Ik kijk om. "Oh Hey Steve" zeg ik. Het is eigenlijk raar om iemand na zo een lange tijd niet gezien te hebben, en vooral als het je vriendje is. "Ik wil even praten" zegt Steve. Ah oh het praatje. "Kijk ik heb je heel lang niet gezien en ik heb je echt gemist. Waar was je eigenlijk?" Vraagt Steve. Ik zucht, "ik ben niet naar mijn werk gegaan omdat... met dat Billy gebeuren enzo en de andere reden dat ik niet ben gekomen of jouw niet vaak hem gezien is omdat ik jouw geen pijn wil doen. Mentaal en fysiek. Als Billy is geactiveerd dan doe ik mensen pijn. Sinds ik hier ben sloop ik dingen waar onze relatie onder lijd" zeg ik mijn pijn in mijn hart. Steve schud zijn hoofd. "Ik houd gewoon van je Charlie" zegt hij. Ik kijk hem met grote ogen aan en glimlach. "Ik ook van jouw!". Steve knuffelt mij en geeft een kus. "Ieuw die normaal weirdo's we zijn bezig om de wereld te redden"zegt Erica. Ik kijk Erica aan en lach. Steve loopt even rond. Ik ga bij Robin en Dustin kijken. "Uhm guys" zegt Steve. Ik kijk hem aan en loop naar hem toe. "Shit". De rest komen ook kijken. "Ik moet gaan" zeg ik. Ik ren naar de auto. "Wacht je kan niet zomaar gaan. Straks als Billy.." zegt Dustin. Ik schud mijn hoofd en glimlach. "Ik zie jullie later". Ik stap in de auto. "Wij gaan mij" zegt Robin. Ze stapt in. Ik ga achterin zitten zodat Steve kan rijden.

Als we bij de mall aangekomen zijn zie ik Nancy. Een andere auto start op en rijd volop naar haar auto toe. Steve stapt zo hard als hij kan zijn gaspedaal in. We rijden volgas naar de auto toe die Nancy probeert aan te rijden. Pas na een paar seconde zie ik dat het Billy is. "Steve wacht!" Roep ik nog maar het is te laat. Steve botst tegen Billy zijn auto aan. Ik voel de pijn die Billy voelt. Mijn hoofd begint te bonken en het vervaagt voor mijn ogen. Het enige wat ik nog voel en hoor is dat de auto is gestopt en dat Robin naar mij aan het schreeuwen is.

