Billy ramt keihard tegen de deur aan wat best logisch is want ik zou ook niet in zo een sauna willen zitten. We staan allemaal een paar meter van de deur vandaan. Billy kijkt ons aan. "Max?!" Zegt hij. Ik voel eigenlijk een beetje schuldgevoel in mij. "Max! Haal mij hier uit!" Brult Billy hard. "Jullie denken dat het grappig is? Jullie denken dat het een leuke prank is?". Billy spuugt op het raampje. Hij begint met zijn hand op de deur te slaan. "Maak het open!" Schreeuwt hij boos. Ik zet een stap naar voren. Billy zakt onderuit. Hij schreeuwt het eerst uit en daarna maakt hij andere geluiden hij blijft 'het is niet mijn schuld' roepen. Ik loop naar de deur toe. "Billy?". Max komt ook naar voren. Ik kijk door het raampje en hij zit op de grond met zijn handen bij elkaar. "Billy!". "Ik heb dingen gedaan. Dingen die niet kunnen maar ik moest het van hem doen. Van hem" zegt Billy huilend. Ik begin het zielig te vinden. Ik kijk Eleven aan. Mijn ogen worden wazig, mijn hoofd begint te kloppen. Ik zak in op de grond. "Van wie?" Vraagt Max aan Billy. "Het is een schaduw, een grote schaduw. Alsjeblieft het is niet mijn schuld" blijft Billy roepen. Ik verkramp van de pijn. "Haal hem er uit!" Schreeuw ik. Will loopt naar mij toe en bukt. "Wat? Wat is er?" Vraagt hij. Ik zweet mij kapot. "Het is heet, heel heet. Will het doet pijjjnnn" schreeuw ik. Tranen vallen van mijn gezicht af net zoals de zweetdruppels. "Het komt goed Billy. We willen je helpen. Je moet met ons blijven praten Okay" zegt Max tegen Billy. Will kijkt naar Mike en wrijft in zijn nek. "Ik voel hem, hij is geactiveerd" zegt Will. Ik schreeuw de pijn nog uit. "Max ga wel van de deur" zegt Mike. Max kijkt naar hem. "Ga weg van de deurrr!". Max springt naar achter terwijl Billy met een stukje van de muur het glas door breekt. Ik sta op en stap op Will en Mike af. Billy begint te schreeuwen en haalt de stalen pijp uit de deur. Lucas schiet met zijn katapult iets naar Billy zijn gezicht. Hij valt op de grond tegelijkertijd met mij. Ik voel mijn hoofd bonken. De kinderen lopen meer naar achter, het licht begint te flikkeren. Ik sta op, mijn lichaam voelt anders. Er stroomt pijn door mijn aderen. Ik open mijn ogen. Achter mij komt Billy uit de deur gestormd. Zijn hele lichaam, al zijn aderen zijn zwart hij heeft zwarte plekken op zijn lichaam. Eleven tilt met haar krachten een gewicht hef balk op en gooit het zo naar Billy. Ze duwt de balk tegen zijn keel aan. De gewichten boren zich in de muur. Ik ren op haar af maar ze stopt mij. De tilt mij op met haar krachten. Mijn keel voelt dichtgeknepen. Billy duwt de balk van zich af en pakt Eleven beet bij haar keel. Billy tilt haar omhoog. Mike pakt een ijzeren balk en slaat het tegen Billy zijn hoofd aan. Billy en ik vallen allebei op de grond. We staan allebei weer op. Mike probeert nog een keer te slaan maar ik pak de balk af. Ik loop steeds meer naar voren. Mijn voeten verlaten de grond. Ik word omhoog geteeld net zoals Billy. Ze doet mij pijn. Pijn van binnen. Het lijkt alsof ze mijn longen dicht knijpt. Billy en ik schreeuwen het uit. Eleven schreeuwt ook en duwt ons weg. Ik vlieg door de bakstenen met Billy naar buiten. En dat is alles wat ik van die dag herinnerde.

"We moeten haar niet vertrouwen, ze is gevaarlijk. Wat nou als ze weer... je weet wel" hoor ik iemand zeggen. "Ja wat moeten we dan met haar doen" zegt iemand anders weer. Ik open mijn ogen langzaam, het is donker. "Ze moet bij ons blijven, ze zit vast aan Billy en als Billy haar heeft... dan weet je wel wat er gaat gebeuren". Ik probeer een beetje omhoog te komen. "W-wat?" Vraag ik. Ik kijk even naar iedereen. Ik zit in een auto. "Waar gaan wij heen. Waar ben ik" zeg ik paniekerig. "Rustig. We gaan naar een ziekenhuis. Maar niet voor jouw. Als je je stil houd daarzo krijgen wij geen problemen" zegt Will. Ik ga rechtop zitten. "Kan je nog herinneren wat je hebt gedaan laatst?" Vraag Lucas. Ik schud mijn hoofd. "Het is vaag. Ik heb alleen kleine beelden. De pijn die ik had. Billy die voor even zichzelf was. En Eleven". De auto stopt. We stappen allemaal uit. Binnen in het ziekenhuis lopen we allemaal langs de Bali. De vrouw die daar zat is aan het bellen. "Wacht even! Waar denken jullie heen te gaan?" Vraagt de vrouw. Ik kijk Nancy aan. "Uhm ik ga naar mijn oma. Mevrouw Driscoll" zegt Nancy. Ik kijk haar even raar aan. "En wie zijn dat?" Vraagt de vrouw. "Familie" zegt Nancy. Lucas knikt. "Ja aangetrouwd". De vrouw kijkt ons allemaal 1 voor 1 aan. "Maar 2 mensen".

Nancy en Jonathan gaan naar de oude vrouw en wij blijven bij de wachthal hangen. Ik sta tegen een muur aan. Wil, staat naast mij. "Het is niet erg" zegt hij. Ik kijk hem aan. "Wat?" Zucht ik. "Nou hoe je bent. Dat je vast zit aan Billy" zegt Will. Ik glimlach klein naar hem. "Weet je wat het is, toen ik aan kwam hier was ik een bitch tegen iedereen. Echt iedereen. Zelfs tegen jouw. Ik dacht als ik hetzelfde deed als dat ik thuis deed dat niemand mij zou opmerken. Maar toen met Billy voelde ik iets, iets van binnen. Iets speciaals. Sinds ik echt vrienden heb, sinds ik jullie kinderen heb, Steve, Robin, Billy ben ik meer sociaal. Jullie hebben mij veranderd en daar ben ik blij mee" zeg ik. Will glimlacht en geeft mij een knuffel. "Groepsknuffel" hoor ik Lucas zeggen. Hij komt aanlopen en geeft Will en mij een knuffel net zoals Mike, Max en Eleven.