Joyce kijkt Will en El raar aan. "Charlie?!". Will knikt. "We kunnen haar redden, ze heeft altijd al een connectie met the upside down net zoals ik. Toen ze begraven werd voelde ik een rare connectie, alsof ze bij mij was. El heeft net gekeken wat er gebeurde die dag en ze zag haar. Charlie. Ze was bang en alleen" zegt Will. Joyce zucht, "en Hopper?" Vraagt ze. El schud haar hoofd. "Alleen Charlie". Joyce knikt zachtjes. "Hoe willen jullie met zijn 2en Charlie terug gaan brengen?" Vraagt Joyce. Will en El kijken elkaar aan. "Onze vrienden!".

Joyce is met Jonathan, Will en Eleven terug gereden naar Hawkins. Terror itself. Eenmaal aangekomen krijgen ze de rillingen over hun lichaam heen. "Okay jongens we zijn er. Waar willen jullie afgezet worden?" Vraagt Joyce. "Wheelers!" Zeggen ze alle drie. Joyce knikt en rijd naar hun huis dat 2 minuten verder is dan hun oude huis. Ze stappen allemaal uit en lopen naar de voordeur. Will belt aan. Binnen hoor je geschreeuw. Karen Wheeler doet open. "Joyce? Wat doe jij hier?" Vraagt ze verbaast. Joyce glimlacht. "De kinderen willen elkaar zien en ik dacht dat ik misschien even kom bijkletsen". El, Jonathan en Will lopen naar binnen. Het huis is versierd met kalkoenen slingers. "Thanksgiving" zegt El. Will knikt. "Mam! Wat doe je zo lang bij de voordeur?!" Roept iemand. Het is Mike. El kijkt hem aan met een glimlach. Ze rennen op elkaar af en knuffelen. Nancy komt ook al aanlopen. "Jonathan?!". Ze rent op hem af. Mike en Will geven elkaar ook een knuffel. "Wat doen jullie hier?" Vraagt Nancy. El kijkt haar aan. "Probleem" zegt ze.

"Dus we kunnen Charlie redden door..." zegt Mike. Will knikt. "Door the upside down. Het is mogelijk. Er zijn verschillende openingen geweest dus het kan weer geopend worden" zegt Will. Mike loopt een beetje heen en weer. "Maar moeten we de rest niet erbij halen en het aan hun vertellen?" Zegt Nancy. Jonathan knikt. "Will, Mike, El, als jullie je vrienden hierheen halen dan gaan wij naar Steve toe om hem erbij te halen" zegt Jonathan.

Na een tijdje staan Jonathan en Nancy voor de deur van Steve. Nancy klopt aan. "Steve!" Roept ze. Mevrouw Harrington doet open. "Nancy, Haii. Hoe gaat het? En Jonathan wat doe jij hier in Hawkins?" Vraagt ze. Nancy glimlacht, "het gaat goed maar kunnen wij even met Steve praten?". Mevrouw H knikt. "Tuurlijk, maar Steve is niet zo in de stemming. De laatste maanden praat hij niet met ons. Ik denk dat het hem wel moeilijk zit" zegt ze. Nancy en Jonathan lopen naar de kamer van Steve. De deur is dit. Jonathan klopt aan. "Steve. Ben je hier binnen?!". Niemand reageert. "Steve het is belangrijk" zegt Jonathan. Nancy kijkt jonathan aan en zucht. "Het gaat over Charlie". Steve doet de deur op een kiertje open. "Wat?!". Nancy doet de deur open en loopt zijn kamer binnen. "Wat is er met je kamer gebeurd?!" Zegt ze. Zijn kamer is een rommel. "Niets. Wat moeten jullie?" Vraagt Steve. Hij gooit wat kleren van zijn bed en gaat zitten. "Het gaat over Charlie. Ze is niet dood!" Zegt Nancy. Steve kijkt haar raar aan. "Dat kan niet. Ik heb haar zien sterven voor mijn ogen". Jonathan schud zijn hoofd. "Will en Eleven hebben haar gezien. Nou ja Eleven dan. Ze is in the upside down".

Bij Charlie

Het voelt als jaren dat ik hier heb gezeten. Rob ik nog niet terug gekomen. Ik heb niets gegeten of gedronken. Mijn hoofd begeeft het soms op bepaalde momentje. Ik zit in een hoekje. In de duister. De vlekken van de mind flayer branden over mijn gezicht. Tranen vallen van mijn wangen. "Charlie" hoor ik. Ik kijk om mij heen. "Kijk eens naar jezelf". Ik kijk maar zie niemand. "Je vrienden zoeken voor je" fluistert iemand. "Wie ben je!?" Roep ik. "Ik ben jouw! Jij bent mij". Ik begint harder te huilen. "Je bent gebroken Charlie. De gebroken pop moet helen. Jouw vrienden zijn nog niet gebroken. Maar als hun ook breken is er geen weg terug". Ik zak ik. "Hoe wil je dat ik help terwijl ik vast zit. Vast in een zwart gat" schreeuw ik. "Wie in het donker leeft heeft licht nodig". Het is weer stil. Niets meer. Een en al niets. "Wacht!" Roep ik maar het is weg. De stem.

Ik denk aan Billy en Hopper. Billy... hij is een goed persoon net zoals Hopper. Zij hadden niet dood moeten gaan. Ze verdienen het niet. Ik verdien het wel. Ik had het wel moeten verdienen. Ik had degene moeten zijn die de pijn voelt, want de pijn hoort niet bij hun. Mijn lichaam doet pijn. Ik sta op. Mijn rechter been werkt niet mee. Het heeft geen gevoel. Ik kan geen vuisten maken. "Het begint al Charlie. Schiet op!" Hoor ik in de verte. Ik begin een kant op te lopen. Een lichtflits voor mijn ogen. Ik sta voor een deur. "Open het" fluistert iemand. Ik pak de deurknop. Mijn hand trilt, maar toch open ik de deur. Er staat iemand. Een meisje. Ze draait zich om en loopt op mij af. Haar gezicht is moeilijk te zien. "El?". Het meisje pakt mijn hand en dan kan ik haar gezicht pas zien. Het is Eleven. Ze blijft mij aanstaren. Tranen over mijn wangen. "El... help". En dan is ze weg.

Hawkins

"Ik zag haar. Charlie. Ze is erger aantoe dan laatst. Haar huid. Het is bedekt met zwarte brand vlekken. Haar been is mank en haar ogen veranderen langzaam van blauw naar zwart. Haar haar is kort, heel kort afgebeten" zegt El tegen de andere. Steve is een beetje zenuwachtig met zijn vingers aan het spelen. "Maar wat zou dat betekenen?" Vraagt Lucas. El zucht. "Het einde". Will knikt. "Als wij haar daar niet snel uithalen. Is ze over 2 dagen verrot. Kapot". Mike kijkt Steve aan. Steve kijkt terug. "Wat?". Mike zucht en rolt zijn ogen. "Jij bent degene die weet wat we moeten doen" zegt Mike opdringerig. Steve kijkt hem raar aan. "Byers" zegt El. Jonathan kijkt haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Mama Byers".