Het is zwart en ik voel een hand. Ik kijk op. Het is Billy. Mijn huid is helemaal zwart door mijn aderen. Ik voel mij vast aan Billy. Woedde dat ze mij achtergelaten hebben. Billy en ik staan op en de woedde van de mind flayer stroomt door mijn aderen. We lopen achter Eleven, Mike, en Max aan. Door de gangen hoor ik hun ademen. Om het hoekje zie ik Max. Billy en ik lopen door. Max begint te ratelen. "Stop, nee wacht, jullie zijn Billy Hargrove en Charlie Byers" zegt Max. Billy staat recht voor haar en slaat haar in haar gezicht. Daarna gaat hij naar Eleven. Mike probeert El te redden maar ik sla hem knock Out. Billy doet precies hetzelfde met Eleven en neemt haar mee. Met zijn 2en lopen we met Eleven naar de mind flayer. Billy legt Eleven op de grond. "Wees niet bang, het zal snel over zijn. Blijf stil liggen. Heel erg stil" fluisteren Billy en ik in haar oor. De mind flayer komt meer naar voren lopen om El in bezit te nemen maar er is ineens vuurwerk. Ik voel het branden op mijn lichaam. Ik kijk omhoog, daar staar Will, Max, Mike, iedereen. Zij zijn de gene die het gooien. Billy schreeuwt net zoals de mind flayer. De brand plekken op de mind flayer voel ik ook. Ik schreeuw het uit, de pijn en woedde. Billy probeert naar El te lopen en gaat boven haar hangen. Hij is woeddend. El praat met hem. Probeert hem te helpen. Zijn gezicht is anders. Heel anders. Van woedde naar verdriet. El praat over zijn moeder, hoe mooi en lief zij wel niet is. Hoe zorgzaam en verlegen. Dat Billy vroeger alleen was, maar met zijn moeder liefdevol en vrolijk. Het raakt hem en dat zie ik. Het raakt mij ook. El kijkt mij aan. "En Charlie. Jij bent ook niet alleen, jouw ouders kijken misschien niet naar jouw om maar wij wel. Steve, Will, Jonathan, Billy... iedereen. Zelf ik. Ik ken je niet lang maar ik zie potentie in jouw, je hebt geen haat nodig om te leven maar liefde". Ik zak naar de grond en laat een traan vallen. Ik glimlach naar El. Ze legt haar handen op Billy en mijn wang. Billy en ik kijken allebei de mind flayer aan en staan op. De mind flayer doet zijn bek open en laat een van zijn tentakels naar El gaan. Billy vangt het op. Hij schreeuwt van de pijn. Nog een tentakel komt eruit en ik vang hem op. Ik weet dat dit verkeerd uit gaat lopen maar mijn gedachte is niet meer helder. Nog meer tentakels. 1 in mijn buik, been. Bij Billy ook. Daarna komen er 2 tegelijk bij ons op dezelfde plek, bij ons hart. Het tilt ons op. Er is een trilling, de mind flayer valt op de grond net zoals wij. Het is afgelopen. Ik hoor de andere schreeuwen en op ons af rennen. Steve schreeuwt mijn naam uit en staat voor mijn neus. Ik huil en probeer te ademen. "Charlie?! Charlie!" Zegt Steve. Ik vind het sneu voor hem. Ik glimlach en haal mijn hand door zijn haar. "Het geeft niet Steve" zeg ik om het wat rustiger te maken. Hij begint te huilen. "Steve". Ik kijk naar Billy. Max ik bij hem en ze huilt. Billy draait zijn hoofd naar mij en glimlacht, ik pak zijn hand en glimlach terug. Mijn ogen sluiten langzaam. Het gegalm van het geschreeuw van Max en Steve gaat rond in mijn hoofd. En dan, dan is het zwart.

Ik voel niets, geen pijn meer. Geen gevoel. Niets. Het is zwart. In de verte zie ik iets. Ik sta op en ren naar het toe. Het is een lichtgevend vlokje wat ik niet kan aanraken. Voor mij is er nog een vlokje te zien. En nog een. Het is een spoor van vlokjes die ik volg. Het licht van de vlokjes lijken steeds feller te schijnen. Een hele witte waas voor mijn ogen die al snel weer verschijnt brengt mij naar een andere plek. Ik knipper een paar keer en ik zie een parkje. Ik loop wat verder naar voren. Iedereen is in het zwart gekleed en ziet er niet vrolijk uit. Heb ik wat gemist? Meerdere dingen gaan rond mijn hoofd. Ik bekijk de mensen eventjes goed. Joyce? Will? Steve? Nancy? Ik kijk hun geschrokken aan. "Charlie was een nichtje van mij, een onbekend nichtje totdat zij hier naar Hawkins kwam. Ze was verlegen, aardig en alleen. Ik heb veel van haar geleerd en haar dood was tragisch. We hebben allemaal wel van haar gehouden" hoor ik iemand zeggen. Ik kijk om mij heen en daar staat Jonathan voor 3 kisten. "Heeft iemand nog iets te vertellen om mede te delen over Charlie Byers, Jim Hopper en Billy Hargrove?" Vraagt en man die naast Jonathan gaat staan. Ik kijk ze allemaal met grote ogen aan en ren naar Jonathan. Ik probeer hem aan te raken maar ik voel hem niet. Ben ik echt dood?