Ik voel mij niet goed. Ben ik echt dood na alles wat er is gebeurd?! Waarom ben ik nog hier? En waar ben ik eigenlijk? Ik loop naar Will toe. "Will! Will kan je mij horen!?" Roep ik. Hij reageert niet. Tranen vallen van mijn wangen. "Ze kunnen je niet horen. Ik heb het ook al geprobeerd" hoor ik iemand in de verte roepen. Ik kijk rond maar ik zie niets. "Halllo?" Roep ik maar er klinkt geen antwoord. Iemand beweegt. Ik staar naar diegene. Hij loopt naar mij toe. "Wie ben jij? En wat wil je?" Roep ik. De man pakt mijn arm vast. Het voelt warm en liefdevol. De stres uit mijn lichaam verzacht door hem. "Wie ben jij?" Vraag ik. De man kijkt mij recht in mijn ogen aan. "Rob Brown. Ik ben ook dood. En het klinkt heel stom maar jij kan hieruit komen" zegt Rob. Ik lach, "uit de dood opstaan! We zijn geen zombies Rob!". Rob houd zich stil en loopt weg van mij. "Wacht!" Roep ik. Ik ren achter hem aan. "Dus je wilt hier wel uitkomen" zegt Rob. Ik knik lichtjes. Rob blijft gewoon doorlopen zonder iets te zeggen. "Wacht, waar gaan je heen?" Vraag ik. Ze man zucht. "Zo veel vragen voor zo een klein kind. Je moet niet vragen maar volgen, Charlie" zegt Rob. "Hoe ken jij mijn naam?" Vraag ik verbaast. De man haalt zijn schouders op. In de verte zie ik weer lichtjes. Een grote flits voor mijn ogen.  We zijn op een andere plek. Het is hier donker. Er zijn bomen. Bladeren op de grond. "We zijn er" zegt Rob. Hij staat stil en kijkt ergens naartoe. Ik ga naast hem staan. "Waar kijken we naar?". Rob houd zich stil en blijft staren. Hij wrijft over de grond. Het aarde verplaatst zich en er is langzaam iets te zien in de grond. Ik kijk even goed. "Billy?" Zeg ik verbaast. Ik zak naar de grond en haal ook wat aarde weg. "Hopper?". Zelfs ik lig er naast. Ik kijk Rob aan. "Waarom laat je mij dit zien?" Vraag ik terwijl er een traan over mijn wang heen rolt. Rob staat op. "Dit is niet om je pijn te doen Charlie, maar om te laten zien dat je jezelf en Billy en Hopper kan redden". Ik veeg mijn tranen weg en schud mijn hoofd. "Hoe kan ik ze redden als ze dood zijn. Als ik dood ben?" Roep ik. Rob haalt zijn schouders op en hij is weg. Ik kijk om mij heen. "Rob! Rob kom terug!" Roep ik maar er komt geen antwoord terug. Ik ben weer alleen. Alles verandert weer in zwart.

Terug in Hawkins

Alles is veranderd, Eleven is met Joyce, Will en Jonathan gaan verhuizen. De rest zoals Mike, Max, Dustin, Lucas, Nancy, Steve en Robin zijn nog steeds in Hawkins. Het leven daar is veranderd. Het is nu al 1 maanden geleden sinds het ongeluk, Mensen verliezen vrienden, en krijgen er nieuwe bij.

Dustin en Lucas zijn bij Mike thuis. "Het lijkt wel eeuwen geleden sinds we Will hebben gezien" zegt Lucas die onderste boven op de bank hangt. Mike propt zijn mond vol met kaas chips. "Heb je nog iets van Will gehoord eigenlijk?" Vraagt Mike aan Dustin met zijn mond vol. Dustin schud zijn hoofd, "nee niet echt. En jullie van Steve?" Vraagt Dustin terug. Lucas schud zijn hoofd. "Hij werkt toch ergens anders?" Zegt Lucas. Mike en Dustin knikken. "We hebben toch niets te doen. We kunnen Will proberen te contacten" zegt Mike. Dustin schuift met zijn stoel naar de bureau waar de radio op staat. "Will hoor je mij?" Roept Dustin.

Bij Will en Eleven thuis

"Will, wat hoor ik boven!?" Roept Joyce. "Niets mam!". Will rent naar zijn radio en zet het aan. "Dustin?" Roept hij er doorheen. Je hoort gelach. "Will!". Door het kiertje van de deur ziet Will Eleven staan. Hij laat haar binnen. "Dustin. Eleven is er ook. Hoe is het eigenlijk in Hawkins? Over" zegt Will. Door de radio hoor je allemaal geruis. "El?" Zegt Mike. El kijkt Will aan. Will laat haar praten. "Mike?!". Je hoor Mike lachen. "El. Ik heb zo veel te vertellen...." zegt Mike. "Mike is een beetje overactief bezig dus ik zal we, weer praten. We hebben je sinds de begrafenis niet gehoord" zegt Dustin. "Gaat het wel?". Will zucht, "ja het gaat prima. Ik heb alleen iets te vertellen" zegt Will. El kijkt hem raar aan. "Tijdens de begrafenis voelde ik iets raars. Een koude rilling over mij heen". Het is even stil. "Het zal vast niets zijn toch?" Vraagt Lucas. Will zucht weer. "Ik heb het gevoel dat er weer iets raars aan de hand is. Iets met de doden. Je weet wel. Billy, Hopper.... Charlie. Ik hoor de laatste tijd dingen in mijn hoofd. Onbegrijpelijke dingen". El gaat zitten op de grond. Will kijkt naar haar. "Ik kan je helpen. Ik kan zien wat je voelde die dag" zegt Eleven. Will knikt. Hij gaat tegenover haar zitten, El pakt zijn handen. Ze doet moeilijk om in zijn hoofd te komen. Om op die dag erbij te zijn. "Zie je wat?" Vraagt Will. Eleven knikt, "ik ben er. Het is stil. Jonathan staat te praten over Charlie.... jij.. Charlie?" Zegt El. Will knikt. "Ja hij praat over Charlie maar zie je wat?". El schud haar hoofd. "Charlie. Charlie staat erbij, ze is bang en alleen". El open haar ogen en wrijft het bloed van haar gezicht af. "We kunnen haar helpen" zegt El. Will denkt na, "maar... omdat zij... wacht ze zit in..." zegt Will. El knikt. "The upside down". Door de radio hoor je de andere nog roepen voor Will en El. "We kunnen Charlie redden" zegt Will tegen de anderen. "Hoe dan?" Vraagt Lucas. "Ze zit vast aan the upside down!" Roept Dustin. "Wat doen jullie?" Vraagt Joyce die in de deur opening. Will staat op. "Mam! Er is nog een kans dat Charlie leeft!"