"Wat bedoel je met 'mama Byers'?" Vraagt Jonathan. El staat op. "Jullie mama. Zij weet waar het portaal is". Jonathan begrijpt het nu. "Dat is waar we moeten het aan haar vragen" zegt Jonathan. Nancy staat op en gaat met Jonathan mee. Steve kijkt naar El. "En wat kan ik doen?" Vraagt hij. El haalt haar schouders op. Steve gaat zitten op een bankje. Dustin gaat naast hem staan. "Het komt wel goed met haar, het is Charlie. Ze red het wel" zegt Dustin die naast hem gaat zitten. "Nee, het is mijn schuld. Ik heb haar alleen gelaten. Daardoor had ze meer connectie met Billy. Nu is ze dood of wat je het ook wilt noemen" zegt Steve.

Nancy en Jonathan lopen naar boven toe. Daar zitten de moeder van Mike en Jonathan zijn moeder. "Hey mam, kan ik je misschien even spreken?" Vraagt Jonathan. Joyce knikt en loopt naar hun toe. "Wat is er?" Vraagt ze. Nancy en Jonathan kijken elkaar even aan. "Jij weet toch waar het portaal is?". Joyce kijkt hun raar aan. "Wat voor por-.... ohhhh.... ja ik denk wel dat ik weer waar het is. Waarom?" Zegt Joyce. Nancy zucht. "Zo kunnen we Charlie weer terug krijgen, als we het portaal openen kan ze eruit komen" zegt Nancy. Joyce schud haar hoofd lichtjes. "Is er geen andere weg?" Vraagt ze. "Nee mam, als ze er voor morgen niet uit komt is ze echt dood" zegt Jonathan bang. Joyce loopt even naar karen Wheeler. "Sorry maar ik ga even weg. Ik ben wat vergeten" zegt ze. Karen knikt en Joyce gaat met de kinderen naar buiten. Iedereen is er.

"Okay dus ik moet aan jullie laten zien waar het portaal is?" Zegt Joyce. Steve knikt net zoals de rest. "We moeten wel. We kunnen niet iemand voor de leeuwen gooien omdat wij bang zijn. Ee moeten sterk zijn. Charlie heeft ons pijn gedaan. Kapot gemaakt. Maar we moeten haar redden" zegt Dustin. Joyce knikt en stapt de auto in. De anderen springen er ook in. Ze rijden allemaal naar het portaal toe.

Bij Charlie

Ik ben nu al eeuwen aan het lopen. En lopen. En lopen naar niets toe. Naar een zwart gat. Waar is Rob als je heb nodig hebt? "Waar heb je het over ik ben er altijd?!" Hoor ik iemand zeggen. Ik kijk om mij heen en Rob staat achter mij. "Jezus ik had iets kunnen breken" zeg ik geschrokken. "Mag ik een vraag stellen?". Rob knikt. "Wat is er dan?" Vraagt hij. Ik zucht, "waarom zie ik Eleven soms?". Rob haalt zijn schouders lichtelijk op. "Ze kan kijken in the upside down. Ze weten dat je nog leeft. Nu moeten ze alleen nog de opening vinden. Je leeft eigenlijk in een boek. Elke bladzijde die je leest heeft een verhaal. En als het verhaal afgelopen is. Boem!" Zegt Rob. Ik schik een beetje. Een boek? "Waar zit ik dan ongeveer. Welke bladzijde?" Vraag ik. Rob kijk mij aan. "Wil je herschreven weten?". Ik knik. "Je bent op 98 van de 100". Ik kijk hem geschrokken aan. "Ik kan hier dus zelf niet uitkomen? In mijn eentje?". Rob schud zijn hoofd. Je kan wel mensen meenemen. Het enige wat je hoeft te doen is ze vinden. Simpel toch" zegt Rob. Hij is weer weg. Ik zucht. Simpel? Simpel! Het is niet zo simpel. Ik moet... ze vinden. Ik denk even aan Billy en Hopper. Waar ik ze zag. Op de begrafenis. Het was tragisch. Een lichtflits voor mijn ogen en daar ben ik weer. Waar wij met zijn drieën begraven zijn. Ik hinkel soort van naar de 3 kisten toe. Ik open de eerste. Leeg! De 2e.... en daar zie ik het. Hopper. Ik laat een traan vallen op de kist. Hij beweegt niet maar ze moeten mee. De andere kist maak ik ook open. Billy!

In Hawkins

Ze staan voor de mall. Het gebouw met herinneringen. Ze rennen met zijn alle naar binnen. Naar de plek van het portaal. Door alle gangen heen. "We zijn er bijna. Wel voorzichtig zijn" zegt Joyce. Steve loopt bij Dustin. "Het is anders?" Zegt Dustin. Steve trekt zijn wenkbrauw op, "waarom? Het is gewoon hetzelfde toch?". Dustin rolt zijn ogen. "Ja jij was gedrogeerd dus je herinnerd je het niet. Het lijkt schoon. Heel schoon". Joyce stopt. Ze ziet iets. "Shhhhtt". Je hoort mensen praten. Het is een andere taal. "Russisch" fluistert Dustin zachtjes. Joyce kijkt om het hoekje. Er zit iemand op de grond met tape over zijn mond, 2 bewakers om hem heen zonder wapens. Daar is het portaal. Steve kijkt ook om het hoekje. Hij rent als een klungel zo naar de bewakers toe en pakt alles waar je iemand mee pijn kan doen. En dan is het stil. Dustin kijkt om het hoekje en ziet Steve staan en 2 liggen op de grond. "Je hebt een gevecht gewonnen voor de 2e keer!" Roept Dustin. Steve knikt trots. Nancy rent naar de man die op de grond zit met ducktape op zijn mond. Ze trekt het eraf. "Wie ben jij en wat doe jij hier!" Brult ze. De man ademt hevig. "Mmmm-monster" zegt hij. Eleven kijkt een beetje rond met de andere. "Wat monster?" Vraagt Nancy. De man begint te huilen. "De Russen. Ze zijn al lang weg als je ze wilt zien. Ze zijn al langggg weehhhgg" roept de man. Nancy kijkt Joyce aan. "Ik zie verder niets" zegt Joyce. Nancy zucht. "Waar zijn ze heen!" Roept Nancy naar de man. De man zucht en haalt zijn neus op. "Rusland!". Dustin loopt wat te kloten. "Wat weet je over de monsters?" Vraagt Dustin. "Een portaal" zegt de man. Jonathan kijkt naar Joyce. "Waar is het portaal?" Vraagt Jonathan. De man kijkt naar Joyce. "Rusland".

Bij Charlie

Ik leg mijn hand op Billy's wang en laat weer tranen vallen. "Jullie zullen gered worden. Ik beloof het". Ik kijk om mij heen. "Robbbb!" Roep ik. "Hallo Charlie, wat kan ik voor jouw doen?" Vraagt Rob die ineens voor mij staat. Ik adem diep. "Ik heb ze gevonden. Wat nu?" Vraag ik. Rob loopt wat heen en weer. "Wachten en wachten en wachten".