. "We zijn hier voor-". "We zijn hier voor iets dat wij in de auto willen vertellen" zegt Dustin er achter aan. We stappen met zijn alle de bus in. "Okay wat is er aan de hand?" Vraagt Robin. "We zijn hier voor Charlie, Hopper en Billy. Ze leven nog. El heeft alles gezien. Dennis gaat ons vertellen waar we heen moeten. Een soort basis" zegt Jonathan. Robin knikt. "Ik weet de weg" zegt ze. Mike kijkt haar raar aan. "Hoe?". Robin glimlacht. "Ik ken mensen via andere mensen" zegt ze.

Ze zijn nu al 2 uur onderweg, ze staan met zijn alle voor een groot gebouw. De Rus staat voor een praat apparaat en begint shit in het Russisch te vertellen. Ze komen naar binnen. Stiekem lopen ze door alles langs. En daar zijn ze. Bij het nieuwe portaal. El sluit haar ogen en probeert connectie te maken.

Bij Charlie

Ik loop heel mank met de 2 lichamen ergens naartoe. En dan. Dan zie ik Eleven. "El!?" Roep ik. Ze loopt naar mij toe. En maakt een beweging dat ik mee moet komen. Ze pakt 1 van de lichamen mee. We strompelen naar de uitgang. Het portaal. "Je moet hier uit komen" zegt Eleven. Het portaal staat een beetje open. Dit is mijn kans. Mijn kans om te ontsnappen. Weg uit deze hel. Ik kijk nog een keer achter mij en daar staat Rob. "Charlie!" Roept hij. "Er kunnen maar 2 mensen uit! Het gat is niet groot genoeg".Ik sta stil. El kijkt mij aan. en ze springen er uit. "Maak een wijze keus. Je kan altijd nog terug komen. Ik laat een traan vallen en het lichaam dat ik vast had laat ik los en spring er ook uit. Ik val op de grond. De lucht is anders. Ik ben weer terug.

In Rusland

El open haar ogen en ademt hevig. Ik lig op de grond. Het is koud heel erg koud. Ik kijk op en naast mij ligt een lichaam. De ademen weer. Ik probeer op te staan maar mijn benen werken niet meer. Het is anders. Steve rent op mij af en pakt mij vast. "Charlie!" Roept hij. Ik knipper met mijn ogen. "St-eve". En dan is het zwart voor mijn ogen.

Ik word weer wakker. Een vel licht schijnt in mijn ogen. "Ben ik nu echt dood" mompel ik. Ik hoor een kleine lach. "Ik hoop het niet". Ik kijk naast mij. Het is Billy. "Billy!" Zeg ik. Hij draait zijn hoofd ook om. "Het spijt mij. Het spijt mij dat het zo lang duurde. Ik was verkeerd bezig. Heel verkeerd. Ik heb het verpest" zeg ik. Hij schud zijn hoofd. "Nee Charlie. Ik heb het verpest. Ik had nooit vervelend moeten doen tegen jouw, ik had je met rust moeten laten. Jij en Steve zijn leuk bij elkaar" zegt Billy. Ik glimlach en strek mijn hand uit naar hem. Hij strekt ook zijn hand en pakt die van mij. De deur gaat open. Ik kijk zonder zijn hand los te laten naar de deur. "Charlie!" Zegt Steve. Ik glimlach en laat Billy's hand snel los. Steve loopt naar mij toe en geeft een kus op mijn voorhoofd. "Wat is er eigenlijk gebeurd in the upside down?" Vraagt Steve. Ik zucht. "Ik vertel het later wel" zeg ik. Steve kijkt raar. "Okay gelukkig. Ik ben al blij dat je hier bent. Vooral levend. Ik laat je even met rust nu" zegt Steve. Ik knik. "Ik kom wel weer terug als de dokters zijn geweest". Hij loopt weg en doet de deur dicht . Ik zucht en denk na. "Hoe hou jij het vol met hem?" Vraagt Billy met een lach. Ik ga zitten op het bed en probeer te staan. "Wacht? Zegt Billy en hij probeert ook te staan. Hij pakt mijn handen vast en we houden samen evenwicht. Ik begin te lachen. "Wat hebben ze eigenlijk in ons infuus gedaan?" Vraag ik. Billy kijkt er even naar. "Ik denk... dat ik het niet weet" zegt Billy lacherig. Ik kijk Billy even goed aan. De vlekken op zijn gezicht zijn nog niet helemaal weg. Verder ziet hij er prima uit. "Gaat het wel?" Vraagt Billy. "Ik bedoel, je haar, gezicht, lichaam. De vlekken". Ik glimlach lichtjes en kijk naar beneden. "Het gaat wel ja. De vlekken in mijn gezicht verdwijnen hoop ik wel en mijn haar groeit wel weer aan. Mijn lichaam zal helen. Weet je Billy. Toen in jouw voor het eerst zag, toen je mij bijna aanreed. Dacht ik echt dat je zo een douchebag was. Zo een populair kind die iedereen leuk vind. In het begin was je het nog steeds maar je bent veranderd Hargrove" zeg ik. Billy glimlacht typisch Billy. Hij legt zijn hand op mijn wang en kijkt mij even aan. "Zullen we even naar buiten" zeg hij. Ik knik. Ik loop nog wat mank maar Billy ondersteunt mij. We lopen samen uit de kamer.