14.

POV FLEUR

‘’Wat leuk om mijn geliefde dochter weer terug te hebben hier.’’ Hoor ik mijn vader zeggen met walging in zijn stem. Ik voel me zwak. Bloed zit overal, ik ben helemaal in elkaar getrapt. Ik hoor Leon lachen die dus al die tijd ook in het complot zat. Leon kijkt me aan met dezelfde blik die ik altijd van hem zag als ik met hem samen was. Niet geliefd. ‘’Nou ik zou het liefst geen sletjes in me huis hebben hoor.’’ Zegt Leon lacherig. Mijn vader lacht ook. ‘’Niemand zal haar hier vinden. Fleur, dit wordt je einde, een pijnlijk einde.’’ Buldert mijn vader. Ik wil schreeuwen dat ik hem haat, maar weer komt er niks uit mijn keel. Mijn keel is droog. Ik heb al een halve dag niks gedronken en het lijkt zelfs of mijn tong geen speeksel meer produceert. Ik hoop dat Ivar me zal komen redden. Als hij boos is, is dat logisch, want ik heb hem niks verteld. Niks.

POV IVAR

‘’Wie zijn de daders? Vertel het me nu!!’’ de politieagent kijkt me aan met een medelevende blik. ‘’Wij hebben 1 naam, maar weten precies wie het is, ik bedoel zijn. Fleur kent deze mensen al langer. Wij hebben wel de locatie, maar we weten niet zeker of de daders daar nu nog zijn met Fleur.’’ ‘’VERTEL HET ME DAN!’’ ‘’De daders zijn de vader van Fleur. En ene Leon. Ze hebben allebei al een strafblad en zijn in hun verleden ook vaak bij bureau HALT geweest.’’ ‘’HAAR VADER?’’ ‘’Ja.’’ Van Leon was het nog wel te verwachten, maar van haar vader. ‘’Zou u zo vriendelijk willen zijn om mee te komen op een soort van verhoor. U bent geen verdachte, maar wij willen alles weten, zodat we Fleur zo snel mogelijk kunnen vinden.’’ Ik knik en sta op. Ik krijg een paar vragen over haar thuissituatie. ‘’Fleur is voor zover ik weet mishandeld door haar vader.’’

Flashback.

Ik en fleur zijn aan het overleggen en dan opeens komt er een man binnen gelopen die Fleur aan haar haar trekt en haar helemaal verrot slaat. Ik word misselijk. Ik hoor Fleur gillen. Totdat ik de vader hoor lachen, zie weglopen en fleur op de grond zie liggen.

Wat ik gister heb gezien krijg ik niet meer uit kijn hoofd. Een uur nadat het is gebeurd heb ik het gesprek pas weggeklikt. Ik heb in shock gestaart naar het beeld. Hoe ze daar op de grond lag. Het bloed.

De man kijkt alweer medelevend naar me. ‘’wij zullen er alles aan doen om haar te vinden.’’ Ik knik en sta op.

POV FLEUR

De verkrachtingen. Alles van de vorige keer komt terug. ik denk aan Ivar en begin zonder dat ik het doorheb te huilen. Zou hij zich zorgen maken? Zou hij denken dat ik al een paar dagen gewoon bij een vriendin ben? Wat doe ik hem toch aan. Ik had nooit moeten gaan. Ik denk aan de eerste keer dat ik Ivar zag lopen. Buiten op straat. Daar liep hij hoor met zijn mooie heldere ogen en alles was perfect zelfs zijn loopje en de manier hoe hij –

‘’Wil je wat te eten Fleur?’’ Zie ik mijn vader grijnzend zeggen. Ik ben zwak. Ik kan helemaal niks. Ik wordt niet gered. Ivar geeft niet om me. Niet zoveel als ik eigenlijk om hem geef. Ik knik. Mijn vader houdt een normaal broodje voor mijn neus. Ik probeer naar voren te schuiven, zodat ik het kan pakken, maar mijn vader loopt snel weg en geeft me een paar klappen in mijn gezicht. Dan opeens voel ik iets aan mijn polsen. Ze branden, ze zijn bebloed, van het touw dat steeds maar werd verstrakt. Opeens valt mijn hand opzij. Mijn handen zijn los. MIJN HANDEN ZIJN LOS!! ‘’je mag je armen even bewegen, anders zullen je aderen misschien gekneld worden en ik wil er nog een tijdje langer van genieten om je pijn te zien lijden.’’ Ik kan alleen maar knikken. Het touw bij mijn voeten wordt ook losgemaakt. Mijn armen en benen zijn helemaal paars. Helemaal. Ik probeer op te staan, maar mijn voeten lijken wel verlamd. Het is net alsof ik weer moet leren lopen, zoals in het ziekenhuis. Ik weet precies hoe en na een minuut of 10 loop ik. Een beetje als een pinguïn. Er staat een spiegel in de kamer waar ik mezelf in kan zien. Ook vanaf de stoel, maar ik loop er naar toe, omdat ik wil zien hoe ik eruit zie van dichtbij, waar mijn vader zo van geniet. Ik loop naar de spiegel toe. Ik kijk in de spiegel, schrik en kijk weer weg. Ik sla mijn handen voor mijn ogen en langzaam haal ik ze er weer af. Ik zie iemand, maar niet Fleur. Dit ben ik niet! (k ben dit wel, maar nee.)

------ het is een dag later ------

Ik zit hier nog steeds.

POV IVAR

Vandaag gaat het gebeuren. De politie weet dat ze nog in het zelfde huis zitten. Over een paar minuten gaat de politie binnenstormen en Fleur daar weghalen. 3 minuten… 2 minuten… 1 minuut… en ja. Ik ben erbij. In een van de politieauto’s zit ik.  Ik zie de politie naar binnen stormen en kan het niet meer houden. Ik wil naar binnen rennen en Fleur knuffelen.  Maar dat kan ik niet doen. Maar wat als ze.. dood is? Ik kijk opzij en zie daar mensen naar buiten komen. De vader en Leon. Nog niet in de boeien? Nog niet in de boeien geslagen? WAT? Ik zie geen Fleur. Nergens. Ik kijk naar de vader en Leon die nu wel in de boeien zijn geslagen en in de auto worden geduwd door de politie. Ik stap uit de auto. Ik loop naar het huis, maar opeens wordt ik ruw aan mijn arm getrokken. ‘’Sorry jongeman, je mag niet naar binnen. Fleur is ernstig gewond. Ze moet rustig naar de auto worden gebracht.’’ Ik voel de tranen in me opkomen. Ik ben een jongen ja. Maar met gevoelens. Ze is gelukkig niet dood. Ik heb alles voor haar over. Alles. 2 tellen later zie ik meer politie lopen. Met Fleur. Een dekentje om haar heen en haar gezicht helemaal onder het bloed, blauwe plekken, op blote voeten die helemaal paars zijn en paarse handen. Zonder dat ik het doorheb sta ik daar als een baby te huilen. Dan vangt Fleur mijn blik op.

POV FLEUR

Dan zie ik Ivar staan. Hij heeft me gered.

 ----------------------------

nieuw hoofdstukje weer. met een happy end. hope you enjoyeddd

xxH